Θυμάμαι…
Για την εγγραφή που ακολουθεί φταίει ο Γιώργος. Φίλος και συνάδελφος από το σχολείο, είμαστε μαζί κάπου 22 χρόνια και από ότι φαίνεται εκεί θα με αφήσει. Σήμερα λοιπόν αφήσαμε το φωτοτυπικό να δουλεύει για τις φωτοτυπίες με τα θέματα, της Α’ λυκείου και πιάσαμε μια κουβέντα για την πορεία μας στην ηχητική τεχνολογία.
Ξεκινήσαμε λοιπόν στη δεκαετία του ’70 με τα πρώτα στερεοφωνικά. Του είπα ότι τα πρώτα μου ηχεία που έφτιαξα ήταν ηχεία αυτοκινήτου σε κουτιά παγωτού, τα δίκιλα, στα οποία τα είχα προσαρμόσει και γεμίσει με υαλοβάμβακα. Το ραδιάκι, τότε μεταμορφώθηκε σε στερεοφωνικό μέσα σε δυο λεπτά.
Μετά μιλήσαμε για τα χρόνια μας σαν “σταθμάρχες”. Ο Γιώργος είχε προηγηθεί καμιά πενταετία, αλλά οι βίοι ήταν παράλληλοι.Θυμηθήκαμε τις περίφημες λυχνίες 6L6 που – αν θυμάμαι καλά – ήταν οι λυχνίες τελικής ενίσχυσης. Θυμάμαι τις ατελείωτες βόλτες με το ποδήλατο και το ραδιάκι, για να δούμε την “εμβέλεια” και το σήμα καμπάνα, που έκανε γνωστό μια διαφήμιση πριν δυο – τρία χρόνια για εμάς ήταν το όνειρο.
Μετά θυμηθήκαμε τις άλλες κατασκευές των ηχείων, με μεγάφωνα αξιώσεων πλέον, και προδιαγραφές ηχείων με διαστάσεις συγκεκριμένες, για να να μπορεί να εκτονώνεται κανονικά ο αέρας και να μη μπουκώνει, το ηχείο. Τα δεσίματα με καβίλιες – όχι βίδες γιατί τρίζουν στα μπάσα – και τις ατελείωτες ώρες αναμονής για να δέσει η κόλλα, και να προχωρήσουμε στην επόμενη φάση. Να κάνουμε το άνοιγμα για το bass – reflex σωλήνα στη σωστή θέση, και να κολλήσουμε τον υαλοβάμβακα προσεκτικά στα τοιχώματα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τη φαγούρα. Βλέπετε ο υαλοβάμβακας είναι αυτό που λέει το όνομά του. Και αν μετά ξεχαστείς και τριφτείς έχεις μια αξέχαστη φαγούρα όπου ακουμπήσεις. Φυσικά ήταν θερμομονωτικό, αλλά μια χαρά απορροφούσε και τον ήχο. Στο θέμα της στήριξης των ηχείων άλλος πονοκέφαλος. Ακόμα και σήμερα τα ηχεία μου στέκονται σε δυο βάσεις ιδιοκατασκεύαστες γεμάτες με άμμο θαλάσσης. Το σύμπαν να τρίζει, από τον ήχο, τα ηχεία και οι βάσεις αποκλείεται να τρίξουν. Το ανηχοϊκό δωμάτιο – νομίζω ότι πρέπει να τα εξηγώ όλα…: ανηχοϊκό δωμάτιο, αυτό που δεν έχει ηχώ – με τις αυγοθήκες κολλημένες στους τοίχους. Ναι τις κλασσικές χάρτινες αυγοθήκες του αυγουλά, χρωματισμένες σε υπέροχα χρωματάκια και κολλημένα με βενζινόκολλα στο τοίχο.Τις άπειρες ώρες με το κολλητήρι, για να φτιάξουμε το crossover των ηχείων και να κάνουμε τις κολλήσεις, σωστές και “θερμές” όχι ψυχρές που χαλάνε με το παραμικρό και δεν έχουν καλή αγωγιμότητα. Ιστορία ολόκληρη.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί στην όταν μπήκε το μάθημα της τεχνολογίες επικοινωνιών, που τα είχε όλα αυτά, αλλά και άλλα μέσα, μου προτάθηκε να το διδάξω.
Σιγά σιγά προχωρήσαμε στο σήμερα, με τους υπολογιστές, όπου του είπα για τη σύνδεση στο δικό μου με όλα τα σχετικά : Ένας μείκτης με ραδιόφωνο, κασετόφωνο, πικάπ, βίντεο και μικρόφωνο πάνω του συνδεδεμένα, μπορεί να περάσει μέσα στον υπολογιστή ό,τι του δώσεις. Οι κλασσικοί δίσκοι και οι παλιές βιντεοταινίες περνάνε μέσα σε ψηφιακή μορφή για τα περαιτέρω. Οι ταινίες περνάνε από τη κάρτα τηλεόρασης, η οποία κάνει και τον υπολογιστή ψηφιακό video – recorder. Κάτι παρόμοια έχει και ο Γιώργος αλλά κυρίως προσανατολισμένο στον ήχο. Εγώ έχω βάλει και την εικόνα μέσα.
Και φτάνουμε στο προχθές… Θυμάμαι το 2003, όταν είχαν αναγγελθεί τα ultra light notebooks που είχαν βάρος κάτω από 3 κιλά (!!!! αυτό εννοούσαν τότε ελαφρύ) είχα ενθουσιασθεί και συζητούσα “για το μέλλον” με τον κουμπάρο μου…
– Αυτά είναι αηδίες, είναι όλα πεθαμένα…Μου λέει σε κάποια φάση.
– Μα αφού έτσι…, είναι…., κάνουν… Είπα εγώ προσπαθώντας να υπεραμυνθώ.
– Αηδίες. Όλα είναι εδώ… και λέγοντας αυτό βγάζει ένα κινητό αρκετά μεγάλο με περίεργο πληκτρολόγιο και κάτι άλλα περίεργα. Και συνεχίζει… “σε λίγο καιρό όλα θα είναι στο τηλέφωνο”.
Τότε εγώ ήμουνα κολλημένος στη χρηστικότητα του τηλεφώνου : τι κάνει ένα τηλέφωνο; Παίρνεις τηλέφωνο και μέχρι εκεί. Τα άλλα όλα τα είχα διαγράψει. Και έτσι πρόβαλλα τις αντιρρήσεις μου και η απάντηση ήταν …”θα δεις”. Και έτσι 8 χρόνια μετά και 3 smartphones ενδιάμεσα (P800 – P990 της SONY ERICSSON και LG ARENA …) έφτασα σήμερα στο LG OPTIMUS X2 με διπύρηνο επεξεργαστή και ανεξάρτητη κάρτα “εικόνας”, γυάλινη οθόνη επαφής state of the art με γυαλί Gorilla – μη γελιέστε από το όνομα είναι τεχνολογία που δεν φαίνεται της Corning – και… και…. και….
Χρειάζεται να το γράψω κιόλας ότι την έχω καταβρεί; Μάλλον όχι. Έπρεπε να κάνω κάτι για να ξεπεράσω τη κρίση των …”ήντα”. Κάτσε να δεις…shopping therapy το λένε, αλλά ποιος νοιάζεται. 139 γραμμάρια “αιχμηρής” τεχνολογίας… για αυτή την εβδομάδα. Την άλλη εβδομάδα ποιος ξέρει τι καινούργιο θα υπάρχει, για δε το επόμενο εξάμηνο είναι μάλλον βέβαιο ότι θα έχει βγει η νεότερη έκδοση αλλά όχι ο αντικαταστάτης. Ο αντικαταστάτης θα βγει στο χρόνο, και η κατάργηση θα έρθει στο δίχρονο. Άρα δεν κάνω καμία δήλωση ότι είναι το τέλειο μηχάνημα. Τώρα την έχω καταβρεί και είμαι στην ανακάλυψη των δυνατοτήτων. Δεν θέλω να τα μάθω από τα “φόρα”. Θέλω να τα βρω. Να λέω συνέχεια, “πως το κάνει αυτό;” και μετά από κάποια ώρα με νεύρα να αναφωνήσω : catcha σε βρήκα. Έτσι αποκλείεται να το ξεχάσω πως γίνεται.( ανακαλυπτική μέθοδος και βιωματική μάθηση λέγεται… Όχι να μη λέτε ότι τόσα σεμινάρια δεν άφησαν ίχνη…)
Για τα σεμινάρια όμως άλλη φορά… μη τα κάνουμε όλα ένα αχταρμά…
Έχει και άλλα εκεί…
Λοιπόν σταματάω… γιατί πρέπει να διορθώσω τα διαγωνίσματα. Πήρα αφορμή από την συζήτηση με το Γιώργο, και πήγα να “λουφάρω” από τον εαυτό μου…αλλά δυστυχώς τα γραπτά δίπλα μου μου θυμίζουν την παρουσία τους και τις υποχρεώσεις μου. Έτσι….Πάω για διόρθωση.
Τη καλησπέρα μου…
Πάει και αυτό…
Ξεκίνησε το Δεκέμβρη του ’10. Η διάρκεια του 96 ώρες, και η χρονική του διάρκεια 6 μήνες. Και το όνομα αυτού “Επιμόρφωση Β’ επιπέδου”. Όπως είναι λογικό προηγήθηκε η επιμόρφωση Α επιπέδου ή καλύτερα η πιστοποίηση Α επιπέδου που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 10 (ένα χρόνο πριν) Αύριο, κλείνει ο κύκλος των σεμιναρίων. Μετά από αυτό πρέπει σε 10 μέρες να κατατεθεί μια εργασία – εκπαιδευτικό σενάριο σε ορισμένο ιστοχώρο, για αν αποκτήσω το δικαίωμα συμμετοχής στις εξετάσεις και μετά, οι εξετάσεις.
Το σεμινάριο αυτό καθεαυτό, πρέπει να πω ότι ήταν πλούσιο. Πάρα πολύ πλούσιο. Δηλαδή είχαμε ένα καταιγισμό πληροφοριών. Και μια και ο κλάδος εμπεριέχει αρκετές ειδικότητες, το πλήθος των πληροφοριών, αφορούσε όλο το κόσμο και το έκανε ακόμα περισσότερο.
Το θεωρητικό κομμάτι, όπως και στο προηγούμενο σεμινάριο για την εκπαιδευτική ψυχολογία, με βοήθησε να βάλω τις γνώσεις μου σε σειρά. Βέβαια πρόσθεσε και άλλες. Παρ’ όλα αυτά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τα τακτοποιήσω όλα.
Στο πρακτικό κομμάτι, είδα πάρα πολλά. Δεν μπορώ να πω ότι τα έμαθα κιόλας. Όμως παραδοσιακά κινούμενος, είχα το βιβλιαράκι μου που κρατούσα σημειώσεις και πρέπει σε πρώτη ευκαιρία να το ξεσκονίσω, και να ξανακάνω όσα αναφέρονται εκεί μέσα και είναι πολλά. Πάρα πολλά.
Τώρα για τις εξετάσεις αυτό είναι ζητούμενο. Από τη μια μεριά αυτό είναι καλό, μια και σίγουρα χρειάζεται χρόνος για να τα βάλεις σε μια σειρά και να τα ξεκαθαρίσεις. Από την άλλη όμως καλό θα ήταν να γίνουν οι εξετάσεις και να προχωράμε παρακάτω. Τέλος πάντων κάποια στιγμή να υποθέσω πως θα γίνει.
Η αγωνία έχει να κάνει με το ότι κλείσαμε θέση για το επόμενο. Ειδικότερα δύο θέσεις. Η μία έχει να κάνει με την επιμόρφωση για τα projects. Αυτό είναι ένα τριήμερο κατά το τέλος του μήνα ενώ το άλλο, έχει να κάνει με το πρόγραμμα της μείζονος επιμόρφωσης, όπως έχω ήδη γράψει. Οι αιτήσεις έχουν γίνει και περιμένουμε τη κρίση και την εξέλιξη. Να δούμε και από εκεί.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, το νέο σχολείο, γύρω από το οποίο, περιστρέφονται όλα αυτά τα σεμινάρια, καλύπτεται ακόμα από μια θολούρα. Μια ασάφεια και ένα πέπλο μυστηρίου, καλύπτει ακόμα το νέο σχολείο. Έχει να κάνει με το τι θα κάνουμε, πως θα το κάνουμε (που είναι το σημαντικότερο), από που θα το κάνουμε, (το περίφημο ερώτημα : τι γίνεται με τα σχολικά βιβλία; Ο ΟΕΔΒ έκλεισε, τώρα τα βιβλία ποιος θα τα βγάζει;). Εντάξει οι σημειώσεις, μια και αυτές ούτως ή άλλως δίνονται, αλλά στο περιεχόμενο υπάρχει θέμα.
Πολλά ερωτήματα και λίγες απαντήσεις…
Ένα βήμα τη φορά, λέμε, αρκεί η απόσταση μεταξύ των βημάτων να μην είναι πολύ μεγάλη, γιατί χάνουμε τη συνέχεια. Έτσι για σήμερα το μενού προβλέπει… διόρθωση διαγωνισμάτων, και μετά βλέπουμε με τα σεμινάρια. Βλέπετε έχουμε και τις καθημερινές ανάγκες που τρέχουν…
Τη καλημέρα μου…
Όχι πια …αντα. Μόνο…ήντα…
Εδώ και αρκετές ώρες πλέον είμαι πενηντάρης. Μέχρι χθες έλεγα 49 αλλά σήμερα πια λέω… 49 και κάτι ψιλά.
Το πρωί λοιπόν πήγα στο σχολείο με… αλμυρά. Τα γλυκά πρωί πρωί δεν λένε, ενώ ένα κρουασανάκι ή τυροπιτάκι με το πρωινό καφέ τραβιέται καλύτερα.Το κουτί έγραφε… “Τα ωραία τα χρόνια τι γρήγορα που περνούν… 50 και συνεχίζουμε….” Το θέμα είναι ότι εντάξει μου ευχήθηκαν όλοι αλλά ξαφνικά αισθάνθηκα ότι τους δημιουργήθηκε η ανάγκη να με παρηγορήσουν. Έτσι νεαρή συνάδελφος αφού μου ευχήθηκε, με χτύπησε φιλικά στη πλάτη… με νόημα… Εγώ φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα…Ένας άλλος συνάδελφος προσπαθούσε να θυμηθεί ποιος είχε πει ότι η ζωή του άντρα ξεκινάει στα πενήντα. Όταν του είπα ο Κωνσταντάρας, δεν το δέχτηκε… γιατί άραγε; Μετά κάποια συνάδελφος με ρώτησε αν είχα σκοπό να αποδείξω ότι δεν έχω γεράσει. Δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε… Μια άλλη συνάδελφος είπε ότι τώρα είμαι πολύ μεγάλος. Χθες δεν την είχα ρωτήσει πως με βλέπει… Πως μεγαλώνει κανείς μέρα με τη μέρα…(κυριολεκτικά).
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια ακόμα χρονολογία. Κοιτάζοντας πίσω μπορώ να δω μια πορεία γεμάτη. Γεμάτη με ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Ανθρώπους που άφησα το ίχνος μου αλλά μου άφησαν και το δικό τους. Για εμένα αυτό είναι ίσως όλη η ουσία αυτής της πορείας. Δεν θα μετρήσω τι έχω ή τι θα είχα, τι έκανα ή τι θα μπορούσα να κάνω. Δεν έχει νόημα. Ο χρόνος πάει μπροστά και ότι πέρασε μόνο όμορφες εμπειρίες, γλυκές αναμνήσεις, ζεστές στιγμές και ανθρώπινες σχέσεις. Οι κακές έφυγαν. Άφησαν τα σημάδια τους, δώσανε τα διδάγματά τους και ξεχάστηκαν.
Βέβαια η γενιά μας είχε τις ιδιαιτερότητες της, όπως άλλωστε κάθε γενιά. Έχουμε μνήμες από ιστορικά γεγονότα, που άλλοι τα γνώρισαν μέσα από τα βιβλία. Έχουμε πολλά όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα. Δηλαδή έχουμε απωθημένα. Έτσι μέσα από την σημερινή πραγματικότητα, αισθανόμαστε παραγκωνισμένοι αν και δεν θα έπρεπε. Τι θέλω να πω…
Σήμερα έκανα μια αίτηση για επιμορφωτής σε θέματα project ενόψει του καινούργιου σχολείου που ξεκινάει από Σεπτέμβρη. Γιατί;Μα από το 1992 στο σχολείο οργανώνουμε projects (πολλά κάθε χρόνο) και σε πολλά από αυτά είμαι στην οργανωτική ομάδα. Εκεί λοιπόν τη φόρμα έλεγε…
Μεταπτυχιακό : – (βλέπετε στον καιρό το δικό μας ούτε πολλά μεταπτυχιακά υπήρχαν αλλά και το κυριότερο δεν υπήρχαν χρήματα).
Ξένες Γλώσσες : Αγγλικά Επίπεδο Lower. (βλέπετε στο καιρό το δικά μας οι ξένες γλώσσες είχαν διαζευκτικό : Αγγλικά ή Γαλλικά όχι και). Άσχετο αν η εμπειρία και η πρακτική μας έχει φέρει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Το Proficiency ήταν για τους καθηγητές αγγλικών.
Είναι ένα θέμα όμως πρέπει να το παραδεχτούμε. Ο κόσμος έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια και εμείς χαμένοι μέσα στον βιοπορισμό και “στην ανατροφή των παιδιών”, μείναμε πίσω. Και όποτε πάω να κάνω μια αίτηση, πληγώνομαι (που λέει ο λόγος). Αλλά δεν το βάζω κάτω…Και όπως είπα στην αρχή… μισός αιώνας γνωστοί και φίλοι, σχέσεις ανθρώπινες, όλων των επιπέδων, είναι ο καλύτερος απολογισμός.
Από την άλλη… Πενήντα και συνεχίζουμε… και έχουμε πολλά να πούμε, και να κάνουμε. Να μάθουμε και να μοιραστούμε. Προσωπικά θεωρώ εαυτόν προνομιούχο, για τη δουλειά μου. Έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν και φυσικά δεν παίρνω λέξη πίσω. Μέσα από τους μαθητές μου όμως βλέπω τον καινούργιο κόσμο. Δεν με αφήνουν να “γεράσω”, γιατί είμαι πάντα μέσα στις εξελίξεις.
Λοιπόν αυτά… Για να μη ξεχνιόμαστε πάρτε τρία τραγουδάκια με νόημα…και προσέξτε τους στίχους… είναι όλα τα λεφτά.
Απολαύστε τα…
(τη πάτησα… δεν μπορώ να βρω τον κώδικα για embedding… Κάθε βοήθεια δεκτή.)
ΤΟ ΒΡΗΚΑ!!!!!
1ο Βίντεο : POLL – Η γενιά μας…
2ο Βίντεο : JOE COCKER – N’oubliez jamais
3o Βίντεο : THE WHO – My generation
Τη καλησπέρα μου…
Στιγμές ανάπαυλας…
Οι πανελλήνιες εξετάσεις, που δεν είναι πια απολυτήριες αλλά απλά εξετάσεις, πηγαίνουν για το “χρονοντούλαπο” της ιστορίας. Το δεκαήμερο που πέρασε ήταν μάλλον ζόρικο, με καθημερινή απασχόληση στο φουλ. Η λυκειακή επιτροπή και οι εξετάσεις της τρίτης Λυκείου, μου γέμιζαν το πρωινό, τα απογεύματα Δε και Τε το σεμινάριο για την επιμόρφωση Β επιπέδου, οι ενδοσχολικές εξετάσεις, αλλά και άλλα σχολικά θέματα φρόντισαν να με κρατήσουν απασχολημένο.
Τώρα οι εξετάσεις τελειώνουν, για την Γ΄λυκείου, τα θέματα, για τις ενδοσχολικές τα έχω σχεδόν βγάλει – μένει ο επανέλεγχος και η καθαρογραφή, όπως λέμε, και μετά περνάμε σε πιο χαλαρές φάσεις – τουλάχιστον έτσι λέμε -.
Βέβαια από την επιμόρφωση του Β επιπέδου, μας προέκυψε μη αναμενόμενη εργασία, η κατάρτιση εκπαιδευτικού σεναρίου, μέχρι 15 Ιουνίου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει πάλι να διαβάσουμε για να γίνει η εργασία.
Η μείζονα επιμόρφωση, που έλεγα προχθές, ξεκινάει τέλη Ιουνίου. Ναι έκανα αίτηση, γιατί η εγκύκλιος που μας έστειλαν δεν έλεγε ΠΟΥΘΕΝΑ για μόνιμους εκπαιδευτικούς που εργάζονται στο Δημόσιο. Αυτό αναφέρεται μόνο στο site της αίτησης…οπότε ακολούθησα την παρότρυνση της Διευθύντριας μου και την υπόδειξη του εκπαιδευτή μου στα ΚΣΕ. Από κει και μετά, ας αποφασίσουν οι ίδιοι, τι τελικά θέλουν και ας μας το πουν και εμάς.
Οπότε για λίγο, καμιά δεκαριά μέρες δηλαδή, μέχρι να μπει ο Ιούνης, έχουμε μια μικρή ανάπαυλα, έτσι για να μπει το μυαλό στη θέση του και να ηρεμήσει.
Φυσικά υπάρχουν τα τρέχοντα, αλλά αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν… οπότε από εδώ δεν έχουμε εξελίξεις.
Σήμερα έχει βαθμολογικό. Και εδώ πάλι παίζεται παιγνίδι. Μου το είπαν συνάδελφοι ότι έγινε, και δεν έχω κανένα λόγο να τους αμφισβητήσω. Σε συγκεκριμένο βαθμολογικό, οι συνάδελφοι του ιδιωτικού, σε άλλα μαθήματα, παίρνουν κωδικό για να βαθμολογήσουν και σε άλλα παίρνουν την “δήλωση”: “Σας ευχαριστούμε που ήρθατε να ενημερωθείτε, αν σας χρειαστούμε στην βαθμολόγηση θα σας ειδοποιήσουμε…” Δηλαδή γυρίσαμε 10 χρόνια πίσω, όταν τη πρώτη φορά που βαθμολογήσαμε σε εξετάσεις οι ιδιωτικοί, σε κάποιο άλλο εξεταστικό κέντρο, μόνο δήλωση “φρονημάτων” δεν μας ζητούσανε για να μπορέσουμε να βαθμολογήσουμε. Όταν έγινε ένας ψιλοχοντροχαμός, για το νόμο και την ισότητα, και μετά από την άρνησή μας να υπογράψουμε “το χαρτί”, που έλεγε ότι δεν δικαιούμαστε καμία άλλη αποζημίωση( δηλαδή για εργασία Σα και Κυ και μη χρήση άδειας τον Ιούλιο), εκτός από την βαθμολόγηση των γραπτών, και αφού αρκετοί αποχωρήσαμε, αποφάσισαν να συμμορφωθούν με την εγκύκλιο, που φυσικά δεν έλεγε τίποτα τέτοιο. Λοιπόν, πάλι τα ίδια; Πάλι στην απέξω; Για να δούμε σήμερα στη Χημεία που είναι και καμία 200αριά γραπτά όλα όλα, αν γίνει επιλογή, να το βαθμολογήσουν οι “δικοί μας” και οι “άλλοι” να είναι στο περίμενε… Πάλι περίεργα πράγματα βλέπω να συμβαίνουν…Τα λέω έτσι γιατί ξέρω πολύ καλά σαν καθηγητής που διδάσκει στην Γ’ λυκείου 23 χρόνια, και έχω συμμετάσχει πάρα πολλές φορές σε επιτροπές Φ.Α., ότι επιβάλλεται να διορθώσω, τουλάχιστον τα διπλά από το πλήθος των μαθητών μου, γραπτά. Τουλάχιστον αυτό μας έλεγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι υπεύθυνοι στα βαθμολογικά, όταν τύχαινε κάποιος συνάδελφος, για προσωπικούς λόγους, και δεν πήγαινε να βαθμολογήσει. Τώρα τι άλλαξε; Μήπως η φτώχεια φέρνει γκρίνια; Μήπως κάποιοι είδαν τις εξετάσεις σαν την αναπλήρωση των χαμένων επιδομάτων; Ιδέες που δεν μπορώ να αποφύγω… Πάλι δεν ξέρω. Θα δείξει…
Για πρωί, καλά γκρίνιαξα πάλι… Αλλά τι να κάνω… Εκτός από αυθόρμητο, μου δίνουν και αφορμές…Εγώ φταίω; Μπα… Τέλος πάντων…
Τη καλημέρα μου και παρά τη γκρίνια, προβλέπεται μια πολύ ωραία μέρα…
Μια ζωή στην “απ’ έξω”…
Είμαι 23 χρόνια ιδιωτικός εκπαιδευτικός, και όλα αυτά τα χρόνια έχω αντιληφθεί ότι η εξομοίωση ιδιωτικών και δημόσιων εκπαιδευτικών μάλλον μοιάζει με μύθο.
Το 1999 με το καινούργιο σύστημα, αυτό που τελειώνει σε 2 χρόνια, κληθήκαμε να διορθώσουμε γραπτά, και να επιτηρήσουμε αλλά δεν πληρωθήκαμε, γιατί η εγκύκλιος, έλεγε ότι οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί, που εμπλέκονται στη διαδικασία των εξετάσεων, αποζημιώνονται…. Αυτή η λέξη “δημόσιοι” που ήταν σε μια εγκύκλιο του 1984 ήταν η αφορμή που δεν πληρώθηκε όλος ο κλάδος το 1999. Το 2000 έγινε μια διορθωτική εγκύκλιος και από τότε αποζημιωνόμαστε όπως οι άλλοι συνάδελφοι του δημοσίου.
Μέχρι πέρυσι, δεν είχαμε δικαίωμα να εγγραφούμε στο Σχολικό Δίκτυο αν και το σχολείο ήταν “δηλωμένο”, και συμμετείχε στις δραστηριότητες. Αυτό αποκαταστάθηκε φέτος μόλις.
Μέχρι πέρυσι το Μάιο, δεν είχαμε δικαίωμα να συμμετάσχουμε στην επιμόρφωση Α και Β επιπέδου. Ή πιο σωστά, στη τελευταία επιμόρφωση, συμμετείχαμε με μια ποσόστωση και αν και εφόσον υπήρχαν θέσεις και εφόσον είχαμε παρακολουθήσει τις 48 ώρες σεμιναρίου. Αυτό άνοιξε όπως είπαμε το Μάιο του 2010.
Το λογισμικά που είχαν μοιρασθεί σε όλα τα σχολεία, σε εμάς δεν δόθηκαν ποτέ.
Με την εφαρμογή του νέου εκπαιδευτικού συστήματος, που άλλαξαν τα βιβλία, τα βιβλία των καθηγητών δεν φτάσανε ποτέ σε εμάς.
Η αιτιολογία, και εν μέρει δικαιολογημένη, είναι ότι τα οικονομικά του ιδιωτικού σχολείου, το διαχειρίζεται ο ιδιοκτήτης και όχι το δημόσιο.
Έτσι και φέτος, με το πρόγραμμα μείζονος επιμόρφωσης που ξεκινάει τον Ιούνιο, συνεχίζεται τον Σεπτέμβριο και ολοκληρώνεται τον Δεκέμβριο, με 55 ώρες φυσικής διδασκαλίας και 150 ώρες, διαδικτυακής εργασίας και παρακολούθησης, που κρίθηκε απαραίτητο να γίνει ενόψει του νέου ψηφιακού σχολείου, δεν προβλέπει επιμόρφωση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Και δεν μπορώ παρά να εκφράσω κάποιες απορίες…
Δηλαδή όλα τα παιδιά που θα πάνε στα ιδιωτικά σχολεία, στην Α’ λυκείου, οι καθηγητές τους θα έχουν επιμορφωθεί, για το καινούργιο σχολείο; Τα μαθήματα θα γίνονται με βάση το νέο σχεδιασμό, του Υπουργείου Παιδείας, ή θα μείνουμε στα ίδια, όπως τα έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Και το καινούργιο σύστημα, που θέλει την ύλη να τρέχει από την Α’ λυκείου, τι θα γίνει όσο προχωράει ο χρόνος; Οι σύλλογοι γονέων, των ιδιωτικών σχολείων, μήπως θα έπρεπε να δουν τι μπορεί να γίνει; Και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί μήπως θα έπρεπε να πιέσουν να διεκδικήσουν την συμμετοχή στο πρόγραμμα μείζονος επιμόρφωσης. Η αίσθηση που έχω είναι ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία, γίνεται μια κατάφωρη διάκριση κατά των μαθητών της Α΄λυκείου του 2011-12 των ιδιωτικών σχολείων.
Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ που το βλέπω έτσι. Άλλωστε είμαι ο τελευταίος που θα έπρεπε να ανησυχώ. Με 26 χρόνια εμπειρία στη χρήση Η/Υ, με συνεχείς επιμορφώσεις και παρακολούθηση συνεδρίων, σεμιναρίων, διαδικτυακών μαθημάτων, υποστήριξη ψηφιακών πλατφορμών εκπαίδευσης, … και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο κυκλοφορεί…Όμως πόσοι εκπαιδευτικοί, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, μπορούν να αντιμετωπίσουν το νέο ψηφιακό σχολείο έτσι;
Νομίζω ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το θέμα της επιμόρφωσης πρέπει να αναθεωρηθεί. Και σε αυτό πρέπει να πιέσουμε όλοι. Μια καλή λύση θα ήταν να κάνουμε όλοι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί αίτηση για συμμετοχή στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, για να γίνει αντιληπτό ότι υπάρχει ενδιαφέρον. Γιατί νομίζω ότι αυτό τον προβληματισμό, δεν τον μοιράζονται πολλοί. Αν έχω κάνει λάθος, ας κάνουμε τη κίνηση. Στο παιδαγωγικό Ινστιτούτο δεξιά υπάρχει το πρόγραμμα και η φόρμα εγγραφής, και η υποβολή της αίτησης.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αντίφαση. Δηλαδή για παράδειγμα σήμερα, ήλθε στο σχολείο από την διεύθυνση Δευτεροβάθμιας, e-mail με την εγκύκλιο και μοιράστηκε σε όλους τους συναδέλφους. Δηλαδή αν δεν μας αφορά, τότε γιατί επισήμως, μας κοινοποιήθηκε και μας δόθηκε η υπόδειξη από τη δική μας Διεύθυνση να δηλώσουμε συμμετοχή; Μπλεγμένα τα βλέπω όλα αυτά.
Κλείνοντας. Ας σταματήσει πια αυτό το “γαϊτανάκι” με τους ιδιωτικούς και δημόσιους εκπαιδευτικούς. Τα παιδιά της Α΄λυκείου την επόμενη σχολική χρονιά, είναι παιδιά δικά μας, και για να προχωρήσει σωστά το νέο σχολείο, πρέπει να μπουν όλοι στο παιγνίδι.
Όταν στον εορτασμό για τα τριαντάχρονα του σχολείου, στελέχη του υπουργείου επισκέφτηκαν το σχολείο και είδαν την πλατφόρμα που συντηρούμε, με στόχο την ένταξη των μαθητών στις νέες τεχνολογίες, εδώ και δυο χρόνια, και είδαν ότι το θέμα της διαδραστικότητας και της αλληλεπίδρασης των μαθητών το δουλεύουμε και το προσπαθούμε όλα αυτά τα χρόνια, το σχόλιο που έκαναν εκτός από το ότι άρεσε σαν δουλειά, και είναι μέσα στη λογική του νέου σχολείου, ήταν γιατί δεν χρησιμοποιούμε μια πλατφόρμα, του σχολικού δικτύου, που θα έδινε τη δυνατότητα και σε άλλους να δουν αυτή τη δουλειά. Από τη μια όλοι μαζί και ο “ψωριάρης” χώρια, και από την άλλη τι καλά που θα ήταν να είμασταν όλοι μαζί…
Μπερδεύομαι…
Λοιπόν… ας προβληματιστούμε όλοι και ας κάνουμε ότι ο καθένας θεωρεί σωστό. Μη ξεχνάτε… οι αιτήσεις κλείνουν 29 Μαΐου…
Τη καλησπέρα μου…
Νέες εμπειρίες…συνέχεια απροσδιόριστη
Μόλις γύρισα από μια συναυλία. Και είμαι ενθουσιασμένος. Έπαιζε ο μικρότερος μου και ήταν καταπληκτικά. Όχι γιατί έπαιζε ο μικρός μου αλλά γιατί ήταν καταπληκτικά. Μια ομάδα με 13 παιδιά και ένα μαέστρο μέσα σε ένα μήνα πρόβες κυρίως Σ-Κ και έβγαλαν ένα αποτέλεσμα καταπληκτικό. Και κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Δηλαδή δεν τους έδιναν την αίθουσα για πρόβες, δεν είχαν μηχανήματα και κουβαλούσαν κάθε φορά τα δικά τους, (καλά αυτό είναι συνηθισμένο θα μου πείτε), και σήμερα αν δεν γινόταν χορηγία στα μηχανήματα, δεν ξέρω πως θα παίζανε.
Είναι κρίμα πάντως γιατί υπάρχει μια δυναμική, η οποία θέλει ένα “τσακ” για να εκδηλωθεί. Και είναι κρίμα αυτές οι πρωτοβουλίες, να χάνονται γιατί “λεφτά δεν υπάρχουν”. Δεν χρειάζονται πολλά… Μια αυλή σχολείου και τα καθίσματα από τα θρανία… Μια μεγαφωνική εγκατάσταση δεν ξέρω πόσο κοστίζει αλλά θα μπορούσε να νοικιαστεί μια ρεφενέ. Ναι εντάξει είναι δύσκολη περίοδος αλλά αν βάζανε όλοι οι συμμετέχοντες από 20-30 € νομίζω ότι θα μπορούσε να βρεθεί μια εγκατάσταση να καλύψει μια βραδιά. Ας μην είναι κορυφαία. Λειτουργική να είναι. Τέλος πάντων…
Χάρηκα πολύ από αυτό που είδα και άκουσα και στεναχωρήθηκα από αυτό που άκουσα ότι αυτές οι εκδηλώσεις πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν χρήματα.
Και μια φωτογραφία από την Ορχήστρα Νέων Καρέα “Alive”. Κρατείστε το όνομα…
Εννοείται ότι θα βγάλω και αυτό το βίντεο και το CD με τα τραγούδια. Μόλις τα βγάλω θα τα ανεβάσω και θα σας πω που, για να μου πείτε τη γνώμη σας.
Τη καλησπέρα μου…
Στον απόηχο του συνεδρίου…το παρασκήνιο.
Χθες και σήμερα ήταν δυο μέρες πολύ κουραστικές… Χθες μεταφέρθηκε η “Λυκειακή Επιτροπή” στη τάξη της. Για να σας εξηγήσω, το σύστημα που υποστηρίζει την λυκειακή επιτροπή βρίσκεται στο ισόγειο στη Γραμματεία. Και στις εξετάσεις, η Λυκειακή Επιτροπή μεταφέρεται στον τέταρτο όροφο, όπου υπάρχουν όλες οι απαραίτητες υποδομές για να συνεχίσει να δουλεύει εκεί. Εδώ και 12 χρόνια έτσι γίνεται και πάντα δουλεύει… εκτός από χθες. Που για δικούς του λόγους… δεν δούλευε τίποτα. Στις τρεις το μεσημέρι δουλεύανε όλα, αλλά από τις 8 το πρωί εγώ είχα πάθει καμιά δεκαριά εγκεφαλικά…Και όπως γίνεται πάντα στο νόμο του Μέρφι, οι λόγοι ήταν χαζοί… μέχρι να τους βρεις…Τέλειωσε αυτό…
Σήμερα με εξαίρεση το πρωινό ξύπνημα στις 4.30 (6 έπρεπε να είμαι στο σχολείο και λογικά θα έπρεπε να ξυπνήσω κατά τις 5.15… αλλά η αγωνία…δεν με άφησε) όλα πήγαν σαν το νεράκι…
Έτσι μετά μια σχεδόν υποχρεωτική σιέστα…ναμαι τώρα εδώ για τον τρίτο και τελευταίο γύρο πάνω στο συνέδριο, που έχει να κάνει με το οδοιπορικό στη Σύρο και μερικά ακόμα…
Η Σύρος – είπαμε – προσωπικά μου αρέσει πολύ. Έτσι φτάνοντας το μεσημέρι της Παρασκευής, και μη έχοντας ξενοδοχείο μέχρι τις 2 τουλάχιστον, βγήκαμε μια βόλτα… στο Βάρη ( ή στη Βάρη…δεν ξέρω). Λιγότερο από 10 λεπτά δρόμος…Και ορίστε τι είδαμε…
Πανέμορφη παραλία και ένα καφενεδάκι – μπαρ με μουσική της εποχής μας.
Το μεσημεράκι, σιέστα και μετά συνέδριο…όπου παρακολουθήσαμε τους “χαιρετισμούς” και τις αρχικές – συνολικές εισηγήσεις. Ορίστε μια γενική άποψη…
Εικόνα από το πολιτιστικό κέντρο πίσω από το κτίριο της νομαρχίας.
Στη συνέχεια, βραδάκι πια, βόλτα στη πόλη και φαγητό…
Είχε ό,τι μπορεί να ζητήσει κανείς…Γενικά δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε και το φαγητό σε γενικές γραμμές ήταν καλό.
Σάββατο, ξημερώνει η μεγάλη μέρα και λέω να δω την παρουσίασή μου στο netbook. Και εκεί το βλέπω…Είχα αποθηκεύσει λάθος παρουσίαση… Τι χαρά… τι χαρά… Αν θυμάστε μετά τη Πάτρα, σας είχα πει ότι αναθεώρησα τη μορφή του Power Point.
Συζήτησα τις αλλαγές με την Έφη και μια και εγώ θα παρουσίαζα, μου το άφησε “εν λευκώ”. Άλλωστε το περιεχόμενο ήταν το ίδιο… κάποιες μικροαλλαγές στη μορφή. Δούλευα λοιπόν όλη τη βδομάδα, στη νέα έκδοση και στις αλλαγές και πήρα μαζί μου στο στικάκι…μια ενδιάμεση… Ε ρε γλέντια!!! Εκεί λοιπόν γύρω στις 7.00 το πρωί, ξεκίνησα να ξανακάνω τις διορθώσεις. Το μεγάλο γέλιο, έγινε στην Αθήνα, όταν δοκίμασα αν παίζει η παρουσίαση σε άλλο υπολογιστή… και μου έβγαζε “τετραγωνάκια”. Βλέπετε είχα βρει μια καταπληκτική γραμματοσειρά αλλά είχα ξεχάσει να ζητήσω να την αποθηκεύει μαζί με την παρουσίαση… Αλλά αυτό το κατάλαβα νωρίς και φρόντισα να σώσω την παρουσίαση μαζί με τη γραμματοσειρά. Αλλά την άλλη δουλειά στη μορφή, έπρεπε να το ξανακάνω.
Πάει και αυτό… Στις 8.00 ήμουν έτοιμος. Τα του συνεδρίου τα είπαμε. Τέλειωσε το πρωινό με τις παρουσιάσεις και είχαμε το διάλειμμα με το φαγητό από το”ΚΑΣΤΡΙ”. Είχαμε περίπου 2 ώρες καιρό, και μετά δεύτερο γύρο…Έτσι είπαμε να πάμε μια βόλτα… και πήγαμε στην Αζόλιμνο. Ούτε 5 λεπτά δρόμος μακριά.. Μια πολύ ωραία παραλία, μόλις 10 λεπτά από την Ερμούπολη. Αραχτοί και light για να φορτίσουμε και να χωνέψουμε, καθίσαμε για καμιά ώρα μέχρι τις 4 και … μετά επιστρέψαμε. Όμως το πάρκινγκ ήταν σχεδόν έρημο και το γήπεδο σχεδόν γεμάτο… από τα πιάτα. Το πάρκινγκ ήταν ενδεικτικό των συμμετεχόντων…Ξαμολυθήκαμε γύρω γύρω και κατά τις 6 είχαν τελειώσει σχεδόν όλες οι εισηγήσεις που είχαμε επισημάνει και είπαμε να πάμε πιο μακριά…στο Σα Μιχάλη… 20 λεπτά από την Ερμούπολη. Για τέτοιες αποστάσεις μιλάμε. Και φτάσαμε στο βόρειο άκρο με μια θέα καταπληκτική…
Τι βλέπετε; Από αριστερά, Κύθνος, Κέα, Γυάρος, (μια ακρούλα) και Εύβοια (που δεν φαίνεται.
Από την άλλη μεριά Τήνος Μύκονος και δεν ξέρω και εγώ ποια άλλα νησιά. Για να φτάσεις στο Σα Μιχάλη… είναι κορυφογραμμή. Και βλέπεις και από τις δυο μεριές του νησιού. Είναι λίγο αγριάδα… αλλά γενικά είναι καλός δρόμος.
Το βράδυ στο ΑΜΒΥΞ στο λιμάνι φάγαμε καλό ιταλικό φαγητό…με αξιόλογες πίτσες και ενδιαφέροντα σπιτικά ζυμαρικά…Όπως είναι λογικό… σε ένα βράδυ…δοκιμάζεις κάποια και τα υπόλοιπα τα βάζεις στα υπόψιν… Έτσι και εδώ.
Και πάμε στη τελευταία μέρα… Μετά τη λήξη γύρω στις 12.30 είχαμε αρκετό χρόνο, αν θέλαμε να γυρίσουμε όλη τη Σύρο , ξανά…μέχρι τις 6.00 που έφευγε το καράβι. Αυτό είναι το όμορφο με τη Σύρο. Είναι όλα “δίπλα”. Από την Ερμούπολη, η μεγαλύτερη απόσταση είναι 20λεπτά. Έτσι σε 10 λεπτά περίπου βρεθήκαμε στο Κίνι και 5 λεπτά πιο μακριά στο Δελφίνι. Καταπληκτική παραλία… Δεν ξέρω τι κόσμο τραβάει το καλοκαίρι, αλλά τώρα ήταν πανέμορφη. Είχε και κάτι πέτρες με… δεν ξέρω τι ακριβώς. Σαν μεταλλικά ψήγματα μέσα…και λαμπύριζαν στον ήλιο. Η δε άμμος επειδή είχε σπασμένες πέτρες από τα κύματα, τέτοια ψήγματα από τις πέτρες ήταν μέσα στην άμμο και “σπινθήριζε” σε κάθε κύμα.Δείτε και εσείς τι εννοώ.
Η παραλία στο Δελφίνι, μόλις 5 λεπτά από το Κίνι.
Χαζέψαμε λίγο και μετά από 10 λεπτά σκάρτα, βρεθήκαμε στις Αγκαθωπές, για το μεσημεριανό. Πάνω στη παραλία, ο ΦΛΟΙΣΒΟΣ μπόρεσε να καλύψει τις ανάγκες μας. Τουριστικό μαγαζί, αλλά ταχύτατο και εξυπηρετικότατο.
Και μετά… Λήξις… απογευματινός καφές στο λιμάνι της Ερμούπολης και μετά καράβι… και φτάσαμε Πειραιά. Όπου βρεθήκαμε σε μια υπέροχη κίνηση, που είχαμε ξεχάσει πως ήτανε. Κάναμε μόλις μισή ώρα και κάτι ψιλά, για να βγούμε από το λιμάνι…μόνο…Είναι φοβερή η Αθήνα και ο Πειραιάς. Όση ώρα ήθελα για να διατρέξω τη Σύρο, από άκρη σε άκρη, χρειάστηκα για να κάνω μόλις 500 μέτρα, από το καράβι, στο δρόμο…
Και έτσι η Σύρος μπήκε στο αρχείο… Ένα ακόμα συνέδριο, πέρασε στην ιστορία. Η Σύρος με μαγεύει κάθε φορά, (τρεις μέχρι στιγμής). Το συνέδριο είναι κάτι που περιμένω κάθε φορά. Ανεξάρτητα από γκρίνια…Αυτό μου βγαίνει αυθόρμητα…
Έτσι φορτωμένος με αναμνήσεις και εικόνες, έχοντας ένα CD να μελετήσω, στο σπίτι μου με την ησυχία μου (εντάξει δάσκαλε;…), μια πιστοποίηση να ολοκληρώσω, μια λυκειακή επιτροπή να τελειώσει, τρία διαγωνίσματα, να βγάλω θέματα και να διορθώσω, επτά ταινίες να φτιάξω…..να συνεχίσω; Μπα!! Δεν νομίζω. Σταματάω λοιπόν εδώ…
Τη καλησπέρα μου…
Στον απόηχο του συνεδρίου…
Πρώτη μέρα στη δουλειά…μετά το συνέδριο, με ένα σπέσιαλ οκτάωρο να με περιμένει και με τις συνήθεις εκδηλώσεις της λήξης της χρονιάς. Έτσι είχαμε την έκθεση Τεχνολογίας με την Α’ λυκείου στο προσκήνιο και την εργασία των μαθητών για το Πράσινο Σχολείο. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία, για τους τρόπους που μπορούν τα σχολεία να μειώσουν τις καταναλώσεις σε ρεύμα και πετρέλαιο, μειώνοντας έτσι το κόστος του σχολείου στο περιβάλλον.
Παράλληλα σκεφτόμουν συνέχεια το συνέδριο. Σαφώς είχε οργανωτικά προβλήματα, όπως ακριβώς τα έζησα εγώ. Το κακό είναι, όπως γίνεται συνήθως ότι τα μύρια καλά να έχει στα κακά θα μείνεις. Έτσι νομίζω ότι οφείλω να τα δω συνολικότερα.
Είναι γνωστό ότι μια τέτοια εκδήλωση τέτοιου όγκου και κόσμου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και σίγουρα υπάρχει “από πίσω” δουλειά που δεν φαίνεται. Αλλά το να μην είναι τα προεδρεία στη θέση τους υποβαθμίζουν έμπρακτα τον ρόλο τους αλλά και το συνέδριο. Επίσης νομίζω ότι όσο και αν έχουν μειωθεί οι χορηγίες, υπάρχουν 10 οθόνες για σωστή προβολή των εργασιών. Επίσης ένας “χάρτης” με τη κάτοψη των αιθουσών και μια καλύτερη σήμανση σίγουρα ήταν απαραίτητα. Για παράδειγμα η αίθουσα 6 που έγινε στα ΕΚΦΕ και εκτός σειράς, των υπολοίπων, ήταν η πιο δυσεύρετη και πιο στριμωγμένη. Και λογικό ήταν γιατί με τους πάγκους των εργαστηρίων δεν χωρούσαν καρέκλες. Και έτσι και τις δυο φορές που προσπάθησα να παρακολουθήσω, παρακολούθησα από τη πόρτα. Ή θα έπρεπε να κάνω “πασαρέλα” μπροστά από όλο το κοινό και τον ομιλητή, κάτι που δεν θεώρησα ευγενικό. Και έτσι προτίμησα τη πόρτα. Τα τσαντάκια, τώρα…(ακόμα να τα χωνέψω…)Ας μην είχε τις κλασσικές τσάντες των συνεδρίων. Ένας φάκελος με λάστιχο, και ένα αυτοκόλλητο με τον τίτλο του συνεδρίου αρκούσε. Αλλά όχι διαφημιστική τσάντα. Τέλος πάντων…
Στα καλά τώρα… γιατί υπάρχουν και από αυτά.
Η γραμματεία πρώτα από όλα. Δούλεψε καλά… και όσες φορές είχα απορίες η ανταπόκριση ήταν ταχύτατη και άμεση. Επίσης τα παιδιά που έδιναν τα διπλώματα… είναι κεφάλαιο. Μια χαρούμενη παρέα, που με τη παρουσία της “αλάφραινε” όλο το χώρο.Ήταν όλοι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Μπράβο τους και είναι μάλλον ένα κεφάλαιο που αξίζει να προσεχθεί.
Επίσης τη “διοικητική μέριμνα” (κν catering) πολύ καλό.Το ξέρω ότι δεν είναι κριτήριο ποιότητας συνεδρίου αλλά ήταν καλό… να μη το πω; Οι κυρίες του “ΚΑΣΤΡΙ” εξυπηρετικότατες, και τα τρόφιμα, καλοφτιαγμένα και νόστιμα και όπως λέγανε “Όλα από τα χεράκια τους”. Όμως να ρωτήσω κάτι συνάδελφοι και συνσύνεδροι… ήταν εικόνα αυτή που αφήσαμε μετά το φαγητό; Ένα γήπεδο γεμάτο πιάτα, χαρτοπετσέτες, ποτήρια και πλαστικά μαχαιροπήρουνα; Μήπως ρίξαμε πολύ βάρος στα μεταπτυχιακά και την επιμόρφωση και ξεχάσαμε τους τρόπους μας; Σακούλες τεράστιες ήταν τοποθετημένες γύρω γύρω… γιατί δεν κάνατε τις καταθέσεις σας; Δεν νομίζω πάντως ότι η εικόνα μας τιμούσε. Τέλος πάντων ας το προσέξουμε την επόμενη φορά.
Το CD με τις εισηγήσεις πολύ όμορφο και με ωραίο μενού. Μόνο που η δική μου εισήγηση από την Εκπαιδευτική πολιτική βρέθηκα στο Web 2. Αν αυτό έχει γίνει και σε άλλους πιθανόν να δημιουργηθεί πρόβλημα στον εντοπισμό των εργασιών. Τέλος πάντων. Πάντως υπάρχει μέσα και αυτό είναι καλό.
Πάντως το Συνέδριο λειτουργεί και θα σας εξηγήσω με ποιο τρόπο. Πρόπερσι έκανα εισήγηση μόνος μου. Φέτος έκανα με τη φίλη μου την Έφη. Στο επόμενο συζητάμε τον τρόπο να κάνουμε μια εργασία, τρεις ή τέσσερις μαζί. Άρα λειτουργεί. Όταν προκαλεί τον απλό σύνεδρο και τον παρακινεί να πάρει θέση μέσα από μια εργασία… λειτουργεί. Και αυτό δείχνει ότι υπάρχει ανησυχία και ενδιαφέρον. Άρα λειτουργεί.
Φυσικά γνώρισα καινούργιο κόσμο και αυτό επίσης είναι από τα χαρακτηριστικά του συνεδρίου. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ήταν και στη Πάτρα, γιαυτό μίλησα για congress “animals”. Μάλιστα να το πω και αυτό, κάποιος είχε “κατεβάσει” ακριβώς την ίδια εργασία και στα δυο συνέδρια. Φυσικά και δεν μπορούσαν να το γνωρίζουν οι επιτροπές, μια και οι δύο εργασίες, η εξής μια, αξιολογούταν ταυτόχρονα και από τις δυο επιτροπές. Πάντως έγινε και αυτό.Το ξέρω γιατί πάντα ψάχνω καλά τα προγράμματα για να δω ποιο θα διαλέξω να ακούσω, και το θυμήθηκα.
Φυσικά και προχώρησα ακόμα περισσότερο τις διαδικτυακές μου γνωριμίες και η Σμαράγδα πέρασε από την ψηφιακή “υπόσταση” στη φυσική, μέσα από ένα καφέ. Τα είπαμε από κοντά, πάνω από μια κούπα σοκολάτα. Είναι περίεργο και συμβαίνει κάθε φορά που βρίσκομαι για πρώτη φορά με φίλους από το διαδίκτυο. Υπάρχει μια αμηχανία, μια περιέργεια, μια αγωνία. Αν ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις μιλήσει, και έχεις κατά καιρούς συζητήσει μέσα από το διαδίκτυο , είναι αυτός που έχεις καταλάβει. Και στο ΑΣΜΠΕΤΑ αρχικά το ίδιο ήταν, και στα Γιάννενα με το Μίλτο το ίδιο, και σε άλλες περιπτώσεις. Πάντως σε όλες τις περιπτώσεις, έχω γνωρίσει σημαντικούς ανθρώπους που χαίρομαι να έχω φίλους. Το ίδιο και εδώ. Και ίσως και μόνο για αυτό να ήταν ένα πετυχημένο συνέδριο.
Νομίζω ότι είπα αρκετά. Σίγουρα πολλά πράγματα μπορούν εύκολα να αλλάξουν αλλά νομίζω ότι πρέπει να βρεθούν κάποια κίνητρα για να μπορέσουν αυτά τα Συνέδρια να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και αυτό θέλει ψάξιμο.
Όλα όσα έγραψα δεν είναι μόνο δικές μου απόψεις. Είναι απόψεις ανθρώπων που ήξερα αλλά και γνώρισα μέσα από το συνέδριο (συνέδρια) και νομίζω ότι καλό είναι να ακούγονται.
Από την άλλη η Σύρος…Προσωπικά μου αρέσει πολύ… Πάρα πολύ. Μπορεί να μην έχει εντυπωσιακές παραλίες, αλλά είναι όμορφη. Άλλοι δεν συμφωνούν αλλά… τι να κάνουμε. Όταν εγώ Κυριακή μεσημέρι πλατσούριζα στο Δελφίνι, μόλις 15 λεπτά από την Ερμούπολη, ήμουν τουλάχιστον ευτυχισμένος. Μετά τη λήξη σε ένα τέταρτο βρέθηκα αλλού. Ακριβώς όπως στην Αθήνα… λέμε τώρα.
Λοιπόν λήξις… Το επόμενο θα είναι ένα οδοιπορικό στη Σύρο… Προς το παρόν…
Τη καλησπέρα μου…
Κοιτάζοντας προς τα πίσω…
Σε δωμάτιο ξενοδοχείου, με το WiFi να οργιάζει έξω από τη πόρτα μου και η φύση να ησυχάζει γύρω μου. Προσπαθώ να νικήσω το βιολογικό μου ρολόι αλλά πάντα κερδίζει. Έτσι ανεξάρτητα από την ώρα ύπνου, στις 7 το πολύ το μάτι είναι ανοικτό.
Προς το παρόν φαίνεται να με κερδίζει το πληκτρολόγιο μια και μου έχει σπάσει τα νεύρα. Περισσότερο πίσω “γράφω” παρά μπροστά. Τέλος πάντων… είμαι στο παρά πέντε να ακούσω μουσική και να τελειώνω… Ωραία τώρα έχω και μουσική και “σπάζομαι” με το πληκτρολόγιο “μετά μουσικής”.
Ένα συνέδριο ακόμα για τη συλλογή μου. Το τρίτο φέτος… (Κόρινθος το Σεπτέμβρη, Πάτρα τον Απρίλη και Σύρος τώρα τον Μάϊο) τόσο διαφορετικά και όμως τόσο ίδια. Τόσο καινούργια και όμως τόσο παλιά. Κοιτάζοντας, προς τα πίσω είδα ότι υπάρχει μια “γενιά” congress “animals” (κατά το party animals), οι οποίοι μαζεύονται σε τακτά διαστήματα, και ανταλλάσσουν απόψεις. Έτσι χθες που ήταν η μεγάλη μέρα, είχε ξανά τις παράλληλες συνεδριάσεις και ήταν πολλές. Το συγκρότημα Μαννα, είδε πάλι μέρες δόξας μια και παράλληλα είχε τις εξετάσεις γλωσσομάθειας. Το συνέδριο είχε (κλασσικά πια) το πρόβλημα του χρόνου, και ίσως λίγο πιο έντονο, μια και ο χρόνος είχε μειωθεί στο 15-λεπτο, και είχε και μια νέα κατηγορία, του δεκάλεπτου…Καλό ήταν το κενό μέχρι τις 10.30 (η αρχή ήταν κάπου στις 10… όπου τελείωναν οι 4-5 πρώτες εισηγήσεις… γιατί έτσι μάζευαν το χρόνο, και οι παρευρισκόμενοι μάζευαν πιο εύκολα τις ερωτήσεις τους. Επίσης οι ομιλητές αποδεσμεύονταν πιο γρήγορα, για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν με τη σειρά τους και αυτοί κάποιες συνεδριάσεις, αν ήθελαν. Σε εμάς ήταν εμφανές γιατί μετά την εισήγησή μας, σχεδόν άδειασε η αίθουσα και μείνανε οι επόμενοι εισηγητές.
Πάλι είχαμε πρόβλημα με τς αίθουσες, μια και ψάχναμε τα νούμερα, με βάση τη κτιριακή αρίθμηση και βρίσκαμε κλειδωμένες πόρτες. Επίσης τα ενδεικτικά των αιθουσών (Α4 – τουλάχιστον Α3 με ένα μεγάλο νούμερο στο τοίχο και όχι στη πόρτα θα ήταν αρκετό) ήταν λίγα και σε λάθος θέσεις. Δηλαδή η δική μου αίθουσα παρουσίασης (7) ήταν κολλημένο το ενδεικτικό στη κολόνα μπροστά και πάνω ήταν η αίθουσα 7 του σχολείου – κλειδωμένη – ενώ η παρουσίαση γινόταν κάτω. Και το δεύτερο χαρτί, ήταν πάνω στη πόρτα, από τη μέσα μεριά όπου όταν η πόρτα έκλεισε (λόγω αέρα αλλά και κρύου…γιατί ναι ο βοριάς μας τίμησε δεόντως) κανείς δεν ήξερε που γινόταν τι… Προσωπικά είδα τρεις να κατεβαίνουν και πισωγυρνάνε – τους δύο “τους έχασα” μέχρι να καταλάβω τι γίνεται… το τρίτο τον πρόλαβα… ανοίγοντας τη πόρτα. Απλά πράγματα που θα βοηθούσαν όλους μας.
Μετά μπαίνοντας στην αίθουσα, προσωπικά θα ήθελα μια οθόνη για τη παρουσίασή μου από το πρασινοπίνακα. Γιατί όλη η προσπάθεια μας να διαλέξουμε το κατάλληλο φόντο και χρώμα…πήγε χαμένη, λόγω χρωματικής ισορροπίας. Και στις υποδομές, κάτι παραπάνω από το να βάλουμε ένα projector πάνω στην έδρα και να δείχνει σαν ένα 24άρι μόνιτορ, θα το ήθελα. Δηλαδή, οι συμμετέχοντες μετακίνησαν θρανία και έδρες για να το μεγαλώσουμε λίγο και να αποκτήσει μια αξιοπρεπή εικόνα. Δεν “έσπασα το νύχι” επειδή κουβάλησα ένα θρανίο, και μετακίνησα δυο καρέκλες, αλλά τέλος πάντων, έδειχνε μια προχειρότητα.
Και πάμε στο τελευταίο… από τα οργανωτικά. Ο κ. πρόεδρος προσήλθε και 25 δηλαδή αρκετή ώρα μετά την ώρα έναρξης που ήταν 9.00 ενώ ήταν παρόντες 3 ομιλητές από τις 8.50. Ήδη προσανατολιζόμασταν σε αυτοδιαχειριστικές λύσεις, όπως να βγάλουμε κάποιο πρόεδρο από το κοινό και άλλα τέτοια όμορφα. Νομίζω ότι δεν είμασταν οι μόνοι, όταν άκουσα σχόλιο από άλλο ομιλητή, του τύπου : “γιατί είχε και προεδρείο;;;!!!!”. Αν με εννοείτε τι εννοώ.
Τέλος στην εγγραφή, το χάρτινο διαφημιστικό τσαντάκι τις BenQ, με συγχωρείτε αλλά μου έκατσε στο λαιμό, και αν δεν είχε το CD ΔΕΝ θα το παραλάμβανα. Το θεωρώ προκλητικό αλλά και υποτιμητικό, όπως έχω και μια ένσταση στη”ποινή” των 10 € λόγω καθυστερημένης εγγραφής.
Να σας πω δυο πράγματα όπως τα αισθάνομαι. Μου αρέσει η Σύρος και οι άνθρωποι της… Ήρθα μετά το προηγούμενο συνέδριο και ιδιωτικά στο νησί και πέρασα όμορφα. Αλλά το Συνέδριο κοστίζει σε κάθε σύνεδρο από 200 μέχρι 500 €, τα οποία στις περισσότερες φορές φεύγουν από τη τσέπη του για να έρθει. Και αυτό σε δύσκολους καιρούς, και ζωντανεύουν τη Σύρο, γιατί δίνουν και μια καλή ένεση σε όλη την αγορά. Ξενοδοχεία, φαγάδικα, δωράδικα, λουκουματζίδικα, καφετέριες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Δώστε μας ένα καλό λόγο να ερχόμαστε. Μη μας θεωρείτε και εσείς “αγελάδες για άρμεγμα”. Μας φτάνουν όλοι οι άλλοι.
Τα παραπάνω τα γράφω με πολύ αγάπη γιατί μέσα από τα συνέδρια γνώρισα πολύ κόσμο, και σήμερα τελευταία μέρα, στο συνέδριο, έχω μια πικρία από την εμπειρία. Και επειδή θέλω να ξαναέρθω στο επόμενο συνέδριο, γκρινιάζω πριν ακόμα λήξει το προηγούμενο. Άλλωστε φάνηκε και από το κόσμο. Εγώ χονδρικά τους “μέτρησα” σχεδόν τους μισούς από πρόπερσι…
Σταματάω εδώ γιατί έχω πάθει αγκύλωση από το πληκτρολόγιο.
Έχει και άλλο αλλά από Αθήνα μεριά… τα υπόλοιπα. Πάω για breakfast.
Καλημέρα στη Σύρο και από τη Σύρο. Προβλέπεται μια ωραία μέρα… Τα λέμε.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή…
Μπορώ να το πω πια με βεβαιότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για ένα καθηγητή από την αναγνώριση από τους απόφοιτους μαθητές του. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές, για τους απόφοιτους μαθητές μου.
Χθες όμως ήταν το κάτι άλλο. Στο σχολείο γιορτάζαμε τα 30 χρόνια από ιδρύσεως του στο συγκεκριμένο χώρο και οι εκδηλώσεις ήταν εντυπωσιακές. Δεν θα ασχοληθώ με τις εκδηλώσεις. Αυτές θα τις διαβάσετε στα ΝΕΑ ΤΟΥ LFH. Εδώ θα ασχοληθώ με συναισθήματα. Συναισθήματα έντονα και καθαρά, που βίωσα χθες όταν βρέθηκα ανάμεσα σε παλιούς μου μαθητές με ένα εύρος αποφοίτησης από το 1992 μέχρι το 2010. Θα έλεγα ότι έπαθα ένα “αποφοιτιστικό” (αν υπάρχει τέτοια λέξη) σοκ.
Να σας εξηγήσω.
Οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής μας βγήκαν το 1992. Τότε εγώ μετρούσα τέσσερα χρόνια υπηρεσίας. Τα παιδιά αυτά όταν τα είδα χθες ήταν η πιο έντονη εικόνα.
Τα περισσότερα να έχουν προχωρήσει στη ζωή τους, οικογενειάρχες, με παιδιά – μερικά σε αρκετά μεγάλη ηλικία – ήρθαν στο γήπεδο που γίνονταν οι εκδηλώσεις. Και η κατάσταση περίεργη. Να προσπαθούν να μιλήσουν και να μη μπορούν να ξεκαθαρίσουν αν μπορούν να μιλήσουν στον ενικό ή τον πληθυντικό. Και να γίνει μια περίεργη αλλά υπέροχη κατάσταση. Εντύπωση μου έκανε, η ανάγκη τους να απολογηθούν για τις επιδόσεις τους στην χημεία “τότε”. Είπαμε “μια φορά μαθητής…- πάντα μαθητής”. Προσπάθησα αρκετά να τους εξηγήσω ότι αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία αλλά σημασία έχουν οι επιδόσεις τους στη ζωή.
Εκεί λοιπόν απλά… καταλαβαίνεις πόσο μεγάλωσες. Όταν έρχονται και σε ρωτάνε αν έχουμε νηπιαγωγείο για τα παιδιά τους. Όταν συζητάνε για τις αγωνίες τους για τα παιδιά και το τι θα κάνουν σαν μεγαλώσουν. (!!!) Και πάλι βλέπεις ότι τη γνώμη σου τη μετράνε και περιμένουν να την ακούσουν, όχι γιατί θα πάρουν βαθμό από εσένα, αλλά γιατί σε θεωρούν ένα άνθρωπο του οποίου η γνώμη έχει αξία, και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Προσπαθείς να καταλάβεις τις αγωνίες τους, και να τους περάσεις κάποια από τις εμπειρίες σου, όχι πια σαν καθηγητής αλλά σαν φίλος, που έχει κάποια εμπειρία μεγαλύτερη την οποία όπως πάντα μοιράζονται μεταξύ τους.
Το καλύτερο όμως είναι όταν – όπως γίνεται στα κείμενα τα κρατικά που έχουν διαβαθμιστεί σαν “εμπιστευτικά” που απελευθερώνονται μετά από κάποιο χρόνο – τους λέω τι θυμάμαι από αυτούς και της πορεία τους μαζί μέσα από τις τάξεις. Το γέλιο που κάναμε όταν τους θύμιζα κάποιες φάσεις και περιστατικά που θυμάμαι. Τους έκανε μεγάλη εντύπωση – είπαν – ότι μπορούσα να θυμηθώ τόσα πράγματα. Είναι φανερό πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει “αλληλεπίδραση”. Ότι δηλαδή έχουν επιδράσει και αυτοί πάνω μας. Ότι δηλαδή το πέρασμά τους μας έχει αφήσει ίχνη. Συνήθως τη λέμε εμπειρία. Εκεί μέσα κρύβουμε όλα όσα έχουμε αποκομίσει εμείς σαν καθηγητές από τους μαθητές μας.
Μεγαλύτερη ανταμοιβή από το ευχαριστώ της Κατερίνας, τα βουρκωμένα μάτια της Ασπασώς, τη χαρά και το καμάρι του Αποστόλη όταν μου σύστησε τη γυναίκα του, και τη χαρά του Παναγιώτη όταν μου δήλωσε ότι μέσα στο καλοκαίρι παντρεύεται. Το καλύτερο όμως το άφησα για το τέλος. Η Μιρέλλα με το μόλις 42 μερών μωράκι της να κουρνιάζει στην αγκαλιά της να έχει έρθει στο σχολείο, για να μας δει και να ξαναβρεθεί μαζί μας. Οι αγκαλιές από σχεδόν όλα τα παιδιά και το φιλί, όπως αγκαλιάζονται οι φίλοι. Μια ζεστή άδολη αγκαλιά, που σίγουρα σου αφήνει τη βεβαιότητα ότι ναι, είσαι σε καλό δρόμο. Έχεις κάνει “κάτι” και αυτό το κάτι, έχει βοηθήσει “κάποιους” να πάνε ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά τους. Όποια και αν είναι αυτά, από μια φωτογραφική μηχανή και μια καριέρα στη φωτογραφία, μέχρι το τι κρύβεται κάτω από το καπό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Εδώ είναι που θέλω ανταμοιβή… μια φωτογραφία με αφιέρωση… εις ανάμνηση της πρώτης φωτογραφικής εξόδου της ομάδας φωτογραφίας, στο Μοναστηράκι και την Αρχαία Αγορά, ένα πρωινό των Τριών Ιεραρχών του 1991. (μνήμη ελέφαντα). Η άλλη μου ανταμοιβή είναι μια βόλτα με Ferrari… που θα μου πάει… θα τη κάνω. Αν θα μπορέσω να χωθώ στο backet και μετά να βγω – αυτό είναι το δύσκολο – είναι ένα άλλο θέμα. (Αυτοί ξέρουν…)
Το μεγάλο “γέλιο” έγινε όταν μία ομάδα αποφοίτων του 2008 “αντιμετώπισε” μια απόφοιτη του 1992. Το σχόλιο των “μικρών” ήταν… “όταν αποφοίτησες εσύ, εμείς είμασταν 2 ετών (!!!). Και το σχόλιο της “μεγάλης” ήταν “πω, πω…υπάρχουν και απόφοιτοι σε τέτοιες ηλικίες!!!”.
Σε αυτή τη περίπτωση έγιναν δύο πράγματα φανερά…. : “Το χάσμα των γενεών.” και η ανάγκη δημιουργίας μητρώου των αποφοίτων. Που θα πάει… θα γίνει κάποια στιγμή. Θα το κάνω…
Αρκετά…Δεν συνεχίζω. Κάποια στιγμή θα γράψω στο άλλο blog αναλυτικό ρεπορτάζ… και θα ανεβάσω πολλές φωτό και βίντεο. Αυτό όμως θα γίνει μετά τη Δευτέρα, μια και προς το παρόν… έχουμε Σύρο και εισήγηση στο Συνέδριο. Με την επιστροφή θα έχουμε πολλά. Και για Σύρο αλλά και για το σχολείο.
Μέχρι τότε τη καλησπέρα μου…
