Ανταποδοτικό όφελος….
Όσο περνάει ο καιρός και κοιτάς πίσω όλο και κάποια κουσούρια ανακαλύπτεις. Έτσι και σε εμένα υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση μια ανταγωνιστική στάση απέναντι στον Spielberg. Ναι για τον γνωστό σκηνοθέτη μιλάω που θα έπρεπε να ανησυχεί… μια και τον έχω πλησιάσει επικίνδυνα και το “χνώτο μου το αισθάνεται στο σβέρκο του”. Διότι από τη στιγμή που ανακάλυψα ότι μπορώ να “φτιάχνω” ταινίες… δεν βαστιέμαι πλέον.
Έχω περάσει πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και επίσης πολλές ώρες έχω φτάσει την υπολογιστική ισχύ του στα όρια. Και όλα αυτά για μια ταινία.
Έτσι έγινε και πρόσφατα…
Η ταινία της Γερμανίας παραδόθηκε τη Δευτέρα στους δικαιούχους…Περίπου 6 ώρες βίντεο και περίπου 1100 φωτογραφίες τραβήχτηκαν μέσα σε αυτό το πενθήμερο. Από αυτές τις ώρες περίπου μιάμιση έγινε η ταινία και από τις φωτό ξεδιαλέχτηκαν περίπου 840.
Η ταινία ντύθηκε με υλικό από το διαδίκτυο πάνω στο Βερολίνο, και με μουσική διαφόρων ειδών, ανάλογα με την περίσταση. Από το soundtrack των Επικίνδυνων Αποστολών μέχρι τη σονάτα του σεληνόφωτος από τον Philip Glass μέχρι τον Yianni, και από τον Peter Gabriel μέχρι τον Andrew Lloyd Weber στο φάντασμα της όπερας. Όλα αυτά μπήκαν στο μίξερ και έβγαλαν μια ταινία που για εμάς που τη ζήσαμε αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση. Κάθε σκηνή μελετήθηκε ξανά και ξανά και κόπηκε, κολλήθηκε, μπήκαν τίτλοι, σχόλια, ενισχύθηκε ο ήχος σε κάποιες αφαιρέθηκε ο ήχος αλλού, …. ώρες, ώρες, ώρες… δουλειάς.
Αυτό είναι το μυστικό σε αυτές τις “δουλειές”. Να προσφέρεις από τα πιο δυσεύρετα και σπάνια υλικά… το χρόνο σου. Όμως… το αποτέλεσμα μένει και φαίνεται. Μπορεί σε εμένα να ήταν… 20-30 ώρες αυτή η ταινία, μπορεί να με κούρασε κάποιες στιγμές, να μην έβρισκα τη κατάλληλη μουσική, ή να μη μου “καθόταν” σωστά και να έψαχνα για κάτι άλλο. Αλλά άξιζε…
Και το ψάξιμο μέσα από τα χιλιάδες κομμάτια μουσικής, και το Audacity στη κοπτοραφή και επεξεργασία, και τα πλάνα, να επιλέγονται έτσι ώστε να είναι όλοι μέσα, όλοι να έχουν το χρόνο τους και την παρουσία τους… και …και …. και
Από τη Τρίτη λοιπόν δειλά δειλά ερχόταν το feedback… Η ταινία άρεσε… Αυτό είναι το καλύτερο ανταποδοτικό όφελος. Αυτή ήταν η καλύτερη ανταμοιβή, γιατί όλοι έχουν κάτι να θυμούνται από αυτές τις 5 μέρες στο Βερολίνο. Βέβαια οι μνήμες δεν χάνονται και δεν σβήνουν ό,τι και να γίνει, αλλά δεν μεταφέρονται εύκολα σαν φωτογραφίες και εικόνες σε άλλους.
Έτσι αύριο φεύγοντας για ένα εκπαιδευτικό ταξίδι, μέσα στα πλαίσια ενός projet πάνω στην Αίτνα, τα ηφαίστεια αλλά και την κλασσική Ελλάδα και τις αποικίες της, θα βρεθούμε στη κάτω Ιταλία… Ρήγιο… Συρακούσες… Αίτνα…Αιόλια νησιά…. Εξωτικά μέρη… Ναι αυτά είναι εξωτικά μέρη. Αυτά που δεν πας μόνος σου… που από την ιστορία τους και μόνο καλύπτονται από την μαγεία του διαφορετικού και του μοναδικού. Και φυσικά έχω φορτίσει και τις τρεις μπαταρίες της βιντεοκάμερας, (συνολική – θεωρητική – διάρκεια 8 ώρες) και έχω ήδη ξεχωρίσει τις κασέτες και όλα τα απαραίτητα. Είπαμε ο documentalist επιλέγει να μη ζήσει το γεγονός για να το χαρίσει στους επόμενους με την μορφή μνήμης. Όπως είχε πει και η Δημουλά… Μια φωτογραφία είναι μια απόδειξη ( ή η απόδειξη δεν θυμάμαι) ότι ζήσαμε. Όταν την είχα ακούσει να το απαγγέλει είχα συγκλονιστεί. Και το δικό μου σλόγκαν είναι “Καταγράφουμε το παρόν – Δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος”. Έτσι ξεκινάω για “νέες περιπέτειες” και φυσικά όλοι θα έχουν κάτι να θυμούνται μετά.
Όσο για το Βερολίνο… αυτό που έχω να πω είναι ότι εκτός από το ότι τα παιδιά – και όχι μόνο – ήταν άψογα, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα καλά λόγια γιατί έτσι παίρνω θάρρος και θα “φτιάξω χρόνο” ( εκ του make time” της αγγλικής) για να συνεχίσω να φτιάχνω τα βιντεάκια μου… και τώρα… “τρέμε Αγγελόπουλε…” (το ρίξαμε στον Ελληνικό ανταγωνισμό… ). Μη μου γκρινιάζετε λοιπόν που βγάζω συνέχεια βίντεο… Θα δείτε…
Τη καλησπέρα μου….
Νέα όψη…
Μινιμάλ… λευκό… απλό… σαν περιοδικό. Το είδα και μου άρεσε… Μου θύμισε το περιοδικό που πάντα ήθελα να βγάζω.
Έτσι μια μικρή αλλαγή για να μη ξεχνιόμαστε. Όταν βρω χρόνο… θα το πειράξω λίγο….
Προς το παρόν όπως ήταν έτοιμο…
Τη καλησπέρα μου.
Τα blog και εγώ…
Ξεκίνησα να γράφω πριν από πολλά χρόνια…2006 είναι – αν θυμάμαι καλά – είναι η πρώτη καταγεγραμμένη εγγραφή μου.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Ούτε ξέρω πόσα κείμενα έχω γράψει από τότε. Ούτε ξέρω που έχω γράψει τα κείμενα. Βλέπετε έχω δημιουργήσει καμιά δεκαριά blogs αλλά έχω συμμετοχή και σε πολλά άλλα, γνωστών και φίλων.
Όταν πρωτοξεκίνησα το έκανα μάλλον από πειραματισμό. Ήταν κάτι καινούργιο και ήθελα να δω τι γίνεται… Είχα ήδη φτιάξει μια – δυο ιστοσελίδες αλλά δεν μου άρεσαν, γιατί ήταν στατικές. Ήθελα κάτι πιο άμεσο και γρήγορο. Κάτι πιο ευέλικτο. Αυτό το βρήκα στο blog.
Όταν ξεκίνησα να γράφω… δεν ήξερα τι να γράψω. Και τώρα το ίδιο ισχύει. Έτσι έγραφα ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν απλά. Έκανα πολλά λάθη σε όλη τη πορεία αλλά έμαθα και πολλά.
Νομίζω το γεγονός ότι κάθε εγγραφή σε “βγάζει έξω” στα ανοικτά, σε κοινή και δημόσια θέα, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Μαθαίνεις να εκτιμάς και να σέβεσαι αυτούς που σε διαβάζουν – τουλάχιστον για μένα ισχύει – και σιγά σιγά αυτό γίνεται στάση ζωής. Μαθαίνεις να σέβεσαι όλους αυτούς που έχεις απέναντί σου και να προσπαθείς να βγάλεις το καλύτερο εαυτό σου – μια και αυτό κάνεις σε κάθε εγγραφή.
Μια και όπως έχω γράψει αρκετές φορές, τα κείμενα μου είναι όπως σε προφορικό λόγο, χωρίς φινίρισμα μετά, απλά με κάποιες διορθώσεις ορθογραφικές κυρίως, έμαθα να σκέφτομαι πριν μιλήσω ( εδώ γράψω). Και αυτό επίσης είναι προσόν την σήμερον ημέρα.
Στη αρχή με έπιανε άγχος με το “κοινό” μου και θεωρούσα ότι έπρεπε να γράφω κάθε μέρα, και έγραφα σχεδόν κάθε μέρα. Μετά αισθάνθηκα μια “ασφυξία” και το ξανασκέφτηκα… Γιατί να γράφω επειδή “πρέπει”. Θα γράφω αν έχω κάτι να γράψω. Αν δεν έχω…τότε δεν γράφω. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό πέρασε και στη καθημερινότητά μου και ξέφυγα από τον καταναγκασμό τον δικό μου να κάνω πράγματα που δεν θέλω μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω κάποιους άλλους. Έτσι κάνω πράγματα μόνο αν θέλω. Το “πρέπει” έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα. (Είπαμε… το χούι φεύγει τελευταίο, όπως λέει και ο λαός μας).
Όταν το πρωτοείπα σε κάποιους φίλους είπα ότι έχω blog (κάτι σαν το “έχω και κότερο” ) όλοι με ρώτησαν “γιατί;” Όταν τους είπα “γιατί μπορώ” (μιλάμε για ακράδαντα επιχειρήματα), η επόμενη ερώτηση ήταν “και τι γράφεις εκεί μέσα;” και η απάντηση εξίσου ακράδαντη και αποστομωτική ” “Ό,τι θέλω”. Και εδώ πάλι δυσκολεύτηκα να εξηγήσω, γιατί να γράφει κάποιος σε blog. Και σε τελική απάντηση γιατί για όλα πρέπει να υπάρχει ένα “γιατί” ; Μ΄αρέσει να γράφω και γράφω. Σε όποιον αρέσει να με διαβάζει με διαβάζει… σε όποιον δεν αρέσει… απλά δεν με διαβάζει. Δεν θέλει πολύ φιλοσοφία. Είπαμε δεν είναι ανάγκη να υποχρεωνόμαστε.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, θα μπορούσα να πω, χωρίς υπερβολή, ότι με το blog έμαθα να είμαι καλύτερος. Μέσα από αυτό, από τα κείμενα αλλά και τα σχόλια, μπόρεσα σε πολλές περιπτώσεις να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Όπως πολλές φορές παίρνουμε ένα χαρτί και γράφουμε τις σκέψεις μας για να μπορέσουμε να δούμε τι θα κάνουμε, έτσι και μέσα από τα κείμενα, μπόρεσα να καταλήξω σε συμπεράσματα. Σε περιπτώσεις έντασης και πίεσης, γράφοντας τα κείμενα και κοινοποιώντας τις σκέψεις, μπόρεσα να διώξω κάποια από τη πίεση. Όχι ότι βρήκα τη λύση, απλά ξεθύμανα.
Και το τελευταίο. Οι περισσότεροι από αυτούς που με ρωτούσαν γιατί το κάνω, τώρα έχουν δικά τους blog. Και πάντα βρίσκουν κάτι να γράψουν και κυρίως βρίσκουν ένα λόγο για να το γράψουν… γιατί μπορούν και γιατί έτσι τους αρέσει…
Τη καλησπέρα μου…
Όπου έρθει έρθει…
Και έτσι το τριήμερο βρέθηκα στα Γιάννενα. Και για μια ακόμα φορά “μύρισα” το άρωμα των λουλουδιών στο Κάστρο, περπάτησα μέσα στα σοκάκια του,λιάστηκα μπροστά στη λίμνη. Και ΔΕΝ ήπια καφέ μπροστά στη λίμνη, στο Μώλο. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί πλέον δεν σερβίρουν καφέ στο μώλο. Βλέπετε μόνο η “κυρά Φροσύνη” είναι στο Μώλο αλλά δεν μπορώ τη “γυάλα” (εκείνα τα γυάλινα κουτιά με τα παράθυρα που ανοίγουν…).
Και φυσικά ήταν όλοι εκεί. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που περάσαμε μαζί στα Γιάννενα τα φοιτητικά μας χρόνια και είναι γνωστό ότι είναι πάντα εκεί. Αυτό είναι ίσως η καλύτερη “αποζημίωση” για το μοναχικό ταξίδι. Οι ώρες με φίλους και ο καφές με κουβέντα απλή, καθαρή, είναι ίσως ό,τι χρειαζόμουνα, ενόψει των επερχόμενων εξετάσεων, αλλά και της επιμόρφωσης που παρακολουθώ και είναι απαιτητική και αρκετά κουραστική.
Η Αμαλία με τον Δημήτρη, ο Γιάννης με τη Κατερίνα, η Μαρία με τον Κώστα, ο Μιλτιάδης, ο Τάσος με την Άννα, ο Αντώνης… όλοι αυτοί ήταν εκεί και περάσαμε πολλές ώρες μαζί, λέγοντας, λέγοντας, λέγοντας… είπαμε πολλά και για πολλά, μιλήσαμε, σχεδιάσαμε, ονειρευτήκαμε.
Ένα υπέροχο τριήμερο που έγινε καλύτερο από τους φίλους μου που τους ευχαριστώ που πέρασα τόσο καλά.
Να σας δείξω και μερικές φωτό…από Γιάννενα.
Τη καλησπέρα μου…
Όπου φύγει φύγει…
Άνοιξη ενόψει… και αύριο τη κάνω. Πάω να πιω καφέ στο Μώλο… Όχι Mall αλλά στο Μώλο της Λίμνης των Ιωαννίνων. Αύριο μεσημεράκι λοιπόν θα πίνω καφέ στο Μώλο στη Κυρά Φροσύνη. Κάτω από τα πλατάνια και με θέα το Μιτσικέλι.
Είναι κάτι…πως να το πω… Σαν τον ταχυδρόμο που χτυπάει και μια και δυο και τρεις και τέσσερις φορές…Να μη πω παραπάνω. Έτσι ξεσηκώθηκα κατά Φλεβάρη μεριά και κουβέντα στη κουβέντα έκλεισε. Έτσι το τριήμερο θα δω τους φίλους που έχω πάνω στα Γιάννενα. Να τα πούμε και να θυμηθούμε αλλά και να σχεδιάσουμε. Μη ξεχνάτε φίλοι χημικοί του 1979… το 2012 είναι κοντά… Με το Γιάννη θα δούμε τι θα σκαρώσουμε για το καινούργιο reunion. Με τη Μαρία, θα συζητήσουμε για την πιστοποίηση Β επιπέδου, με το Τάσο θα συζητήσουμε για δεύτερη ζωή… Second Life στην εκπαίδευση και SLOODLE… (ίσως το μέλλον στην εκπαίδευση… ένα μέλλον που ίσως ούτε στο Υπουργείο Παιδείας να φαντάζονται.Μια και ο Τάσος δουλεύει πολλά χρόνια στη “Δεύτερη Ζωή” αλλά και πως μπορεί να εφαρμοστεί σαν περιβάλλον εκπαίδευσης.) με τον Μιλτιάδη, για εργαστήρια και δίκτυα καθηγητών, με την Αμαλία περί ανέμων και υδάτων, και με τον Αντώνη για πολλά και τίποτα.
Μοιάζει με τριήμερο εργασίας και μάλιστα πλήρους εργασίας. Αλλά το σημαντικότερο, είναι άλλο… Τα Γιάννενα. Αυτό είναι κάτι που μόνο όσοι το έχουν ζήσει το μετράνε στη σωστή του έκταση.
Έτσι λοιπόν με έπιασε μια ανοιξιάτικη τάση φυγής. Να πάω να αλλάξω τον αέρα μου και να δω τους φίλους μου. Και όπως συνήθως να πιω καφέδες… Πολλούς καφέδες…
Λοιπόν υπομονή… Θα σας φέρω αποδείξεις της άνοιξης από τα Γιάννενα και αν επαληθευτεί η ΕΜΥ ο καιρός θα είναι φανταστικός.
Άρα… καλό τριήμερο σε όλους, καλά να περάσετε… Χρόνια Πολλά σε Βαγγέληδες, Ευαγγελίες, και όποιους άλλους γιορτάζουν. Καλά ξαλμυρισμένο το μπακαλιάρο – μη μας ανέβει και η πίεση – και κόσμια με τη σκορδαλιά… μια και υπάρχουν και άλλοι γύρω τριγύρω ( αν και όλοι θα την έχουν τσακίσει επίσης αλλά λέμε τώρα ).
Τη καλησπέρα μου….
Ένας πολύ μικρός κόσμος…
Λένε ότι το Ιντερνετ απομονώνει και αποξενώνει τον άνθρωπο. Ίσως. Πάντως εμένα μου έχει διευρύνει σημαντικά τους ορίζοντες και με έχει γνωρίσει με ανθρώπους που έχουν μπει στη ζωή μου. Ανθρώπους που δεν θα γνώριζα ποτέ και σαφώς δεν θα είχα αυτή την προσωπική επαφή.
Αφορμή για αυτή την εγγραφή είναι το χθεσινό Ασμπέτα. Το ασμπέτα για όσους δεν γνωρίζουν είναι μια συγκέντρωση – χωρίς πρόγραμμα, σε άσχετο χρόνο και για όποια αφορμή – ανθρώπων κατά τα άλλα άγνωστων μεταξύ τους που μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό : είναι Bloggers. Πρωτοβρέθηκα σε ΑΣΜΠΕΤΑ πριν περίπου 3-4 χρόνια, δεν θυμάμαι, αλλά από τότε προσπαθώ όποτε γίνεται να είμαι μέσα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα είχα με περίεργη αίσθηση. Πήγαινα να βρω μια ομάδα ανθρώπων που δεν είχα δει ποτέ μου αλλά είχα “μιλήσει” πολλές φορές μαζί τους μέσα από τα blog τους. Είχα μια εικόνα για το ποιοι είναι – μέσα από τα κείμενα τους – αλλά πέραν τούτου ουδέν. Δεν ξέρω ποιον “αυξοντα αριθμό” είχε εκείνο το ΑΣΜΠΕΤΑ ούτε τι “αριθμό μέλους” πήρα, γνωρίζω όμως ότι ο ενθουσιασμός με τον οποίο με δέχτηκαν ήταν το κάτι άλλο. Και το πως έπεσαν οι όποιες αναστολές μου σε ελάχιστο χρόνο και βρέθηκα να μιλάω και να καλαμπουρίζω με ανθρώπους που γνώρισα μόλις πριν πέντε λεπτά σαν να τους ήξερα χρόνια. Αυτό ήταν… Από τότε πέρασε καιρός, πολλοί ήρθαν και έφυγαν από το ΑΣΜΠΕΤΑ αλλά ένας πυρήνας που ήταν και σε μεγάλο βαθμό ο αρχικός, έμεινε και έτσι έχω μια παρέα που μια δυο φορές το χρόνο, όποτε και αν, βρισκόμαστε, καλαμπουρίζουμε, γελάμε, και περνάμε καλά σε πεισμα των καιρών. Έτσι στο χθεσινό ΑΣΜΠΕΤΑ η αφορμή ήταν μια φίλη blogger από τη Κύπρο. Ποια καλύτερη αφορμή. Και τσουπ νάμαστε όλoι στα Πετράλωνα στη Κάππαρη. Για ένα φανταστικό Σαββατομεσήμερο. Με τη καλύτερη παρέα, ίσως και τη πιο θορυβώδικη, αν και έχουμε χάσει τη φόρμα μας.
Μέσα από το διαδίκτυο έχω γνωρίσει και άλλους, φίλους πλέον. Αφορμή υπήρξαν τα Χρυσοστόμεια του Γιώργου όπου μαζευόμασταν και μιλάγαμε και λέγαμε ό,τι θέλαμε, και μετά το συζητάγαμε. Πάντα βρισκόταν ο χώρος… πότε μια αυλή στο Χολαργό, άλλοτε ένα ιατρείο (!!!) ( εκεί δεν είχα πάει), άλλοτε η αγορά στη Κυψέλη. Εκεί, σαν σε μια μοντέρνα εκκλησία του Δήμου, “αγορεύαμε” και αντιμετωπίζαμε τη κριτική και τα σχόλια του κοινού. Όσες φορές είχα βρεθεί, υπήρχε μια κοσμιότης και ένας αυτοέλεγχος μοναδικός. Εκεί γνώρισα το Γιώργο τον Έψιμο ( τον ιδρυτή – ζητείστε τα Χρυσοστόμεια και θα τον βρείτε ) αλλά και τον Γιώργο τον Παναγιωτακόπουλο, τον Γιώργο Φασουλόπουλο και τον Διονύση Μάργαρη, όλοι του κλάδου που κάναμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ “τυρού και αχλαδιού”, πάνω στο κλάδο και τα προβλήματά του και όχι μόνο. Ο Γιώργος διορίστηκε στη Θράκη και δυστυχώς τον “χάσαμε” εμείς αλλά είμαι σίγουρος από ότι διαβάζω ότι τον κέρδισε αλλά και κέρδισε η Θράκη. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ιδέες και όρεξη. Εγώ “κόλλησα” με τον Παναγιωτακόπουλο και όπου βρω τον Γιώργο και το Διονύση, ξέρω ότι έχω δυο φίλους που μπορούμε να πούμε μια κουβέντα παραπάνω. Έρχεται η Σύρος και πιθανότατα εκεί θα έχουμε πολλά να πούμε.
Και μιλώντας για Σύρο έχουμε τη Σμαράγδα. Μια φίλη που έχουμε μιλήσει πολύ. Γνωριστήκαμε από ένα φόρουμ για το MOODLE και κολλήσαμε. Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις, για εκπαίδευση, νέες τεχνολογίες, ιδέες και εφαρμογές πάνω στη δουλειά μας (έχει φροντιστήριο Αγγλικών). Απλά δεν έχουμε βρεθεί “απέναντι”. Αισθάνομαι ότι έχω μια πολύ καλη φίλη την οποία ξέρω, χωρίς να έχω δει. Θα γίνει και αυτό σύντομα.
Μετά είναι τα Γιάννενα. Το τριήμερο θα είμαι “πάνω”. Να δω τους φίλους μου εκεί αλλά να γνωρίσω και καινούργιους. Και οι καινούργιοι είναι ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟΙ μια και ο Στέργιος ο Ναστόπουλος, συνάδελφος στα Γιάννενα, έχει έντονη παρουσία στο ΔΦΕ και είναι ευκαιρία να πιούμε ένα καφέ και να γνωριστούμε. Μαζί του θα είναι πιθανότατα και 2-3 φίλοι από το ΕΚΦΕ Ιωαννίνων και θα πούμε πολλά. (Θα έχει ανακοινωθεί και το νέο σχολείο, οπότε… θα έχουμε πολλά).
Ποιους άλλους να πω… Δεν ξέρω πια… ο Βαγγέλης ο Κολτσάκης και ο Γιάννης ο Σαλονικίδης που βρεθήκαμε στα συνέδρια, αλλά διαδικτυακά είναι πάντα παρόντες… Νομίζω ότι αν συνεχίσω αφενός μεν ο κατάλογος θα γίνει τεράστιος από την άλλη σίγουρα κάποιοι θα μεινουν απ’ έξω. Οπότε σταματάω…
Τώρα όσον αφορα τη δυνατότητα επικοινωνίας παγκοσμίως… αυτό είναι άλλο θέμα. Μιλώντας για τους παλιούς μου μαθητές, πολλοί από τους οποίους είναι πλέον φίλοι, τους βρίσκω και με βρίσκουν μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ πολύ εύκολα. Προχθές κυνηγούσα μέσω Skype, ένα φίλο στο Ντένβερ και τον βρήκα στο Dubai (!!!). Έχει μικρύνει ο κόσμος πάρα πολύ και ταυτόχρονα έχει μεγαλώσει μέσα από το Ιντερνετ. Το αν εμείς θα μείνουμε να τον βλέπουμε μέσα από το μόνιτορ ή αν θα βγούμε έξω να τον γυρίσουμε είναι δική μας επιλογή.
Τη καλημέρα μου… (αν και λίγο γκρίζα)
ΥΓ : Σήμερα βγήκα μια βόλτα και έχω άλλη μια απόδειξη ότι είναι εδώ…
και άλλη μια…
Λέμε τώρα : άνοιξη γενικώς… 🙂
Σσσσ…. (μέρος δεύτερο)
Έρχεται… Μη τη τρομάξετε… Την είδα χθες που έστριβα από το Καρέα για να μπω στον περιφερειακό. Ήταν εκεί όπως κάθε χρόνο και έλαμπε. Μόλις βγήκα στο δρόμο ένα ολόλευκο δέντρο – δεν ξέρω τι ήταν… σαν κερασιά έδειχνε. Αμυγδαλιά θα ήταν μόνο αν είχε ξεχαστεί…Πάντως έκανε εντυπωσιακή αντίθεση με το καφεγκρίζο όγκο του Υμηττού. Μπορείτε να τη δείτε και εσείς…Μόλις περάσετε τα φανάρια του Καρέα στο δεξί σας χέρι…
Η άνοιξη έρχεται και οι μυρωδιές πλημμυρίζουν τον τόπο. Και δεν μιλάμε για την “άνοιξη” που μας έχουν υποσχεθεί κάποιοι. Αυτά είναι αηδίες. Μιλάω για την άνοιξη που γεμίζει ο χώρος γύρω μας χρώματα και αρώματα. Που κάθε μέρα όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις κάτι καινούργιο. Μπορεί να είναι ένα φυλλαράκι που μεγάλωσε, ένα λουλουδάκι που άνθισε, ένα χορταράκι που φύτρωσε.
Το να κυκλοφορείς με μηχανάκι έχει πολλά “κακά” αλλά και πολλά καλά. Ένα από τα καλά είναι ότι έχεις την αίσθηση της όσφρησης… Περνώντας από το περιφερειακό όλο και κάτι πιάνεις. Τωρα αν έχεις κανένα πούλμαν μπροστά είναι δύσκολο αλλά στις άλλες περιπτώσεις έχεις την “αίσθηση της άνοιξης”.
Έτσι λοιπόν αρκετή μαυρίλα έχουμε φάει όλες αυτές τις μέρες. Από Ιαπωνία και Φουκουσίμα μεριά, μέχρι ΔΝΤ και το πήραμε δεν πήραμε το δάνειο, τι δώσαμε και τι δεν δώσαμε… (πάντως πήρα καινούργια “σώβρακα” για να αφήσω κάτι στα παιδιά… αν με εννοείτε τι εννοώ… ) αλλλλλλλαααααα Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Βγείτε, περπατείστε, κοιτάξτε λίγο χαμηλά… όχι για κανένα ευρώπουλο ή τα παπούτσια σας…Θα τη δείτε να ξεπηδάει ανάμεσα στα μπετά. Δίπλα στα πεζοδρόμια. Για να καταλάβετε τι εννοώ κοιτάξτε τι είδα σήμερα το πρωί…(Οι άλλοι είδαν ένα περίεργο να φωτογραφίζει ένα δέντρο και κάτι στο γρασίδι….. τσκ τσκ πεζότης…)
Από τα “ψηλά” στα “χαμηλά” η άνοιξη είναι εδώ.
Μερικά είναι στα πόδια μας τόσο που πρέπει να προσέξουμε με τα πατήσουμε.
Εμένα με έχει πιάσει για τα καλά η άνοιξη. Τόσο που σκέφτομαι να πάω να τη δω κάπου παραέξω… Θα δείξει…
Τη καλημέρα μου…και να κοιτάτε γύρω γύρω…
Για ένα βιδάκι….
Με παίρνει τηλέφωνο χθες μεσημέρι ο πατέρας μου και με ρωτάει αν θα κατέβω Παγκράτι…Το απαντάω ότι δεν έχω πρόθεση γιατί έχω δουλειές στο σπίτι να τελειώσω. Ξέρεις θέλω για μια δουλειά… Σου είπα δεν θα πάω… (Το Παγκράτι το βαριέμαι, κατεβαίνω μόνο με μηχανάκι – “χτυπάω” και φεύγω). Να, ξέρεις… μου έφυγε ένα βιδάκι από τα γυαλιά μου…(Σαν να μη μιλούσα εγώ… εκεί μονόλογος…) Σου είπα δεν πάω σήμερα… Τώρα η μάνα σου προσπαθεί να το στερώσει μέσα… αλλά δεν κάθεται στη θέση του… Εμφανώς τσαντισμένος του λέω …καλά θα έρθω. Ο λόγος είναι ότι δεν θεωρούσα ότι το να πάω σήμερα ήταν τόσο σημαντικό… τουλάχιστον για μένα. Και θεωρούσα ότι οι δουλειές που είχα προγραμματίσει είχαν προτεραιότητα. Θα μπορούσα να πάω σήμερα…
Ετσι κατά τις 7 το απόγευμα βρέθηκα στο πατρικό με πλήρη εξάρτηση (κράνος – μπουφάν – γάντια – μπότες και όλα τα καλούδια που σημαίνουν μηχανάκι), για να πάρω τα γυαλιά. Εκεί λοιπόν μου δίνει τα γυαλιά και μου λέει…
Χωρίς τα γυαλιά δεν μπορώ να σηκωθώ και να περπατήσω γιατί ζαλίζομαι και φοβάμει μην πέσω… Και εκεί κατάλαβα τη βιασύνη και την ανάγκη. Αισθάνθηκα άσχημα γιατί το είχα θεωρήσει “γεροντίστικη” παραξενιά την επιμονή του να του τα φτιάξω. Βλέπετε άλλα σημαίνουν για μένα τα γυαλιά και άλλα για τον πατέρα μου.
Έτσι αποφάσισα να μη γυρίσω αν δεν τα φτιάξω. Έφυγα λοιπόν και μπήκα στο πρώτο κατάστημα οπτικών στη γειτονιά μου.
Ο νέος του μαγαζιού, εντελώς διεκπεραιωτικός στις ενέργειες του, εμφανώς σε κατάσταση βαρεμαρίτιδας, παίρνει τα γυαλιά, δοκιμάζει μια βίδα, δεν του κάθεται (γυρνούσε τρελλά), βγάζει τη βίδα “κοιτάζει” το σπείρωμα και αποφαίνεται… “έχουν χαλάσει οι βόλτες” μόνο με κόλλα αν κάνεις κάτι και όσο κρατήσει. Και μου δίνει τα τεύχη.
Δεν μπορεί σκέφτηκα… ο πατέρας μου μου είπε ότι ξεβίδωσε το βιδάκι και έπεσε και δεν μπορούσαν να το βρουν. Άρα ήταν βιδωμένο και από όσο γνωρίζω οι βίδες δεν αυτοκαταστρέφονται. Θα πάω σε άλλο μαγαζί. Όπερ και εγένετο.
Στο δεύτερο μαγαζί, ο νέος – επίσης – του μαγαζιού, βάζει το αυτάκι κάτω κοιτάζει το σπείρωμα, και βρίσκει τη διάσταση της βίδας. Διαλέγει τη κατάλληλη από το κουτάκι με τις εκατοντάδες βίδες, δοκιμάζει, μια χαρά σφίγγει – άρα έχουμε σπείρωμα – αλλά ήταν μεγάλη σε μήκος.
– Ωραία μου λεει τη βρήκαμε…Λίγο κοντύτερη θέλουμε… μισό λεπτό… Νάτη.
Μετά από λίγο μου παραδίδει τα γυαλιά έτοιμα μετά από ένα σύντομο σέρβις (βίδωσε τις λασκαρισμένες βίδες, τα ζύγισε, τα καθάρισε). Τον ρωτάω τι οφείλω και μου απαντάει… Τίποτα. Σιγά… για ένα βιδάκι…
Μη το λες… του απαντάω. Αυτό το βιδάκι έχει τεράστια σημασία για κάποιους… και του εξηγώ.
– Δεν μπορούσα να το φανταστώ… μου απάντησε.
– Και όμως….
Και έφυγα. Μετά από 10 λεπτά γυρνάω στο σπίτι με το “εμπόρευμα” έτοιμο. Βρίσκω τον πατέρα μου μπροστά στη τηλεόραση να βλέπει δεν ξέρω τι…και να περιμένει. Έτοιμα του λέω… Πήγες στον ….. στο Παγκράτι; (ο οπτικός του την προηγούμενη εικοσαετία). Του εξήγησα ότι δεν κατεβαίνω εύκολα αν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου εδώ και γύρισα να φύγω για να πάω στις δουλειές μου. Κλείνοντας τη πόρτα, άκουσα τη σκληρότερη λέξη που θα μπορούσα να ακούσω… “Ευχαριστώ”. Μάζεψα τα βρεγμένα μου και έφυγα.
Τελικά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν και αυτά που για εμάς είναι απλά και δεδομένα, για κάποιους έχουν άλλη σημασία και αξία. Γιαυτό καλό θα είναι να σκεφτόμαστε λιγάκι πριν απαντήσουμε. Και αυτό να γίνεται αφού μάθουμε όλες τις παραμέτρους.
Τη καλημέρα μου.
Έξω από το παράθυρό μου…Μέρος 2ο
Μερικές φορές δημιουργείται μια κατάσταση χωρίς να υπάρχει λόγος. Βέβαια γνωρίζω ότι κάποιοι ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται από την κακοκαιρία. Πραγματικά όμως μου κάνει εντύπωση πως τελικά τα καταφέρνουμε πραγματικά να παθαίνουμε “έμφραγμα” με το παραμικρό. Εντάξει χειμώνας είναι και λογικό είναι να σφίξουν τα κρύα. Που θα πάει… θα περάσει. Όπως και πέρασε. Το Σαββατοκύριακο λέει θα έχουμε 15-16 βαθμούς Κελσίου. Οπότε θα έρθουμε στα ίσα μας…
Δεν είμαστε για πολλά κρύα στην Αθήνα. Δηλαδή αν δείτε έξω από το παράθυρό μου … σήμερα στις 7.45 μπορείτε να δείτε…
…ότι δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που έβλεπα πριν 3 χρόνια. Δηλαδή τότε ναι να πεις για χιόνι. Ενώ τώρα ίσα για το χρώμα. Δηλαδή ίσα να δούμε μια άσπρη μέρα. Έστω και έτσι καλό είναι. Στην εξοχή, θα γεμίσουν οι πηγές νεράκι, και ανέβει ο υδροφόρος ορίζοντας και έτσι θα έχουμε νεράκι και φέτος το καλοκαίρι.
Τέλος πάντων. Σήμερα μας κλείσανε. Ο λόγος είναι ο πάγος και η αδυναμία πρόσβασης. Βλέπετε εμείς μαζεύουμε μαθητές από όλη την Αθήνα και τα λεωφορεία δύσκολα κινούνται και ακόμα πιο δύσκολα θα φτάνανε στο σχολείο. Έτσι τώρα έχω το καφέ μπροστά μου και οργανώνομαι για το τι θα κάνω.
Τη καλημέρα μου…
