Στον απόηχο του συνεδρίου…
Πρώτη μέρα στη δουλειά…μετά το συνέδριο, με ένα σπέσιαλ οκτάωρο να με περιμένει και με τις συνήθεις εκδηλώσεις της λήξης της χρονιάς. Έτσι είχαμε την έκθεση Τεχνολογίας με την Α’ λυκείου στο προσκήνιο και την εργασία των μαθητών για το Πράσινο Σχολείο. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία, για τους τρόπους που μπορούν τα σχολεία να μειώσουν τις καταναλώσεις σε ρεύμα και πετρέλαιο, μειώνοντας έτσι το κόστος του σχολείου στο περιβάλλον.
Παράλληλα σκεφτόμουν συνέχεια το συνέδριο. Σαφώς είχε οργανωτικά προβλήματα, όπως ακριβώς τα έζησα εγώ. Το κακό είναι, όπως γίνεται συνήθως ότι τα μύρια καλά να έχει στα κακά θα μείνεις. Έτσι νομίζω ότι οφείλω να τα δω συνολικότερα.
Είναι γνωστό ότι μια τέτοια εκδήλωση τέτοιου όγκου και κόσμου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και σίγουρα υπάρχει “από πίσω” δουλειά που δεν φαίνεται. Αλλά το να μην είναι τα προεδρεία στη θέση τους υποβαθμίζουν έμπρακτα τον ρόλο τους αλλά και το συνέδριο. Επίσης νομίζω ότι όσο και αν έχουν μειωθεί οι χορηγίες, υπάρχουν 10 οθόνες για σωστή προβολή των εργασιών. Επίσης ένας “χάρτης” με τη κάτοψη των αιθουσών και μια καλύτερη σήμανση σίγουρα ήταν απαραίτητα. Για παράδειγμα η αίθουσα 6 που έγινε στα ΕΚΦΕ και εκτός σειράς, των υπολοίπων, ήταν η πιο δυσεύρετη και πιο στριμωγμένη. Και λογικό ήταν γιατί με τους πάγκους των εργαστηρίων δεν χωρούσαν καρέκλες. Και έτσι και τις δυο φορές που προσπάθησα να παρακολουθήσω, παρακολούθησα από τη πόρτα. Ή θα έπρεπε να κάνω “πασαρέλα” μπροστά από όλο το κοινό και τον ομιλητή, κάτι που δεν θεώρησα ευγενικό. Και έτσι προτίμησα τη πόρτα. Τα τσαντάκια, τώρα…(ακόμα να τα χωνέψω…)Ας μην είχε τις κλασσικές τσάντες των συνεδρίων. Ένας φάκελος με λάστιχο, και ένα αυτοκόλλητο με τον τίτλο του συνεδρίου αρκούσε. Αλλά όχι διαφημιστική τσάντα. Τέλος πάντων…
Στα καλά τώρα… γιατί υπάρχουν και από αυτά.
Η γραμματεία πρώτα από όλα. Δούλεψε καλά… και όσες φορές είχα απορίες η ανταπόκριση ήταν ταχύτατη και άμεση. Επίσης τα παιδιά που έδιναν τα διπλώματα… είναι κεφάλαιο. Μια χαρούμενη παρέα, που με τη παρουσία της “αλάφραινε” όλο το χώρο.Ήταν όλοι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Μπράβο τους και είναι μάλλον ένα κεφάλαιο που αξίζει να προσεχθεί.
Επίσης τη “διοικητική μέριμνα” (κν catering) πολύ καλό.Το ξέρω ότι δεν είναι κριτήριο ποιότητας συνεδρίου αλλά ήταν καλό… να μη το πω; Οι κυρίες του “ΚΑΣΤΡΙ” εξυπηρετικότατες, και τα τρόφιμα, καλοφτιαγμένα και νόστιμα και όπως λέγανε “Όλα από τα χεράκια τους”. Όμως να ρωτήσω κάτι συνάδελφοι και συνσύνεδροι… ήταν εικόνα αυτή που αφήσαμε μετά το φαγητό; Ένα γήπεδο γεμάτο πιάτα, χαρτοπετσέτες, ποτήρια και πλαστικά μαχαιροπήρουνα; Μήπως ρίξαμε πολύ βάρος στα μεταπτυχιακά και την επιμόρφωση και ξεχάσαμε τους τρόπους μας; Σακούλες τεράστιες ήταν τοποθετημένες γύρω γύρω… γιατί δεν κάνατε τις καταθέσεις σας; Δεν νομίζω πάντως ότι η εικόνα μας τιμούσε. Τέλος πάντων ας το προσέξουμε την επόμενη φορά.
Το CD με τις εισηγήσεις πολύ όμορφο και με ωραίο μενού. Μόνο που η δική μου εισήγηση από την Εκπαιδευτική πολιτική βρέθηκα στο Web 2. Αν αυτό έχει γίνει και σε άλλους πιθανόν να δημιουργηθεί πρόβλημα στον εντοπισμό των εργασιών. Τέλος πάντων. Πάντως υπάρχει μέσα και αυτό είναι καλό.
Πάντως το Συνέδριο λειτουργεί και θα σας εξηγήσω με ποιο τρόπο. Πρόπερσι έκανα εισήγηση μόνος μου. Φέτος έκανα με τη φίλη μου την Έφη. Στο επόμενο συζητάμε τον τρόπο να κάνουμε μια εργασία, τρεις ή τέσσερις μαζί. Άρα λειτουργεί. Όταν προκαλεί τον απλό σύνεδρο και τον παρακινεί να πάρει θέση μέσα από μια εργασία… λειτουργεί. Και αυτό δείχνει ότι υπάρχει ανησυχία και ενδιαφέρον. Άρα λειτουργεί.
Φυσικά γνώρισα καινούργιο κόσμο και αυτό επίσης είναι από τα χαρακτηριστικά του συνεδρίου. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ήταν και στη Πάτρα, γιαυτό μίλησα για congress “animals”. Μάλιστα να το πω και αυτό, κάποιος είχε “κατεβάσει” ακριβώς την ίδια εργασία και στα δυο συνέδρια. Φυσικά και δεν μπορούσαν να το γνωρίζουν οι επιτροπές, μια και οι δύο εργασίες, η εξής μια, αξιολογούταν ταυτόχρονα και από τις δυο επιτροπές. Πάντως έγινε και αυτό.Το ξέρω γιατί πάντα ψάχνω καλά τα προγράμματα για να δω ποιο θα διαλέξω να ακούσω, και το θυμήθηκα.
Φυσικά και προχώρησα ακόμα περισσότερο τις διαδικτυακές μου γνωριμίες και η Σμαράγδα πέρασε από την ψηφιακή “υπόσταση” στη φυσική, μέσα από ένα καφέ. Τα είπαμε από κοντά, πάνω από μια κούπα σοκολάτα. Είναι περίεργο και συμβαίνει κάθε φορά που βρίσκομαι για πρώτη φορά με φίλους από το διαδίκτυο. Υπάρχει μια αμηχανία, μια περιέργεια, μια αγωνία. Αν ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις μιλήσει, και έχεις κατά καιρούς συζητήσει μέσα από το διαδίκτυο , είναι αυτός που έχεις καταλάβει. Και στο ΑΣΜΠΕΤΑ αρχικά το ίδιο ήταν, και στα Γιάννενα με το Μίλτο το ίδιο, και σε άλλες περιπτώσεις. Πάντως σε όλες τις περιπτώσεις, έχω γνωρίσει σημαντικούς ανθρώπους που χαίρομαι να έχω φίλους. Το ίδιο και εδώ. Και ίσως και μόνο για αυτό να ήταν ένα πετυχημένο συνέδριο.
Νομίζω ότι είπα αρκετά. Σίγουρα πολλά πράγματα μπορούν εύκολα να αλλάξουν αλλά νομίζω ότι πρέπει να βρεθούν κάποια κίνητρα για να μπορέσουν αυτά τα Συνέδρια να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και αυτό θέλει ψάξιμο.
Όλα όσα έγραψα δεν είναι μόνο δικές μου απόψεις. Είναι απόψεις ανθρώπων που ήξερα αλλά και γνώρισα μέσα από το συνέδριο (συνέδρια) και νομίζω ότι καλό είναι να ακούγονται.
Από την άλλη η Σύρος…Προσωπικά μου αρέσει πολύ… Πάρα πολύ. Μπορεί να μην έχει εντυπωσιακές παραλίες, αλλά είναι όμορφη. Άλλοι δεν συμφωνούν αλλά… τι να κάνουμε. Όταν εγώ Κυριακή μεσημέρι πλατσούριζα στο Δελφίνι, μόλις 15 λεπτά από την Ερμούπολη, ήμουν τουλάχιστον ευτυχισμένος. Μετά τη λήξη σε ένα τέταρτο βρέθηκα αλλού. Ακριβώς όπως στην Αθήνα… λέμε τώρα.
Λοιπόν λήξις… Το επόμενο θα είναι ένα οδοιπορικό στη Σύρο… Προς το παρόν…
Τη καλησπέρα μου…
