Η έκθεση…
Μια πολύ συνηθισμένη οδηγία είναι να μη “δίνεις στόχο”, να μην εκτίθεσαι. Να μπορείς να περνάς απαρατήρητος. Έτσι θα έχεις την ησυχία σου, θα κάνεις τη δουλειά σου και κανείς δεν θα σε ενοχλεί.
Ποτέ δεν τα κατάφερα. Πάντοτε φαινόμουν. Είτε λόγω διαστάσεων, είτε λόγω χρώματος ρούχων, είτε λόγω χαρακτήρα (που είναι και το πιο συνηθισμένο). Με το που απόκτησα πρόσβαση στο διαδίκτυο, άρχισα να εμφανίζομαι και στη διαδικτυακή μου υπόσταση. Αλλά πάντα επώνυμα και προσφάτως και με φωτογραφία, αντί για την καρικατούρα. Τώρα έχω διαδικτυακή έκθεση. Πάλι εκτεθειμένος. Η συγκεκριμένη έκθεση με βοήθησε να βρω και να γνωρίσω ανθρώπους που έχουν τον ίδιο προβληματισμό με εμένα, σε θέματα εκπαίδευσης και νέων τεχνολογιών. Ανταλλάξαμε απόψεις σε πολλές περιπτώσεις διαδικτυακά και μετά από συνεννοήσεις γνώρισα καλούς φίλους, όπως τον Γιώργο, τη Βίκυ, το Διονύση, τη Σμαράγδα, τη Τζίνα, τον Θοδωρή, τη Βιβή… Τι σημασία έχει που δεν βρισκόμαστε συνέχεια. Μιλάμε πολύ συχνά, επικοινωνούμε, και όποτε δοθεί η αφορμή, τα λέμε και από κοντά. Όσοι μένουμε Αθήνα είναι πιο εύκολο. Μ τους πιο απομακρυσμένους είναι πιο δύσκολο. Έτσι τη Σμαράγδα τη βλέπω κάθε δυο χρόνια, τη Βίκυ τη γνώρισα φέτος. Με το Γιώργο και το Διονύση τα έχουμε πει αρκετές φορές…
Προ καιρού είχα μια συζήτηση και αποφάσισα να εκτεθώ πάλι. Μέσα από συζήτηση είπα να τραγουδήσω στη γιορτή αφιέρωμα στο Τσιτσάνη. Μου άρεσε σαν ιδέα. Γενικά μου αρέσει να τραγουδάω, όταν είμαι μόνος μου, αλλά τώρα ήταν αλλιώς. Είχε κοινό. Και θα με άκουγε και θα με έκρινε. Συζητήσαμε με τη μουσικό της Σχολής, μου έκανε και μια ακρόαση (audition που λένε και στα Ελληνικά), και αποφάνθηκε ότι μπορούσα να τραγουδήσω.
Όλα ήταν μια χαρά στις πρόβες, αλλά στην γιορτή ήταν αλλιώς. Θυμάμαι όταν έφτασε η ώρα να τραγουδήσω… τα είχα ξεχάσει όλα. Μα όλα… Ούτε λόγια, ούτε ρυθμό τίποτα. Και δεν είχα και “σκονάκι” με τα λόγια. Το έπαιζα και άνετος. Και ήμουν έτοιμος να με πιάσει πανικός. Αλλά κράτησα. Μερικές βαθιές αναπνοές να κατέβει λίγο η πίεση και μετά σιγά σιγά ήρθαν όλα στην επιφάνεια. Όταν ήρθε η ώρα να βγω… εκεί πια δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Και βγήκα και τυφλώθηκα από τα φώτα… όχι της δημοσιότητας αλλά από τα φώτα γενικά… Και πήρα φόρα και άρχισα να τραγουδάω και βγήκε τελικά καλά.
Να σας δείξω τι είδα.
Παλιότερα, θυμάμαι όταν πρωτομίλησα μπροστά σε κοινό, κάπου γύρω στο 2002 αν θυμάμαι καλά, σε μια ημερίδα των σχολικών συμβούλων για τις νέες τεχνολογίες. Τότε είχα παρουσιάσει το Power Point και τα λάθη των ομιλητών. Αν μπορούσα να μετρήσω τη πίεσή μου και τους σφυγμούς της καρδιάς, μάλλον θα έβρισκα μεγάλα νούμερα. Έγινε και αυτή η παρουσίαση και μετά ήρθε η επόμενη και η επόμενη. Κάθε φορά η έκθεση μπροστά στο κοινό, έχει τα ίδια αποτελέσματα. Και πάντα μετά το ξεκίνημα τα πράγματα εξελίσσονται όπως πρέπει.
Προχθές είχα μια συζήτηση με μια φίλη από τη Σχολή που αποφάσισε να εκτεθεί. Πήρε μέρος σε μια θεατρική παράσταση με μια θεατρική ομάδα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Μιλούσε συνέχεια για την εμπειρία της και ο ενθουσιασμός της ήταν ολοφάνερος. Όλη η εμπειρία της συμμετοχής, μηδένισε τη δυσκολία της έκφρασης στα Ελληνικά, μια και είναι Γαλλίδα. Παρόλα αυτά, ρισκάρισε και έπαιξε μπροστά από κοινό. Και το καταυχαριστήθηκε. Και όταν ο γιος της της είπε να ξαναπαίξει του χρόνου γιατί ήταν πολύ καλή κατάλαβε ότι έπρεπε να το ξανακάνει.
Γενικά εκτιθέμεθα… κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά από κοινό, εκτιθέμεθα. Είτε το κοινό είναι οι μαθητές μας, που είναι από τα πιο απαιτητικά κοινά, είτε κάποιοι συνάδελφοι, είτε το κοινό κάποιου συνεδρίου, εκτιθέμεθα. Τουλάχιστον η έκθεση να αξίζει το κόπο. Το τι σημαίνει αυτό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Τη καλησπέρα μου.
Μια υπέροχη λέξη.
Πόσοι από εμάς αλήθεια έχουμε σκεφτεί τη δύναμη που μπορεί να έχει μια λέξη… Το ξέρουμε όλοι απλά δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. Άλλωστε όπως λέει κάποιο ρητό – που δεν ξέρω ποιος και πότε το είπε – τρία πράγματα δεν γυρίζουν πίσω, αφού φύγουν… ο χρόνος, μια πέτρα και μία λέξη.
Υπάρχουν όμως κάποιες λέξεις, απλές διαθέσιμες σε όλους με πολύ μεγάλη σημασία, ικανές να σου φτιάξουν τη μέρα. Μια τέτοια λέξη είναι η “καλημέρα”. Το να πεις καλημέρα σε κάποιον το πρώτο και κύριο που σημαίνει είναι ότι τον αναγνωρίζεις. Μια καλημέρα σε κάποιον, λέει ότι τον σκέφτεσαι και του εύχεσαι η μέρα που ξεκινάει να είναι καλή. Αν η καλημέρα είναι και με ένα χαμόγελο, και με ένα βλέμμα και όχι με γρύλλισμα, όπως και να έχει, θα ανταποδόσει. Και σιγά σιγά θα γίνει συνήθεια σε όλους.
Αν μάλιστα το καλημέρα έρχεται από ένα αγαπημένο πρόσωπο, με sms, τότε σίγουρα ένα χαμόγελο θα ανθίσει μόλις το διαβάσεις. Κάποιος σε σκέπτεται και θέλει να σου ευχηθεί να έχεις μια καλή μέρα. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερο ξεκίνημα της μέρας σου.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε ένα γνωστό σας χαμογελάστε του και πείτε μια καλημέρα. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ένα φίλο ή μια φίλη σας, στείλτε του μια καλημέρα με το κινητό και ευχηθείτε του να είναι καλά. Ακόμα καλύτερα βέβαια να το δείτε από κοντα, αλλά και μόνο η σκέψη σας θα είναι αρκετή να του φτιάξει τη μέρα. Μετά από λίγο καιρό θα αρχίσετε και εσείς να παίρνετε… καλημέρες. Και είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι μας.
Τη καλησπέρα μου…
Ιδιώτης ή ιδιώτης;
Είναι ένα μεγάλο θέμα. Όλα τα λεξικά σε αυτό το λήμμα έχουν δύο ερμηνείες.
1. ιδιώτης αρσενικό
- άτομο χωρίς δημόσια ιδιότητα
- κάθε άτομο, όταν ενεργεί στο πλαίσιο της προσωπικής του ζωής
2. ιδιώτης αρσενικό
- άτομο με σοβαρή διανοητική καθυστέρηση (Αν παρατηρείτε κάποια ομοιότητα με το idiot της αγγλικής, δεν είναι τυχαίο).
Πόσο εύκολο είναι αυτές οι δύο έννοιες να ταυτιστούν. Μάλλον δύσκολο. Είναι διαφορετικά πράγματα. Όμως είναι πολύ εύκολο κάποιος που έχει μια ιδέα να αισθανθεί πολύ εύκολα ηλίθιος. Να σας εξηγήσω…
Με την Ιωάννα πάμε πίσω περίπου 30 χρόνια. Έχει ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών και φέτος κλείνει είκοσι πέντε χρόνια παρουσίας. Θέλησε λοιπόν να κάνει κάποιες εκδηλώσεις. Τι θα ήταν αυτές; γιορτή σε κάποιο ξενοδοχείο με μπουφέ και άλλα, μήπως στο φροντιστήριο, να κλείσει κάποιο χώρο; Το έψαξε… και εκεί της ήρθε η ιδέα. Να μη κάνει κάτι ιδιωτικό και ιδιωτικά (για τους μαθητές του φροντιστηρίου της) αλλά κάτι για όλους. Ψάχνοντας θυμήθηκε μια παράσταση που είχε δει και της άρεσε. Μετά από συζήτηση, συμφώνησε ο θίασος που παρουσίαζε το έργο, να το παρουσιάσει σε μια πλατεία… με το αζημίωτο βέβαια για το θίασο. Ωραία λοιπόν, βρέθηκε η λύση, τα όποια χρήματα θα έδινε για την “επέτειο” να πάνε σε όλο το κόσμο και να δούνε μια παράσταση που κανονικά θα έπρεπε να πληρώσουν, δωρεάν έξω από τη πόρτα τους. Πάμε στο επόμενο κομμάτι το όμορφο….
Πρέπει να κλείσουμε τη πλατεία… Πόσο απλοϊκός μπορεί να είναι κάποιος, θεωρώντας ότι αυτό είναι κάτι εύκολο. Κανείς δεν ήξερε ποιος είναι υπεύθυνος. Το δημοτικό διαμέρισμα, το Α συμβούλιο, το Β συμβούλιο, ο Α που έχει ένα γνωστό τον Β που ξέρει τον Γ και πάει λέγοντας.Κάποια στιγμή έφτασε στην άκρη και βρήκε εκείνη τη διεύθυνση τη δήμου που είναι υπεύθυνη. Και αποκαταστάθηκε επικοινωνία.
Ωραία… Εκθέτει τη κατάσταση, περιγράφει λεπτομερειακά τι θέλει να κάνει, για ποιο λόγο, ότι είναι δωρεάν, δεν έχει εισιτήριο, δεν … δεν…. θα φέρει το θίασο, δεν θα επιβαρυνθεί κανένας άλλος… Όλα… τα πάντα. Από την άλλη άκρη του σύρματος έρχεται η απάντηση… “Βεβαίως, κανένα πρόβλημα… ποια ημερομηνία; Ναι… μια χαρά. Θα σας κοστίσει 743 € το τετραγωνικό μέτρο (!!!!!) της πλατείας που θα χρησιμοποιήσετε… Αλαλία… Νέκρα. Η Ιωάννα μετρούσε εγκεφαλικά απανωτά… στα 25 έχασε το λογαριασμό και άφησε το φαινόμενο να εξελιχθεί ελεύθερα… Κάποτε ηρέμησε… Έκανε μερικούς υπολογισμούς, στα γρήγορα, όσο της επέτρεπαν τα υπολειπόμενα εγκεφαλικά κύτταρα… : 3Χ5 = 15 Χ 743 = καμιά δεκαριά χιλιάρικα… ωραία θα βάλουμε καθίσματα προς τα πάνω…να εξοικονομήσουμε επιφάνεια… Πολύ σύντομα κατάλαβε ότι το έχανε… και σταμάτησε τους υπολογισμούς.
Άλλη προσέγγιση… ξανά από την αρχή…. Δεν βρήκε άκρη. Αποφάσισε λοιπόν να πάει προσωπικά και να εξηγήσει τι ακριβώς είχε στο μυαλό της. Βρίσκει τη γραμματεία της διεύθυνσης που έπρεπε και εξηγεί ξανά από την αρχή όλο το σκεπτικό… Γεμάτη κατανόηση η γραμματέας προτείνει συμβολικά να χρεωθεί ένα τετραγωνικό μέτρο… Μετά από διευκρινήσεις ότι ακόμα και τα 740 € είναι απαγορευτικό ποσό και ότι όλη η προσπάθεια πήγαινε για ναυάγιο, με αποτέλεσμα όλοι οι κάτοικοι της περιοχής δεν θα βλέπανε τίποτα, πρυτάνευσε η τόσο σπάνια κοινή λογική. “Με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξει καμία εμπορική δραστηριότητα από τη μεριά του φροντιστηρίου, δεν θα ενοχληθεί το κοινωνικό σύνολο, και δεν θα προκληθούν μεταβολές – ζημιές στην πλατεία, δίνεται η άδεια να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση.”
Και έτσι η παράσταση θα γίνει αλλά η Ιωάννα είχε αρχίσει να αισθάνεται τον δεύτερο ορισμό, που λέγαμε, για τις ιδέες που είχε. Δεν καθόταν να πάρει πέντε γλυκάκια, να κάνει μια γιορτούλα στο φροντιστήριο… ήθελε να γίνει χορηγός (το θυμάστε από τα αρχαία με τις χορηγίες στην αρχαία Αθήνα). Άπειρα τηλέφωνα, άπειρος χρόνος… άπειρα εγκεφαλικά. Αλλά επειδή είναι πεισματάρα, δεν το έβαλε κάτω.
Έτσι σε δύσκολους καιρούς, που οι Έλληνες είναι αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο, όποιος θέλει να προσφέρει, τον ψάχνουνε. Σίγουρα έτσι πρέπει και καλά κάνουν μια και δυστυχώς υπάρχουν πονηροί. Αλλά αν υπάρχουν όλες εκείνες οι διαβεβαιώσεις ότι κάτι είναι “αυτό που φαίνεται” και όχι κάτι άλλο… διευκολύνετε αυτές τις πρωτοβουλίες να γίνονται. Μην αποτρέπετε εκείνους που προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικά, να ομορφύνουν την καθημερινότητά μας.
Έτσι όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύκτας” την Κυριακή 21/4 μπορείτε να περάσετε από την πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι στις 6.00 το απόγευμα,
Και η αφίσα του θιάσου.
Τη καλησπέρα μου.
Τελικά δεν σκίζω τίποτα…
Φυσικά εννοώ το δίπλωμα του μέντιουμ που λέγαμε. Όλη η ιστορία ξεφούσκωσε πριν καν φουσκώσει. Καμία άλλη εφημερίδα δεν έγραψε κάτι. Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν είπε τίποτα. Κανένας δεν έκανε κάποια δήλωση.
Αναπαράχθηκε ευρύτατα στο διαδίκτυο. Γράφηκε μόνο στον ΕΤ. Σχολιάστηκε από πολλούς – εμού συμπεριλαμβανομένου – και μετά… τίποτα.
Γιατί έγινε το δημοσίευμα, από ποιον σχεδιάστηκε, ποιους προετοίμαζε… κανένας δεν ξέρει. Φαντάζομαι ότι θα μάθουμε… κάποια στιγμή.
Για τώρα ξέρουμε ότι δεν αλλάζει τίποτα, ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει… τι και πόσο κανείς δεν ξέρει. Οπότε περιμένουμε.
Τη… καλημέρα μου μάλλον πρέπει να πω.
Αντιπερισπασμός…
Το σκέφτομαι συνέχεια από το πρωί που το άκουσα και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη.
Δηλαδή πως να εξηγήσω το γεγονός ότι μία μόνο εφημερίδα από όλες να έχει αναλυτικά το νέο σύστημα για το γενικό Λύκειο. Το πιο “πιασιάρικο” θέμα που μπορεί να έχει μια εφημερίδα… Μέχρι και εγώ αγόρασα ΕΤ μετά από… δεν ξέρω πόσο χρόνια… Και τα έχει όλα και τίποτα.
Λοιποοοοννννν βλέπω τη γυάλινη μου σφαίρα και προβλέπω…
1 Σήμερα όλες οι ειδήσεις θα έχουν το θέμα… και κάποια άλλα θέματα θα περάσουν από κάτω… τρέχοντας και όποιος προλάβει να δει και να διαβάσει πρόλαβε..
2. Κάτι άλλο θα γίνει (Α!!! έγινε και σεισμός…θα παίξει και αυτό…) Κάτι όμως σχετικό με τη τρόϊκα και με τα θέματα που είναι σε εκκρεμότητα, θα κλείσει σήμερα – αύριο και εμείς θα ασχολούμαστε με άλλα… οπότε δεν θα πάρουμε χαμπάρι.
3. Μετά από μια βδομάδα το θέμα θα ξεφουσκώσει και θα ανακληθεί για διαβουλεύσεις… αφού έχει κλείσει το κύκλο του και έχει παίξει το ρόλο του.
Τα έγραψα δημόσια και ευθαρσώς. Το ίδιο δημόσια θα πω ότι σκίζω το πτυχίο μέντιουμ που έχω ήηηηη σας τα είχα πει… Θα δείξει.
Πάμε τώρα να δούμε τι είδα εγώ…
Πάλι παίζουν με τα όνειρα…των παιδιών μας αυτή τη φορά… και αυτό είναι κακό. Διότι είναι γνωστό “τοις πάσι” ότι ο Έλληνας, θα μειώσει το φαγητό του και τις εξόδους και ό,τι μπορεί, για να στείλει το παιδί του να σπουδάσει. Και μόνο όταν δεν έχει άλλο περιθώριο, κόβει τη μόρφωση του παιδιού του. Και τώρα… ξαφνικά… οι μαθητές της Β’ Λυκείου θα έχουν νέο σχολείο στη Γ’ Λυκείου; (Δεν μιλάμε για τις δεσμεύσεις ότι δεν θα αλλάξει το σύστημα μέχρι το 2017… είμαστε μαθημένοι στο mea culpa από παλιά.)
Για να το δούμε λίγο έτσι σε πρώτες σκέψεις… χωρίς να έχω τα πτυχία του μελετητή, αναλυτή ή ότι άλλο μεγαλόσχημο τίτλο. Απλά με τη τόσο σπάνια κοινή λογική.
Οι μαθητές που είναι τώρα Β λυκείου θα πρέπει να επιλέξουν κύκλο… δηλαδή Ανθρωπιστικές σπουδές (Θεωρητική που λέγαμε). ΦΜΣ – Πολυτεχνικές – Ιατρικές (Θετική – Τεχνολογική) και Οικονομικά ( η επιλογή της Γ’ Λυκείου). Και ρωτάω έτσι απλά… Οι μαθητές της Τεχνολογικής της Β’ Λυκείου, πως θα παρακολουθήσουν την χημεία της Γ’ Λυκείου; Διότι αν νομίζετε ότι η Τεχνολογία Επικοινωνιών έχει κάποια σχέση με τη Χημεία, μάλλον λάθος σας ενημέρωσαν. Δηλαδή αυτοί οι μαθητές πάνε από χέρι με ένα μείον στο ένα από τα έξι μαθήματα. Αλήθεια το σκέφτηκε κανείς αυτό ή μείνανε στο ότι τα μαθηματικά και η φυσική είναι τα ίδια. Δεν φτάνει. Εντάξει έχει αύξηση κατά μία ώρα… γιατί; Για να μπει παραπάνω ύλη, αυτή που κόβεται από την έλλειψη της χημείας Κατεύθυνσης της Β Λυκείου, γιατί η ενισχυτική αφορά μόνο μαθηματικά και φυσική. (Περιορίζομαι στη Χημεία μια και για τη Χημεία ξέρω τι γίνεται. Πιθανότατα να υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα και στα άλλα μαθήματα).
Δηλαδή πως περιμένουν ότι οι γονείς αυτή τη μεταβολή να την περάσουν έτσι “χαλαρά”. Βέβαια έχουν ήδη κάνει και άλλα “σοφά”. Κόψανε τον νόμο των αερίων και καλούμαστε να κάνουμε ισορροπία αερίων σε επόμενο κεφάλαιο… Μετά κόψανε την ονοματολογία της ανόργανης στη Α λυκείου γιατί τα μάθανε στη Γ’ γυμνασίου. Ακόμα και έτσι να ήταν δεν σκέφτηκε κανείς ότι οξείδια δεν κάνουν στην Γ’ γυμνασίου και φτάνουμε στην Α΄ λυκείου όπου για να λειτουργήσουμε πρέπει να κάνουμε και όλα όσα ευφυιώς κόψανε. Τώρα είναι καλύτερα. Θα έρθουν οι μισοί εντελώς αδίδακτοι στη Χημεία και έτσι δεν θα έχουμε προβλημα να ρωτάμε τι κάνανε. Απλά δεν θα έχουν κάνει ΤΙΠΟΤΑ!!! ΄Ετσι λύνονται τα προβλήματα.
Και πάμε στους φετεινούς μαθητές της Α λυκείου. Έρχονται στη Β και κάνουν μαθήματα Γενικής Παιδείας. Δηλαδή οργανική – αλήθεια θα έχουμε αλλαγές στα βιβλία; Κανείς δεν μίλησε για αυτό. Γιατί απομακρύνθηκαν ολόκληρα μαθήματα… Οι μαθητές που επιθυμούν να προχωρήσουν προς τις θετικές σπουδές, (όπως τις λέμε, όχι ότι όι άλλες είναι αρνητικές) θα κάνουν μόνο ένα δίωρο χημεία. Αν μείνει το ίδιο βιβλίο, θα τους λείψουν μεγάλες ενότητες από τη Γ’ λυκείου. Η ενίσχυση γίνεται στα μαθηματικά και στη φυσική. Χημεία και Βιολογία… στο κήπο. Και καλά η χημεία έχει δίωρο. Η βιολογία είναι μονόωρη και στη Α΄και στη Β’ Λυκείου. ( ή μήπως δεν είναι;).
Σε μια πρώτη ματιά θα γίνει χαμός με την κατανομή ωρών. Θα πρέπει να μπουν νέες ειδικότητες και κάποιες να εξαφανιστούν. (κυριολεκτικά όμως…)
Και κλείνω… Δεν το βλέπω να προχωράει. Φούσκα είναι. Έχει πολλά κενά και μπάζει σε κοινωνικά, εκπαιδευικά και παιδαγωγικά θέματα. Η πρόβλεψη έχει ήδη γίνει. “Κομήτης” και πυροτέχνημα.
Προσέξτε τις ειδήσεις στα ψιλά… όπως αυτή με τα ΚΤΕΟ στα δίτροχα. Το είχατε καταλάβει ότι είμασταν ήδη εκπρόθεσμοι. Δεν ξέρω πόσοι από τους φίλους δικυκλιστές, ξέρανε ότι η αρχική προθεσμία ήταν μέχρι 8 Απριλίου; Και το καλύτερο… 400άρα το πρόστιμο. Αν περάσεις εν τω μεταξύ ΚΤΕΟ πληρώνεις 50 (+ 50 το κόστος με το πρόστιμο = 100 € το σύνολο). Ενώ αν πας εμπρόθεσμα είναι 30 €. Πείτε το και στους φίλους σας. Σιγά που θα γλύτωναν τα μηχανάκια, και δεν θα πλήρωναν όλοι εκείνοι που έχουν το θράσος να τα χρησιμοποιούν, και να μη καταναλώνουν πολύ βενζίνη, να μην επιβαρύνουν το κυκλοφοριακό, να μειώνουν το χρόνο μετακίνησης, να μη καταλαμβάνουν θέσεις πάρκινγκ. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Και φυσικά να πληρώνουν.
Τέτοια θα περάσουν αλλά και άλλα πιθανόν πιο σημαντικά. Να έχουμε το νου μας λοιπόν.
Τη καλησπέρα μου.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Το έχω ξανακάνει και αυτό είναι κακό… Το πρωί άκουσα στις ειδήσεις ότι το καινούργιο σύστημα θα εφαρμοστεί από το Σεπτέμβριο και έπαθα το πρώτο “εγκεφαλικό”. Μετά περίμενα να πάρω την εφημερίδα να δω και είδα τους πίνακες… Εν τω μεταξύ άρχισαν να έρχονται από διάφορες μεριές το άρθρο για το νέο λύκειο και το νέο εξεταστικό σύστημα. Ακόμα εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει τι γίνεται. Η νέα δομή της Γ’ Λυκείου από πότε θα εφαρμοστεί; Μπορεί να γίνει χωριστά; Το σύστημα εισαγωγής θα αλλάξει το 2016, η δομή όμως; Δεν το κατάλαβα, και δεν το διάβασα ξεκάθαρα… Τα δελτιά ειδήσεων το έριξαν πίσω…για να μη πω ότι το έθαψαν. Μπερδεύομαι…
Φέρτε πίσω τα όνειρά μου…
Η μεγαλύτερη ζημιά που έχω πάθει από την σημερινή κατάσταση είναι ότι δεν μπορώ να ονειρεύομαι πλέον. Μου έχει κοστίσει σε βαθμό που δεν φαντάζεστε.
Βλέπετε πενήντα χρόνια τώρα, έχω μάθει να κάνω σχέδια, να βάζω στόχους, να τους πετυχαίνω έναν έναν και να προχωράω παραπέρα, στον επόμενο στόχο. Να κάνω πράγματα, να φτιάχνω διάφορα και κάθε φορά να ξεκινάω και κάτι καινούργιο.
Αυτό το πράγμα είναι τώρα περίπου 5-6 μήνες που δεν μπορώ να το κάνω. Βομβαρδίζομαι από τέτοια μαυρίλα, ό,τι και αν ακούσω, ότι και αν δω… δεν βλέπω κάτι αισιόδοξο. Ότι και αν ζητήσω εισπράττω άρνηση. Ότι και αν σχεδιάσω, το κοιτάνε καχύποπτα. Όπου και αν κοιτάξω, θα ακούσω παραπονούμενους και θα ακούσω καταμέτρηση “θυμάτων”… άνεργοι, εταιρείες που κλείσανε ή κλείνουν, άνθρωποι που αδυνατούν πλέον να προσφέρουν τα βασικά στην οικογένεια τους. Ατελείωτες συζητήσεις με το τι χάσαμε, τι θα χάσουμε αν δεν…. κάνουμε αυτό, αν δεν κάνουμε το άλλο.
Οι κρατούντες προβάλλουν σθεναρά αντίσταση και βάζουν κόκκινες γραμμές, τη μία μετά την άλλη. Πάντα πίστευα ότι η κόκκινη γραμμή είναι μία… αλλά φαίνεται έκανα λάθος… στο ίδιο θέμα υπάρχουν πολλές κόκκινες γραμμές και η κάθε μία είναι πιο πίσω από την άλλη. Και εμείς καθόμαστε και βλέπουμε… απαθείς αλλά με περιέργεια… ποια μπορεί να είναι η “πιο πίσω” κόκκινη γραμμή. Περιμένουμε κάθε φορά, όπως και ακριβώς αυτή τη στιγμή, να μάθουμε τι θα μας πει η τρόϊκα… και απλά περιμένουμε… Και ενώ γίνονται ατέρμονες συζητήσεις να διατηρηθούν κάποια πράγματα, μετά που χάνονται ¨οι μάχες” πάλι το αποτέλεσμα εμφανίζεται σαν προσωπική νίκη, σθεναρής αντίστασης και διαπραγματευτικής δεινότητας. Πόσο πια..
Δεν ξέρω πόση φαντασία πρέπει να έχεις για να καταλάβεις ότι με ενάμιση εκατομμύριο απολυμένους – επίσημα – και κάποιες χιλάδες επιχειρήσεις κλειστές, σύντομα θα έχει πρόβλημα το ασφαλιστικό… Τώρα το βρήκαμε… έχουν πρόβλημα τα ταμεία… ενώ πριν ήταν υγιή. Δεν ξέρω ποιος θα πληρώνει εισφορές… Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Θέλει υψηλή νοημοσύνη για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει άνεργος που να μη χρωστάει στους ασφαλιστικούς φορείς… Άρα κανένας δεν θα πάρει επίδομα ανεργίας μια και είναι προϋπόθεση…
Δηλαδή όπου και να κοιτάξεις δεν μπορείς να δεις κάτι καλό… και καλείσαι να μπεις στη τάξη, να αντιμετωπίσεις τα βλέμματα των μαθητών σου και να εμπνεύσεις αισιοδοξία, ενθουσιασμό, όνειρα, στόχους… Γιατί οι πρώτοι που το “πιάνουν στον αέρα” το ύφος και την πληροφορία της απαισιοδοξίας είναι τα παιδιά.
Το πάλεψα, και εξακολουθώ, να μπαίνω στη τάξη… μες στη καλή χαρά… με έχουν κατηγορήσει ότι “παίρνω ληγμένα” και είμαι έτσι τα πρωινά… Τα σχόλια μου ότι είμαι μέσα στη καλή χαρά επειδή έχω μάθημα μαζί τους χαρακτηρίζεται ώς ανεπαρκής ( … “ναι καλά”… είναι το συνηθισμένο σχόλιο). Από την άλλη προσπαθώ, και μάλλον τα καταφέρνω να μη δείξω, αυτή την “έλλειψη ονείρων”. Δεν ξέρω τι μηνύματα έχουν από αλλού… από εμένα πάντως δεν έχουν αρνητικά μηνύματα.
Θέλω να μπορέσω να σχεδιάσω τι θα κάνω τον επόμενο χρόνο. Να βάλω στόχους και να τους πετύχω στο χρόνο που έρχεται. Δεν μπορώ να περιμένω τη μία μέρα να περάσει για να έρθει η άλλη. Δεν μπορώ να λέω κάθε βράδυ… “τη βγάλαμε και σήμερα. Αύριο πάλι…”
Νομίζω ότι θα πρέπει να κοιτάξω να βρω νέους τρόπους για να μπορέσω να κάνω σχέδια. Δεν θα τους κάνω το χατήρι…να μη σκέφτομαι. Δεν θα τους αφήσω να με ρίξουν. Κουράστηκα… Θα τους βγάλω έξω από τη σκέψη μου, όσο μπορώ και να κοιτάξω να προχωρήσω μπροστά. Αρκετά με το δούλεμα και τα παπαγαλάκια. Μας λένε συνέχεια τι θα γίνει με αυτούς που έχουν 3000 € τόκους… δηλαδή 3.000.000 καταθέσεις… Δούλεμα κανονικό. Έτσι κάνω στην άκρη, προστατεύω τον εαυτό μου και προχωράω μπροστά… Αλλά δεν ξεχνάω… Όχι… Θα έρθει η σειρά μου… με εκλογές, με πορείες, με ότι μπορώ… ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Δεν θα τους τα χαρίσω. Είναι δικά μου.
Έβγαλα γκρίνια… γιατί έπρεπε… να ξεθυμάνω. Νομίζω ότι πολλοί είναι πολύ χειρότερα από εμένα. Όπως και να έχει…νομίζω ότι αν δεν κάνουμε σχέδια… το χάσαμε… οπότε… κάντε το πρώτο βήμα. Μικρό και σταθερό, αλλά μπροστά..
Τη καλησπέρα μου…
Πάντα κάτι φταίει…
Σήμερα έφταιγε η Βίκυ.Την γνώρισα σήμερα την ήξερα περίπου 2 χρόνια, μέσα από συζητήσεις σχετικά με την εκπαίδευση και τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, μέσα από το διαδίκτυο. Πολλές συζητήσεις, για το τι μπορεί να κάνει κανείς.
Σήμερα βρέθηκα στην Αμερικάνικη ένωση, όπου είχε ένα διήμερο συνέδριο πάνω στους τρόπους κινητοποίησης των μαθητών μέσα από το διαδίκτυο και η ομιλία της Βίκυς είχε θέμα το blog και το γιατί να γράφει σε blog κανείς.
Βέβαια η παρουσίαση ήταν επικεντρωμένη στην εκπαίδευση, αλλά έβαλε ένα γενικότερο θέμα…το οποίο μεταθέτω σε εσάς…
“Γιατί να έχει ένα blog κάποιος; Τι να γράφει κανείς εκεί μέσα;”
Θα ήθελα λοιπόν τα σχόλιά σας, και θα ήθελα τις σκέψεις σας. Αν δεν έχετε και αυτό με ενδιαφέρει… γιατί δεν έχετε; Θα μπορούσατε να έχετε; Γενικά τι νομίζετε για τα blogs; Καθημερινά μπαίνετε 70-100 άτομα στο blog, βρείτε ένα πεντάλεπτο και γράψτε την άποψή σας.
Τη καλησπέρα μου…
Άρνηση
Γενικά είμαι καλά. Απλά εμφανίζω μια άρνηση να γράψω. Ελπίζω να το ξεπεράσω σύντομα, γιατί δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα εξακολουθήσει να σκονίζεται. Το έχω ξαναπάθει… παλιά.
Χαιρετώ…
Κάτι δεν πάει καλά…
Για τον καφέ του Σαββάτου έχω γράψει πολλές φορές. Κάθε Σάββατο που είμαι στην Αθήνα πίνω καφέ με τους συμμαθητές μου σε συγκεκριμένη καφετέρια στο Βύρωνα. Είναι μια διαδικασία που καταυχαριστιέμαι μια και οι άνθρωποι που είναι μαζί μου είναι οι παλιοί μου συμμαθητές με τους οποίους έχω μια σχέση δεκαετιών, είναι διαφόρων δραστηριοτήτων, άρα ξεφεύγω από τα σχολικά και εκπαιδευτικά, και γενικά έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε μερικές σοβαρές συζητήσεις, κάτι τόσο σπάνιο σήμερα.
Εχθές λοιπόν μετά από τρεις βδομάδες που είχα να εμφανιστώ, πήγα “τρέχοντας” που λένε. Πηγάινοντας, βλέπω το μαγαζί άδειο… λέω εντάξει ας πάω να κάτσω λίγο και θα έρθουν και οι άλλοι… αλλά δεν υπήρχε κανείς… γενικά και αυτό με ξένισε. Γιατί όπως και εμείς, έχει σταθερή πελατεία και συνήθεις θαμώνες που λίγο έως πολύ συναντιόμαστε κάθε φορά. Χθες τίποτα… Μετά η κοπελιά που συνηθως μας εξυπηρετεί και έρχεται μόλις κάτσουμε… τώρα δεν φάνηκε… Κάτι δεν πάει καλά… σκέφτηκα… Πάω να δω τι γίνεται μέσα και τότε το βλέπω…”… θα παραμείνει κλειστό λόγω πένθους.” Μα… αυτή η πινακίδα μπαίνει όταν φύγει κάποιος από το μαγαζί… και ποιος είνα αυτός; Ο Μπάμπης, παλιός μου καθηγητής από το φροντιστήριο, η Μάρω, γυναίκα του και ψυχή του μαγαζιού, κάποιο από τα παιδιά…Ψάχνω για το “χαρτί” σε κολώνες… δεν βλέπω κάτι… μπερδεύομαι… Ρωτάω δίπλα και τότε μαθαίνω… η Μάρω. Έχασε τη μάχη με το καρκίνο… τον πάλευε κάποια χρόνια, το ξέραμε… γιατί και οι δυό τους ήταν φίλοι πια που πηγαίναμε κάποιες δεκαετίες πίσω… Αλλά έδειχνε να το ελέγχει… Μάθαμε ότι “έκανε μια αντεπίθεση” και μέσα σε τρεις μέρες… νίκησε. Η Μάρω δεν άντεξε… Δυστυχώς σε αυτές τις ηλικίες δεν χαρίζει σε κανένα…
Έτσι η Μάρω ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι, την ώρα που εγώ από συνήθεια πήγα για το καφέ μου το μεσημέρι στο καφέ της. Και δεν μπόρεσα να βγάλω την εικόνα της από το μυαλό μου να μου λέει… “Τι κάνεις Μανωλάκη… όλα καλά; Μήπως κρυώνετε να σας ανάψω τη σόμπα, ή το καλοκαίρι να μας ανοίξει τον τεράστιο ανεμιστήρα ή να σηκώσει τις τέντες, ή… ή… ή… και φεύγοντας έριξα μια ματιά στη καρέκλα που συνήθως καθόταν στη γωνία και μου φάνηκε ότι ήταν ακόμα εκεί, ή μήπως ήταν.. δεν ξέρω… έφυγα και προτίμησα να πάω να πιω ένα καφέ αλλού από το να πάω – αν θα προλάβαινα – στη κηδεία της… Και αισθάνθηκα κάπως… λίγο σαν προδότης…
Καλό ταξίδι Μάρω… τουλάχιστον για εμάς που ερχόμασταν για το καφέ μας θα είσαι πάντα εκεί, στη θέση σου και θα κοιτάς αν όλα είναι καλά, και αν δεν είναι να τρέξεις να δεις τι μπορείς να κάνεις…
Τέλος πάντων… σας μαύρισα τη Κυριακή. Καλημέρα…
Ψηφιακές δεξιότητες – ο εκπαιδευτικός
Αρκετά καθυστερημένα, πρέπει να ομολογήσω, και γράφω το δεύτερο κείμενο πάνω στις ψηφιακές δεξιότητες.
Στη προηγούμενη έγγραφή έχει ήδη αναφερθεί η αλλαγή που πραγματοποιείται στην εκπαίδευση. Μέσα σε αυτή την αλλαγή, η οποία περιστρέφεται γύρω από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο εκπαιδευτικός πρέπει να πάρει θέση. Στην προηγούμενη εγγραφή είχα αναφέρει ότι ένας τρόπος για να περάσει η ψηφιακή εποχή στην εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών.
Γιατί άραγε ο εκπαιδευτικός να αποκτήσει ψηφιακές δεξιότητες; Αυτό νομίζω ότι είναι ένα βασικό ερώτημα. Ίσως είναι και το βασικό ερώτημα – αντίρρηση που θα βάλουν οι εκπαιδευτικοί όταν τους πεις να επιμορφωθούν στις ψηφιακές δεξιότητες. Δεν θα μπω στην επιχειρηματολογία του τύπου, μου χρειάζονται τα μόρια για διευθυντής ή δεν ξέρω και εγώ για ποιο άλλο λόγο. Θα προσπαθήσω να βρω κάποιους λόγους … πιο σοβαρούς.
Το πρώτο, βασικό και κύριο… Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Πρέπει να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους μαθητές μας. Φυσικά και θα τους θαυμάζουμε για τις δεξιότητές τους στις νέες τεχνολογίες, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνουμε απ’ έξω.
Το δεύτερο είναι οι καινούργιες δυνατότητες που παρέχονται. Και είναι πολλές. Το θέμα είναι… αξίζει να τις χρησιμοποιήσεις; Οι απόψεις είναι διιστάμενες. Όταν παρακολουθούσα την επιμόρφωση Β επιπέδου είχαμε πολλές τέτοιες συζητήσεις.
Για τους αμύητους, μιλάμε για τις επιμορφώσεις Α και Β επιπέδου για τους εκπαιδευτικούς. Η επιμόρφωση Α επιπέδου αφορά βασικές διεργασίες στη χρήση του υπολογιστή αλλά και σε δημορφιλή προγράμματα, Word, Excel, Power point. (με την ευκαιρία ξεκινάει η καινούργια επιμόρφωση Β επιπέδου για όποιον ενδιαφέρεται ανεξάρτητα από το ότι οι δικές μας εξετάσεις είναι ενάμιση χρόνο αδιόρθωτες).
Στις συζητήσεις λοιπόν αυτές έμπαινε έντονα ο προβληματισμός, γιατί να βάλουμε αυτές τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, αντί να κάνουμε καλύτερα το μάθημά μας, και να δώσουμε περισσότερο χρόνο στους μαθητές μας. Και αν αξίζει να αφιερώσει κανείς τόσο χρόνο για την προετοιμασία ενός μαθήματος με εφαρμογή νέων τεχνολογιών, όταν είναι γνωστό ότι το αναλυτικό πρόγραμμα είναι υπερφορτωμένο, που σημαίνει ότι θα μπορούσες να δώσεις περισσότερο χρόνο στο μάθημα. Δεν μπορέσαμε να βρούμε πειστική απάντηση. Από την άλλη τα προτεινόμενα προγράμματα για χρήση των νέων τεχνολογιών και της ψηφιακές εποχής είχαν κάτι να δώσουν… το 2005. Τα περισσότερα είναι μεταγλωττισμένα προγράμματα που είχαν δημιουργηθεί κάπου στο 2000 με δεδομένα της τότε εποχής. Κάποια, σε μεγάλο βαθμό είχαν περάσει το βιβλίο σε ψηφιακή μορφή, χωρίς να προσφέρουν κάτι διαφορετικό από το να διαβάζουν από το μόνιτορ αντί για το βιβλίο. Θα έλεγα ότι μάλλον αρνητικά συμπεράσματα βγάζαμε.
Τελικά ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να έχει ψηφιακές δεξιότητες; Μάλλον πρέπει. Να περιγράψω εγώ με ποιον τρόπο έχω αξιοποιήσει κάποιες ψηφιακές δεξιότητες.
Το e-mail. Το απλό κλασσικό e-mail με έχει εξυπηρετήσει πολλές φορές για να στείλω στους μαθητές κάποιοα παλιά θέματα, αναβολή ή καθορισμό διαγωνίσματος, σημειώσεις, απαντήσεις διαγωνισμάτων.
Επεξεργασία ήχου και εικόνας. Αυτό είναι πιο προχωρημένο μια και με βοήθησε να φτιάξω βίντεο εκπαιδευτικά. Με αρκετά προβλήματα στην αρχή αλλά και σημαντική βελτίωση στο τέλος, μπορείτε να τα βρείτε στο κανάλι ” manaliss ” στο You Yube. Γύρω στα 100 βίντεο σε συγκεκριμένα θέματα λυκειακής χημείας, που αν κρίνω από την επισκεψιμότητα, μάλλον έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο.
Blogging Και τώρα ακριβώς αυτό κάνω, blogg-άρω. Αλλά διατηρώ και ένα ακόμα blog στο σχολικό δίκτυο με δραστηριότητες των μαθητών. Ποια η χρησιμότητά του; Η δημόσια αναγνώριση των δραστηριοτήτων μαθητών. Τους αρέσει να τους αναγνωρίζει κάποιος τα καλά… όπως σε κάθε ένα μας άλλωστε. Εννοείται ότι παίρνω όλα τα μέτρα που είναι απαραίτητα για την ασφάλεια των μαθητών.
Webinars δηλαδή διαδικτυακά σεμινάρια. Αυτό είναι νέο φρούτο. Το δοκίμασα 2-3 φορές αλλά μάλλον οι μαθητές δεν ήταν έτοιμοι. Δηλαδή είχαν τεχνικά προβλήματα, να συνδεθούν και να ρυθμίσουν το μικρόφωνό τους. Ο σκοπός ήταν να κάνουμε ένα μάθημα παραπάνω αφού είχαν διαβάσει και να λυθούν ενδεχόμενες απορίες από το διάβασμα, μέσα από το διαδικτυακό αυτό σεμινάριο. Πέντε ή έξη μαθητές το πολύ είχαν πάρει μέρος σε κάθε διαδικτυακό σεμινάριο. Και αρκετοί από αυτούς δυσκολεύτηκαν πολύ να εγκαταστήσουν το μικρόφωνό τους. Κάποιοι δεν το κατάφεραν καν. Το αναφέρω γιατί μερικές φορές οι δεξιότητες των μαθητών δεν είναι τόσο ανώτερες των δικών μας… (αλλά για τις δεξιότητες των μαθητών σε άλλη φάση).
Java εφαρμογές στο Ίντερνετ. Όχι κάποιες που έφτιαξα εγώ αλλά κάποιες που βρήκα έτοιμες. Στο PhET του Πανεπιστημίου Denver. Αυτές οι εφαρμογές – κάπου 140 – με επίδειξη αναλύουν πολύ συγκεκριμένα τμήματα της θεωρίας, και διευκολύνουν τους μαθητές να κατανοήσουν βασικές έννοιες.
Θα παρατηρήσετε ότι οι ψηφιακές εφαρμογές που έχω αναφέρει… δεν είναι αυτό που λέμε μάθημα. Είναι παράπλευρες δραστηριότητες που διευκολύνουν μεν το μάθημα, αλλά δεν αναφέρονται στο μάθημα.
Για το μάθημα έχω μια πλατφόρμα MOODLE. Περιέχει μεγάλη ποσότητα υλικού αλλά οι μαθητές δεν το αξιοποιούν. Το θεωρούν επιπλέον δουλειά και έτσι “το αποφεύγουν” .
Σε όλα τα παραπάνω, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υλικοτεχνική υποδομή και φυσικά η σύνδεση στο διαδίκτυο. Είναι γνωστό ότι σε πολλά σχολεία υπάρχουν αρκετά προβλήματα σε αυτό το θέμα. Από ότι ίσως παρατηρήσατε η απόκτηση ψηφιακών δεξιοτήτων και η αξιοποίησή τους στην εκπαίδευση είναι μια “δουλειά” πλήρους απασχόλησης, για να διαβάσεις, να φτιάξεις, να ενημερωθείς, να ανεβάσεις στο διαδίκτυο, να ενημερώσεις και… και… και…
Τελικά δεν είναι σαφές αν οι ψηφιακές δεξιότητες του εκπαιδευτικού τον βοηθάνε να κάνει καλυτερο μάθημα. Ίσως κάποιοι πίσω από αυτές τις τεχνολογίες προσπαθούν να κρύψουν δικές τους ανεπάρκειες. Σίγουρα κάποιοι αξιοποιούν τις νέες τεχνολογίες με εποικοδομητικό τρόπο στη τάξη.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε εκπαιδευτικός πρέπει να αποκτήσει ψηφιακές δεξιότητες. Το πως θα τις αξιοποιήσει στη τάξη είναι άλλο θέμα. Όταν εξοικειωθεί με αυτές, θα μπορέσει να κάνει προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα, όπου οι μαθητές θα εμπλακούν σταδιακά και εποικοδομητικά. Και τα βήματα αυτά θα πρέπει να γίνουν με βάση την Ελληνική πραγματικότητα. Δηλαδή να μπορούν οι μαθητές να ολοκληρώσουν αυτά που τους ζητάμε. Ένα εκπαιδευτικό σενάριο με συγκεκριμένους στόχους θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές μια άλλη προοπτική χρήσης του υπολογιστή.
Στο σχήμα που ακολουθεί φαίνονται κάποια από τα μοντέλα εκπαίδευσης που θα μπορούσαν να έχουν χρήση των ψηφιακής τεχνολογίας.
Τη καλησπέρα μου
