Το συνέδριο, ο καλός γείτονας και άλλες ιστορίες…
Σήμερα γύρισα από τη Πάτρα. Είχα πάει εκεί για το Συνέδριο στις ΤΠΕ. Το συνέδριο έγινε στο Συνεδριακό και πολιτιστικό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών. Πολύ όμορφο και λειτουργικό, ό,τι πρέπει να για συνέδρια. Και μαζεμένο Οι τέσσερις αίθουσες του Συνεδρίου ήταν κοντά κοντά και μπορούσες ανάλογα με το πρόγραμμα να πεταχτείς από τη μια στην άλλη.
Το κεντρικό αμφιθέατρο (όχι το μεγάλο αλλά ένα μικρό…) ήταν σχεδόν γεμάτο. Ορίστε και η απόδειξη…
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη μέρα και η εναρκτήρια συνεδρίαση με τους “χαιρετισμούς” που κατά κανόνα δεν “τραβάει” κόσμο. Την επόμενη μέρα στα εργαστήρια είχε πολύ περισσότερο κόσμο.
Η εικόνα, λίγο έως πολύ η ίδια. Ξανά οι γενιές των εισηγητών όλες παρούσες. Και ο προβληματισμός έντονος αλλά πάλι στα ίδια είχαμε κολλήσει. Γιατί λέμε και δεν κάνουμε… Γιατί δεν υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός, που σε βάθος χρόνου θα δώσει αποτελέσματα…γιατί… γιατί… γιατί… Και καλά εγώ είμαι “μικρός” σε αυτό το τομέα με τα Συνέδρια. Είναι περί΄που 5-6 χρόνια που τα κυνηγάω. Αλλά ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής κ. Χρήστος Παναγιωτακόπουλος, είπε ότι μόλις 26 χρόνια θυμάται τον ίδιο προβληματισμό… “άντε παιδιά…” αρκετά με τον προβληματισμό…. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα. Μικρό αλλά ας γίνει.
Αυτό το οποίο αξίζει να αναφερθεί, μια και αναφέρθηκε τουλάχιστον σε τρεις παρουσιάσεις που άκουσα εγώ, ήταν ότι “από όσους έχουν περάσει την πιστοποίηση Α επιπέδου το 80 % περίπου δηλώνει ότι γνωρίζει πολύ λίγο την χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αντιφατικό δεδομένο και για αυτό ακριβώς το λόγο σχολιάστηκε. Είναι ενδεικτικό της αυτοεκτίμησής μας; Έχει να κάνει με την εξοικείωσή μας με τις νέες τεχνολογίες; Έχει να κάνει με το ότι φοβόμαστε να εκτεθούμε και να πάρουμε πρωτοβουλίες; Ίσως όλα μαζί και χώρια.
Ένα άλλο σημείο που σχολιάστηκε, ήταν η παραγωγή ψηφιακού υλικού, απλού στη σύλληψη και την λογική, από μια εγγραφή σε ένα blog, μέχρι ένα σχόλιο σε ένα κείμενο ή μια συμμετοχή σε ένα forum. Αυτό το ξέρω και από πρώτο χέρι, μια και συζητώντας το με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, έναν από τους δημιουργούς και διαχειρστές του δικτύου Διδάσκοντα Φυσικές Επιστήμες, υπάρχουν μεν 1637 εγγεγραμμένοι αλλά ελάχιστοι “ενεργοί”. Και αυτό δείχνει να είναι ο κανόνας.Όμως με αυτό το τρόπο δεν προάγεται ο προβληματισμός. Μερικοί προεδρεύοντες, επειδή είχαν χρόνο, μας “προκαλούσαν” να κάνουμε ερωτήσεις, προκειμένου να ξεκινήσει συζήτηση. Και καλά κάνανε κατά τη γνώμη μου. Και πάλι βέβαια το “εγγενές” πρόβλημα των συνεδρίων, υπήρχε : Ο χρόνος. Οι πλήρεις εισηγήσεις είχαν 20 λεπτά δικά τους που σχεδόν ποτέ δεν φτάνανε. Και οι ερωτήσεις, στο τέλος όλες μαζί… και όποιος θυμόταν, ότι θυμόταν και αν είχε διάθεση να ρωτήσει. Πολλά και πολλές προϋποθέσεις.
Πάντως οι βιωματικές εισηγήσεις, ξεχωρίζαν. Οι εισηγητές, ξέραν τι λέγανε και στέκονταν στα σημεία ενδιαφέροντος. Και είχαν και ουσία και νόημα. Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι δεν λέγανε κάτι σημαντικό, αλλά η ουσία είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό περιμένουμε σε ένα συνέδριο. Να παραδειγματιστούμε, να δούμε πράγματα που γίνονται στην πράξη και όχι θεωρητικολογίες που δεν σίγουρα αν μπορούν ποτέ να γίνουν στη τάξη. Για δε τους αναγνώστες, τι να πω… Για πολλοστή φορά θα γκρινιάξω. Εντάξει θες να πεις κάποια πράγματα, αλλά μείνε στα κύρια σημεία στις διαφάνειες. Και αν θες τέλος πάντων να διαβάσεις ολόκληρες σελίδες, χρησιμοποίησε τις σημειώσεις που δίνει το Power Point για τον εισηγητή. Δεν είναι ανάγκη να γεμίζει η οθόνη κείμενα και να περνάμε αξέχαστα ακούγοντας μια ανάγνωση…
Όλα αυτά ήδη με προβλημάτισαν μια και την άλλη βδομάδα θα είμαι εγώ που θα κάνω εισήγηση και θα έχω κοινό από κάτω. Και το θέμα είναι και δύσκολο γιατί έχει να κάνει με έρευνα και στατιστική. Θα δω με ποιο τρόπο θα μπορέσω να αποφύγω την ατελείωτη καταγραφή πινάκων και δεδομένων. Θα τους κοιμίσω όλους… και κανείς δεν θα θυμάται τίποτα. Πρέπει να βρω ένα τρόπο στη παρουσίαση, να πω μερικά στοιχεία και τελικά να προκαλέσω συζήτηση και προβληματισμό. Αν παραμείνει το πρόγραμμα που μου έχουν δώσει, τότε είμαι σε καλή θέση. Είμαι νωρίς το πρωί, και μόλις πριν το διάλειμμα για συζήτηση. Οπότε θα πρέπει να βρω μια φόρμουλα, να παρουσιάσω την εργασία, αλλά να προκαλέσω και κάποιες συζητήσεις. Θα δω τι θα κάνω. Πάντως ήδη άλλαξα τη δομή της παρουσίασης. Και όχι τίποτα άλλα…νόμιζα ότι είχα τελειώσει και με την εργασία.
Έμεινα στο Αίγιο και εκεί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη…Δείτε και εσείς…
Δεν καταλαβαίνετε τι βλέπετε; Να σας εξηγήσω. Είναι η πλαϊνή και πίσω αυλή του σπιτιού, η οποία είναι “χαρτί”. Καθαρισμένη από χόρτα, σκουπισμένη από κλαδιά, χωρίς τίποτα από την αγριάδα όλου του χειμώνα. Συνήθως έχει αγριόχορτα ύψους μισού με ένα μέτρο και διάφορα άλλα. Τι έγινε;
Ο καλός γείτονας, δυο για την ακρίβεια, φρόντισαν και κλάδεψαν και καθάρισαν την αυλή ώστε αν έρθω το Πάσχα, όπως συνήθως ερχόμουνα, να βρω την αυλή καθαρή και έτοιμη μόνο για τη σούβλα. Να μη παιδευτώ να τη καθαρίσω τις τρεις μέρες που θα έρθω. Και ρωτώ πως μπορείς να ευχαριστήσεις ποτέ αρκετά τέτοιους γείτονες. Τα λόγια είναι λίγα. Αλλά δυστυχώς σε αυτή τη φάση μόνο αυτά είχα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν με συγκίνησαν.
Να σας δείξω και μερικές φωτό από την φύση της Αιγιάλειας. Μη ψάχνετε για τα φοβερά τοπία. Λίγο να προσέξετε τι βλέπετε. Και θα δείτε άλλες εικόνες. Και όλες με το κινητό.
Πρωί κατεβαίνοντας για Πάτρα. Στο βάθος ο Σελινούντας ποταμός.
Κλασσικά οι κερασιές ολάνθιστες
Απογευματάκι της Πέμπτης. Ο Κορινθιακός, σε μια πανδαισία χρωμάτων.
Αυτά σε ένα μήνα περίπου θα είναι κορόμηλα.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν. Οι διακοπές τελειώνουν και είμαστε έτοιμοι για το σχολείο.
Τη καλησπέρα μου…
Διακοπές εργασίας…
Το μόνο πράγμα που μου έχει λείψει από τη δουλειά μου, συγκρίνοντας την με άλλες είναι το γεγονός ότι τη δουλειά μου τη φέρνω στο σπίτι κάθε μέρα. Νομίζω ότι κάποιες άλλες δουλειές όταν κλείνεις τη πόρτα και φεύγεις τις αφήνεις εκεί. Βέβαια τώρα ξέρω καλά ότι αυτό δεν ισχύει και τη δουλειά ούτως ή άλλως τη κουβαλάς μαζί σου σαν σκέψη τουλάχιστον.
Πάντως θεωρώ ότι το “επάγγελμα” του καθηγητή έχει πάρα πολλά χαρακτηριστικά που δεν έχει κανένα άλλο. Και φυσικά έχει μια πολλαπλάσια ανταμοιβή, ένα κρυφό μισθό όπως έχω πει, αλλά και πάρα πολλές υποχρεώσεις.
Έτσι φέτος το Πάσχα κάνοντας διακοπές είχα ήδη γεμίσει τη κάθε μέρα μου.
Οι διακοπές ξεκίνησαν την Κυριακή των Βαΐων που ολοκληρώθηκε η παρουσίασή μου για το Συνέδριο της Σύρου. Τη δούλευα απ΄την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά σε τελική μορφή, έφτασε τη Κυριακή. Και πάλι δεν έχει τελειώσει, γιατί πρέπει να κάνω πρόβες, να μάθω να τη λέω…Δεν είναι εύκολο ξέρετε. Το πιο εκνευριστικό λάθος που κάνουν οι παρουσιαστές εργασιών κλπ κλπ σε σεμινάρια συνέδρια είναι να διαβάζουν από το πίνακα την παρουσίαση. Αυτό το λάθος δεν θέλω να το κάνω και εγώ. Εκτός αυτού πρέπει να τελειώσει σε 15 λεπτά. (και αν είναι δυνατόν να έχει και υπόλοιπο 2-3 λεπτά για μια δυο ερωτήσεις). Αυτό θέλει πρόβα.
Μετά τη Μ. Δευτέρα είχαμε το τρέξιμο, για την αίτηση του επιμορφωτή, που κυνηγάω. Ενστάσεις και ξανά αξιολόγηση για να μάθω την Μ. Πέμπτη ότι έχω σειρά 53 στους 46 που θα πάρουν. Δεν ξέρω αν είναι οριακό, αλλά μάλλον κράτησα τα προσχήματα – για να μη πω ότι δεν έκανα την αίτηση -Μετά είχε διάβασμα για την επιμόρφωση Β επιπέδου με φίλη και συνάδελφο, για να μπορέσουμε να βάλουμε μια σειρά, μέχρι αργά το απόγευμα που πλέον δεν αντέξαμε και το διαλύσαμε.
Τη Μ. Τρίτη πληροφορήθηκα ότι θα συμμετέχω με παρουσίαση στις εκδηλώσεις για τα 30 χρόνια του σχολείου. Μια ακόμα δουλειά μια και είχα κανονίσει ήδη να προετοιμάσω την ψηφιακή παρουσίαση της εκδρομής στη Σικελία της Α΄λυκείου.
Τη Μ. Τετάρτη, δούλευα τα βίντεο και τα κείμενα, και τελικά Μ. Πέμπτη ανεβήκανε στο διαδίκτυο, στη σελίδα του σχολείου. Ταυτόχρονα φτιάχτηκε μια ιστοσελίδα με όλο το υλικό των παιδιών από τις παρουσιάσεις τους. Έτσι ολοκληρώθηκε το ένα πλάνο. Ταυτόχρονα δούλευα τη παρουσίαση για το σχολείο, πάνω στο ψηφιακό χώρο.
Φυσικά έκανα και τα ψώνια του Πάσχα, μια και είχα κόσμο όπως είδατε.
Μεγάλη Παρασκευή, δεν έκανα τίποτα, διάβασα ένα βιβλιαράκι που είχα μισό και ακολούθησα τον Επιτάφιο. Μη τα κάνουμε όλα ίσωμα πια…
Μεγάλο Σάββατο τέλειωσα την παρουσίαση μου για το ψηφιακό σχολείο – για το σχολείο και μείνανε κάποια πρακτικά θέματα αλλά το υλικό ήταν έτοιμο.
Τη Κυριακή του Πάσχα ασχολήθηκα με το κατσίκι… αλλά τα είπαμε αυτά.
Τη Δευτέρα του Πάσχα, έκανα τα τελικά φινιρίσματα, κάτι κολλήματα σε φωτογραφίες, έφτιαξα ένα βιντεάκι για προβολή σχετικά με τον ψηφιακό χώρο, και έφτιαξα και τα ταμπλό. Γίνανε και οι πλαστικοποιήσεις και είμαστε έτοιμοι.
Η Τρίτη ήταν η μέρα της Εφορίας. Όλη τη μέρα μετρούσα, έκανα αθροίσεις, διάβαζα, έγραφα, έσβηνα. Χρησιμοποίησα το προγραμματάκι του Βήματος που είχε κυκλοφορήσει αλλά είχε λάθη. Μου έβγαλε κάτι κουλά και είδα ότι είχε βάλει αλλού τα ποσά που παρακρατήθηκαν και αποδόθηκαν κλπ κλπ κλπ. Οπότε τσάμπα χρόνος για την εισαγωγή των πληροφοριών. Μετά μπήκα στο TAXIS που έκανα τις εγγραφές, και τώρα περιμένω λίγο, να ξελαμπικάρω και να τα ξανακοιτάξω πριν στείλω το ΟΚ.
Σήμερα Τετάρτη, είχαμε λίγα… αλλά η μέρα είναι μεγάλη ακόμα. Χρωστάω στο Φίλιππο κάποιες ασκήσεις στην Ανόργανη που μου ζήτησε, τις έχω σκεφτεί αλλά δεν τις έχω γράψει ακόμα. (πρέπει να λύνονται κιόλας και αυτό το κάνει περισσότερο δύσκολο)
Από αύριο μέχρι και Σάββατο είμαι στη Πάτρα. Έχει ένα συνέδριο στις ΤΠΕ και θα βρεθώ για μια ακόμα φορά ανάμεσα σε φίλους. Εκεί μια και θα είμαι συνέχεια εκτός σπιτιού, δεν θα κάνω τίποτα. Οπότε, μάλλον θα ηρεμήσω από διαβάσματα και γραψίματα. Από την άλλη υπάρχουν κάποιες παρουσιάσεις πολύ ενδιαφέρουσες, που θα πρέπει να παρακολουθήσω, και από την άλλη να δω τους φίλους και όπως λέω πάντα, να γνωρίσω και άλλους.
Αν τα καταφέρω αύριο το πρωί και δεν βρέχει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές μου θα είναι η καλύτερη. Αν από την άλλη βρέχει όπως εδώ όλη μέρα, μάλλον θα κλειστώ μέσα, με μουσικούλα, τη σομπίτσα – οπωσδήποτε – να διαβάσω και να γράψω κανένα θεματάκι για το διαγώνισμα της Τετάρτης. Αλλιώς Σάββατο απόγευμα και Κυριακή είναι για τα θέματα.
Λοιπόν ήταν ή δεν ήταν διακοπές εργασίας; Σας άγχωσα; Και πάλι τυχεροί είστε. Αν σας πω το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας, τότε θα πάθετε… επειδή όμως “σας θέλω και για αύριο” που λέμε… σταματάω εδώ.
Τη καλησπέρα μου…
Μοναδικά ντοκουμέντα…
Μόλις ξύπνησα μετά από μια μέρα δύσκολη. Με 4 ώρες ύπνο, έβαλα μπροστά το κατσικάκι…και μετά από κάποιες ώρες…πέντε περίπου, η κατάσταση είχε πάρει πολύ άσχημη τροπή…για το κατσίκι εννοείται…
Βέβαια αν το καλοσκεφτείς η “άσχημη τροπή” είχε εκδηλωθεί αρκετές μέρες νωρίτερα, αλλά τι να κάνεις. Εδώ τα πράγματα παραέγιναν καυτά.
Η φωτογραφία που βλέπετε είναι μοναδική και δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη. Είπαμε μια φωτογραφία είναι η μόνη απόδειξη ότι υπήρξαμε.
Τέλος πάντων… φροντίσαμε λίγο το περιβάλλον να είναι ευχάριστο…
Του βρήκαμε και καλή παρέα…
και προχωρήσαμε στα περαιτέρω…
Νομίζω ότι μια παρόμοια εικόνα είχαμε σε πολλά σπίτια. Οικογενειακά, απλά, χωρίς πολλά πολλά.
Από εδώ όμως θα ήθελα να πω τα χρόνια πολλά σε όλους. Είμαι σε τόσα πολλά μέσα στο διαδίκτυο, που όλη η υπόλοιπη μέρα δεν θα έφτανε για να πω χρόνια πολλά σε όλους και πάλι κάποιους θα ξεχνούσα.
Έτσι προτίμησα τη “μαζική παραγωγή” που λένε :
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
σε όλους. Με υγεία πρώτα απ’ όλα…και μετά όλα τα άλλα.
Σε πείσμα των καιρών, να περνάτε καλά, και για τρεις μέρες τουλάχιστον μην ακούτε ειδήσεις.
Κατά τα άλλα από εβδομάδα μπαίνουμε σιγά σιγά σε σειρά.
Τη καλησπέρα μου και ψάξτε να βρείτε τρόπους να κάψετε όσα φάγατε σήμερα…
ΥΓ : Ξανά νέα μορφή…Αυτή μου αρέσει καλύτερα. Έχει το τζινάκι που μου αρέσει, το σπιράλ σύρμα σαν σε ντοσιέ αρχειοθέτησης. Βέβαια το κεντηματάκι πάνω δεν μου παει πολύ αλλά τι να κάνεις κανείς δεν είναι τέλειος. Από την άλλη στην αρχειοθέτηση δίνει όλες της εγγραφές ανά μήνα και αυτό μου άρεσε. Για λίγο καλό είναι… Θα ψάξω και άλλο να δω άλλα…
Εκδρομή στις Συρακούσες… (μέρος β’)
Το βρήκα τι δεν πήγαινε καλά. Οι φωτογραφίες ήταν πολύ μεγάλες και δεν τις έπαιρνε. Τώρα που τις μίκρυνα μπορείτε να δείτε αυτό που λέγαμε…
Οι κολώνες έχουν ενσωματωθεί και τα κενά μεταξύ τους έχουν γεμίσει με ¨τούβλα” της εποχής.
Η γενική άποψη της πλατείας είναι εντυπωσιακή.
Και μετά η πηγή της Αρέθουσας. Σύμφωνα με το μύθο, ο ποταμός θεός Αλφειός, τους έστειλε αυτή τη πηγή για να έχουνε γλυκό νερό, αν και είναι ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Δείτε την…
Μετά από αυτά είχε βόλτα για φαγητό στη πλατεία και γύρω γύρω, και επιστροφή στη Κατάνια για την επιστροφή στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να μοιάζει το αεροδρόμιο με αυτό του Ρήγιου ( ένας διάδρομος, σαν τα νησιώτικα τα δικά μας που κατεβαίνεις και απλά φεύγεις). Όμως το αεροδρόμιο της Κατάνια είναι διεθνές και κατά συνέπεια μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Δεν ξέρω τι κίνηση έχει αλλά ο πίνακας με τις αφίξεις αναχωρήσεις ήταν γεμάτος και άλλαζε συνέχεια.
Μπήκαμε εκτάκτως σε μια πτήση νωρίτερα, γιατί η δικιά μας είχε καθυστέρηση και κινδύνευε η ανταπόκριση. Άντε πάλι στο τρέξιμο… Σε 20 λεπτά check in και έλεγχος… Αλλά έλεγχος αλλά Heathrow… Μας γδύσανε… τα παπούτσια στο χέρι, τις ζώνες στο καλάθι… και όλα τα μεταλλικά να τα τσεκάρουνε ξανά και ξανά. Τέλος πάντων φτάσαμε στο Fumiccino, εντοπίσαμε τη πύλη, και επιτέλους μια ώρα περίπου για καφέ… και λίγη γαλήνη… Όλη μέρα στο δρόμο… και εκεί που καθόμασταν…τσακ…. αλλάζει η πύλη εξόδου για Αθήνα. Ευτυχώς ήταν η διπλανή και όχι σε άλλο τομέα (έχει πέντε αν μέτρησα καλά) και έτσι φορτωθήκαμε για Αθήνα… Α!!! Ναι το βραδινό… δεν σας το είπα… δύο κουλουράκια και καφέ. Έτσι για να έχουμε ποικιλία. Και κατεβήκαμε στα πάτρια εδάφη, όπου περιμέναμε τις βαλίτσες μας…
Κάπου γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα βγήκαν οι βαλίτσες μας, κάτι που ήταν η τελική φάση της εκδρομής στη Σικελία. Μια εκδρομή στην οποία επισκεφτήκαμε μέρη μοναδικά, και χάρη στις εργασίες των παιδιών είχαμε μια ιδέα το τι βλέπουμε και το τι γίνεται.
Το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί και νομίζω την ίδια άποψη έχουν και τα παιδιά που ακολούθησαν αυτή τη περιήγηση σε “εξωτικά” μέρη της διπλανής πόρτας.
Εύχομαι καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους σας. Να περάσετε καλά με τους ανθρώπους που αγαπάτε και με το καλό από Δευτέρα, φουλ στα τριγλυκερίδια, να τα ξαναπούμε…
Τη καλησπέρα μου…
Εκδρομή στις Συρακούσες… (ημέρα τέταρτη).
Τελευταία μέρα. ξεσηκωθήκαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράματα και αποχωρήσαμε. Check out επί το ελληνικότερον. Τα πήραμε όλα, φορτωθήκαμε στο πούλμαν με το Σωτήρη (είπαμε Salvatore) και κινήσαμε για Συρακούσες. Περάσαμε τη Κατάνια (απ’ έξω) και φτάσαμε στις Συρακούσες.
Πήγαμε κατευθείαν στον “Αρχαιολογικό Χώρο της Νεάπολης” όπου μπήκαμε στον περίβολο και προχωρήσαμε προς το θέατρο. Φτάσαμε στο θέατρο των Συρακουσών, όπου είχαμε μια live επίδειξη της ακουστικής των αρχαίων θεάτρων. Ετοιμαζόταν κάποια εκδήλωση και οι πέτρινες – αρχαίες – κερκίδες επικαλύπτονταν από ξύλινες, επικαθήμενες. Τα δισκοπρίονα και οι φωνές των εργατών κάλυπταν σχεδόν τα πάντα, δείχνοντας μας έμπρακτα πόσο καλή ακουστική είχαν τα αρχαία θέατρα. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε και είπαμε δυο λόγια…
Ο ήλιος ήταν αδυσώπητος και εμείς μη έχοντας συνηθίσει σε έκθεση τόσες ώρες, καταφέραμε και γίναμε “κατακόκκινοι”. Κοιτάξαμε να προστατευθούμε με όποιο τρόπο μπορούσαμε.
Στο τέλος βρήκαμε μια σκάλα να μας χωράει όλους και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία… Στηθήκαμε και ιδού τα αποτελέσματα.
Ακολούθησε το “αυτί του Διονύσου”. Ήταν ένα μεγάλο αυτί που τα άκουγε όλα. Ήταν στα λατομεία του παράδεισου. Αν μη τι άλλο είχαν χιούμορ οι αρχαίοι. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Πήγαμε στα λατομεία, που κάθε άλλο παρά παραδεισένια ήταν. Αυτό μπορούν να το εγγυηθούν οι χιλιάδες σκλάβοι που πέρασαν από εκεί. Εκεί βγάζανε το υλικό για τα μεγάλα έργα των Συρακουσών. Τώρα γιατί αυτί του Διονύσου… Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος, έκλεινε εκεί τους πολιτικούς του αντίπαλους και στηνόταν από έξω. Η ακουστική του χώρου ήταν τέτοια ώστε και ο παραμικρός ψίθυρος ακουγόταν έξω. Οπότε μάθαινε τα σχέδια και έπραττε αναλόγως αν με εννοείτε τι εννοώ. Δείτε τι σημαίνει λατομεία “από μέσα”.
Επόμενος σταθμός το Ρωμαϊκό θέατρο. Οβάλ στο σχήμα, κλειστό γύρω γύρω, με τέσσερις εισόδους από τη μέση κάθε κερκίδας. Τώρα για το χορό ήταν, για μονομάχους, για θηρία και χριστιανούς… θα σας γελάσω. Μάλλον όμως όλοι περάσανε από το χώρο αυτό και αυτή η “αρένα” προφανώς πρέπει να έχει ζήσει πολλά στη “πλάτη” της. Ας ρίξουμε και εδώ μια ματιά στα γρήγορα….
Νομίζω ότι είναι φανερό,ότι δεν έχει γίνει συντήρηση.
Μετά περάσαμε στο πάρκινγκ, η χαρά των καταστημάτων σουβενίρ, όπου περιμέναμε 20 λεπτά περίπου το λεωφορείο…(χμ τώρα εκ του πονηρού το βλέπω, γιατί όσο αργούσε το λεωφορείο, εμείς ψωνίζαμε…Καλά έτσι μου πέρασε από το μυαλό.) και ήρθε επιτέλους ο Σωτήρης, φορτωθήκαμε και βουρ για Ορτυγία.
Παρκάραμε και ξεκινήσαμε “ποδαράτο” για το νησί της Ορτυγίας. (πιο καλά μου βγαίνει με ωμέγα… τέλος πάντων ο διορθωτής το θέλει έτσι). Περάσαμε το γεφυράκι και φτάσαμε στον ναό του Απόλλωνα. Εκεί κάτω από τον καταγάλανο ουρανό της Σικελίας, που έχει πολλά κοινά με τον Αττικό ουρανό, μπορέσαμε να δούμε την διαφορά σε ένα μεγαλοπρεπή ναό, όπως ο ναός του Απόλλωνα, στο υλικό. Το μάρμαρο απέναντι στο πωρόλιθο της περιοχής. Δείτε και μόνοι σας…
Μετά όπως γίνεται σε κάθε Ιταλική πόλη που σέβεται τον εαυτό της πήγαμε στη Πλατεία μπροστά από το καθεδρικό ναό. Και εδώ πολλά πράγματα. Μεγάλη πλατεία και όπου και αν κοιτούσες έβλεπες ιστορία. Εμείς μπήκαμε στο Καθεδρικό, αλλά πριν περάσουμε μέσα είπαμε μερικά πραγματάκια για το πού είμαστε και τι βλέπουμε. Έτσι κάτσαμε στη σκιά του ναού, κυριολεκτικά, και τα είπαμε…
Η πλατεία που λέγαμε.
Μετά περάσαμε μέσα, όπου είδαμε αυτό που συζητάγαμε έξω. Ο καθεδρικός ναός έχει ενσωματώσει ένα μεγάλο τμήμα ενός αρχαίου ναού – κλασσικής εποχής, όπου φαίνονται αρκετές από τις κολώνες του, δωρικού ρυθμού. Δείτε τι εννοώ και μετά ρίξτε και μια ματιά μέσα στο ναό…
Μάλλον θα συνεχίσω σε λίγο… έβαλα πολλές φωτό και με πετάει έξω λόγω μνήμης… Επιτέλους έφτασα τον υπολογιστή στα όρια του….Νίκη!!!!
Τη καλημέρα μου και… υπομονή για το Β’ μέρος, με ναό, Αρέθουσα και επιστροφή…
Εκδρομή στα Αιόλια Νησιά…(ημέρα τρίτη…)
Τι πράμα και αυτό. Πρωί πρωί Κυριακάτικα ξυπνήσαμε στις 6.00 πρωινό στις 6.30 αναχώρηση στις 7.00.Ούτε για όργωμα στα χωράφια να πηγαίναμε… Λέμε τώρα.
Κατεύθυνση Milazzo ή Μηλιές αν το θέλετε αλλιώς (πριν 2500 χρόνια). Στις 9.00 είμασταν ήδη 20 λεπτά στο καραβάκι. Δεν του φαινόταν αλλά έπαιρνε 450 άτομα. Και ξεκινήσαμε, σαν σε βαρκάδα, στην αρχή παραπλεύσαμε το κάστρο του Milazzo ήρεμα και απλά…Δείτε το κάστρο…
Καλά η πρώτη δεν είναι ακριβώς το κάστρο αλλά μου άρεσε. Πάντως για την ιστορία, το δεξί μου χέρι που ήταν εκτεθειμένο στον ήλιο, στο τέλος της ημέρας είχε ένα υπέροχο “αστακί” χρώμα.
Ναι αυτό είναι το κάστρο μέσα από το λιμάνι.
Και μετά “γκάζωσε” και πήγαινε με 22 μίλια (καμιά 40 χιλιόμετρα την ώρα – στο νερό). Έτσι έλεγε το GPS του που έδειχνε στο σαλόνι. Τα νερά το δείχνανε άλλωστε.
Και μετά από μια ώρα περίπου (σκάρτη) φτάσαμε στο Volcano. Να σας δείξω γιατί το λένε έτσι…
Το καταλάβατε έτσι… Original ηφαίστειο, με τα όλα του. Άλλωστε όλα τα Αιόλια νησιά είναι ηφαίστεια. Το πιο γνωστό από αυτά είναι το Stroboli. Είμαι σίγουρος ότι το Stroboli το ξέρατε, ότι ανήκει στα Αιόλια νησιά δεν το ξέρατε.
Λοιπόν το Volcano τα είχε όλα. Έχανε από παντού ατμούς, είχε κανονικότατο κώνο και κρατήρα επίσης κανονικότατο. Οι πλαγιές του είχαν τις ραβδώσεις της λάβας που τρέχει. Όλα όσα πρέπει να έχει ένα ηφαίστειο δηλαδή. Και όνομα τιμημένο. Του εργαστηρίου του Ήφαιστου. Τι άλλο μπορεί να θέλει ένα ηφαίστειο. Α!!! Ναι είχε και ένα μικρό οικισμό στα πόδια του. Τώρα αν αυτοί κοιμούνται στις βάρκες για να φύγουν γρήγορα, δεν το ξέρω. Πάντως είχε κόσμο.
Και μετά φτάσαμε στο Λίπαρι. Μία από τα ίδια. Ηφαιστειάκι original επίσης αλλά αρκετά μεγαλύτερο από το προηγούμενο, με το κρατήρα λίγο πιο μακριά και μάλλον πιο ήρεμο, μια και είχε ανέπαφα μνημεία από όλες τις εποχές. Κάστρο Νορμανδικό – αν το συγκράτησα καλά, πολλά μνημεία από τους κλασσικούς χρόνους αλλά και πιο πριν. Τα εκθέματα στο μουσείο πηγαίνανε μέχρι το 4000 πχ. Δυστυχώς το μουσείο δεν μας επέτρεψαν να το φωτογραφίσουμε αλλά τον καθεδρικό ναό που είναι διπλα ακριβώς, τον είδαμε να ενσωματώνει έναν αρχαίο ναό, κλασσικής εποχής, να έχει την “σφραγίδα” του Μπαραμπαρόσσα, να έχει ίχνη των Καρχηδονίων και και και… που ο γεροντάκος φύλακας του ναού, μας έδειξε και ό,τι αρπάξαμε από τα ιταολοαγγλικά- νοηματικά που μιλάγαμε. Δείτε μερικές φωτό…
Αυτό το ξέχασα… είχαμε και 4 δελφινάκια παρέα… Αλλά πολύ γρήγορα βρε παιδάκι μου… δεν μπορείς να τα πιάσεις. Πάντως φαίνονται λίγο εδώ, μέσα στο νερό, πριν εξαφανιστούν.
Ξανά για Λίπαρι λοιπόν…
Βόλτα στους δρόμους κατεβαίνοντας από το κάστρο.
Και μια έτσι λίγο ειδυλλιακή φωτό και κλείσαμε από Λίπαρι. Μετά το απογευματάκι επιστροφή στο Milazzo, μια μικρή βόλτα για ξεμούδιασμα…
Και μετά επιστροφή στη βάση… Το Giardini Naxos, στα πόδια της Taormina.
Μένει η τελευταία μέρα…με αποχώρηση και Συρακούσες…
Τη καλημέρα μου….
Εκδρομή στην Αίτνα… (μέρα δεύτερη…)
Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αίτνα. Και λίγο ήταν. Η Αίτνα είναι ένα μέρος που ανήκει στα “εξωτικά” όπως έχω ήδη πει. Στα μέρη εκείνα που καλύπτονται από ένα μυστήριο και μια μαγεία μοναδική, όλη δική τους. Η δυναμική του χώρου και του τοπίου είναι το κάτι άλλο. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που θα αντιμετωπίσεις και από όσο μπορώ να κρίνω, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς προετοιμασμένος απέναντι στις δυνάμεις της Γης.
Για να γίνω πιο σαφής.
Ξεκινήσαμε και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, ανεβαίναμε…Η φύση δίπλα οργίαζε. Συνέχεια ανθισμένες αμυγδαλιές, όψιμες επιμένω. Το πρώτο φυτό που μας λέει ότι η άνοιξη είναι εδώ, με την ανθοφορία του είναι η αμυγδαλιά. Και αυτό συμβαίνει συνήθως κατά τον Γενάρη – Φλεβάρη, όχι αρχές Απρίλη. Η βιολόγος μας πρότεινε μια εξήγηση η οποία κατά την άποψη μου – όσο μπορώ να γνωρίζω τουλάχιστον – έχει νόημα. Το φρέσκο έδαφος, μαζί με το ζεστό χώμα, “τρελαίνουν” το φυτό σε πολλαπλές ανθοφορίες. Και είδαμε πολλά εσπεριδοειδή, πολλά εσπεριδοειδή, τόσα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στο ξενοδοχείο τα πορτοκάλια που μας έβγαζαν στο πρωινό ήταν ψυγείου, για να μη πω της προηγούμενης περιόδου. Λεπτόφλουδα με αφυδατωμένο φλοιό και μια διάχυτη “μπαγιατίλα” στη γεύση. Με τέτοια παραγωγή, η φρουτολεκάνη θα έπρεπε να ξεχειλίζει φρεσκάδα και άρωμα… Τέλος πάντων.
Και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε… και ανεβαίναμε… και ξαφνικά χάσαμε τα φυτά. Και το τοπίο άρχιζε να αλλάζει. Για να καταλάβετε τι εννοώ, κοιτάξτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Η λάβα κυριαρχεί. Και το χρώμα είναι η χαρά των 15χρονων… Μαύρο. Από φυτά…άσε καλύτερα… κάποια άλλη φορά θα μιλήσουμε για αυτό.
Και πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε. Αν διάβασα καλά στον οδηγό, μετά το τελεφερίκ είμαστε στα 2000 μέτρα. Το τελεφερίκ δεν είναι υπερβολικά ψηλό αλλά στο τελείωμα, ανεβαίνοντας κάνει “σούζα” και η αίσθηση είναι κάπως… περίεργη. Και εκεί που σταματάει στα μισά και βρίσκεσαι μετέωρος… στη μέση του πουθενά, επίσης είναι κάπως…περίεργα. Μετά καταλάβαμε ότι σταματάει πάντα πριν μπεις μέσα λόγω της “συμπύκνωσης” που κάνει στις καμπίνες για την είσοδο – έξοδο των επιβατών.
Και εκεί κατεβήκαμε και είδαμε το “πουλμανάκια”. Στη πραγματικότητα ήταν φορτηγά 4Χ4 με καμπίνα επιβατών αντί για καρότσα. Και η αίσθηση που είχες εκεί μέσα, ήταν αίσθηση… πέτρας. Έτσι που πηγαίνανε και τρέχανε στο βουνόδρομο – κν καρόδρομο – ήταν το κάτι άλλο. Αυτό όμως που σε έκανε να αισθάνεσαι “κάπως”, ήταν όταν σε κάποια φάση το έδαφος κάπνιζε… Ναι στην αρχή έμοιαζε με σκόνη, αλλά πολύ σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν ατμοί.
Δείτε και εσείς…για να καταλάβετε…
Και φτάσαμε στο τέρμα. Υψόμετρο γύρω στα 2400… και δροσιαααα!!!! πολύ δροσιά!!! Πάρα πολύ δροσιά. Ό,τι κατέβαινε από πάνω… από το βουνό, είχε μια άλλη “χάρη”. Όλοι ψάξαμε τις εφεδρείες μας σε ρούχα. Για να καταλάβετε τι εννοώ με το εφεδρείες…
Και ξεκίνησε η ξενάγηση… Και εκεί καταλάβαμε τι σημαίνει ηφαίστειο και η δύναμη της Γης. Είδαμε ένα διώροφο καταφύγιο, μετά την έκρηξη του 2009. Δείτε το και εσείς :
Εντάξει η ταράτσα του είναι… αλλά κάποτε ήταν διώροφο καταφύγιο. Καλό έτσι;
Και μετά συνεχίσαμε τη περιήγηση. Και πήγαμε στον κρατήρα του 2009. Και τον γυρίσαμε όλο. Μας εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο “εκρηκτικός” (αυτός που έκανε τις εντυπωσιακές εκρήξεις) κρατήρας του 2009, γιατί δίπλα ήταν ο “εκτονωτικός” (αυτός που άδειαζε τη λάβα)
Στο βάθος το καζάνι έβραζε. Μόλις 3500 βαθμούς Κελσίου αλλά εμείς βλέπαμε μόνο το νερό που εξατμιζότανε. Και έτσι ακόμα ήταν εντυπωσιακό.
Δείτε τι εννοώ…
Και γυρίσαμε όλο το κρατήρα. Γύρω, γύρω και το είδαμε από όλες τις μεριές. Δείτε το και εσείς.
Είναι εντυπωσιακό αν το παρατηρήσεις. Το χιόνι λιώνει από κάτω. Το έδαφος είναι ζεστό και το λιώνει από κάτω. Από πάνω είναι κρυσταλλιασμένο και σκληρό. Αυτό όμως το κάνει και επικίνδυνο. Γιατί φαίνεται γεμάτο και στερεό από πάνω αλλά από κάτω δεν ξέρουμε τι υπάρχει. Δείτε το…
Και αν δεν το προσέξεις στη καλύτερη περίπτωση φτάνεις σε τέτοιες καταστάσεις :
ή ακόμα χειρότερα να “χαθείς” σε καμιά χαράδρα. Γιαυτό πατάμε εκεί που πατάνε οι άλλοι και δεν βγαίνουμε βόλτα στα χιόνια.
Λοιπόν πολλά σας έδειξα… σταματάω εδώ. Ελπίζω να σας άνοιξα την όρεξη. Αν βρεθείτε κατά Σικελία μεριά, δώστε μία μέρα στην Αίτνα. Ανεβείτε πάνω στο βουνό. Το κόστος των περίπου 40 € ανά άτομο, είναι αρκετό, αλλά αυτό που θα σας δώσει η Αίτνα, το αξίζει.Τώρα αν είστε και οικογενειάρχης, τα 160 – 200 € σίγουρα είναι λογαριασμός, αλλά και πάλι, βάλτε τα στο πρόγραμμα. Έτσι δεν θα σας λείψουν και θα δείτε τι σημαίνει η δύναμη της Γης. Πάτησα ίσως στην νεότερη γη που υπάρχει, μια και ήταν μόλις δύο μηνών (9 Φεβρουαρίου του 11 ήταν η έκρηξη που έστειλε όλη τη λάβα που πατούσαμε). Το χώμα έκαιγε. Ήταν περίπου 40 – 50 οC στην αφή και ήταν σαν να θερμομετρούσες έναν ζωντανό οργανισμό. Όπως ακριβώς είναι δηλαδή. Αρκεί να το καταλάβουμε κάποτε. Πρωτόγνωρα πράγματα.
Και τα πρακτικά πράγματα τώρα…Μην ανεβείτε κατά τη μία, γιατί θα κατεβείτε κατά τις 3.30 και θα πέσει πείνα. Τα μαγαζιά κλείνουν όλα στις 3.00 και η περιήγηση θέλει 2,5 – 3 ώρες. Άρα ή ξεκινάτε και είστε κατά τις 10 στο τελεφερίκ, η κανονίστε από πριν για φαγητό. Εκτός αν τρώτε σουβενίρ…. γιατί μόνο αυτά τα μαγαζιά είναι ανοικτά. Και μη πείτε ότι θα φάτε παρακάτω, στο χωριό… τα μαγαζιά κλείνουν. Είναι απλό.
Λοιπόν… τι λέτε θα πάτε από Αίτνα μεριά;
Τη καλησπέρα μου…
Εκδρομή στη Σικελία… (μέρα πρώτη και κάτι ψιλά…)
Και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο… Εκεί είχαμε μείνει χθες…
Από το ξενοδοχείο εμείς έχουμε κάποιες διαφορετικές απαιτήσεις από αυτές που έχουν οι συνήθεις ένοικοι. Δηλαδή θέλουμε για παράδειγμα, να μπορούμε να ελέγξουμε κατά πόσο τα παιδιά παραμένουν στο δωμάτιο τους και δεν πάνε όπου θέλουν. Θέλουμε να αισθάνονται ασφαλή και να έχει υψηλή ποιότητα παροχής υπηρεσιών. Αυτά μας βοηθάνε και εμάς να είμαστε ήσυχοι, ότι τα παιδιά ξεκουράζονται – ενώ εμείς όχι μια και μένουμε ξάγρυπνοι για να είμαστε βέβαιοι. Από την άλλη θέλουμε τα δωμάτια να είναι ασφαλή. Έτσι δεν θα έχουν την δυνατότητα να φύγουν εκτός ξενοδοχείου και να “πάνε μια βόλτα” στη πόλη. Είπαμε η ευθύνη των συνοδών είναι πολύ μεγάλη.
Το ξενοδοχείο ήταν παλιό και τα δωμάτια ήταν στην αυλή με αυτόνομη εξωτερική είσοδο και ένα γκαράζ μακριά από τη λεωφόρο του Giardini Naxos. Τα παιδιά θορυβήθηκαν από το “εξωτερικό στυλ” των δωματίων. Εμείς δε πολύ περισσότερο. Αλλά δυστυχώς μόνο εμείς. Όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις ανησυχίες μας και έτσι όσο ζητάγαμε να πάμε σε άλλα δωμάτια μέσα στο “σώμα” του ξενοδοχείου τόσο εισπράτταμε άρνηση και μετά ανέβηκαν οι τόνοι. Βλέπετε μετά από 18 ώρες ξύπνιοι και έχοντας διανύσει τη μισή Ιταλία, θέλαμε να έχουμε λίγη ώρα ανάπαυλας και ξεκούρασης. Δεν το είχαμε… Τη τρίτη βραδιά μόνο μπήκαμε στο ξενοδοχείο. Και όταν έγινε αυτό τα μαζέψαμε και φύγαμε για Αθήνα. Καλό; Μάλλον. Για άλλη μια φορά σε τρία βράδια κοιμηθήκαμε με το ζόρι 10-11 ώρες.
Πάντως είναι σημαντικό σε μια εκδρομή να υπάρχουν ξεκάθαρες συνεννοήσεις και προκειμένου για σχολική εκδρομή να ακούνε τους συνοδούς που κάτι ξέρουν περισσότερο.
Η ίδια η εκδρομή αποζημίωσε πολλαπλάσια όλη αυτή τη ταλαιπωρία με το ξενοδοχείο. Έτσι πολύ σύντομα ξεχάστηκε και αφοσιωθήκαμε στην εκδρομή. Τα παιδιά ήταν άψογα στη συμπεριφορά τους και η ανατροφοδότηση που είχαμε είναι ότι περάσανε πάρα πολύ ωραία παρά την ταλαιπωρία της πρώτης νύκτας. Τελικά – όπως γίνεται συνήθως – με λίγο παραπάνω ύπνο και ξεκούραση ερχόμαστε στα ίσα μας.
“Αύριο” πήγαμε στην Αίτνα. Εκεί πραγματικά ήταν το κάτι άλλο. Αλλά είπαμε αύριο…
Τη καλησπέρα μου…
Εκδρομή στη Σικελία… (μέρα πρώτη)
Όπως έχω προαναγγείλει θα έχουμε μια σειρά οδοιπορικών στη Σικελία… όπως την είδα εγώ. Θα ξεκινήσω λοιπόν ακολουθώντας το πρόγραμμα της εκδρομής και σε κάθε στάση θα τα λέμε…
Έτσι ξεκινήσαμε από Ελ. Βενιζέλος την Παρασκευή 8 Απριλίου του 11 στις 6.55 πρωί – ξάγρυπνοι… από τις 3.30 για να είμαστε στις 4.45 στο αεροδρόμιο. Μπήκαμε στο αεροπλάνο της Alitalia και φύγαμε για Φουμιτσίνο. Το πρωινό εντυπωσιακό… 2 μπισκοτάκια και ένας καφές… για περίπου 2 ώρες πτήση… και φτάσαμε στο Φουμιτσίνο… Κατεβήκαμε… λοιπόν τρέχοντας, και πήγαμε στη πύλη που έγραφε το εισιτήριο και “ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!!!” είχε αλλάξει η πύλη για την ανταπόκριση…. Και έχοντας μόλις 45 λεπτά – στο πρόγραμμα – για την μετεπιβίβαση… με 38 παιδάκια σε ένα άγνωστο αεροδρόμιο… η αδρεναλίνη πήγε στα ουράνια… Μετά επιτέλους ρωτώντας – “τσατα πάτρα” που λένε στα Ιταλο- Αγγλικά βρήκαμε τη πύλη όπου φτάσαμε μόλις 10 λεπτά πριν ολοκληρωθεί η επιβίβαση…ΟΥΦ!!!! Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν – ελέγχουμε οπωσδήποτε την πύλη μετεπιβίβασης πριν πάμε. Στο Φουμιτσίνο αλλάζουν συχνά (έγινε και στην επιστροφή).
Και ανεβήκαμε στη πτήση της Alitalia για Ρήγιο και το πρωινό εντυπωσιακό και πρωτότυπο : 2 κουλουράκια και καφές…
Και κατεβήκαμε στο Ρήγιο (Regio) της Καλαβρίας όπου βρήκαμε το Σωτήρη (Salvatore), τον οδηγό μας. Μας συνόδευε τις επόμενες 4 μέρες. Και πήγαμε να δούμε τους πολεμιστές του Ρήγιου που τους είδαμε “ξάπλα” μια και τους κάνανε σέρβις, έτσι είδαμε ένα μίνι μουσείο, αλλά μια πλήρως εξοπλισμένη αίθουσα συντήρησης. Ακόμα και έτσι όμως ήταν εντυπωσιακοί. Είδαμε και πως γίνεται η συντήρηση μια αρχαιότητας. Και μετά μια βολτίτσα στο παραλιακό δρόμο για gelato!!!.
Μετά περάσαμε μα καραβάκι και πιάσαμε Μεσίνα. Μπροστά μας η Σικελία και το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης όπου πήγαμε μια βολτίτσα στη Piazza de Duomo με τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό.
Εκεί είπαμε να δοκιμάσουμε Ιταλική πίτσα.Καλή… κυρίως στο ζυμάρι…τέλος πάντων…
Και μετά… Ταορμίνα…
Στο Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο είχαμε μια εντυπωσιακή θέα και μετά η βόλτα στα σοκάκια της ήταν μοναδικά.
Και ολίγον από Αίτνα να ατμίζει…
Μετά από τη βόλτα μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο… Τώρα εδώ αρχίζει μια άλλη ιστορία.. Μάλλον πονεμένη αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω σήμερα να τη γράψω… Γι’ αυτό υπομονή μέχρι αύριο… ελπίζω να το προλάβω…
Μέχρι τότε τη καλησπέρα μου…
Οι σχολικές εκδρομές και εγώ…
Πριν πολλά χρόνια όταν πρωτοπήγα πενθήμερη εκδρομή, ο καθηγητής μου και πρώτος μου μέντορας στην “διδακτική τέχνη” Γιώργος Χουρμέντης, ο φιλόλογός μου στο σχολείο (γεια σου δάσκαλε…από εκεί που βρίσκεσαι) με ρώτησε… “Πήγες ή σε στείλανε;” και του είπα ότι πήγα… Η απάντηση ήταν ένα ξερό… “Μπράβο σου…” χωρίς κάποιο άλλο σχόλιο.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και πήγα πολλές εκδρομές. Άλλες μικρές άλλες μεγάλες, άλλες με διάρκεια λίγων ωρών, άλλες με διάρκεια ημερών. Κάθε, μα κάθε φορά συνειδητοποιούσα πόσο λίγο γνωρίζω τα παιδιά που συνόδευα. Πόσο λίγα ήξερα για το ποια πραγματικά είναι. Ποιες είναι οι ανησυχίες τους και οι αγωνίες τους. Ποιες είναι οι απόψεις τους για πολλά θέματα.
Μέσα από την εκδρομή, τα παιδιά αισθάνονται πιο απελευθερωμένα και εκφράζονται με μεγαλύτερη ειλικρίνειά και απλότητα. Και εκεί μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται. Οι εκδρομές είναι ένα περιβάλλον, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι οι μαθητές μας εκτός από “μηχανές απομνημόνευσης” είναι και άνθρωποι, με θέσεις και άποψη.
Αλλά και τα παιδιά γνωρίζονται μεταξύ τους, μια και περνούν ελεύθερο χρόνο, κοντά το ένα στο άλλο και μιλάνε για ό,τι θέλουν και όχι γα τα μαθήματα της ημέρας.
Από την άλλη μεριά, είναι στο χέρι το δικό μας να κρατήσουμε τη θέση μας. Να είμαστε κοντά τους και να τα προστατεύουμε ώστε να αισθάνονται ασφαλή, αλλά και να απαιτούμε τον σεβασμό και την υπακοή σε κάποιες βασικές αρχές που θα ακολουθήσουν όλοι, για να μπορέσουμε να έχουμε μια εκδρομή αποδοτική για όλους.
Οι εκδρομές κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνονται, αλλά πρέπει να οργανώνονται και να έχουν πρόγραμμα και στόχο. Ο αρχηγός της εκδρομής που έχει την ευθύνη να “βγει¨καλά η εκδρομή, αγωνίζεται να την οργανώσει σωστά. Αλλά από την άλλη είναι και υπεύθυνος για όλα όσα γίνονται στην εκδρομή… Ακούγεται παράλογο, να είσαι υπεύθυνος για το αν ένα παιδάκι κάνει μια βλακεία, και πάθει κάτι… και να είσαι υπεύθυνος εσύ… Αυτό είναι γεγονός όμως μια και το παιδί είναι ανήλικο και οι συνοδοί είναι υπεύθυνοι για αυτό. Γι αυτό είναι σημαντικό σε μια ομάδα συνοδών να υπάρχει σύμπνοια και να υπάρχει ενιαία γραμμή και αντιμετώπιση των προβλημάτων. Όλοι βοηθούμε μα αυτό το τρόπο την σωστή ολοκλήρωση της εκδρομής. Τα παιδιά πολλές φορές έχουν τη τάση να κάνουν όσα δεν μπορούν να κάνουν με τους γονείς τους.
Αυτά τα γράφω με αφορμή την τετραήμερη εκδρομή που τελείωσε σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες και για την οποία θα διαβάσετε αναλυτικά οδοιπορικά μέχρι το Πάσχα.. Υπομονή λοιπόν… (προδημοσίευση λέγεται…).
Τη καλησπέρα μου…
