Μου τη δίνουν οι εκβιασμοί…
Όχι ρε φίλε… δεν πρόκειται να πατήσω like για να διαβάσω το άρθρο σου. Αν έχεις να πει κάτι πες το. Αν έχεις άποψη, βγες μπροστά και τόλμα να μιλήσεις. Βαρέθηκα αυτό το “νέο τροπάρι” : Πάτα like για να διαβάσεις τη συνέχεια. Σκοτίστηκα για τη συνέχεια. Ποτέ και σε κανένα. Έτσι πετυχαίνουν δηλαδή την “κυκλοφορία που θέλουν” στο διαδίκτυο.
Όχι ρε φίλε δεν θα σου δώσω πρόσβαση στις επαφές μου, για να συνδεθώ στη σελίδα σου. Γιατί τους φίλους μου τους σέβομαι και δεν θα τους κάνω πάσα σε εσένα, για να στέλνεις ότι εσύ θέλεις μετά στα γραμματοκιβώτια τους. Κάποιοι φίλοι μου το κάνανε – πιθανότατα χωρίς να το σκεφτούν – και εγώ τώρα δέχομαι πάνω από 150 mail καθημερινά άσχετα και για άσχετα. Και όπως και πριν… έχεις κάτινα πεις… πες το.
Κομμένοι οι εκβιασμοί. Ούτε like ούτε πρόσβαση. Αρκετά και αν σας αρέσει. Στείλτε το και παραπέρα, γιατί νομίζω ότι πάει να γίνει η νέα μόδα.
Άντε να τελειώνουμε. Τη καλησπέρα μου… για να δούμε κανένα Grand Prix.
Συνέδρια… γιατί να συμμετέχω;
Όπως συνηθίζω μετά από κάθε συνέδριο ακολουθούν κάποιες εγγραφές σχετικές με τα συνέδρια. Συνήθως υπάρχουν και τουριστικές εγγραφές αλλά και άλλες με πρακτικές και χρηστικές οδηγίες. Η προσπάθεια είναι η εμπειρία και η πληροφορία να διαχυθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Σήμερα θα προσπαθήσω να δώσω κάποια κίνητρα σε όλους να συμμετέχουν σε ένα Συνέδριο ή μια ημερίδα, μεταφέροντας σας τις δικές μου σκέψεις και τον προβληματισμό γύρω από τη συμμετοχή σε ένα συνέδριο.
Στην αρχή συνειδητοποιείς ότι κάπου χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, και αρχίζεις να αναρωτιέσαι… και γιατί όχι… να πάω να παρακολουθήσω μία ημερίδα ή ένα συνέδριο… και αρχίζεις και ψάχνεις. Είναι εύκολο να βρεις μια και πολύ συχνά γίνονται τέτοιες δραστηριότητες από διάφορους φορείς. Από σχολεία, διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πανεπιστήμια και άλλα… Συνολικά κάποιος που ενδιαφέρεται μέσα σε ένα χρόνο μπορεί να παρακολουθήσει από 5 έως 10 εκδηλώσεις κάθε χρόνο. Βέβαια οι περισσότερες γίνονται “εκτός ωραρίου” και πολύ συχνά αν είναι ημερίδες ή διημερίδες και Συνέδρια γίνονται Σαββατοκύριακα. Συνήθως υπάρχει κόστος στις ημερίδες και διημερίδες, που καλύπτει τις βασικές ανάγκες υποδομής. Το κόστος αυτό είναι από 20 έως 50 €. Αν τα βάλεις όλα, στη χειρότερη περίπτωση φτάνουν τα 500 €, εφόσον δεν βάλεις μετακινήσεις, καφέδες ή ότι άλλο “υποστηρικτικό” καταναλώσεις. Καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, κυρίως στους καιρούς που ζούμε. Συνήθως οι επιμορφώσεις από δημόσιους φορείς είναι δωρεάν και γίνονται σε δημόσιους χώρους, μειώνοντας το κόστος. Κάποια στιγμή το βαριέσαι και λες… θα τα μάθω μόνος μου…
Και περνάς στο επόμενο στάδιο… που είναι το Ίντερνετ. Και αρχίζεις και κατεβάζεις μετά μανίας… και τυπώνεις… και μαζεύεις… ό,τι σχετικό και άσχετο. Και αρχίζεις και διαβάζεις… και διαβάζεις και… διαβάζεις… και αρχίζεις και “θολώνεις”.
Και εκεί πλέον φτάνεις στο τρίτο στάδιο… της επιλογής. Δεν πάει έτσι… κάπου πρέπει να διαλέξω τι θα διαβάζω. Και αρχίζεις και βάζεις “φίλτρα” και ξεδιαλέγεις τι κατεβάζεις στον υπολογιστή σου… αλλά πάλι πολλά είναι. Αρχίζεις πλέον και θέλεις κάποιο τρόπο οργάνωσης και επεξεργασίας. Γιατί οι γνώσεις “χορεύουν” μέσα στο μυαλό σου, χύμα και σου έρχονται φλασιές και ιδέες για να κάνεις κλπ κλπ κλπ και μετά ξανά από την αρχή… Από την άλλη οι επιμορφώσεις, τα συνέδρια και το διάβασμα έχουν φτιάξει μια βάση για να μπορείς να πατήσεις και να δεις πιο μακριά.
Έχεις πλέον φτάσει στο… να βγεις μπροστά και να μιλήσεις. Θεωρείς ότι πλέον μπορείς και εσύ να πεις πράγματα σε άλλους. Αυτό όμως έχει και ένα άλλο αποτέλεσμα. Έχεις πλέον στόχο στη μελέτη σου. Δεν διαβάζεις ότι πέσει στα χέρια σου. Αλλά έχεις αντικείμενο και θέμα. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας μεταφέρω τη φετινή μου εμπειρία.
Πέρυσι βλέπω για ένα συνέδριο στο ΠαΠει με θέμα τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση και καταληκτική ημερομηνία κάπου στα μέσα Ιουλίου. Ξεκινάω μετά το Πάσχα και βάζω θέμα : “Την επιμέλεια του ψηφιακού υλικού στην εκπαίδευση”. Αφορμή η ενασχόληση μου με τις ψηφιακές εφημερίδες στο paper.li και στο scoop.it. Οι τρεις πρώτες είναι στον “αυτόματο” : “Τα καθημερινά“, “Τα Καθημερινά – Γενική Έκδοση” και “Οι σύνδεσμοι του εκπαιδευτικού“. Με κατάλληλες ρυθμίσεις μαζεύουν υλικό από το διαδίκτυο, “μόνες τους” και το δημοσιεύουν κάθε μέρα οι δύο πρώτες και κάθε Σάββατο βράδυ η τελευταία. Η τελευταία “Τα Νέα του LFH” είναι χειροποίητη και μου παίρνει αρκετό χρόνο κάθε μέρα. Ανανεώνεται κάθε φορά που ανεβάζω ένα άρθρο με μια λογική blog. Αυτή την εμπειρία θέλησα να μοιραστώ με τους συναδέλφους που με παρακολούθησαν και όχι μόνο. Και κάθισα και μελέτησα, κατέθεσα την εργασία και όλο το καλοκαίρι ασχολήθηκα με αυτή την εργασία. Έμαθα πολλά και κυρίως τακτοποίησα πολλά στο μυαλό μου. Για το συνέδριο έγραψα εδώ όπως συνηθίζω άλλωστε και ανέβασα την εργασία και την παρουσίαση σε δύο χωριστά βίντεο εδώ και εδώ… για όποιον θέλει να τη παρακολουθήσει. Έτσι η μελέτη μου είχε ένα στόχο. Πέρασε το καλοκαίρι και στα τέλη Σεπτέμβρη, εξαγγέλθηκε το Συνέδριο της Σύρου. Νέα πρόκληση… Νέο διάβασμα… για να δούμε τι θα είναι αυτή τη φορά…
Τον Απρίλιο του 2012, είχα βρεθεί σε μία ημερίδα της ORACLE για το Cloud computing και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στο e-learning που φέτος έγινε στο Ευγενίδειο, υπήρχαν πολλές αφορμές για σκέψη… οπότε ήταν αρκετά εύκολο να επιλεγεί το θέμα… : Το υπολογιστικό νέφος. Ωραία αλλά πως; Άρχισα να διαβάζω, προσπαθώντας και εγώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι… εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα ότι… το ξέρω. Και μάλιστα καλά, γιατί πολλές εφαρμογές του – σε δωρεάν μορφή, τις χρησιμοποιώ καθημερινά. Και εσείς διαβάζοντας αυτό το κείμενο, κάνετε ακριβώς αυτό το πράγμα. Και έτσι μπήκε μπροστά η κεντρική ιδέα… το νέφος και η εκπαίδευση. Μετά άρχισα να γράφω σε χαρτί… ναι παραδοσιακά… και να σκέφτομαι τι θα πω. Τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους καθηγητές που θα μαζευτούν να ακούσουν… Θα τους ενδιέφεραν θεωρητικά θέματα… μπλα μπλα μπλα… που λένε ή κάτι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν; Μάλλον το δεύτερο. Αλλά αν δεν ξέρουν τι είναι το νέφος; Δεν πρέπει να υπάρχει μια εισαγωγή; Κάποια σημεία αναφοράς… για να ξέρουν για τι μιλάμε… Και έτσι η εργασία χωρίστηκε στα δύο. Ένα θεωρητικό και ένα πρακτικό. Και πάλι δεν μου άρεσε. Δηλαδή… μου έλειπε η προηγούμενη εμπειρία… που δεν υπήρχε. Μήπως είχαν άλλες χώρες; Και μπήκε μια ακόμα παράμετρος… τι έχουν κάνει άλλες χώρες… ευρωπαϊκές και μη. Υπήρξε υλικό από διάφορα συνέδρια του εξωτερικού αλλά και από την UNESCO και Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οπότε έκλεισε η δομή.
1. Εισαγωγή γενική.
2. Εμπειρία άλλων χωρών με χρήση νέφους στην εκπαίδευση και γενικές “πολιτικές” από διάφορους φορείς.
3. Χρήση στην εκπαίδευση.
Και τότε άρχισα να γράφω στον υπολογιστή. Μου πήρε περίπου ένα τρίμηνο από Οκτώβρη μέχρι το Χριστούγεννα με διάφορες μορφές και προσθήκες – αφαιρέσεις… προσπαθώντας να μείνω στο θέμα. Μέσα Γενάρη έκλεινε η πρώτη προθεσμία παράδοσης, (γιατί δόθηκαν παρατάσεις) και η εργασία έφυγε για αξιολόγηση. Μετά από ένα μήνα περίπου επιστράφηκε με σχόλια και υποδείξεις διόρθωσης και συμπλήρωσης… Άντε πάλι “τα κεφάλια μέσα…”. Και μετά από 10 ημέρες, αφού πέρασε γενικό λίφτινγκ ξαναέφυγε για έγκριση ή απόρριψη τελική. Και τελικά εγκρίθηκε για παρουσίαση. Οπότε περάσαμε στην αναμονή… ήταν τέλη Φλεβάρη του 13. Όταν ορίστηκαν οι ημερομηνίες δημιουργήθηκε άλλο θέμα… ο χρόνος παρουσίασης. Μικρός… πολύ μικρός. Και για εμένα που έχω μάθει να λέω πολλά… ακόμα μικρότερος. Τι να πω και τι να αφήσω…
Και πάμε στο τελευταίο μέρος του θέματος συνέδριο : η ομιλία και η παρουσίαση. Οι αποφάσεις πάρθηκαν… το νέφος θα “φαγωθεί” για να ακουστούν οι εφαρμογές.Όποιος θέλει το διαβάζει… περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι χρήσεις στη τάξη. Όπερ και εγένετο. Ξανά χαρτί και μολύβι… Η εργασία μπροστά και μέτρημα…
-Αυτό το λέω… διαφάνεια 1.
Αυτό όχι, αυτό όχι, αυτό όχι…
Αυτό ναι… διαφάνεια 2… και πάει λέγοντας.
Και βγήκε η παρουσίαση… στο χαρτί. Τώρα πρέπει να φτιαχτεί και να ειπωθεί. Και έτσι το Πάσχα έφτιαξα την παρουσίαση… να μαζέψω τις φωτό, να φτιάξω τη σειρά το χρόνο κλπ κλπ. Και μετά άρχισαν οι εξετάσεις… και μετά τελείωσαν οι εξετάσεις (έτσι γίνεται συνήθως).
Τελευταία φάση είναι να πούμε την παρουσίαση… Το χρονόμετρο να μετράει… και πάμε….19 λεπτά… Πολλά (15 λεπτά είναι ο χρόνος).. Θέλει κόψιμο…Για να δούμε τι μπορούμε να κόψουμε… Ξανά… 17 λεπτά… ξανά…15 λεπτά…(καλά είμαστε αλλά ρυθμός πολυβόλο). Για να δω… άσε δεν μπορώ να κόψω άλλο. Θα το βιάσω λίγο…και θα έρθει στα ίσα του.
Έτοιμος… και έτσι το Σάββατο στις 22 του Ιουνίου σε μια τεράστια πολυγωνική αίθουσα… με καμιά 20-ριά άτομα… παρουσίασα την εργασία μου. Κανείς δεν ήξερε τι είχε κρυμμένο μέσα της… μόνο εγώ (και όλοι εσείς τώρα πια). Χρόνος…. 17 λεπτά περίπου… Δεν τα κατάφερα να μείνω μέσα στα όρια…Μπορείτε να τη παρακολουθήσετε σε δύο δόσεις στα βίντεο που ακολουθούν :
Η κάμερα ήταν στατική γιαυτό δεν μπορείτε να δείτε το υπόλοιπο κοινό…
και η παρουσίαση είναι στο σύνδεσμο που ακολουθεί : PAROYSIASH SYROY (εδώ οι διαφάνειες αλλάζουν με το πάτημα του διαστήματος ή του ENTER. Στο τέλος υπάρχουν κάποιες διαφάνειες που “λογοκρίθηκαν” για τη μείωση του χρόνου. Τις άφησα γιατί περιέχουν τη δομή του νέφους για όποιον θέλει.)
Για όλους τους παραπάνω λόγους συμμετέχω στα συνέδρια. Και κάθε φορά επενδύω το πολυτιμότερο που έχω… χρόνο από τον εαυτό μου. Γιαυτό με είδατε και με ενόχλησε στη προηγούμενη εγγραφή η απουσία των ομιλητών και ο τρόπος που δεν ενημέρωσαν όσοι δεν ενημέρωσαν και η παρουσίαση δι’ αντιπροσώπου. Επειδή όμως ο χρόνος που επενδύω είναι και για τον εαυτό μου, δεν νομίζω να σταματήσω… τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Ήδη ψάχνω το θέμα για τη Νάουσσα το 2014….Θα εξαγγελθεί το Σεπτέμβριο αλλά ήδη 19-20-21 Οκτώβρη έχουμε συνέδριο, πριν μια ημερίδα, μετά μια άλλη… Κάτι θα βρεθεί και φέτος… δεν νομίζω να βαρεθώ.
Από ότι καταλάβατε έκλεισαν τα σχολεία και έτσι εξηγούνται οι μεγάλες εγγραφές.
Τη καλησπέρα μου…
Συνέδρια… Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον…
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, βρέθηκα στη Σύρο στο 7ο συνέδριο για τη χρήση των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνίας στην Εκπαίδευση.
Η εμπλοκή μου με τις ΤΠΕ και τους υπολογιστές πάει πολύ πίσω… για τους υπολογιστές κάπου στο 1986 πήρα το πρώτο PC. Παλιότερα είχα SPECTRUM και COMMODORE 64. Με το που πήρα το PC είπα ότι αυτό θα γίνει το εργαλείο μου στην εκπαίδευση. Νομίζω ότι τότε πρέπει να πω ότι ξεκίνησα με τις ΤΠΕ. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι όταν δούλευα μόνος μου, ανακάλυπτα την Αμερική ξανά και ξανά… Τα έκανα όλα μόνος μου… και αυτό που ήταν “θρίαμβος” και επιτυχία για εμένα ήταν κάτι πολύ κοινό και ξεπερασμένο για άλλους. Και έψαξα να βρω αυτούς τους άλλους. Το Ιντερνετ δεν ήταν αυτό που είναι τώρα. Έμπαινες με μόντεμ για όσο χρόνο χρειαζόσουν και μετά έκλεινες γιατί χρεωνόσουν στο τηλέφωνο. Εννοείται ότι δεν υπήρχε παραμονή on line… κάπου. Και οι ταχύτητες 28 Κbps αρχικά και 56 Kbps αργότερα “στα γρήγορα”. Τώρα τρέχουμε με 12000 Kbps. Έτσι τους άλλους έπρεπε να τους βρεις… ζωντανούς. Και άρχισε να πηγαίνω στις ημερίδες ( η λέξη συνέδριο ήταν βαριά ). Και όποτε έβλεπα εγκύκλιο για κάποια ημερίδα… πρώτος…. Εννοείται ότι δεν υπήρχαν ανακοινώσεις ή events… Μετά από κάποια χρόνια πήρα θάρρος και θεώρησα ότι είχα και εγώ κάτι να πω… και άρχισα να κατεβάζω εισηγήσεις. Και να ανεβαίνω στο βήμα. Ήταν περίπου 10 χρόνια πριν. Εκεί άρχισα να “εκτίθεμαι”. Πάντα είχα το άγχος της ευθύνης απέναντι στο κοινό που με παρακολουθούσε. Προσπαθούσα να βρω εξειδικευμένα θέματα και πολύπλοκα… αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα ότι όσοι έρχονταν ψάχνανε και ψάχνονταν να βρουν το τρόπο να κάνουν το μάθημα τους καλύτερο και πιο ενδιαφέρον για τους μαθητές τους. Αλλά θέλανε και το πρακτικό και χρήσιμο. Δεν θέλανε τις θεωρητικολογίες. Έτσι άρχισα να προσανατολίζομαι σε διδακτικές πρακτικές. Ογκομέτρηση με χρήση του Excel στο 2000 (!). Power Point και λάθη στις παρουσιάσεις, Διαθεματικές εργασίες και προγράμματα για πολυπληθείς ομάδες. Και τότε άρχισα να blogάρω. Ήταν 2007. Το Ιντερνετ είχε αλλάξει και οι δυνατότητες επίσης. Και η πληροφόρηση επίσης.
Ήταν 2008 όταν διάβασα για το 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο στη Σύρο. Είπα να στείλω εισήγηση… για τα blog. Ήταν Συνέδριο και Πανελλήνιο. Μεγάλο άγχος… και στη Σύρο και νησί… Και έγινε δεκτή η εργασία άρα έπρεπε να πάω… Άδεια από το σχολείο, κόστος… και άλλα καλά.
Και πήγα… και ήταν μοναδική εμπειρία. Όλοι εκεί είχαν το ίδιο κόλλημα με τους υπολογιστές… κάτι σαν ένας παιδικός σταθμός. Όπου και αν πήγαινα γνώριζα κόσμο και μιλούσα για τις ιδέες μου αλλά άκουγα και μάθαινα. Η πληροφορίες ήταν παντού. Το μόνο που έπρεπε ήταν να τις μαζέψεις. Η σημαντικότερη αίσθηση ήταν ότι δεν ήσουν μόνος… Αυτή η αίσθηση ότι υπάρχουν κάποιοι που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες αλλά κυρίως, που έχουν διάθεση να μοιραστούν τις γνώσεις τους μαζί σου είναι ίσως η ουσία των συνεδρίων. Ακολούθησε η Βέροια το 2010 και ξανά η Σύρος το 2011. Και ήμουν εκεί. Και μάζευα πληροφορίες. Και κάθε φορά αισθανόμουν καλύτερα. Γιατί ο κύκλος των γνωστών μεγάλωνε και οι γνώσεις επίσης. Το 2011 πέρασα στην ομάδα των κριτών του συνεδρίου. Το θεώρησα εξαιρετική τιμή αλλά και ευθύνη.
Το 2012 “χάσαμ唨τη Βέροια γιατί δεν έγινε… και τα μνημόνια άρχισαν να ελέγχουν πολλά πράγματα, ανάμεσα σε αυτά, και τη ζωή μας. Και φτάσαμε το 2013 πάλι στη Σύρο. Όπου υπήρχε εισήγηση… όπως γίνεται πολύ συχνά.
Το φετινό συνέδριο, υπήρξε και αυτό θύμα του Πάσχα. Με το να είναι το Πάσχα στις 5 /5 και να βάλει το Υπουργείο τις εξετάσεις στις 17/5, το συνέδριο έφυγε πίσω στις 21-22-23/6 κοινώς στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Αρχικά ακούστηκε καλή ιδέα… να κάνουμε και κανένα μπανάκι…(άλλο Μάιος και άλλο τέλη Ιουνίου). Έτσι τη Παρασκευή από τις 11.30 που έφτασε το καράβι μέχρι τις 5.30 που ξεκινούσε το συνέδριο υπήρχε αρκετός χρόνος και για μπανάκι και για ξεκούραση. Όπερ και εγένετο.
Η απογευματινή συνεδρίαση στο Μάννα νομίζω ότι ήταν καλή ιδέα. Το πολιτιστικό κέντρο που γινόταν παλιότερα η εναρκτήρια συνεδρίαση, ήταν στο κέντρο και υπήρχε ένα θέμα “παρκαρίσματος” ενώ δεν νομίζω ότι προσέφερε κάτι ιδιαίτερο. Η πολυγωνική στο Μάννα είναι πολύ όμορφη και διευκολύνει και τη πρόσβαση. Οι περίπου 300 θέσεις που έχει νομίζω ότι επαρκούν. Εδώ πρέπει να πούμε ότι στη περίπτωση του Συνεδρίου, φέτος πάλι υπήρξε εμπλοκή γιατί με το να βγαίνουν οι βαθμοί τη Παρασκευή, οι περισσότεροι συνάδελφοι ήρθαν με το βραδινό καράβι της Παρασκευής.
Το Σάββατο όλα ήταν έτοιμα και στημένα… Υπήρξε σαφώς μια καλύτερη εικόνα στην οργάνωση και όλα ήταν έτοιμα και δούλευαν σε σχέση με τη προηγούμενη διοργάνωση. Στο συνέδριο αυτό, τη διαφορά την έκαναν οι σύνεδροι. Υπήρχαν πολλές απουσίες. Και από ότι κατάλαβα και από τον εκάστοτε προεδρεύονται και την αγωνία που είχε, δεν είχαν ειδοποιηθεί καν. Δηλαδή… με συγχωρείτε… εντάξει κάτι άλλαξε εκτάκτως… και δεν μπορείς να πας. Ειδοποιείς. Ένα μηνυματάκι στο κινητό και φτάνει… Δεν είναι πολύπλοκο. Και κυρίως είναι ηθικό. Γιατί, μετά την εισήγησή μου, ήθελα να παρακολουθήσω κάποιες ομιλίες και οι εισηγητές λείπανε. Εντάξει, κάποιοι στείλανε το power point με φίλους για να το διαβάσουμε… Συγνώμη… αλλά τσαντίστηκα… Σε μια εισήγηση τιμάς το κοινό σου με την παρουσία σου και σε τιμούν και αυτοί. Υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση. Θεωρώ σωστή κίνηση του προέδρου να το προσπεράσει απλά και να προχωρήσει στην επόμενη παρουσίαση.
Φέτος για δεύτερη συνεχή χρονιά είχα τη δεύτερη εισήγηση… Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα… αλλά το fan club μου εμφανώς είχε… Δηλαδή αν είναι να υπάρχει δυνατότητα να υπάρχει μια κυκλική εναλλαγή… με ίδιους ομιλητές. Μια νωρίς μια αργά. Η αλήθεια είναι ότι στο προσχέδιο του προγράμματος δεν μου έκοψε να το ζητήσω… Τώρα θα το έχω κατά νου.
Και φτάνουμε στο μεσημέρι… όπου το Συνέδριο μάλλον έπεσε θύμα του τριημέρου. Στο μεσημεριανό διάλειμμα που είναι η κατεξοχήν ώρα συζήτησης, γνωριμίας, ανταλλαγής πληροφοριών και τηλεφώνων ήμασταν ελάχιστοι… Μάλλον οι παραλίες της Σύρου κερδίσανε. Αν κρίνω από το κόσμο λοιπόν ήταν το 1/3 του περυσινού ή το 1/6 του προπέρσινου… λίγοι πολύ λίγοι.
Η Κυριακή, τελευταία μέρα με μια πολύ καλή παρουσίαση για τα blogs των εκπαιδευτικών και τα σχέδια για e-learning κάτι απαραίτητο για τις Κυκλάδες.
Τώρα για το μέλλον… ΔΕΝ μου άρεσε το Skype. Αν και το χρησιμοποιώ, δεν είναι για συνέδρια. Για λύση ανάγκης καλό είναι αλλά να μη μας γίνει και συνήθεια… αλλιώς να καθόμαστε σπίτι μας… και να παρακολουθούμε “κονσέρβα”. Δηλαδή δεν θα μου άρεσε για μέλλον των συνεδρίων. Δηλαδή να πηγαίνω στο συνέδριο και να ακούω ομιλίες και παρουσιάσεις από το πανί. Επίσης το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν είναι καλή ιδέα… Δηλαδή εμένα μου άρεσε η παραπάνω μέρα διακοπών, μετά το συνέδριο. Πολύ αναζωογονητική αλλά το συνέδριο χάνει. Σαφώς και μου άρεσαν τα μπανάκια… δεν λέω αλλά το συνέδριο χάνει το στόχο του. Νομίζω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα, να υπάρχει μια ώρα, ένα ποτό, κάτι για να συνυπάρξουμε οι σύνεδροι και να τα πούμε. Αυτό είναι το βασικό στο Συνέδριο. Η ώρα του Φαγητού το Σάββατο είναι καλή… αν είχαμε και κάπου να κάτσουμε… (ρίχνω ιδέες)
Ήταν πολύ καλή κίνηση η αλλαγή της χάρτινης τσάντας… δεν έχει σημασία το ότι είναι διαφημιστική αλλά το ότι είναι μια τσαντούλα συνεδρίου. Επίσης ήταν πολύ καλή ιδέα το διαφημιστικό της νομαρχίας για τις Κυκλάδες.
Έτσι άλλο ένα συνέδριο στη Σύρο, πέρασε στην ιστορία. Για εμένα που ήμουνα σχεδόν στο σύνολο των ωρών εκεί ήταν καλό και χρήσιμο. Οι άλλοι ας προσέχανε. Αν αξιοποιήσεις το χρόνο, μπορείς να έχεις και την επιμόρφωση αλλά και τη διασκέδαση. Ήδη για του χρόνου, εξαγγέλθηκε το Συνέδριο της Νάουσας για το 2014, οπότε ας ετοιμαστούμε και να δώσουμε το παρόν.
Φέτος παρακολούθησα συνολικά τρία συνέδρια (δύο με εισήγηση) και συμμετείχα σε δύο στρογγυλά τραπέζια. Συμμετείχα και σε δύο ημερίδες σαν εισηγητής. Όμως κάτι πρέπει να αλλάξει στα Συνέδρια. Δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη ανανέωσης. Θεωρώ σημαντικό ότι φέτος υπήρχε κοινό με μέση ηλικία… 22. Αυτό σημαίνει μεταπτυχιακοί φοιτητές. Αυτό σημαίνει νέες ιδέες και νέα δυναμική. Ένα άνοιγμα ίσως να έδινε αυτή τη διέξοδο που λέμε.
Λοιπόν σταματάω. Έτσι απότομα. Ήδη έγινε τεράστια εγγραφή…
Τη καλημέρα μου.
Μη ζωγραφίζεις (σ)το μάθημα
Το να ζωγραφίζεις στο μάθημα είναι κάτι πολύ κοινό… Πάρα πολλές φορές το έχουμε δει στις τάξεις. Η συνήθης δικαιολογία είναι : προσέχω κύριε!!!!
Βέβαια έχουν καταγραφεί διάλογοι και πρακτικές που κατά την άποψη μου είναι λανθασμένες. Του τύπου :
– Τι κάνεις εκεί;
– Τίποτα κύριε.
– Μα πως τίποτα αφού σε βλέπω…
και ο καθηγητής ορμάει και αρπάζει το χαρτί και… το σχίζει. Το έχω ζήσει αυτό από την μεριά του μαθητή. Ποτέ δεν το κατάλαβα και ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μαθητή μου. Άλλωστε και εγώ ακόμα το κάνω(να ζωγραφίζω) … όχι στο μάθημα αλλά στις συνεδριάσεις… (Σσσσ…προσέχω όμως!!!!) Αν είναι μεγάλη η συνεδρίαση βγαίνει κάτι καλό. Κάτι τέτοιο δηλαδή :
Αν η συνεδρίαση είναι πιο σύντομη, το έργο είναι πιο λίγο δουλεμένο. Κάτι τέτοιο δηλαδή.
Φταίει και το μαρκαδοράκι βέβαια. Όπως και να έχει… η δεύτερη συνεδρίαση ήταν σύντομη.
Έτσι λοιπόν μέσα στη τάξη δείχνω κάποια ανοχή, η οποία συνήθως είναι μια παρατήρηση του τύπου ότι αν δεν σταματήσει θα το πάρω εγώ. Συνήθως φτάνει.
Και φτάνουμε στο σχολείο… όπου τη…Μαρία την πρωτογνώρισα στη Α’ Λυκείου. Μόλις ξεκινήσαμε το μάθημα, τη βλέπω ανοίγει τη κασετίνα και βγάζει από μέσα μια “χούφτα” μαρκαδοράκια σε όλα τα χρώματα της ίριδας.
– Χμ… σκέφτηκα… Να μια “ζωγράφος”. Και το άφησα να δω τι θα γίνει.Πέρασα μια, δυο, δέκα φορές… ποτέ δεν ζωγράφιζε… έγραφε και μάλιστα στο τετράδιο.Στο αριστερό χέρι κρατούσε τα χρώματα, με το δεξί διάλεγε κάθε φορά το καινούργιο χρώμα και έγραφε. Και κάθε φορά… την περίμενα για να σβήσω το πίνακα…Τελείωσε η Μαρία….ΟΚ συνεχίζουμε. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε και μια παράπλευρη ωφέλεια : έμαθα να φτιάχνω καλύτερο πίνακα (πάντα μαθαίνεις και βελτιώνεσαι). Και πάντα στο τέλος του μαθήματος…
– άντε Μαράκι… τελείωνε το γράψιμο να φύγουμε… Πρέπει να παραδώσουμε την αίθουσα…
– Ναι κύριε… τελειώνω… Σχεδόν κάθε φορά για τρία χρόνια… μέχρι που δεν άντεξα… Της ζήτησα το τετράδιό της και το φωτογράφισα…
Δείτε τι είδα…
Μη μου πείτε ότι δεν είναι καταπληκτικό. Δεν ξέρω αν την ξεκούραζε όλο αυτό… Εγώ πολύ σύντομα θα τα παρατούσα… δεν θα άντεχα για πολύ χρόνο. Μετά την έμαθα την αλήθεια : Όλα τα τετράδια της ήταν έτσι σε όλα τα μαθήματα κατεύθυνσης και γενικής παιδείας !!! Και όλα ήταν πλήρη. Τα τετράδια της ήταν σημείο αναφοράς σε κάθε μάθημα. Για να δούμε τι έχει σημειώσει η Μαρία… ήταν η μόνιμη ατάκα σε κάθε μάθημα.
Έτσι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Μαρία δεν ζωγράφιζε στο μάθημα αλλά ζωγράφιζε ΤΟ μάθημα.
Έτσι σε λίγο πέφτουν τίτλοι τέλους για τη χρονιά της Μαρίας… τελειόφοιτη πια ( και όχι τελειόφυτοι όπως τους πείραζα ) περιμένει μεθαύριο τους βαθμούς, με τα αποτελέσματα της δουλειάς της όλα αυτά τα χρόνια. Όμως το τετράδιο της παραμένει… τώρα και σε ψηφιακή μορφή (σαν διαφήμιση ακούστηκε). Έτσι αν δείτε κάποιον να “ζωγραφίζει στο μάθημα…” να έχετε το νου σας. Μπορεί να “ζωγραφίζει το μάθημα….”
Τη καλησπέρα μου. Καλά αποτελέσματα.
ΥΓ : Οφείλω μια εξήγηση γιατί δεν μπορείτε να σχολιάσετε. Είναι εδώ και αρκετό καιρό κάποια ρομποτάκια που μου έχουν αλλάξει τα φώτα στα μηνύματα στο blog. Έχω βάλει φίλτρα αλλά αποδεικνύονται πιο “έξυπνα” από εμένα. Έτσι έκοψα τα σχόλια μήπως και ηρεμήσουν (έτσι δείχνουν… από 30 + την ημέρα έχουν πέσει σε 5-6) Οπότε αν θέλετε σχόλια ευχαρίστως στο φατσοβιβλίο.
Τι θα γινόταν αν…. (μέρος 2ο – κανονικό)
Τι θα γινόταν αν… λοιπόν… Η κινητήρια ερώτηση πίσω από κάθε ανακάλυψη. Εκεί είχαμε μείνει χθες… όταν τσαντίστηκα με την ΕΡΤ και έγραψα άλλα αντί άλλων.
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο χθες ήταν ο τρόπος που έγινε. Αυτός ο νομότυπος τσαμπουκάς και αυτή η επίδειξη ισχύος για εμένα είναι μια εικόνα από το μάλλον. Το παρακολουθώ και διακατέχομαι από αρκετά νεύρα με αυτά που ακούω. Συνεχίζω το μαζοχισμό μου παρακολουθώντας BLUE SKY!!!!
Στο θέμα μας λοιπόν…
Τι θα γινόταν αν… αμφισβητούσαμε τα αποτελέσματα ενός πειράματος, μιας ερευνητικής εργασίας, κάτι που θεωρούμε δεδομένο. Νομίζω ότι από αυτή την αμφισβήτηση ο κόσμος μας έχει προχωρήσει. Αν δεν υπήρχε αυτή η αμφισβήτηση και η ανησυχία, η περιέργεια να αλλάξει κάτι… για να δω τι θα γίνει…Αν δεν υπάρχει η περιέργεια και η διάθεση για πειραματισμό, δεν θα άλλαζε τίποτα. Αν δεχόμασταν ότι ένα αποτέλεσμα είναι το τελικό… απλά δεν θα ψάξουμε για κάτι παραπάνω. Και τότε δεν θα βρίσκαμε τίποτα.
Και πάμε στην σημερινή πραγματικότητα. Όπου όλοι μας έχουμε “τα προβλήματά μας λυμένα” . Δεν έχουμε να ψάξουμε και να αναρωτηθούμε. Και έρχομαι σε αυτό που συνήθως έρχομαι στα παιδιά. Στους μαθητές όπου βλέπω πολύ συχνά στα γραπτά τους να λείπει αυτό το βασικό ερώτημα.. της αμφισβήτησης.
Τι θα γινόταν αν δεν βγαίνουν τα νούμερα σε μια άσκηση… Τίποτα. Δεν βγαίνει η άσκηση. Ρωτάμε το καθηγητή αν βγαίνουν ή είναι σωστά τα νούμερα. Και αν μας πουν ότι είναι σωστά, απλά δεν κάνουμε τις πράξεις. Γιατί το νούμερο που έβγαλα στα αποτελέσματα είναι τα τελικά και μη αμφισβητήσιμα. Και δίνουν λάθος αποτέλεσμα… εν γνώσει τους.
Αλλά δεν κάνετε το ερώτημα… Τι θα γινόταν αν… έκανα λάθος. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Γενικά μας λείπει η περιέργεια. Μας λείπει η διάθεση για αμφισβήτηση. Κοινώς δεν το ψάχνουμε. Έρχεται το παιδί μας και μας κάνει μια ερώτηση. Του απαντάμε άμεσα, χωρίς να του αφήνουμε περιθώριο να σκεφτεί. Και πολλές φορές δεν του αφήνουμε και περιθώρια να αναρωτηθεί ή να αμφισβητήσει. Και έτσι δεχόμαστε όλοι πολύ εύκολα την αυθεντία, την απάντηση στο ερώτημα μας και δεν το ψάχνουμε.
Νομίζω την επόμενη φορά που ψάχνουμε κάτι να αναρωτηθούμε…
Τι θα γινόταν αν… δεν ήταν τα πράγματα έτσι; Και να προβληματιστούμε πάνω σε αυτό. Και τότε κάποια πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Αλλά να κάνουμε κάτι για αυτό. Όχι αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση. Αλλά για το επόμενο βήμα.
Τη καλησπέρα μου.
Τι θα γινόταν αν…
Έχετε σκεφτεί ποια είναι η σημαντικότερη ερώτηση στο κόσμο; Νομίζω ότι θα μπορούσε να διατυπωθεί με τη παραπάνω πρόταση : Τι θα γινόταν αν… ;
Για σκεφτείτε το…
Τι θα γινόταν αν… ήμουνα κοντά στο δέντρο που έπεσε κεραυνός και ζεσταινόμουνα;
Τι θα γινόταν αν… αυτό το ζώο που ήταν στη φωτιά… και το βρήκα ψημένο το έτρωγα…
Τι θα γινόταν αν… αντί να κρύβομαι από το ζώο που με κυνηγάει το κυνηγούσα εγώ.
Τι θα γινόταν αν… αντί να κυνηγάω εγώ είχα και τους συντρόφους μου μαζί…
Επίτηδες αναφέρω περιπτώσεις και ερωτήματα που πιθανόν να αντιμετώπιζε ο πρωτόγονος άνθρωπος. Η ερώτηση αυτή νομίζω ότι είναι η βασική ερευνητική ερώτηση σε κάθε άνθρωπο που θα ήθελε να προχωρήσει παραπέρα. Μια αμφισβήτηση μιας υπάρχουσας κατάστασης και η μετεξέλιξή της παραπέρα.
Τι θα γινόταν αν… έκλεινε η κρατική τηλεόραση σήμερα; (Συγχύστηκα και το γύρισα… Άλλα ήθελα να γράψω…) Για παράδειγμα. Φοβάμαι ότι το σχόλιο μου νωρίτερα στο φατσοβιβλίο ήταν πολύ ρηχό. Δηλαδή να απολύσουμε μερικούς για να έχουμε κλείσει το θέμα των 2000 απολύσεων μέχρι τέλη Ιουνίου και μετά να την ξανανοίξουμε βολεύοντας τα δικά μας παιδιά. Δεν το περίμενα τόσο άμεσο. Θα έλεγα ότι όσα άκουσα είναι εξαιρετικά υποκριτικά. Δηλαδή… όταν την θέριεψαν και τρώγαν όλοι, σχετικοί και άσχετοι ήταν καλά. Τώρα τους έπιασε η ευαισθησία για τον Ελληνικό λαό και μας εξοικονομούν 100.000.000. Επειδή εγώ έχω το βίτσιο των υπολογισμών αν από 2650 οι υπάλληλοι γίνουν 1000 και αν το πρόγραμμα εξορθολογιστεί και γίνει οικονομία όπως λένε… τότε η εξοικονόμηση θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 200.000.000 Πάλι ετοιμάζονται για τρελές μάσες. Η νέα ΕΡΤ θα μας κοστίζει 100% ακριβότερα από την σημερινή ακριβή ΕΡΤ. Δούλεμα κανονικό.
Συγχίζομαι. Αν και δεν παρακολουθούσα συνήθως ΕΡΤ θα το γυρίσω στην συχνότητα της και θα μείνω στην εκκωφαντική σιωπή της.
Μπράβο…Καλή δουλειά…
Καληνύχτα… (δεν έχει πια καλησπέρα και πιθανότατα και οι καλημέρες να αργήσουν)
Εξετάσεις μετά των πυλών…
Να βάλω το φακιόλι μου, να πάρω το ξεσκονόπανο γιατί έχει καιρό μείνει κλειστό το blog. Βλέπετε οι εξετάσεις οι πανελλαδικές, οι βαθμολογήσεις και όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να το αφήσω να πιάσει σκόνες και αράχνες. Τώρα υπάρχει μια σχετική ηρεμία (έχουμε κάποιες εισηγήσεις ακόμα) αλλά έχει μια σχετική ηρεμία. Έτσι είπα λοιπόν να ανοίξω και να αερίσω λίγο το “σπίτι” μου…
Παίζοντας με τις λέξεις ήθελα να πω ότι τελειώνουν οι εξετάσεις. Οι πανελλαδικές ολοκληρώθηκαν και είμαστε στη φάση της διόρθωσης. Ήδη έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται η καταληκτική ημερομηνία. Εγώ τη βάζω στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Μη με ρωτήσετε τι ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα… απλά δεν μου βγαίνουν τα νούμερα. Μετά του Αγίου Πνεύματος μείνανε τέσσερις μέρες για να κλείσουν οι διαδικασίες. Πάλι κοίταξα τη γυάλινη σφαίρα μου. Να δω τελικά αν θα γίνω μαθητευόμενος μάγος ή όχι.
Η γενική εικόνα είναι ότι βάλανε δύσκολα. Πρακτικά σημαίνει κάτι; Δεν είμαι σίγουρος. Με εξαίρεση το ψυχολογικό της πίεσης και της αίσθησης ότι παρά τη προσπάθεια δεν μπόρεσε να αποδώσει ο μαθητής, Γιατί από τη ψυχρή αριθμητική, αν γενικά δεν γράψανε οι υποψήφιοι, όλοι οι βαθμοί όλων θα μειωθούν ανάλογα άρα η κατάταξη θα παραμείνει. Απλά θα πέσουν οι βάσεις. Είναι άραγε τόσο απλό; Μακάρι και να ήξερα. Θα δείξει.
Έμαθα πολλά από αυτή τη τρίτη “εξεταστική εμπειρία”. Ένα από αυτή ήταν “η αλαζονεία του είκοσι” θα την έλεγα. Είναι πολύ εύκολο ένας μαθητής να νομίσει ότι είναι και ο πρώτος και ότι δεν έχει λόγο να ανησυχεί γιατί είναι και ο πρώτος. Έτσι το παιδάκι μου είχε μια πολύ καλή πορεία και όλη η ανάδραση που δεχόμουνα από σχολείο και φροντιστήριο ήταν ότι είναι άριστος. Και σε ένα διαγώνισμα τον Φεβρουάριο γράφει ένα “άριστο” δώδεκα στα μαθηματικά και ένα εξίσου “άριστο” 14 στη φυσική. Ευτυχώς έγινε στο κατάλληλο χρόνο. Αρκετά αργά για να έχει προχωρήσει η ύλη και αρκετά νωρίς για να έχει χρόνο να διορθώσει τη κατάσταση. Έτσι μετά από μια συζήτηση όπου τονίστηκε πόσο εύκολο είναι η δουλειά ενός ολόκληρου χρόνου να ανατραπεί μέσα σε μια αβλεψία της στιγμής. Γιατί το σχόλιο ήταν ακριβώς αυτό από την μεριά του γιόκα μου… “Αφού την ήξερα τη λύση…” Τώρα κατά πόσο είχε αποτέλεσμα θα δείξει.
Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ σε όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει, μαθητές να ρωτάνε αν είναι σωστές οι πράξεις ή αν βγαίνει η άσκηση. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μαθητές συνήθως καλοί, κάνουν ένα “χαζό” λάθος και χάνονται. Αλλά δεν περνάει από το μυαλό τους ότι το λάθος είναι δικό τους. Η άσκηση είναι λάθος. Εμείς ευτυχώς τη “σφαλιάρα” τη φάγαμε νωρίς και συνήλθαμε. (Τουλάχιστον έτσι έδειξε… δεν παίρνω και όρκο).
Έτσι σιγά σιγά η σχολική χρονιά βαίνει προς το τέλος της. Οι μαθητές δίνουν προαγωγικές, απολυτήριες, εισαγωγικές εξετάσεις και πάει λέγοντας. Εμείς σαν καθηγητές, διορθώνουμε μετά μανίας. Όλα πρέπει να έχουν τελειώσει μέχρι τις 14 Ιουνίου.
Ήδη έχουμε αρχίσει τον απολογισμό και τον προγραμματισμό για την επόμενη χρονιά. Ήδη έχουμε μοιράσει αρμοδιότητες και δουλειές . Τι μένει λοιπόν… να περιμένουμε τα αποτελέσματα για όλο το κόσμο… προαγωγικές, απολυτήριες, πανελλαδικές, να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, μικροί μεγάλοι και να προχωρήσουμε.
Τη καλησπέρα μου…
Εξετάσεις προ των πυλών…
Και έτσι φτάσαμε στη τελευταία μέρα… δηλαδή ποια μέρα, τελευταίες ώρες… δηλαδή ποιες ώρες… 15 μείνανε…Πω πω!!!! 15 ώρες μόνο, 14,59… 14,58… Τι να πρωτοκάνεις σε τόσες ώρες…
Οι γονείς τρελαίνονται… και οι μαθητές μετά…
Έχω και εγώ το παιδάκι μου που δίνει φέτος. Μαζί με καμιά 70αριά παιδάκια μου ακόμα. Για τα άλλα δεν ξέρω… αλλά για το δικό μου… ξέρω. Είναι μέσα στο δωμάτιο του και διαβάζει… Έτσι μου είπε να λέω. Επίσης έχει άγχος… έτσι μου είπε να λέω…Δεν θέλω να τον αγχώνω… και έτσι ξέρει ότι είμαι “παρακείμενος” αν θέλει κάτι. Δεν τον ρωτάω αν θέλει πορτοκαλάδα… ξέρω ότι δεν πίνει. Δεν τον ρωτάω αν θέλει κάτι να φάει… ξέρει που θα τα βρει… Αν δεν προλαβαίνει ξέρει να τα ζητήσει. Δεν έχω αλλάξει το πρόγραμμά μου, ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου…για να είμαστε συνέχεια σπίτι. Η αγωνία που θα αποπνέουμε θα του σπάσει τα νεύρα. Είμαστε ήσυχοι, βλέπουμε τηλεόραση, χωρίς να ακουγόμαστε εννοείται. Αν καμιά φορά ξεφύγουμε, μας κάνει παρατήρηση και συμμορφωνόμαστε.
Όταν παίζει κιθάρα, δεν τρελαινόμαστε, απλά ακούμε. Δεν τον κατασκοπεύουμε για να δούμε αν διαβάζει… γιατί δεν διαβάζει πάντα…Ναι το ΙΝΤΕΡΝΕΤ δεν το κόψαμε στο σπίτι, ούτε κλειδώσαμε τον υπολογιστή. Έχει συλληφθεί να σερφάρει ή να σχεδιάζει στο τάμπλετ (= digitizer) διάφορα. Σε άσχετη φάση τον ρώτησα πως πάει.. και είπε καλά. Τουλάχιστον έτσι μου είπε να λέω.
Τη μόνη αλλαγή που κάναμε ήταν να τον “βάζουμε” να κοιμάται νωρίς. Βέβαια σχετικά είναι αυτά. Απλά τα συζητήσαμε και συμφώνησε να μη κοιμάται κατά τις 2 πμ κάθε βράδυ και να κουτουλάει την άλλη μέρα το πρωί, αλλά κατά τις 12 τα μεσάνυχτα και να ξυπνάει, σώμα και μυαλό στις 8.00 Το ίδιο και αύριο αλλά λίγο νωρίτερα. Δεν θα τον ενοχλήσει να ξυπνήσουμε στις 7.00 για να είναι 7.30 στο σχολείο. Θα του θυμίσω ότι τα θέματα θα τα πάρουν στα χέρια τους κατά τις 9.00 για να μην έχει αγωνία πότε θα έρθουν. Θα σκυλοβαρεθούν μέσα στην αίθουσα αν τους βάλουν από τις 7.30 στην αίθουσα. Αν είναι ευέλικτος ο πρόεδρος όπως ο προπέρσινος ο δικός μας που έβαζε τα παιδάκια στις 8,15 στη τάξη (η εκπομπή των θεμάτων ξεκινάει στις 8.30… γιατί να είναι μέσα από τις 7.30 και να ανεβάζει την ένταση…). Τη διαδικασία για το πως γίνεται μια ερώτηση στα θέματα… και ότι θα πάρουν απάντηση μετά από.. ένα τέταρτο περίπου. Άρα να συνεχίσει να γράφει, παρά να αρχίσει να σπάζεται γιατί δεν του απαντάνε.
Δεν αλλάξαμε το πρωινό του ούτε σε ποιότητα ούτε σε ποσότητα… Τώρα τελευταία συνήθισε το καφέ αλλά λογικό το βρίσκω. Η προσαρμογή ήταν φυσιολογική. Ούτε ένταση ούτε τίποτα. Οπότε μάλλον καφεδάκι και τοστάκι για αύριο.
Τώρα ακούω για την απεργία. Και σε αυτό έκανα το κυματοθραύστη. Του είπα ότι δεν θα γίνει τίποτα και να κοιτάξει τη δουλειά του. Όλοι οι…. (βάλτε ό, τι θέλετε ) που επί 10 μέρες μας έπρηξαν με την επικείμενη απεργία, έκαναν πολύ μεγαλύτερη ζημιά από την ΟΛΜΕ και την εξαγγελία της απεργίας. Αλήθεια το είδε κανείς ή μόνο εγώ. Γιατί δεν άκουσα κανένα να βρίζει όλα εκείνα τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παπαγαλάκια – φερέφωνα, που ανέβασαν τη πίεση των γονιών και των μαθητών στη στρατόσφαιρα. Θα μου πείτε πως το ήξερα… Δεν το ήξερα… ρισκάρισα. Αλλά προτιμώ να είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά του παρά να φορτίζεται κάθε ώρα και στιγμή αν τελικά θα γράψει. Αν γινόταν η απεργία, τότε θα έβλεπα τι να κάνω. Και φυσικά κόψαμε τις ειδήσεις. Με τη γυναίκα μου “βρίζαμε” χαμηλόφωνα, όποτε ακούγαμε τα αίσχη που λέγανε για τους καθηγητές.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Τι να πεις και τι να ρωτήσεις. Ό, τι έχει διαβάσει το διάβασε. Πήγε στο φροντιστήριο του πήρε τις τελευταίες οδηγίες και τώρα είναι στο δωμάτιο του και διαβάζει. Έτσι μου είπε να λέω… Θα κοιτάξω να “τον βάλω νωρίς για ύπνο” οπότε λογικά θα κοιμηθεί. Αν έχει άγχος θα φανεί… αλλά και πάλι… δεν θα τον ρωτήσω τι έχει… Μάλλον χαζή ερώτηση τη βρίσκω. Αύριο, υπό ΚΣ όπως λέμε εμείς οι χημικοί (υπό Κανονικές συνθήκες) θα ξυπνήσουμε με το πρωινό… χαλαρά θα φορτωθούμε στο αυτοκίνητο, αφού βεβαιωθούμε ότι τα έχει όλα – και τη κάρτα απεριορίστων διαδρομών των λεωφορείων (μου δήλωσε ότι θα πάνε για καφέ μετά!!!) και θα ξεκινήσουμε για το σχολείο. Θα πάμε από Αττική Οδό, για να μην έχουμε κανένα μποτιλιάρισμα περίεργο, και να είμαστε χαλαρά στην ώρα μας. Δεν θα είμαι από έξω από το σχολείο. Δεν θέλω να νομίζει ότι πρέπει να μου δώσει αναφορά όταν βγει. Θα κάνω μια ερώτηση και μετά ό, τι μου απαντήσει. Η ερώτηση για να μη θεωρηθεί αδιαφορία αλλά από την άλλη δεν θα τον περάσω από ανάκριση. Δεν έχει νόημα άλλωστε. Αν μπορούσα να τον αποτρέψω να πάει και από το φροντιστήριο θα ήταν καλύτερα αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω.
Όταν τελειώσει θα με πάρει τηλέφωνο να “τον μαζέψω” για να πάμε σπίτι… αν και μπορεί να θέλει να γυρίσει με το λεωφορείο… Ότι θέλει. Δεν είναι ανάγκη να του θυμίζω πόσο πιο γρήγορα θα φτάσει στο σπίτι μαζί μου..Αν θέλει να ξελαμπικάρει με το να έρθει με το λεωφορείο ας το κάνειΈτσι ελπίζω να τελειώσει και ο τρίτος και τελευταίος γύρος που λέει εξετάσεις. (Το “τελευταίος” δεν ισχύει αλλά λέμε τώρα). Είναι σημαντικό να είσαι εκεί και να μην είσαι. Είναι δύσκολο… αλλά μάλλον απαραίτητο.
Και μια φωτό… πρόσφατη του γιόκα μου…Είναι λίγο σκοτεινή γιατί βγήκε στα γρήγορα με το κινητό.
Λοιπόν να το κλείσουμε… Καλή επιτυχία στο παιδάκι μου αλλά και σε όλα τα παιδάκια που δίνουν εξετάσεις. Μακάρι τα αποτελέσματα να δικαιώσουν τη δουλειά και τη προσπάθεια τους και να τα φέρει ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά τους.
Τη καλησπέρα μου σε όλους. Η εγγραφή αυτή είναι αφιερωμένη στους μαθητές που εξετάζονται αλλά απευθύνεται στους γονείς.
Οι όμηροι…
Ακούω τις ειδήσεις και εκνευρίζομαι…
Δεν θα δεχτούμε 100.000 οικογένειες όμηρους των εκπαιδευτικών. Είμαι και εγώ σε αυτούς μια και ο τρίτος μου γιος δίνει φέτος.
Αλλά
Δεχόμαστε 10.000.000 ομήρους που υποχρεώνονται να πληρώσουν τη θέρμανση τους πολύ ακριβότερα ή να ξυλιάσουν.
Δεχόμαστε ομήρους όλες τις οικογένειες; που δεν είχαν να πληρώσουν το χαράτσι και τους έκοβαν το ρεύμα.
Δεχόμαστε χιλιάδες ομήρους που η συνεισφορά τους στα φαρμακευτικά πήγε από 10 % στο 25 % λες και ο πατέρας μου θα “ξεχειρουργηθεί” από την εγχείρηση καρδιά που έκανε, ή τώρα στα 83 του με την μείωση της σύνταξής του στα 700 € του περισσεύουν να παίρνει ακριβότερα τα φάρμακα, που του είναι απαραίτητα. Και οι εισφορές του δεν αποδίδονται και στα φαρμακεία. Πάλι απλήρωτα είναι και πάλι για απεργία ετοιμάζονται. Ξέρεις πόσα μπορώ να βάλω στην άκρη αν δεν πληρώσω τίποτα και σε κανένα. Έχω να φτιάξω ένα πρωτογενές πλεόνασμα… να φάνε και οι κότες.
Δεχόμαστε ομήρους τους υπερήλικες να στήνονται με τις ώρες για μια σφραγίδα στο βιβλιάριο τους.
Δεχόμαστε ομήρους τους υπερήλικες που θα πρέπει να κατεβάσουν από το ΙΝΤΕΡΝΕΤ το εκκαθαριστικό τους και να καταθέσουν τη δήλωση τους μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Πάντα έλεγα στον πατέρα μου να διαβάσει κάτι παραπάνω αλλά ποτέ δεν με άκουγε. Τώρα να δω τι θα κάνει… Μα γιατί δεν το έκανε νωρίτερα… Ας πρόσεχε.
Δεχόμαστε ομήρους όλους τους έχοντες σοβαρό πρόβλημα υγείας που πρέπει να περνούν κάθε τρία χρόνια από επιτροπή αξιολόγησης της υγείας τους. Λες και ο πατέρας μου θα πάψει να έχει πρόβλημα υγείας ή όπως είπα παραπάνω να ξεχειρουργηθεί, ή όπως μου είπε φίλη με καρκίνο του μαστού που έχει κάνει μαστεκτομή, (επιτυχώς ευτυχώς) να πρέπει να επιβεβαιώνει το γεγονός κάθε τρία χρόνια λες και κάτι θα αλλάξει.
Δεχόμαστε ομήρους τους μαθητές που ξυλιάζανε όλο το χειμώνα στα σχολεία χωρίς πετρέλαιο αλλά τώρα μας έπιασε η ευαισθησία.
Δεχόμαστε ομήρους μαθητές να μην έχουν πάρει βιβλία ή να περιμένουν Νοέμβρη να έρθει ο αναπληρωτής καθηγητής για να αρχίσουν μαθήματα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ πόσες άλλες ομηρίες έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς. Να μιλήσω για το όριο με το οποίο χάνεις το σπίτι σου, να μιλήσω για την Αγροτική που πουλήθηκε και το ταμείο υγείας και 11.000 ασφαλισμένοι είναι στον αέρα – όμηροι γιατί πλέον κανείς δεν αναγνωρίζει το ταμείο. Βλέπετε δεν υπάρχουν εργαζόμενοι της Αγροτικής μια και τους απορρόφησε η Πειραιώς για να δίνουν εισφορές στο ταμείο τους, και κανείς δεν ξέρει τίποτα.
Αν το ψάξετε όλοι θα έχετε ιστορίες ομηρίας να θυμηθείτε. Σε όλες τις ιστορίες η κατάληξη είναι η φράση… “Τι μπορώ να κάνω…” … θα πληρώσω, θα αγοράσω, θα περιμένω… Αυτό δεν είναι ομηρία;
Να τα θυμηθείτε αυτά όταν θα έρθει η ώρα να ψηφίσουμε ή να πάρουμε αποφάσεις. Η υποκρισία ξεχειλίζει και η αγανάκτηση επίσης.
Συγχύστηκα πάλι… Δεν ξέρω αν σας σύγχυσα και εσάς. Θα ήθελα όμως να σκεφτούμε λίγο τι ακούμε και να αφήσουμε τα παπαγαλάκια… να λένε. Συγχύστηκα γιατί η αιχμή της πληροφόρησης ήταν… “Μα όλοι τόσα έχουν χάσει και εσείς για δύο ώρες παραπάνω κάνετε έτσι…” τόσο εγωιστές είστε…
Δεν ξέρω… μια αυθόρμητη εγγραφή αμέσως μετά το δελτίο ειδήσεων… με δεδομένα από το στενό μου περιβάλλον.
Τη καλησπέρα μου και για να μη ξεχνιόμαστε… Χριστός Ανέστη. Χρόνια πολλά σε όλους σας, ιδιαίτερα στις Ειρήνες, Γιώργηδες και Γεωργίες, Ζωή ( που γιορτάζει σήμερα).
Η τελευταία μέρα, η τελευταία ώρα, το τελευταίο δεκάλεπτο…
Πάει και αυτή η χρονιά… Τέλειωσε. Εντάξει έχει κάτι λίγα μετά τις διακοπές του Πάσχα αλλά δεν μετράνε. Γιατί, μα γιατί στις τρεις μέρες που μένουν ίσα που θα κάνουμε τις ημερίδες για τις Ερευνητικές Εργασίες της Α και Β’ Λυκείου, καθορισμός ύλης και άντε γεια… κλείσαμε. Φέτος το Πάσχα δεν αφήνει περιθώρια.
Έτσι ξεκινάμε τις εξετάσεις και ολοκληρώνεται το σχολικό έτος.
Όμως για κάποιους ήταν η τελευταία μέρα στο σχολείο… Είναι οι τελειόφοιτοι. Φυσικά και θα έπρεπε να είναι στο σχολείο τις τελευταίες μέρες, αλλά με τέσσερις μόνο μέρες κενό, πριν τις εξετάσεις, δεν νομίζω να εμφανιστεί κανείς… Ήρθαν όμως τη Παρασκευή αρκετοί από αυτούς για να μας χαιρετήσουν μια και θα μας ξαναβλέπανε σε 15 μέρες μετά τις εξετάσεις αφού το σχολείο μας δεν είναι εξεταστικό κέντρο.Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Βρέθηκα προ ημερών σε μια πρώτη γυμνασίου σε αναπλήρωση και είδα τους μικρούς μαθητές, είναι πολύ μικροί, παιδάκια… Κάνοντας μάθημα στο λύκειο, έχω άλλη εικόνα των μαθητών. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν και οι φετινοί απόφοιτοι, παιδάκια, σε ένα δαιδαλώδες σχολείο, με τις τεράστιες τσάντες στη πλάτη, στο τεράστιο σχολείο με τους πολλούς ορόφους και τις χωριστές αίθουσες. Πόσες φορές τους πρώτους μήνες είχα πάρει κάποιο παιδάκι από το χέρι, γιατί δεν ήξερε που είναι το εργαστήρια ή η αίθουσα της μουσικής, ή… ή…
Και μετά από μια διαδρομή έξι ετών, φεύγουν νεαροί και νεαρές γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες. Σε αυτή τους τη πορεία πορευτήκαμε μαζί – στο λύκειο τουλάχιστον – και τώρα ολοκληρώνουν αυτή τη πορεία. Μέσα στο σχολείο, δεν μπόρεσα να τους γνωρίσω, τους γνώρισα όμως έξω από αυτό… στις εκδρομές, στους διαγωνισμούς που συμμετείχαμε, στα εκπαιδευτικά ταξίδια. Εκεί είχα την ευκαιρία να δω τον άνθρωπο πίσω από το μαθητή. Να μιλήσω, να ακούσω, να γελάσω, να συζητήσω… Πράγματα τόσο σπάνια μέσα στη τάξη, μια και σε κυνηγάει το αναλυτικό πρόγραμμα και η ύλη. Μπόρεσα να τους δω με τις κλίσεις τους και τα ενδιαφέροντά τους….Άλλος τη φωτογραφία, άλλος τη μουσική, άλλος τα τεχνικά, άλλος το χορό, το θέατρο… από όλα…χαμένα πίσω από την ύλη και το πρόγραμμα.
Και ήρθαν προχθές με τα σοκολατένια τους αυγά και γύρισαν όλο το σχολείο. Σαν να θέλανε να το πάρουν μαζί τους. Να μη ξεχάσουν τις γωνιές τους να φρεσκάρουν την εικόνα του και να θυμηθούν τις φάσεις σε κάθε γωνιά που έζησαν. Έψαξαν να μας βρουν όλους, γελαστοί, χαρούμενοι, χωρίς πρόγραμμα και μάθημα, με τη φωτογραφική του Δημήτρη στο χέρι, να καταγράφει κάθε στιγμή.Έτσι θαύμασαν το νέο γκραφίτι…
Μετά σειρά είχαν τα σοκολατένια αυγά, τα οποία είχαν και παιγνίδι μέσα… και τότε βγήκε το παιδί από μέσα τους και καταπιάστηκαν να φτιάξουν τα παιγνίδια και να φάνε τη σοκολάτα…
Φεύγοντας βλέπω τη Κατερίνα και την Ευγενία να κατεβαίνουν από τα σκαλιά με τα μάτια βουρκωμένα… Πήγα να διασκεδάσω την εικόνα… σχολιάζοντας ότι “τις πήρανε τα ζουμιά…” αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι όταν τα παιδιά μας τρέφουν τέτοια συναισθήματα για το σχολείο, τότε μάλλον κάτι κάνουμε καλά.
Η τελευταία ώρα μαθήματος… κατά κανόνα δεν γίνεται… Όμως φέτος δεν τα κατάφερα με την Α’ Λυκείου. Βλέπετε η ύλη πίεζε ασφυκτικά και έτσι η τελευταία ώρα ήταν μια ανακεφαλαίωση. Και ήταν και η τελευταία μέρα. Όμως το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν διαφορετικά… με τη Β’ Λυκείου.
Με τα παιδάκια μου, όπως λέω, το τμήμα στο οποίο είμαι υπεύθυνος, στο τελευταίο δεκάλεπτο, σαν υπεύθυνος τμήματος, είπαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία. Αλλά όχι στημένη, έτσι χαλαρή. Και βρήκαμε ένα όμορφο παγκάκι… και να το αποτέλεσμα…
Με τα παιδάκια μου λοιπόν στο τελευταίο δεκάλεπτο της χρονιάς, σαν υπεύθυνος τμήματος, κάτι για να θυμόμαστε. Μια όμορφη παρέα με γελαστά πρόσωπα…
Σε όλους σας λοιπόν εύχομαι να έχετε σε πρώτη φάση Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Σε δεύτερη φάση, καλή ξεκούραση. Σε τρίτη φάση καλό διάβασμα και καλή επιτυχία στις εξετάσεις.
Για τους τελειόφοιτους κάτι ακόμα, εμείς εκεί θα είμαστε και θα είναι χαρά μας να μαθαίνουμε νέα τους και ότι προοδεύουν.
Τη καλησπέρα μου και τις ευχές μου για τις μέρες.
