Όταν η ξινίλα περισσεύει
Σήμερα δόθηκε το σύνθημα της εφόδου… Ορδές καταναλωτών όρμησαν στα σούπερ μάρκετ με διπλό στόχο.
Ο πρώτος ήταν να μην αφήσουν τίποτα στα ράφια.
Ο δεύτερος να εξαντλήσουν το προσωπικό του σούπερ μάρκετ.
Έ!!! Έτσι και εγώ σαν γνήσιος καταναλωτής που σέβεται τον εαυτό του βρέθηκα πρωί πρωί στο σούπερ μάρκετ. Πάντα το αποφεύγω… αλλά δυστυχώς φροντίζουν άλλοι να μου ζητάνε τα “ξεχασμένα” ή Σάββατο ή τέτοιες χρονιάρες μέρες. Έτσι και σήμερα.
Βρέθηκα λοιπόν με τη “νταλίκα” μου ( Μόλις 4.80 μέτρα μήκος κάτι λίγο παραπάνω από SMART) στο σούπερ μάρκετ. Με το που φτάνω… βλέπω μια θέση ζεστή – ζεστή να με περιμένει (μόλις είχε ξεπαρκάρει το PANDA), κοιτάζω αν όλα αυτά τα αυτοκίνητα που είχαν διπλοπαρκάρει με το alarm είχαν κάποιο μέσα, αλλά όλοι τα είχαν παρατήσει και έτσι…τσουπ… νάμαι πρώτο τραπέζι πίστα, μπροστά από την είσοδο του μαγαζιού.
Δεν παίρνω καρότσι για να είμαι ευκίνητος ( το έχω από φυσικού μου, αλλά το καρότσι με δυσκολεύει στις μανούβρες) και ρίχνω ένα κατοστάρι για τα τυριά και τα αλλαντικά…
Φτάνω, παίρνω νούμερο…27, κοιτάζω τη πινακίδα… 83 ( γμτ από αλλού πήρα νούμερο). Ψάχνω δεξιά αριστερά… Οχι καλά είμαι. Εντάξει 44 άτομα πριν από εμένα. Πάω στα αλλαντικά…τσακ 76 κοιτάζω… 55. Χμ καλύτερα είναι εδώ.( μόλις 21 άτομα πριν από εμένα). Εκεί πραγματικά χαζεύοντας, αφού είχα είδη πάρει τα άλλα είδη που ήθελα στο καλάθι, ( εκεί είναι η τέχνη : να τρέχεις κατοστάρι και ταυτόχρονα να επιλέγεις τη διαδρομή ώστε φτάνοντας να έχεις ήδη μαζέψει όλα όσα χρειάζεσαι. Όχι παίζουμε.) θαύμασα τους ανθρώπους πίσω από το ψυγείο. Προσπάθησα – έτσι για πλάκα – να δω πόσοι όταν ήρθε η σειρά τους ξεκίνησαν με ένα “καλημέρα – χρόνια πολλά”. Δυστυχώς ελάχιστοι. Σε μια περίπτωση μάλιστα παρά λίγο να έχουμε επεισόδιο όταν λόγω μίας κακοτυπίας στα νούμερα δυό τρία νούμερα μοιάζανε πολύ ( 66, 68, 69). Παρόλα αυτά η ψυχραιμία της υπαλλήλου έλυσε το πρόβλημα δίνοντας την δική της ερμηνεία και σειρά, αλλιώς θα είχαμε show πάνω από τα τυριά και τα σαλάμια. Πόσοι ξέρανε τι θέλουν… οι περισσότεροι η αλήθεια είναι, αλλά και πάλι υπήρχαν κάποιοι που ήταν αναποφάσιστοι που παιδεύανε τους υπαλλήλους.
Βιασύνη, εκνευρισμός, άγχος για τα ψώνια…
Μετά από μία ώρα αναμονή και πέντε λεπτά εξυπηρέτηση, πάω στα ταμεία. Α!!! Όλα κι όλα. Εδώ δουλεύανε όλα…Και η έξοδος πολύ γρήγορη… ( κυριολεκτικά ).
Και βγαίνω λοιπόν, φορτώνω και βλέπω το SUZUKI φαρδύ πλατύ να έχει κλείσει τρία αυτοκίνητα. ( έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια σε εμένα γιατί με έβαλε στο κέντρο…Οι άλλοι δύο μπορούσαν να φύγουν με λίγες μανούβρες. Εγώ όχι. Η διαδικασία γνωστή. Παίρνω τον αριθμό, μπαίνω πάλι μέσα και ζητάω να ενημερώσουν τον οδηγό του αυτοκινήτου με αριθμό …. να το μετακινήσει…Περιμένω κανένα δεκάλεπτο “φευ… εις μάτην”… Ξανά μέσα, ξανά παράκληση για ανακοίνωση, ξανά ανακοίνωση και τώρα έπιασε… εμφανίζεται μια κυρία περί τα 35 με ένα μωρό στην αγκαλιά χωρίς ψώνια και με ένα κλειδί αυτοκινήτου στα χέρια (jack pοt σκέφτηκα, θα με δει στο σπίτι μου φέτος). Βγαίνει βιαστικά έξω με τη τσαντίλα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της – που την ενοχλήσαμε (ενώ ξέραμε ότι ψώνιζε : απαράδεκτο). Κοιτάζει να δει ποιος την ενόχλησε, ξεκλειδώνω για να με πάρει χαμπάρι, δεν λέει λέξη, ( μιλάμε για τον ορισμό της ευγένειας) δένει το μικρό στο καθισματάκι του ( εδώ σωστή, δεν το συζητάμε), το αφήνει να τσουλίσει λίγο πίσω και περιμένει “η νταλίκα” να εξαϋλωθεί για να μανουβράρει… Η αλήθεια είναι ότι με την πειθώ του πίσω προφυλακτήρα μου κατάλαβε ότι έπρεπε να μου δώσει λίγο περισσότερο χώρο… όχι υπερβολές για να φύγω μετά από 4-5 μπρος πίσω.
Έτσι λοιπόν η σημερινή μου περιπέτεια στο σούπερ μάρκετ έληξε, μέσα στην ευγένεια και το χαμόγελο… μια χαρά δηλαδή…
Για τον καινούργιο χρόνο, λοιπόν εύχομαι υγεία… γιατί δυστυχώς δεν βγήκαμε σωστοί στο μέτρημα. Πάλι φέτος τέτοιες μέρες είμαστε λιγότεροι από όσοι ήμασταν πέρυσι. Άρα
ΥΓΕΙΑ
ΕΥΓΕΝΕΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΈΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ – ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ( κάτι σαν θεραπεία).
ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ( κάτι σαν τα προσκοπάκια αλλά είναι κάτι απλό… ακόμα και ένα τηλέφωνο σε ανθρώπους που είναι μόνοι είναι πολλά.)
Τα άλλα νομίζω ότι γίνονται…
Και για να μη ξεχνιόμαστε… αύριο έχει απολογισμό – προγραμματισμό… ( η χαρά μου…)
Καλή σας μέρα και καλή χρονιά.
Η εκπαίδευση…αλλιώς…
Ένα από το προσόντα που έχει το σχολείο είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να βρεθείς σε μέρη που αλλιώς δεν θα μπορούσε να πας. Μέσα από τις εκπαιδευτικές επισκέψεις αποκτάς πρόσβαση σε μέρη που σαν ιδιώτης ή μόνος σου δεν θα μπορούσες να επισκεφτείς. Ένα τέτοιο μέρος είναι το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών στη Βασιλέως Γεωργίου. Αν και είναι ένα δημόσιο ερευνητικό κέντρο, από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει η δυνατότητα σε κάποιον να το επισκεφτεί, πάνω στα εργαστήρια (διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη).
Όπως και να έχει κάθε χρόνο οργανώνω μια επίσκεψη στο χώρο, για να έχουν οι μαθητές του θετικού προσανατολισμού μια εικόνα του τι σημαίνει έρευνα στην Ελλάδα αλλά να αποκτήσουν μια μικρή εμπειρία πάνω στα αντικείμενα που θα μπορούσε κάποιος να ασχοληθεί μετά το “πρώτο πτυχίο”.
Φέτος αν και αρχικά είχαν δηλώσει συμμετοχή 13 περίπου μαθητές ( γίνεται πάντα στις αργίες γύρω στην 28η Οκτωβρίου που έχουμε στη Σχολή μας και η συμμετοχή είναι ελεύθερη) που ήταν μια ικανή ομάδα για ξενάγηση τελικά ήρθαν μόνο τρεις μαθητές. Το άγχος για διάβασμα και να καλυφτεί κάποια ύλη τελικά κέρδισε απέναντι στην ενημέρωση πάνω στην έρευνα. Δεν γνωρίζω αν και πότε θα τους δοθεί ξανά η ευκαιρία να έχουν αυτή την ενημέρωση. Από την άλλη αυτό έδωσε σαφώς μια μεγαλύτερη ευελιξία στην ομάδα και μια “προσωπική ενημέρωση” σε ό,τι απορίες είχαν οι μαθητές. Ταυτόχρονα επειδή η επίσκεψη γίνεται σε ώρες εργασίας του ιδρύματος ( δηλαδή σταματούν τις δουλειές τους για να μας δεχτούν ) υπήρξε μια έκπληξη όταν εμφανιζόμασταν μόνο τέσσερις επισκέπτες αλλά αμέσως μετά υπήρχε μια οικειότητα και μια εξαιρετική διάθεση να μας πουν και να μοιραστούν μαζί μας ιδέες, σκέψεις, τεχνικές… Σε καμία περίπτωση δεν αισθανθήκαμε “ανεπιθύμητοι” ή “αγγαρεία” και αυτό ήταν κάτι το οποίο έγινε φανερό αμέσως.
Αρχικά ενημερωθήκαμε για τα βασικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας του Εθνικού ιδρύματος Ερευνών από το κ. Σωτηρούδη Γιώργο ( που ήταν και ο συντονιστής της επίσκεψης ).
Επισκεφτήκαμε πολλά εργαστήρια ξεκινώντας από το Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας όπου ενημερωθήκαμε για τα υλικά, και πως σχεδιάζονται με βάση τις απαιτήσεις που υπάρχουν και τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται για να γίνει δυνατή η απομόνωση των υλικών. Ξεναγός μας σε αυτό το ταξίδι ήταν ο κ. Γκιώνης τον οποίο για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε.
Μετά η Ιωάννα Θεοχάρη μας ταξίδεψε στο μικρόκοσμο των μικροκολλοειδών συστημάτων όπου μας έδειξε το τρόπο με τον οποίο “συσκευάζονται” οι ουσίες για να ταξιδέψουν μέσα στον οργανισμό μας και να φτάσουν εκεί που πρέπει. Μάλιστα μας έφτιαξε και ένα μικροκολλοειδές διάλυμα λαδιού σε νερό ( και όμως το λάδι “διαλύεται” μέσα στο νερό, τουλάχιστον έτσι φαίνεται).
Τη στιγμή που το λάδι “διαλύεται” στο νερό.
Στη συνέχεια περάσαμε στο Ινστιτούτο Βιολογίας, Φαρμακευτικής Χημείας και Βιοτεχνολογίας όπου στο εργαστήριο που επισκεφτήκαμε μάθαμε τον μηχανισμό με τον οποίο “κόβουμε” και “κολλάμε” κομμάτια από μικροοργανισμούς προκειμένου να κρατήσουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που επιθυμούμε. Είναι πολύ χονδρική προσέγγιση ίσως και με λανθασμένη ορολογία, αλλά η ουσία ήταν αυτή. Στη φωτό μια από τις ερευνήτριες εξηγεί τον μηχανισμό που γίνεται αυτή η διεργασία.
Στο τελευταίο εργαστήριο ο κ. Κώστας μας ξενάγησε σε βασικές φυσικοχημικές πρακτικές εργαστηρίων, υγροποίησε το ατμοσφαιρικό οξυγόνο για να το δούμε και μας έδωσε μια πολύ άμεση εικόνα πάνω στο τρόπο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εργαστηριακά αυτές τις τεχνικές.
Παγώνοντας το ατμοσφαιρικό οξυγόνο σε υγρό άζωτο.
Τέλος η βιβλιοθήκη… ένας χώρος εργασίας και μελέτης σχεδιασμένος από τους αρχιτέκτονες Δοξιάδη και Πικιώνη με διάχυτο φυσικό φωτισμό σε όλη της την έκταση. Πρέπει να το προσέξεις ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν υπάρχει αναμμένο φως στη τεράστια κεντρική αίθουσα. Με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους ( χρειάζεται μια απλή ανέξοδη εγγραφή ) αποκτάς πρόσβαση σε 16000 περιοδικά στα οποία η βιβλιοθήκη είναι συνδρομητής. Προτιμήθηκε η συνδρομή σε έγκριτα περιοδικά τα οποία παρέχουν επίκαιρη ενημέρωση σε εκατοντάδες θέματα και όλα είναι προσβάσιμα από το χώρο της βιβλιοθήκης. Έχει συγκριτικά λίγα βιβλία γιατί τα βιβλία μετά από κάποιο χρόνο, “ξεπερνιώνται”. Εκεί η επίσκεψη με τον προσωπικό σου υπολογιστή σου δίνει ελεύθερη και απεριόριστη πρόσβαση σε όλη αυτή τη πληροφορία. Επίσης λειτουργεί αποθετήριο όλων των διδακτορικών διατριβών που έχουν κατά καιρούς εκπονηθεί σε όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Άρα είναι ο ιδανικός χώρος δουλειάς για να ξεκινήσει κάποιος μια εργασία.
Συζητώντας με την υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης του ΕΙΕ.
Κλείνοντας οφείλω να ευχαριστήσω τον κ Σωτηρούδη αλλά και όλους τους οικοδεσπότες μας οι οποίοι μας έκαναν να περάσουμε τρεισήμισι ώρες “χωρίς να το καταλάβουμε” μέσα στο χώρο που παράγεται η νέα γνώση, ένα από τα πολλά ερευνητικά κέντρα της Ελλάδας.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Ίδρυμα μπορεί να το επισκεφτεί οποιοδήποτε σχολείο και είναι κρίμα να μη μπορέσουν όλοι οι μαθητές να δουν και να ενημερωθούν για το τι σημαίνει έρευνα. Και πραγματικά είναι “δυο τηλέφωνα μακριά” για να το επισκεφτεί κανείς.
Πρέπει να παρατηρήσω ότι με τη καινούργια δομή της ύλης στη Χημεία, οι μαθητές έχουν πολλά κομμάτια που δεν έχουν διδαχθεί – και ούτε και πρόκειται να διδαχθούν στο λύκειο – με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να υπάρξει ανάγκη να πούμε πολύ βασικά πράγματα ώστε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Τι να κάνουμε…
Πέρυσι είχαμε επισκεφτεί περισσότερα τμήματα και μπορείτε να διαβάσετε σχετικά ΕΔΩ
Τη καλησπέρα μου…
Το διαγώνισμα…
Πέρασαν τέσσερις μήνες από τη τελευταία εγγραφή… μάλλον πολύς καιρός… Φοβάμαι ότι περνάω…κρίση.
Σήμερα ήταν ένα διαγώνισμα στην πρώτη λυκείου… ήταν το πρώτο της χρονιάς και το πρώτο που γράφουν αυτοί οι μαθητές σε εμένα…
Κάποια αρχικά εισαγωγικά σχόλια.
Στην αρχή του χρόνου ενημέρωσα τους μαθητές πότε θα γράψουν διαγωνίσματα και σε ποια ύλη. Το έχω σαν αρχή να μη βάζω “απροειδοποίητα” γιατί κατά την άποψή μου οι μαθητές γνωρίζοντας – στο περίπου – πότε γράφουν μπορούν να είναι προετοιμασμένοι κατάλληλα, αν και δεν το κάνουν. Δηλαδή αφού ξέρεις ότι διανύεις ύλη για τεστ ή διαγώνισμα, προετοιμάζεσαι από την αρχή και όχι το προηγούμενο βράδυ. Η επιλογή είναι δική του. Γιαυτό και συνήθως η ημερομηνία δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Έτσι σε σχόλιο μαθήτριας ότι δεν θα προλάβει να διαβάσει για ένα επερχόμενο τεστ… δεν μπόρεσα να κάνω κάτι γιατί αφού το ξέρουν εδώ και 20 μέρες… λογικό ήταν ότι όταν ολοκληρώθηκε η ύλη θα γράψουν. Έμενε η λεπτομέρεια της ημερομηνίας.
Κάθε φορά που βάζω διαγώνισμα προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στην τυπικότητα, αυστηρότητα και ταυτόχρονα κατανόηση και βοήθεια. Οι μαθητές – τουλάχιστον κάποιοι – είναι σε κατάσταση άγχους και πανικού, αλλά μια τέτοια κατάσταση αυξάνει την ένταση σε όλη τη τάξη. Οι πολλές και επαναλαμβανόμενες ίδιες απορίες εκνευρίζουν αρκετούς και αυξάνουν το άγχος. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα τους κάνει να ρωτάνε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να έχουν διαβάσει την εκφώνηση και να έχουν κατανοήσει τα δεδομένα. Αυτό σίγουρα δεν το καταλαβαίνουν και από την άλλη δημιουργούν μια κατάσταση στη τάξη με συνεχείς διακοπές με αποτέλεσμα να μη μπορούν να συγκεντρωθούν οι υπόλοιποι και να δουλέψουν. Από την άλλη έχοντας απορίες θεωρώ ότι πρέπει να δοθούν διευκρινήσεις. Και εκεί υπάρχει μια ισορροπία.
Μετά παραδίδοντας τα γραπτά, άρχισαν οι απορίες. Για το τι έπρεπε να γράψουν… Αν αυτό που έγραψαν ήταν σωστό… Αν έτσι έπρεπε να γραφτεί…Η δική μου ανάγκη να πάω στην επόμενη τάξη, δεν μου άφηνε περιθώρια να δώσω απαντήσεις αλλά τους διαβεβαίωσα ότι όταν πάρουν διορθωμένα τα γραπτά οποιαδήποτε απορία, θα λυθεί και οποιαδήποτε επεξήγηση ή διευκρίνηση θα είναι διαθέσιμη.
Η αίσθηση που έχω είναι ότι το κάθε διαγώνισμα αποτελεί ένα “σοκ”… και εκεί είναι το θέμα. Πρέπει οι μαθητές να συνηθίσουν να διαγωνίζονται σε θέματα αλλά πάντα μπαίνει το θέμα της ατομικότητας σε κάθε μαθητή. Πως μπορεί να γίνει ώστε ο κάθε μαθητής να μπορέσει να εκφραστεί και ταυτόχρονα να μπορέσει να αξιολογηθεί σωστά…Αυτό είναι πάντα ένα ζητούμενο για εμένα…
Θυμάμαι τη Μαρία ( όλες Μαρίες λέγονται) που την κυνηγούσα να μάθει χημεία και σήμερα είναι ερμηνεύτρια κλασσικού ρεπερτορίου ( σοπράνο) και έχει διεθνή καριέρα. Μια άλλη Μαρία, έχει ακολουθήσει καριέρα σκηνοθέτη και φυσικά τη “καταπίεζα” να μάθει χημεία.
Για εμένα πάντα θα είναι ζητούμενο το θέμα του διαγωνίσματος… Μετά από 29 χρόνια στις τάξεις ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει πως πρέπει να γίνεται. Προσπαθώ να το κάνω βαθμονομημένο με κλιμακωτή δυσκολία και θέματα για “όλους”. Αλλά αυτό δεν φτάνει…
Σε κάθε διόρθωση δεν βάζω απλά ένα βαθμό… Βλέπω πως διατυπώνουν τις απαντήσεις, αν έχουν ξεκαθαρίσει τι διαβάζουν και τι απαντούν. Αν πάνε ψάχνοντας, το τρόπο που γράφουν – όχι καλλιγραφία αλλά αν μέσα από το κείμενο μου “δείχνουν” κάτι. Στο τετράδιο μου γράφω τον βαθμό αλλά και τα σχόλια για το γραπτό.Και τα σχόλια αυτά τα διασταυρώνω με τη τάξη με τις σημειώσεις τους στο τετράδιο και τις προφορικές απαντήσεις που δίνουν στις ερωτήσεις στη τάξη… όλα αυτά μαζί δίνουν την αξιολόγηση του μαθητή. Και πάλι μπαίνει ο “αστάθμητος” παράγων της προσπάθειας και της συμμετοχής, που ενισχύει και ενθαρρύνει εκείνους τους μαθητές που πραγματικά προσπαθούν ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στη βαθμολογία… που παραδίδεται “δίπαξ” του έτους (κατά το άπαξ).Και έρχονται οι γονείς και ενημερώνονται. Και ρωτάνε για την επίδοση του μαθητή… και γενικά δεν τους νοιάζουν τα γενικά σχόλια αλλά “έχουν γράψει κάποιο διαγώνισμα; ” και “τι πήραν στο γραπτό;” και μετά το σχόλιο… και αφού έγραψε 16 στο γραπτό γιατί πήρε 15 στο τετράμηνο… Δεν έχει καμία σημασία ότι όλο το τετράμηνο δεν είχε καμία συμμετοχή ή παρουσία στη τάξη. Δεν έχει καμία σημασία ότι όσες φορές ρωτήθηκε “δεν του πήρα λέξη”. Δυστυχώς δεν μπορούν να το δουν και θέλουν να δουν το κατάλογο για το “τεκμήριο” δηλαδή το τι έγραψε…
Κατά την άποψή μου οι γονείς θα πρέπει να συνεργάζονται ώστε να ενισχύουν τη προσπάθεια του παιδιού τους αλλά και του καθηγητή. Το σκιτσάκι που κυκλοφόρησε πριν 5-6 χρόνια βγάζει ένα μάλλον πικρό χαμόγελο…
Όλοι όμως όσοι είμαστε στην εκπαίδευση σίγουρα έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με γονείς που μας καθιστούν υπόλογους για τους βαθμούς του παιδιού τους και ζητούν διευκρινίσεις. Ευτυχώς είναι λίγοι… και είναι στο χέρι μας να γίνουν λιγότεροι… με τη σωστή συμπεριφορά μας στη τάξη, την τεκμηριωμένη βαθμολογία, την ξεκάθαρη συμπεριφορά και κυρίως τη σωστή δουλειά στη τάξη…
Στο “επάγγελμα” το δικό μας ( το θεωρώ πολλά περισσότερα ) η παρουσία μας, η συμπεριφορά μας και η σωστή αξιοκρατική συμπεριφορά θεωρώ ότι αποτελούν σημαντικότατη “διδακτέα ύλη”, και δεν την έχει κανένα αναλυτικό πρόγραμμα.
Τη καλησπέρα μου
Παγκόσμια ημέρα φωτογραφίας.
Από το 2009 στις 19 Αυγούστου είναι η ημέρα της φωτογραφίας. Μου πήρα μόλις έξι χρόνια να το μάθω. Αλλά το έμαθα.
Από την άλλη διάβασα μια εξομολόγηση του Βαγγέλη, φίλου από τα πανεπιστημιακά χρόνια, για την πορεία του στη φωτογραφία και με έκανε να “ζηλέψω” και να κάνω και εγώ μια αναδρομή στη φωτογραφική μου πορεία τα τελευταία 35 χρόνια.
Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 1979, όταν διάβαζα για τις εισαγωγικές μου στο Πανεπιστήμιο… Τότε άρχισα να καταγράφω ότι έβλεπα με μια KODAK Instamatic, με κασέτα 126 ( όπως λεγότανε). Έτσι στις εκδρομές εγώ έβγαζα φωτογραφίες, όλοι γκρινιάζανε αλλά όλοι ήταν ευχαριστημένοι μετά που έβλεπαν τις φωτογραφίες από την εκδρομή.
Και φτάσαμε στις εξετάσεις, οπότε μετά τον Σεπτέμβρη που έδωσα, ( έτσι δίναμε τότε) έπιασα δουλειά για 40 μέρες σε ένα μαγαζί με ανοξείδωτες κατσαρόλες, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Δούλευα στη Τζωρτζ και δίπλα στο μαγαζί υπήρχε ένα μαγαζί με φωτογραφικά και έβλεπα κάθε πρωί μια Canon AT 1 να με χαιρετά. Μετά από 40 ημέρες, πληρώθηκα 15.000 δρχ, και φεύγοντας, χαιρέτησα τον εργοδότη μου και μπήκα στο δίπλα μαγαζί και έφυγα με τη φωτογραφική μηχανή.
Ακριβώς αυτή ήταν…
Όλα χειροκίνητα, κανένας αυτοματισμός, ότι έπρεπε για να μάθει κανείς. Έπρεπε να εστιάσεις γρήγορα, να αποφασίσεις ταχύτητα και διάφραγμα για να προλάβεις να πάρεις το θέμα σου. Είχε όμως ένα μειονέκτημα. Αν δεν είχες μπαταρία δεν είχες τίποτα. Όλα νεκρά. Και έτσι πολύ σύντομα έψαχνα τον διάδοχο που άκουγε στο όνομα Praktica B200, ένα υβριδικό μοντέλο με κουρδιστό κλείστρο, που δεν είχε ανάγκη από μπαταρίες αλλά είχε και αυτοματισμούς αλλά και πολλές καινοτομίες ( για την εποχή κορυφαίες).
Και η διάδοχος…
Τα επόμενα χρήματα που πήρα από δουλειά μου πήγαν κατευθείαν… σε τρίποδο. Και μετά σιγά σιγά άρχισε να αυξάνεται ο εξοπλισμός. Φωτόμετρο χεριού Lunassix 3 της Gossen και μετά φλας Metz 45 CT1 με εμβέλεια περίπου 25 μέτρα με το φακό ανοικτό και πλήρη ισχύ.
Το κανόνι… που κατέγραφε όλες τις εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου.
Και μετά φτάσαμε στο σκοτεινό θάλαμο, με ένα ΜΕΟΡΤΑ έγχρωμο αλλά και όλα τα περιφερειακά. Είχα τη πολυτέλεια σε ένα δωματιάκι αποθήκη πίσω από το μαγαζί του πατέρα μου να το σκοτεινιάσω, και να στήσω μόνιμα το σκοτεινό μου θάλαμο. Άπειρες ώρες και ξενύχτια. Ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου όταν έμπαινε στο δωμάτιο να με ρωτάει: “Παναγία μου παιδί μου πως περνάς τόσες ώρες μέσα στα σκοτάδια;” Βέβαια τη μαγεία της φωτογραφίας που αναδύεται από το άσπρο χαρτί, στο λεκανάκι και την μυρωδιά του ξυδιού στο stop bath αν δεν τη ζήσεις δεν μπορείς να τη καταλάβεις. Όλα αυτά είναι μέρος της μαγείας της φωτογραφίας και δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Σε όλη τη φοιτητική μου ζωή, η φωτογραφική μηχανή ήταν σαν “μενταγιόν” κρεμασμένη στο λαιμό μου. Το αποτέλεσμα απλό : με είχαν μάθει όλοι οπότε δεν τους έκανε καμία εντύπωση να είμαι με τη μηχανή στο πανεπιστήμιο, και να βγάζω φωτογραφίες. Σε όλες τις εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις, πορείες. και ότι άλλο μπορούσε να γίνει στο πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές κινδύνεψα να φάω ξύλο από μερικούς θερμόαιμους αλλά αυτοί που με γνωρίζανε τελικά με προστάτεψαν. Εννοείται ότι χρησιμοποιούσα χύμα φιλμ, 30μετρο το οποίο κόβαμε και τυλίγαμε στο χέρι και βάζαμε στα κουτάκια από παλιά φιλμ που παίρναμε από τα εργαστήρια φωτογραφιών της εποχής. Αυτό είχε τελικά σαν αποτέλεσμα να έχω στο αρχείο μου ένα μεγάλο πλήθος φωτογραφιών από όλες αυτές τις εκδηλώσεις του πανεπιστημίου… Εικόνες από ένα κόσμο που έχει χαθεί. Και εκεί είναι η μαγεία της φωτογραφίας.
Ο φωτογράφος επιλέγει να μη “ζήσει” τη στιγμή για να την απαθανατίσει και να την αφήσει κληρονομιά στους επόμενους. Κάποτε είχα ένα σύνθημα : Καταγράφουμε το παρόν, δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος. Νομίζω ότι αυτό λέει τι είναι η φωτογραφία για εμένα.
Με αυτό υπόψη, να σας βγάλω μια βόλτα στο παρελθόν, με μερικές φωτογραφίες από την εποχή των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.
Κάπου στο 1981 προσπαθώντας να τραβήξω τη προσοχή του φωτογραφιζόμενου. Με την Praktica.
Φαντάσματα στο μώλο. Κάπου στο 1981. Η Λέττα, η Δήμητρα, η Δέσποινα και ο Φάνης τα μοντέλα. Προφανώς και βρέχει αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία.
Μέσα στο καταχείμωνο του 1982 ( Φλεβάρης ) η λίμνη είχε παγώσει όλο το μώλο.
Κοιτώντας χαμηλά στο έδαφος μπορούσες να δεις πολύ όμορφα σχέδια.
Αυτό είναι πρωινή πάχνη και όλα τα λουλουδάκια ήταν κρυσταλιασμένα. Πηγαίνοντας για το Πανεπιστήμιο πρωί πρωί.
Μια γενική συνέλευση του χημικού στο μεγάλο αμφιθέατρο.
Το φθινόπωρο θα γίνει στο Πανεπιστήμιο μια έκθεση φωτογραφίας από τη πρώτη φωτογραφικη ομάδα του Πανεπιστημίου.Με πρωτόγονα μέσα – με τα σημερινά δεδομένα – ήμασταν παντού και καταγράψαμε τη ζωή στο Πανεπιστήμιο του 1980 για να την αφήσουμε κληρονομιά στους επόμενους.
Σήμερα έχω περάσει στη ψηφιακή εποχή. Δεν μπορώ να έχω τη φωτογραφική μηχανή συνέχεια μαζί μου όμως έχω το κινητό μου που αν και σε καμία περίπτωση δεν φτάνει σε ποιότητα τη μηχανή, με βοηθάει να μη χάνω τη στιγμή.
Τη καλησπέρα μου.
Δεν μπορεί αυτό να συμβεί σε εμένα… Εγώ προσέχω…
Πέμπτη πρωί, σε κάποια πόλη της Δυτικής Ελλάδας, μια μητέρα με τα δύο παιδάκια της τριών και πέντε χρονών περίπου προετοιμάζονται για να πάνε στην Αθήνα. Πολλές τσάντες, τσαντάκια δεξιά αριστερά και τα άμεσα δίπλα. Νεράκι για τα παιδιά, τα μπισκοτάκια, pumpers, νωπομάντηλα, χαρτοπετσέτες. Πίσω τα δύο παιδικά καθίσματα και δυο – τρία πράγματα “στα πόδια” των παιδιών.
Την ίδια στιγμή στην Αθήνα, έχοντας φορτώσει το αυτοκίνητο “μέχρι πάνω” ξεκινάω και εγώ για διακοπές με την γυναίκα μου και την μητέρα μου… Τα παιδιά έχουν προ πολλού αυτονομηθεί και έρχονται ένα τριήμερο – τετραήμερο γύρω στο Δεκαπενταύγουστο και μετά τη κοπανάνε.
Κάναμε τη στάση μας στα Μέγαρα για καφέ και να ξεξυπνήσουμε και συνεχίσαμε… Χαλαρά και ήρεμα για να μη μας πιάνει άγχος…
Κατά τις 10.30 περνάγαμε τον ΣΕΑ Ακράτας ( Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών ) περίπου στο 150 χιλιόμετρο και αφού περάσαμε μια δυο νταλίκες ( Διπλός δρόμος με νησίδα και σχεδόν τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση… από τα ελάχιστα κομμάτια στο δρόμο λόγω έργων ) ξαναμπήκαμε στα έργα με τη μονή λωρίδα… Εβδομήντα – ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα και ο ένας πίσω από τον άλλο… κλασσικά δηλαδή…
Και εκεί στο 158 ξαφνικά “πέφτουν στα φρένα” όλοι. Εγώ δεν έβλεπα γιατί είχε καμπή…Φρενάρω, ανάβω αλάρμ για τον “πισινό” μου και αμέσως μετά τη καμπή βλέπω το SUZUKI στο πλάι με τη μεριά του οδηγού κάτω, στο περιθώριο του δρόμου και όλοι κόβανε και κοιτούσαν…
– Παλιό είναι σκέφτηκα…
Και τότε ανοίγει η πόρτα και βγαίνει καταματωμένη μια νεαρή και φωνάζει…
– Βοηθήστε με… Έχω παιδιά μέσα…
Νεκρός χρόνος… απροσδιόριστος… Εκείνα τα ατελείωτα 2-3 δευτερόλεπτα. Το αντίθετο ρεύμα κενό, και χωρίς δεύτερη σκέψη περνάμε ανάμεσα στις κορίνες 3-4 αυτοκίνητα και σταματάμε στο περιθώριο του δρόμου.
Εκεί ο δρόμος είναι φαρδύς, φυσιολογικά είχε 3+3 λωρίδες. Επειδή αλλάζουν οδόστρωμα και ενισχύουν τα πρανή έχει περίπου 3-4 μέτρα κενό χώρο με γαρμπιλόπετρα δίπλα στο οδόστρωμα.
Και τότε ξανανοίγει η πόρτα, δύσκολα γιατί ήταν στο πάνω μέρος του αυτοκινήτου. Τη κρατάω εγώ και ένας άλλος βγάζει τα παιδάκια. Μια άλλη κυρία τα απομακρύνει και τα βάζει στη σκιά. Τα παιδάκια σε κατάσταση σοκ. Τα πλένουν από τα αίματα και βλέπουμε ότι δεν είχαν κανένα κτύπημα. Ήταν δεμένα στα καθισματάκια τους. Η μητέρα είχε ένα μάλλον βαθύ σκίσιμο στο φρύδι που ήταν η πηγή του αίματος. Μόλις βγήκαν από μέσα και απομακρύνθηκαν από το αυτοκίνητο ( που μύριζε και βενζίνη ) ανέλαβα να πάρω το 112. Tο ρολόι έγραφε 10.32.Πράγματι μέσα σε 5 λεπτά είχε έρθει το περιπολικό από τον ΣΕΑ, και οδική βοήθεια. Με ρώτησαν για ΕΚΑΒ, ρώτησα, μητέρα και οι γύρω είπαν όχι… και είπα όχι. Πιστεύω ότι θα έπρεπε γιατί πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν φαίνονται. Ανέλαβε η αστυνομία και οι υπόλοιποι ισιώσαμε το αυτοκίνητο προσπαθώντας να το απομακρύνουμε καλύτερα από το οδόστρωμα. Εγώ είχα φέρει τον πυροσβεστήρα δίπλα, καλού κακού αν και αν βλέπαμε καπνούς μάλλον θα τρέχαμε όλοι όσο πιο μακριά γίνεται.
Μόλις ίσιωσε το αυτοκίνητο είδαμε την αριστερή πλευρά “γυαλοχαρταρισμένη¨ από το δρόμο. Το παράθυρο ευτυχώς κλειστό… ( αλλιώς κάποιος ώμος ή χέρι θα είχε τραυματιστεί) στο πάτωμα όλα τα είδη της πρώτης ανάγκης που λέγαμε πριν, ένας πολύχρωμος όγκος.
Η οδηγός ζητούσε το κινητό της να μιλήσει στον άνδρα της. Είπαμε να πάρει ένα από τα δικά μας αλλά ήθελε το δικό της… λογικό το βρίσκω σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν μάθεις τέτοια νέα από άγνωστο κινητό σκέφτεσαι διάφορα.
Όταν ρωτήσαμε τι έγινε… μας είπε ότι γκρίνιαζε ο μικρός και γύρισε να δει τι θέλει και προφανώς βγήκε από το δρόμο, της πήρε το τιμόνι και το SUZUKI γύρισε κάθετα στο δρόμο και τούμπαρε.Έτσι απλά…
Μετά από αυτό και αφού είχαν αναλάβει οι “ειδικοί” ( αστυνομία – οδική βοήθεια – …) οι αστυνομικοί μας διευκόλυναν να μπούμε στη σωστή κατεύθυνση και να συνεχίσουμε.
Και πάμε στα συμπεράσματα.
Κανένα αυτοκίνητο δεν είναι απόλυτα ασφαλές. Οι αερόσακοι και τα κρας τεστ γίνονται στα 68 χιλιόμετρα και όχι στα 100+ που πάμε συνήθως.
Τα παιδιά όχι μόνο στα πίσω καθίσματα. Δεν φτάνει. Πρέπει να είναι και ΔΕΜΕΝΑ!!!! όσο και αν γκρινιάζουν.
Το ταξίδι με μικρά παιδιά τελικά θέλει ή κάποιον άλλο δίπλα τους ή στάσεις όποτε υπάρχει ανάγκη.
Τα παράθυρα κλειστά στα ταξίδια. Σε περίπτωση ανατροπής προστατεύουν τους επιβάτες.
Και το σημαντικότερο. Μπορεί να συμβεί στο καθένα, οποτεδήποτε και πολύ εύκολα.
Καλοκαιράκι, διακοπές, διαδρομές, εκδρομές… όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Ας προσπαθήσουμε να τις κάνουμε όσο πιο ασφαλείς γίνεται και να περάσουμε όσο πιο καλά γίνεται.
Τη καλημέρα μου
Πηγαίνοντας στο συνέδριο…
Το προηγούμενο τριήμερο βρέθηκα στη Σύρο. Συμμετείχα στο 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τη χρήση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση.
Πρωτοπήγα στο συνέδριο το 2009 κυρίως από περιέργεια. Για να γίνω πιο σαφής… διάβασα την ανακοίνωση και είπα να στείλω μια εργασία για τη ΒΔΕΛΛΑ ( Τη πρώτη την αρχική ). Το θέμα ήταν η χρήση του blog στην εκπαίδευση. Από τότε πέρασαν 6 χρόνια και κάθε χρόνο “κατεβαίνω” στη Σύρο με παρουσίαση εργασίας. Έχω παρουσιάσει για το blog, για τις χρήσεις του νέφους στην εκπαίδευση και…
Φέτος παρουσίασα τα webinars που κάνω για τους μαθητές μου. Η παρουσίαση αυτή καθεαυτή ήταν περισσότερο εντοπισμένη στο πρακτικό κομμάτι της δημιουργίας ενός διαδικτυακού σεμιναρίου.
Έχοντας την εικόνα των προηγούμενων ετών θα έλεγα ότι υπάρχει μία κάμψη στον αριθμό. Από τα 800 και άτομα του πρώτου συνεδρίου που παρακολούθησα, φέτος ήμασταν περίπου 300 και με δεδομένο ότι είχαμε περίπου 180 παρουσιάσεις, νομίζω ότι εύκολα βγαίνουν τα νούμερα. Πολύ λίγο κοινό και κυρίως στις ομαδικές εργασίες, οι περισσότεροι ήταν οι συγγραφείς.
Εμείς με όλες τις εργασίες του κλάδου, βρεθήκαμε στο ΕΚΦΕ Σύρου. Το κοινό στη πλειοψηφία του ήταν οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι ομιλητές. Οι ομιλίες – οι περισσότερες – ήταν χρήσιμες και ωφέλιμες και γενικά σε προκαλούσαν να ο δοκιμάσεις και εσύ. Από την άλλη το γεγονός ότι ήμασταν όλοι του κλάδου, μας βοήθησε να βρούμε κοινά σημεία συζήτησης και να ανταλλάξουμε στοιχεία επικοινωνίας, κάτι που άλλωστε είναι και ο στόχος των συνεδρίων.
Για εμένα η συμμετοχή στα συνέδρια έχει διπλό στόχο. Από τη μια να ανταλλάξω απόψεις με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με εμένα. Πολλοί από αυτούς έχουν δοκιμάσει τα πράγματα που σκέφτομαι να κάνω εγώ ή το αντίστροφο. Έτσι η ανταλλαγή απόψεων είναι από τα πιο θετικά σημεία του συνεδρίου. Και όπως γίνεται συνήθως, αυτό γίνεται στο φαγητό…
Το μεσημέρι του Σαββάτου, για μιάμιση ώρα, οι γυναικείος συνεταιρισμός της Σύρου “ΚΑΣΤΡΙ” μας κάνει το τραπέζι με καλομαγειρεμένα φαγητά. Εκεί λοιπόν για περίπου μιάμιση ώρα, συζητάμε, πλησιάζουμε τους συναδέλφους που μας άρεσαν οι εργασίες τους, λύνουμε απορίες, προτείνουμε λύσεις. Από τις καλύτερες στιγμές του συνεδρίου.
Ο δεύτερος στόχος είναι να γνωρίσω νέο κόσμο. Και φέτος γνώρισα καινούργιους συναδέλφους. Με ωραίες ιδέες για το μάθημα τους, καλές πρακτικές και διάθεση να μοιραστούν τις γνώσεις τους, συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις και γνώσεις. Έμαθα από πρώτο χέρι… τον Μιχάλη Παρασκευά, τα νέα εργαλεία του Σχολικού Δικτύου… Το ένα καλύτερο από το άλλο. Μακάρι να μπορέσουν να εγκατασταθούν καλά και να τρέξουν σωστά για να μπορέσουν να αξιοποιηθούν από όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο. ΑΛΛΑ… αυτό το άτιμο “αλλά” : Πόσοι είναι οι εκπαιδευτικοί που έχουν τη διάθεση και τη γνώση να εφαρμόσουν αυτά τα νέα εργαλεία; Βλέπουμε ότι η ανάγκη επιμόρφωσης, είναι απαραίτητη για όλο το κόσμο. Πάντως εγώ υποσχέθηκα στο Μιχάλη Παρασκευά, να κάνει κάνω “crash test” σε όσες εφαρμογές μπορώ και μου ζήτησε να του στείλω την “αναφορά μου”.
Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να δω τη Σύρο. Ένα μοναδικά όμορφο νησί με πολύ ωραίες παραλίες σε μικρές αποστάσεις… και πολύ ωραία μαγαζιά.
Το συνέδριο δεν είναι φτηνή υπόθεση μια και η συμμετοχή ( 40 € ) και το πήγαινε έλα ( 70 € )μαζί με τη διαμονή ( 50 € ) κοστίζει τουλάχιστον 150 €. Και από εκεί και μετά ότι “φας”. Οι μετακινήσεις είναι ακριβές με περίπου 4-5 € το ταξί ( δεν έχει τακτικό λεωφορείο και κυρίως δεν έχει αστικό). Αν είναι 2-3 άτομα συμφέρει το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο ( προσοχή… τιμή 30 € στην αρχή του μήνα και 40 € στο τέλος του. Συγχύστηκα για αυτή την αυθαίρετη και αναιτιολόγητη αύξηση της τιμής ενοικίασης, η οποία δυστυχώς δείχνει ότι η “αρπαχτή” υπάρχει. Το Σαββατοκύριακο είχε 2 συνέδρια και μια μεγάλη επίδειξη χορού τάνγκο στη Ποσειδωνία.). Το αυτοκίνητο το έκλεισα σε “νεκρό” χρόνο (= ενάμιση μήνα πριν) και με ερώτηση για κάτι καλύτερο πήρα τιμή 25 € / ημέρα. Η χαμηλή τιμή διαμονής (2Χ25 € = 50 € ) οφείλεται στο ότι επέλεξα ενοικιαζόμενα δωμάτια εκτός Ερμούπολης ( στην Αζόλιμνο). Αυτό μικρή σημασία είχε μια και ο συνεδριακός χώρος είναι στο μισό της απόστασης Ερμούπολης – Αζόλιμνου, οπότε όπως και να είχε το ταξί θα το χρησιμοποιούσα.Μετρώντας τις μετακινήσεις βγαίνει τελικά ότι το ενοικιαζόμενο απόσβεσε και με το παραπάνω. Το συμπέρασμα είναι τελικά, ότι αφού γνωρίζεις τις ημερομηνίες καλό θα είναι να κλείσεις από νωρίς. Έτσι έχεις περιθώρια διαπραγμάτευσης και χρόνο να δεις τι επιλογές σου.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι πλέον είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις ένα αποκεντρωμένο συνέδριο. Από την άλλη είναι ένας τρόπος για να διαχυθεί η γνώση. Αξίζει να το προγραμματίζει κανείς για να βρεθεί στο συνέδριο. Είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος και τόπος για να μπορέσει κανείς να ανταλλάξει απόψεις και να ενημερωθεί για τις νέες τάσεις στην εκπαίδευση.
Τη καλησπέρα μου.
Συνέδριο ΕΛ – ΛΑΚ στα Χανιά και άλλες ιστορίες – Μέρος δεύτερο
Οι περίεργες καταστάσεις συνεχίζονται. Ο υπολογιστής δουλεύει και βγάζει DVD και εγώ αφού όλο το απόγευμα έβγαζα σημειώσεις, τώρα ξεκουράζομαι γράφοντας στο blog μου. Και συνεχίζουμε :
Οι απόφοιτοι.
Κατεβαίνοντας στα Χανιά είχα κλείσει ραντεβού με τη Μαρία για μια ξενάγηση στο Μουσείο Τυπογραφίας. Βρέθηκα εκεί στις 12.00 το μεσημέρι της Παρασκευής και είχα μια λεπτομερή ξενάγηση στο μουσείο. Αυτό που θα πω είναι ότι το μουσείο είναι Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο. Σε ξεκινάει από το αντίγραφο του Γουτεμβέργιου ( ένα από τα έξι γνήσια πιστοποιημένα αντίγραφα της εκτυπωτικής μηχανής του Γουτεμβέργιου ) και σε πάει βήμα βήμα στη σημερινή εποχή. Είναι καταπληκτικό γιατί εμείς την τυπογραφία την έχουμε γνωρίσει από το print του εκτυπωτή μας. Ρίξτε μια ματιά στο μουσείο :
Δεν έχω πολλές φωτογραφίες γιατί τη βιντεογραφούσα σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησης οπότε θα της δώσω σαν αναμνηστικό ένα αντίγραφο αυτής της καταπληκτικής ξενάγησης. Από τι είδα αυτές τις ημέρες γιορτάζουν τα 10χρονα του μουσείου και έχουν καταπληκτικές εκδηλώσεις . Μπορείτε να ενημερώνεστε στο σύνδεσμο του μουσείου :
https://www.facebook.com/MouseioTypographias
Πριν ταξιδέψω για Κρήτη είχα πει για το συνέδριο και εκεί βρέθηκε ότι ο παλιός μου μαθητής ο Κωνσταντίνος ήταν στα Χανιά και διάβασε τη συζήτηση και ο Νίκος που μένει στο Ηράκλειο και πολύ σύντομα κανονίσαμε Σάββατο αργά το απόγευμα να πάμε για καφέ. Όπως και έγινε. Κατά τις 6.30 – 7.00 βρεθήκαμε στις αλυσίδες που δεν υπήρχαν αλλά όλοι τις ξέραν, και πήγαμε για καφέ. Ο Κωνσταντίνος ήρθε με τη γυναίκα του και ο Νίκος ήρθε από το Ηράκλειο μόνο και μόνο για να βρεθούμε. Η ώρα πέρασε ευχάριστα… μιλήσαμε για τα πάντα, ξεκινώντας από το κοινό σημείο αναφοράς μας… το σχολείο. Πολύ γρήγορα είδαμε ότι δεν ήταν πια ώρα για καφέ και έτσι βγήκαμε βόλτα στο λιμάνι… Τελικά καταλήξαμε στις “γλωσσίτσες” στην άκρη του λιμανιού με καταπληκτικούς ψαρομεζέδες( εκεί ήταν και το πιλάφι με τη σουπιά που λέγαμε ) και κάποια στιγμή γύρω στα μεσάνυχτα είπαμε να το “διαλύσουμε” Όσο έφεγγε βγάλαμε και μια φωτό… δεν είναι selfie.. η Δήμητρα μας έβγαλε.
Μια καταπληκτική βραδιά με πολύ γέλιο και καλή κουβέντα.
Στη βόλτα μου ακούω εκείνο το… “κύριε καθηγητά” δηλαδή όχι ακριβώς… το όνομά μου άκουσα και βλέπω τη Σεμέλη.Είχα να τη δω από όταν τελείωσε το σχολείο. Είχε τελειώσει το τμήμα της Ωκεανογραφίας ( ή κάπως έτσι ) στο Πανεπιστήμιο Χανίων, είχε τελειώσει το μεταπτυχιακό της και είχε κολλήσει “χανιίτιδα” δηλαδή δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τα Χανιά. Τα είπαμε “στο πόδι” αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για να ξαναβρεθούμε. Όμως κανονίσαμε όταν ξανακατέβω στα Χανιά να τα πούμε.
Δεν πρόλαβα να πάω στην έκθεση της Άννας Χατζηνάσιου στη βιβλιοθήκη Χανίων… από αφηρημάδα. Είχε την επιμέλεια της έκθεσης φωτογραφίας αλλά το Σαββατοκύριακο είχε περιορισμένο ωράριο και εγώ ήμουν στο Πολυτεχνείο εκείνες τις ώρες.
Και φτάσαμε στο τρίτο μέρος…το συνέδριο.
Το απόγευμα της Παρασκευής βρέθηκα στο συνέδριο όπου έκανα την εγγραφή και πήγα να παρακολουθήσω. Ήταν γύρω στις 5.00 όταν ξεκίνησε. Αλλά ο κόσμος ελάχιστος. Εκτός από την οργανωτική επιτροπή ( καμιά 10ριά άτομα ήταν άλλοι 20 – 25 σύνεδροι ) Πολύ λίγος κόσμος. Παρακολούθησα τις κεντρικές εισηγήσεις με πολύ ενδιαφέρουσα την εισήγηση του Σπύρου Παπαδάκη που είχε ακριβώς το θέμα της χρήσης του ΕΛ-ΛΑΚ στην εκπαίδευση.
Κατά τις 8.00 έφυγα για Σπλάντζια ενώ είχε μείνει μια εισήγηση και δυστυχώς μόνο ο εισηγητής.
Σάββατο πρωί βρέθηκα στο συνέδριο και ο κόσμος ήταν ακόμα λιγότερος.
Οι δύο μπροστά ήταν οι επόμενοι εισηγητές… Κρίμα Έκατσα μέχρι το μεσημέρι, πήγα για καφεδάκι στη Κουκουβάγια και το απόγευμα μετά στις παράλληλες συνεδρίες που είχαν περιεχόμενο για νηπιαγωγείο και δημοτικό, έφυγα για το καφέ στο λιμάνι.
Τη Κυριακή είχα εργαστήριο και ήμουν ο μόνος “μαθητής” σύνεδρος. Οι άλλοι ήταν είτε της οργανωτικής ή 2-3 μεταπτυχιακοί φοιτητές της έδρας.
Το εργαστήριο ήταν καλό… πολύ καλό. Με δυο λόγια αφορούσε μια πλατφόρμα επικοινωνίας για τα μέλη του σχολικού δικτύου – όπως το skype – που θα δώσει τη δυνατότητα δωρεάν επικοινωνίας ανάμεσα στο μέλη, και τα σχολεία και όποιον γενικά έχει πρόσβαση στο σχολικό δίκτυο… πολύ καλό. Μόνο ίντερνετ χρειάζεσαι. Βολεύει το WiFi αλλά δουλεύει και με 3G αν έχεις καλό πακέτο.
Κατά τις 12.00 πήγαμε στη κεντρική ομιλία στο αμφιθέατρο… ( μη βάλω άλλη φωτογραφία… δεν έχει διαφορά από τη προηγούμενη ) και μετά το κλείσαμε… δηλαδή εγώ έφυγα γιατί είχε τη βράβευση του διαγωνισμού Scratch και μετά τη λήξη.
Τώρα να το πω… γιατί μου βγαίνει αυθόρμητα… Βρε παιδιά… ανοικτό λογισμικό ήταν το θέμα του συνεδρίου, έπρεπε να είναι όλες οι παρουσιάσεις σε Power Point!!!!!! ΆραWindows και Office… και ένα Apple αν θυμάμαι καλά. Για Linux ή Open Office δεν νομίζω να είδα τίποτα. Δεν ξέρω… δεν μου άρεσε.
Και καλά εμένα, αν δεν με φιλοξενούσαν, ουσιαστικά περιορίζοντας το κόστος στου συνεδρίου στα εισιτήρια και την εγγραφή, δεν θα κατέβαινα… αν και τα Χανιά είναι πάντα ένας καλός λόγος για να πας στο συνέδριο. Και εντάξει… δύσκολοι καιροί… δεν έχουμε χρήματα κλπ κλπ κλπ…αλλά ούτε οι Χανιώτες ή οι Ρεθυμνιώτες, έστω σε ημερήσια εκδρομή, χωρίς διανυκτέρευση… για να βρεθούν στο συνέδριο κάποιες ώρες… Δεν ξέρω… πολύ λίγος κόσμος. Κάτι ακούστηκε για μια άλλη εκδήλωση που απασχόλησε τους καθηγητές αλλά δεν νομίζω ότι ήταν αυτός ο λόγος. Δεν ξέρω. Θα σας πω στο τέλος Ιουνίου. Θα έχω εισήγηση στο συνέδριο της Σύρου και θα έχω άλλη μία εικόνα. Αλλά νομίζω ότι κάτι πρέπει να γίνει με τα Συνέδρια. Προσωπικά και για όσο μπορώ τα κυνηγάω γιατί έχω την ευκαιρία να δω τις τάσεις στην εκπαίδευση και τις καινοτομίες που εμφανίζονται Αν και πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι είναι deja vu… σε κάποια σημεία τουλάχιστον. Οι μάχιμοι καθηγητές συνήθως έχουν κάτι να πουν γιατί το ψάχνουν και πειραματίζονται και δουλεύουν. Έχουν να μοιραστούν. Πολλοί όμως από τους κλασσικούς ομιλητές συνήθως μένουν σε ένα θέμα με πολλές παραλλαγές. Θα δω και τη Σύρο και θα σας πω.
Μέχρι τότε τη καλησπέρα μου… ( εννοείται ότι θα τα ξαναπούμε μέχρι τότε )
Συνέδριο ΕΛ – ΛΑΚ στα Χανιά και άλλες ιστορίες.
Πάλι σε περίεργη φάση βρίσκομαι… όπως τα τελευταία χρόνια.
Ο υπολογιστής από κάτω κάνει rendering και ετοιμάζει ένα video από μια θεατρική παράσταση της Σχολής. Ο υπολογιστής σε ένα παράθυρο δείχνει τον κώδικα Ντα Βίντσι, Το απόγευμα διάβαζα Γαλλικά για τις εξετάσεις μου στο τέλος του μήνα, το πρωί σχεδίαζα την ενισχυτική διδασκαλία για την Γ Λυκείου φέτος που μου φαίνεται ότι θα έχει περισσότερα μυστικά παρά φανερά κεφάλαια και πολλά άλλα.
Από την άλλη οφείλω ( σε εμένα) να γράψω κάποια πράγματα για το συνέδριο των Χανίων. Η εγγραφή έχει τρία μέρη :
1. Τα Χανιά
2. Τους απόφοιτους
3. Το συνέδριο.
Τα Χανιά
Ονειρεμένο μέρος. Όχι επειδή είμαι από εκεί, αλλά όποτε πάω μαγεύομαι και δεν το χορταίνω. Και πάντα έχω να κάνω και καινούργια πράγματα να δω. Ας τα πάρουμε από την αρχή :
8-9-10 Μαΐου γίνεται στα Χανιά Πανελλήνιο συνέδριο για τη χρήση του Ελεύθερου Λογισμικού – Λογισμικού Ανοικτού Κώδικα ( ΕΛ-ΛΑΚ ) στην εκπαίδευση και γίνεται στα Χανιά. Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ γιατί κατά την άποψη μου “εκεί πάει το πράμα”. Κατόπιν συνεννοήσεως παίρνω άδεια τη Παρασκευή από το σχολείο και φεύγω τη Πέμπτη αμέσως μετά το σχολείο με το μεσημεριανό αεροπλάνο της RYANAIR ( 19 € – λιτό και απέριττο δεν λέω αλλά μισή ώρα ταξίδι είναι, δεν είναι κάτι που δεν αντέχεται…) Και έτσι Πέμπτη απόγευμα βρίσκομαι στα πάτρια εδάφη. Ο ξαδελφος μου μου έκανε το καλύτερο δώρο… ένα μηχανάκι για τρεις μέρες. Μαγεία!!!! ( Σε ευχαριστώ Γιώργο ακόμα μια φορά). Τα Χανιά δεν είναι για κάτι άλλο. Μικρό ευέλικτο γρήγορο… τα περί οδηγικής συμπεριφοράς των Κρητικών είναι μύθος… Μια χαρά. Κανένας δεν πεταγόταν από τις γωνίες, κανένας δεν έκανε ότι ήθελε… Μια χαρά… Έτσι Από το απόγευμα της Πέμπτης άρχισα τις επισκέψεις – μια και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν στα Χανιά και μια ώρα να έχω θα τους δω.
Τη Παρασκευή έκανα το “τάμα μου στον Ιορδάνη” αλλά ξεσήκωσα θύελλα αντιδράσεων για τη μπουγάτσα Χανίων και από επιστημονική ανησυχία και ερευνητική διάθεση είπα να δω… γιατί όλος αυτός ο θόρυβος.Δείτε και εσείς :
Η μπουγάτσα του Ιορδάνη με κρητική ξυνομιζύθρα από τους καλύτερους παραγωγούς στη Κρήτη ( από κάποιον που ξέρει η πληροφορία). Με φύλλο τραγανό που μένει πάνω στη μπουγάτσα και δύσκολα ξεκολλάει.
Η μπουγάτσα Χανίων με μια κρέμα τυριού. Σίγουρα έχει και μυζήθρα αλλά πρέπει να έχει και άλλα τυριά για να “δέσει” έτσι σαν κρέμα. Το φύλλο επίσης τραγανό και εξαιρετικό αλλά λίγο πιο χαλαρό αλλά νοστιμότατο. Είναι λίγο “περί ορέξεως” το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι καμία δεν με χάλασε. Και οι δύο τρώγονται ζεστές στη πηγή…
Και φτάνουμε στην Αγορά… Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν μπορούν να αποδώσουν τις μυρωδιές από τα αρωματικά φυτά. Μπορείτε όμως να φανταστείτε βλέποντας την εικόνα :
Στη βόλτα αυτή δεν βλέπεις με τα μάτια αλλά με όλες σου τις αισθήσεις. Και εκεί είναι η μαγεία.
Στην αγορά είδα και τη φίλη μου τη Μαρία. από τα φοιτητικά χρόνια. Ένας καφές δεν φτάνει να συμπληρωθούν 35 χρόνια απόσταση… έτσι είπαμε τα “βασικά” και αφήσαμε και κάβα, δίνοντας υπόσχεση να μη ξαναχαθούμε τόσο πολύ. Είχα λίγο χρόνο και έτσι πήγα μία βόλτα από τη Νέα Χώρα… η παραλία της πόλης… Εκεί που δεν πάνε οι Χανιώτες γιατί είναι κοντά… Εγώ πάντως θα πήγαινα…
Εκεί θυμήθηκα ότι ξέχασα το μαγιώ μου…
Το απόγευμα πήγα στο συνέδριο και μετά τη λήξη… κατά τις 8.30 πήγα στον Άγιο Νικόλαο στη Σπλάντζια.
Κατεβαίνοντας για το λιμάνι… δεν μπορείς να αντισταθείς.
Η ώρα αυτή είναι η καλύτερη… δροσιά και βρίσκεις θέσεις να κάτσεις. Στις 9.00 η δροσιά παραμένει αλλά δεν βρίσκεις θέσεις. Όμορφα μαγαζιά με καλούς μεζέδες ή/και φαγητό. Μετά μια βόλτα στο λιμάνι που διατηρεί πάντα τη γοητεία του.
Το λιμάνι όλες τις ώρες έχει μαγικές εικόνες.
Σάββατο πρωί συνέδριο μέχρι το απόγευμα κατά τις 6.00 που έφυγα για μια συνάντηση με αγαπημένους μαθητές ( κάποτε) που είχαμε δώσει ραντεβού για καφέ.
Στο ενδιάμεσο διάλειμμα το μεσημέρι… πετάχτηκα στη κουκουβάγια ( πίσω από τους τάφους των Βενιζέλων για ένα καφέ)
Κάποιοι θα θυμηθούν τη θέα.
Ακόμα και η διαδρομή από το Πολυτεχνείο Κρήτης στα Χανιά ήταν μοναδική :
Αμέσως μετά τους τάφους των Βενιζέλων κατεβαίνοντας για Χανιά.
Ξεκινήσαμε με καφέ και είχαμε τόσα πολλά να πούμε που δεν σταματήσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα και… Πήγαμε στις “γλωσσίτσες…” ( δεν θέλω σχόλια γιατί δίνω μυστικά τώρα και δεν θα ξαναγράψω) όπου φάγαμε ένα καταπληκτικό πιλάφι με σουπιά στο μελάνι της (!!!!) Κατάμαυρο μέσα στο σκεύος, δεν σου κάνει αίσθηση να φας, αλλά άμα φας… αρχίζει ο ανταγωνισμός.
Θα προσέξατε πιθανόν ότι τόσο το συνέδριο όσο και οι παλιοί μου μαθητές, απλά αναφέρονται… θα έχουμε εκτενή αναφορά αργότερα.
Κυριακή πρωί… στα εργαστήρια… ο μόνος μαθητής εν μέσω πολλών συντελεστών του συνεδρίου…Και αυτό αργότερα.
Κυριακή μεσημέρι μετά τη λήξη του συνεδρίου, αναχωρώ και πάω μια βόλτα μόνος μου στο λιμάνι… Πάντα μπορείς να απολαύσεις ένα καφέ στο λιμάνι και να βλέπεις το φάρο… Κάτι τέτοιο δηλαδή :
Και έτσι έκλεισε ο κύκλος του συνεδρίου… Το βράδυ αναχωρούσα με το βραδινό αεροπλάνο ( ακριβότερο αυτό 32 € αν θυμάμαι καλά ).Έτσι μετά το καφέ βρέθηκα επιτέλους με τη ξαδέλφη μου τη Κική που με φιλοξενούσε και της οφείλω και από εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ, και τα είπαμε μέχρι να πάω το βραδάκι στο αεροδρόμιο.
Αυτό είναι το κομμάτι για τα Χανιά. Μαγικό όπως και να το δεις. Όσο να είμαι εκεί πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο και όμορφο. Το συνέδριο μου πήρε αρκετό χρόνο, αλλά η καλύτερη ιδέα που είχα ήταν να φύγω Πέμπτη μεσημέρι. Με βόλεψε και το πρόγραμμα του σχολείου έχοντας λίγες ώρες μάθημα τη Πέμπτη, κέρδισα μία ολόκληρα μέρα στα Χανιά κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα…
Η Μαρία Μυστακίδου και το Μουσείο Τυπογραφίας, ο Κώστας Συρίγος και Νίκος Σταματάκης ( που ήρθε από το Ηράκλειο για να μας δει ) και η Σεμέλη Βουτσά-Ρεντζεποπούλου, που σπούδασε στο Χανιά και από ότι κατάλαβα… δεν τη βλέπω να φεύγει όλοι παλιοί μου μαθητές που μου έδωσαν ένα ακόμα λόγο να έρχομαι στα Χανιά και μου έδειξαν ότι όλα αυτά τα χρόνια… κάτι καλό κάνω για να τους έχω κοντά μου μετά από τόσα χρόνια.
Για αυτά όμως αύριο ( μάλλον)
Τη καλησπέρα μου .
Πόσο γρήγορα ξεχνάνε…
Προσπαθώ να καταλάβω…
Κόψανε την ύλη μιας χρονιάς… Ένα δίωρο χημείας κατεύθυνσης από τη Β Λυκείου, και “δώσανε” μία ώρα επιπλέον στην Γ Λυκείου για να κάνουμε τι ακριβώς εμείς οι χημικοί με τα παιδιά που θα δώσουν εξετάσεις… Να καλύψουμε ποια ύλη ακριβώς…
Τι νομίζουν ότι είναι η διδασκαλία… ζάχαρη και πάει με το ζύγι; Δεν πήρες χθες ένα κιλό πάρε σήμερα ενάμιση και έρχεσαι στα ίσα σου. Δεν μας τα λένε καλά… πάλι σε εμάς μεταθέτουν το άγχος και τις ενοχές για τη δική τους ανημποριά να ελέγξουν δυο πράγματα και να μοιράσουν “δυο γαϊδουριών άχυρα”. Πάλι εμείς θα πρέπει να υποστηρίξουμε τους μαθητές μας και να τους βάλουμε στη λογική της Χημείας για να μπορέσουν να δουλέψουν στη Γ Λυκείου και να μπορέσουν να πλησιάσουν τα όνειρά τους.
Περιμένω όλο αγωνία να δω η επιτροπή που επεξεργάζεται το πρόβλημα της Χημείας και των Λατινικών ( για τα οποία δεν έχω άποψη ποια ακριβώς είναι η ύλη) να δω ποια κομμάτια θα αφήσουν και ποια θα κόψουν… γιατί το έχουν ξανακάνει αυτό το έξυπνο… Ναααιιιιιι!!! Πρόπερσι… κάψανε την ονοματολογία από την χημεία της Β Λυκείου – γιατί λέει είχαν κάνει οργανική στο Γυμνάσιο και τα ξέρανε οι μαθητές και έπρεπε να το κάνουμε στη πρώτη Λυκείου ( που με τα ζόρια προλαβαίνουμε να κάνουμε την ύλη που είχαμε μέχρι τότε, όχι τα επιπλέον κεφάλαια που είχαν προσθέσει… έτσι) και μετά πηγαίναμε να κάνουμε μάθημα και φυσικά δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Και φυσικά κάναμε την ονοματολογία από σημειώσεις. Δεν μάθανε τίποτε… αν και το καταλάβανε το λάθος γιατί την επόμενη χρονιά είπαν να ξεκινήσουμε από το κεφάλαιο της Α λυκείου με την ονοματολογία… Ακόμα στο site του Υπουργείου Παιδείας έχουν τη παλιά χημεία για τη Β Λυκείου – χωρίς την ονοματολογία.
Και τώρα τι θα κάνουν; Πάλι θα κολλήσουν κεφάλαια και θα μας βάλουν να τρέχουμε μικροί μεγάλοι. Και θα μιλήσουν για ΝΕΟ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Εγώ έχω μία απορία όμως… Αυτοί που κάνουν τις κατανομές ύλης, πόσο καιρό έχουν να μπουν σε τάξη να διδάξουν; Τώρα που μεγαλώσανε και γίνανε 30άρες. Και πώς διδάσκουν; Μήπως όπως ο φίλος μου ο Μπάμπης, που όταν εγώ έλεγα ότι δεν προλαβαίνω μου έλεγε : – Μα γιατί το αναλυτικό πρόγραμμα λέει 2 ώρες και σε δύο ώρες το κάνω. Και σε δική μου απορία : – Τι κάνεις όταν βλέπεις ότι δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν οι μαθητές… Μου απάντησε : – Τί να κάνω… Προχωράω, δεν μπορώ να περιμένω. Έτσι σου βγάζω διπλάσια ύλη ( έτσι το λέω… μη το πιστέψει κανείς… Ξέρω γω τι γίνεται καμιά φορά).Έτσι μου φαίνεται… Ότι η κατανομή σελίδων για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις είναι “ζάχαρη” και πάει με το ζύγι. Και το πρόβλημα δεν είναι στις ώρες. Η μάθηση θέλει το χρόνο της… το άπλωμα μέσα στην εκπαίδευση. Τώρα η πρώτη και η δευτέρα Λυκείου “απέχουν πάααααρα πολύ” από την Γ λυκείου και τις εξετάσεις. Και οι μαθητές, ακόμα και αυτοί που δηλώνουν Θετικό προσανατολισμό, θεωρούν ότι θα τα μάθουν του χρόνου… και θα γίνει πανικός.
Συγχαρητήρια λοιπόν… για άλλη μια φορά τα φτιάξατε μια χαρά. Σε εμάς το μόνο που μένει είναι
1. Να δούμε επιτέλους το πόνημα της επιτροπής για να δούμε τι θα διδάξουμε.
2. Να δούμε τα βιβλία… ( λέμε τώρα) για να δούμε τι έχουν μέσα.
3. Να φτιάξουμε σημειώσεις… για όλα αυτά που θα έχουν κόψει αλλά θα είναι απαραίτητα για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας.
4. Να δούμε πως θα χωρέσουμε αυτά που θα μας ζητήσουν στις διαθέσιμες ώρες.
5. Να δούμε τι θεωρούν ότι γνωρίζουν οι μαθητές και εμείς ξέρουμε ότι δεν τα ξέρουν ( και δεν θέλω σχόλια ότι οι προηγούμενοι καθηγητές φταίνε… Αυτά τα λένε οι άσχετοι).
6. Να ξεκουραστούμε γιατί έρχεται δύσκολος χειμώνας.
Και αυτά τα γράφω εγώ, με 29 χρόνια υπηρεσίας στις τάξεις και άπειρες έτοιμες σημειώσεις και… και… και…
Προσπαθώ να καταλάβω τη λογική… αν υπάρχει.
Τη καλησπέρα μου
Πέρασε κιόλας ενάμιση μήνας…
Κάποια στιγμή σήμερα βρέθηκα και από το blog μου και εκεί είδα ότι έχουν περάσει 40 και μέρες από τη τελευταία φορά που έγραψα. Τελικά ο καιρός περνάει όταν… τρέχεις.
Έτσι σε αυτό το διάστημα έγινε η κουζινοχημεία με μεγάλη επιτυχία. Παρά τον κακό καιρό ( έβρεχε συνέχεια) είκοσι παιδάκια με τους γονείς τους ήρθαν να παρακολουθήσουν την χημεία αλλιώς. Δύο ώρες χημεία στη πράξη χωρίς εξισώσεις και με πολύ συμμετοχή από τα παιδάκια.
Η κουζινοχημεία σε πλήρη εξέλιξη.
Ακολούθησε το Science Festival, το πανηγύρι των φυσικών επιστημών.
Μετά είχαμε τη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου που έγινε 23 Μάρτη με τα παιδάκια της Γ Λυκείου να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Άρα έχουμε βιντεογράφηση και παραγωγή βίντεο.
Στη συνέχεια στις 26 Μαρτίου είχαμε το τραπέζι Χημείας, όπου 7 χημικοί μίλησαν στους μαθητές για το τι μπορεί να κάνει ένας χημικός, παρουσιάζοντας μέσα από τις δουλειές τους και τις σπουδές τους τις προοπτικές που έχει ένας χημικός. Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω τους φίλους χημικούς που βρέθηκαν στο τραπέζι.
Στις 31 Μαρτίου είχαμε το “Συμπόσιο του Πλάτωνα” σε “γαλλική έκδοση” από την ομάδα θεάτρου του Γαλλικού τομέα. Εδώ είχαμε ζωντανή μετάδοση και φωτογράφιση.
Τη 1η Απρίλη είχαμε το θέατρο στα αγγλικά, όπου είχαμε 4 αποσπάσματα από το έργο του Shakespeare στα Αγγλικά υπό τη καθοδήγηση της κ. Φαρμάκη. Μπορείτε να δείτε αποσπάσματα από τη θεατρική παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ. Εδώ είχαμε ζωντανή μετάδοση και φυσικά βιντεογράφηση.
Στις 2 Απριλίου είχαμε τη Μήδεια από μαθητές της Γ Γυμνασίου – κυρίως – με τη καθοδήγηση της κ. Παρασκευοπούλου. Τα αποσπάσματα είναι εδώ. Και εδώ ζωντανή μετάδοση και βιντεογράφηση.
Η βιντεογράφηση σημαίνει σε δεύτερη φάση τη δημιουργία του βίντεο από την εκδήλωση.
Και φτάσαμε στο Πάσχα, όπου πέρασα αξέχαστα ολοκληρώνοντας την εργασία μου για το συνέδριο της Σύρου, που θα παρουσιάσω στα τέλη του Ιουνίου. Και φτάσαμε στη βδομάδα που τελειώνει όπου είχα τρια τεστ, άρα έχω να διορθώσω τώρα αυτά τα γραπτά, οπότε έπρεπε να βγάλω θέματα, και να τα ελέγξω.
Τη βδομάδα που τελειώνει είχαμε και τον διαγωνισμό Φυσικής στο Σχολείο για μαθητές της Γ Γυμνασίου.
Με όλα τα παραπάνω, πάλι καλά που έχω ακόμα το blog. Η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει η φάση εκείνη που έγραφα ότι ήθελα, και τις σκέψεις μου για όλα όσα με απασχολούν. Και δεν φτάνανε όλα αυτά…στις αρχές Μάη έχω ένα συνέδριο να παρακολουθήσω, για τις χρήσεις του ανοικτού λογισμικού στην εκπαίδευση και στις 15 Μάη δίνω γαλλικά, με καθυστέρηση κάπου 40 χρόνια. Δεν πειράζει όμως… που θα πάει… θα του δούμε και αυτό.
Γιατί τα έγραψα αυτά, Δεν ξέρω μάλλον για να δικαιολογηθώ. Ίσως για να τα θυμάμαι. Τέλος πάντων.
Μεχρι την επόμενη εγγραφή, που ελπίζω να είναι πιο σύντομα, και να έχει θέμα περισσότερο ελεύθερο. Μέχρι τότε
Τη καλημέρα μου.
