Η Χημεία στη Κουζίνα και άλλες ιστορίες…
Όλα ξεκίνησαν πριν 40 χρόνια το 1975. Τότε ένας καθηγητής μου, ο Κυριάκος Λινάκης, με συνεπήρε με το μάθημά του στη Χημεία… και αποφάσισα να γίνω χημικός. Δεν ήξερα τι ακριβώς είναι, απλά ήξερα ότι μου άρεσε. Μετά από 4 χρόνια έδωσα εξετάσεις και μπήκα χημικός…. από τύχη. Ήταν η 31η επιλογή μου και μπήκα χημικό Ιωαννίνων. Ήταν τύχη από πολλές μεριές . Πρώτα απ΄όλα συμπληρώνοντας μηχανογραφικό χωρίς βαθμολογίες ήταν μάλλον τυχερή ζαριά που μπήκα χημικό. Τα Γιάννενα ήταν μια άλλη εξαιρετική τύχη, γιατί όντας 40 άτομα στο έτος βίωσα εξαιρετικές συνθήκες εκπαίδευσης με νέους καθηγητές που είχαν όρεξη για δουλειά και εργαστήρια πλήρη και λειτουργικά.
Τέλειωσα το χημικό, το στρατιωτικό και από το 1986 ξεκίνησα να διδάσκω. Φροντιστήριο στην αρχή και από το 1988 σε σχολείο. Από το 1990 στην Ελληνογαλλική Σχολή της Αγίας Παρασκευής. Δεν δούλεψα ούτε μια μέρα βιομηχανία γιατί θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να συνηθίσω τη ρουτίνα.
Πολύς κόσμος με ρωτάει αν το να κάνεις κάθε μέρα μάθημα δεν είναι ρουτίνα; Όχι. Ποτέ δεν ήταν και ούτε θα γίνει. Πάντα οι μαθητές κάνουν τη κάθε μέρα διαφορετική και ενδιαφέρουσα. Κάθε μέρα έχει τη πρόκλησή της και κάθε μέρα είναι διαφορετική από τη προηγούμενη.
Αυτό που είναι περιοριστικό είναι το αναλυτικό πρόγραμμα. Είναι σε τόσα πράγματα μέσα η χημεία και τόσα να πεις και να δείξεις… που όταν έχεις να βγάλεις την ύλη δεν προλαβαίνεις να πεις και να κάνεις.
Όλα τα χρόνια ψάχνω να βρω το διαφορετικό και το καινούργιο, αυτό που θα δώσει μια άλλη διάσταση και να απομυθοποιήσει τη χημεία, να τη φέρει πιο κοντά στον καθένα μας.
Έχουν υπάρξει πολλές αφορμές και πολλές ευκαιρίες, μέσα από ομιλίες, διαλέξεις,παρουσιάσεις. Φέτος παρουσιάστηκε μια καινούργια ευκαιρία….
ΚΟΥΖΙΝΟΧΗΜΕΙΑ!!!
Μετά από μια πρόταση της Χαράς Μαραντίδου, παλιάς μου μαθήτριας να παρουσιάσω κάποια εργαστήριο χημείας στο Κέντρο επισκεπτών του Κέντρου Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με χτύπησε… κατακέφαλα. Θα κάνω χημεία χωρίς αντιδραστήρια, και χωρίς χημικά όργανα. Με πιατάκια, ποτηράκια και μπουκαλάκια από τα οικιακά είδη και το σούπερ μάρκετ, θα μπορέσω να δείξω ότι τα πάντα είναι χημεία.
Και όταν λέμε χημεία, δεν εννοούμε εκείνους τους τρελούς επιστήμονες με το… περίεργο βλέμμα που κάνουν εκρήξεις, βγάζουν φωτιές ή τινάζουν τη μισή γειτονιά στον αέρα ( χωρίς βέβαια να αποκλείεται και αυτό). Όμως μάλλον δεν μπορείτε να φανταστείτε τη γιαγιά σας σαν χημικό. Και όμως είναι και μάλιστα καλή χημικός.Ξέρει πως να αξιοποιεί πολλά πράγματα που δεν φαντάζεστε. Μπορεί να σας βάψει κόκκινα αυγά με κρεμμύδι ή να σας φτιάξει υπέροχο κρασόξυδο από το παλιό κρασί. Μπορεί να φτιάξει λικέρ, στη ταράτσα ή να αρωματίσει τη ντουλάπα χωρίς να αγοράσει αρωματικά ( με ένα ματσάκι λεβάντα τυλιγμένο σε ένα μαντήλι.
Δεν ξέρει τη χημεία πίσω από αυτά που κάνει, αλλά σίγουρα ξέρει τι να κάνει. Και πως να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που της δίνει η κουζίνα της.
Έτσι μεθαύριο σας προσκαλώ σε ένα ταξίδι στη κουζινοχημεία. Στη χημεία που θα γίνει στο κέντρο επισκεπτών στο Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο. Είναι για ηλικίες από 9 μέχρι 14, τουλάχιστον έτσι το έχω σχεδιάσει και δεν το έχω βαρύνει με πολύ θεωρία και πολύ εργαστήριο. Τόσο όσο χρειάζεται για να δούμε μερικά πράγματα.
Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ελάτε να τα πούμε από κοντά τη Παρασκευή στις 5.00 το απόγευμα.
Ελάτε να δούμε τη Χημεία αλλιώς, όπως πραγματικά είναι μέσα στη ζωή μας.
Τη καλησπέρα μου.
Ο μισθός που δεν τελειώνει ποτέ…
Το όνειρο κάθε μισθωτού. Θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει. Και όμως υπάρχει… αλλά πληρώνεται αργά και με τρόπο μη σταθερό. Όποτε προκύψουν οι συνθήκες.
Για παράδειγμα σήμερα πήρα μια δόση. Μια διπλή δόση. Σίγουρα θα με κρατήσει για μεγάλο διάστημα και θα μπορέσει να συμπληρώσει τις ανάγκες μου όποτε μου χρειαστεί. Αλλά οι ανάγκες αυτές δεν αγοράζουν κάτι. Είναι οι ανάγκες που έχει κάθε άνθρωπός να του πούνε ότι κάνει καλά τη δουλειά του και ότι αυτό που κάνει είναι καλό.
Αρκετά με τους γρίφους.
Σήμερα στο σχολείο είχαμε μια ημερίδα για τους μαθητές του δημοτικού και το πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Και σήμερα είδα δύο παλιούς μου μαθητές. Τον ένα σαν εισηγητή σε μια από τις ομιλίες για τους γονείς, και τον άλλο, σαν μελλοντικό γονέα μαθητή του σχολείου μας.
Τον Γεράσιμο Γερολυμάτο από το 1998 που έφυγε από το σχολείο δεν τον είχα ξαναδεί. Είχα χάσει τα ίχνη του και από τους συμμαθητές του που έβλεπα κανείς δεν ήξερε. Και σήμερα εμφανίζεται στη Σχολή σαν εκπρόσωπος του ΚΕΛΠΝΟ για να μιλήσει για θέματα υγιεινής και μετάδοσης ασθενειών. Τότε στην δεύτερη δέσμη ( 6 ή 7 παιδάκια ) κάναμε σε μια από τις μικρότερες αίθουσες του σχολείου ( εμείς τη λέγαμε τηλεφωνικό θάλαμο). Ο Γεράσιμος από τα πιο ατίθασα μυαλά, το πιο πειραχτήρι σίγουρα… Για να καταλάβετε του είπα να προσέχει μη δαγκωθεί μη δηλητηριαστεί… Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσει και να μη πειράξει κάποιον. Το δώρο του για τα γενέθλια μου ήταν ένα καρφί και το άλμπουμ, Living in the past των Jethro Tull. ( Τα σχόλια δικά σας). Τώρα στα 34 του η διαφορά δεν φαίνεται τόσο μεγάλη όσο πριν 17 χρόνια. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Και έγινε μεγαλύτερη όταν μου σύστησε τη γυναίκα του. Είναι αυτό το συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται όταν ο παλιός σου μαθητής, σε πλησιάζει σαν φίλος πια, να σου μιλήσει να σου δείξει την οικογένεια του. Και κάθεσαι και μοιράζεσαι αναμνήσεις και πληροφορίες για τους συμμαθητές. Αξία ανεκτίμητη. Οι σχέσεις μας “ψυχράνθηκαν” όταν μου απήγαγε το “πολύτιμο” κομπιουτεράκι μου, και πέρασα δύσκολες μέρες, μέχρι να γίνουν οι διαπραγματεύσεις για τα λύτρα ( που ήταν βαθμολογικά) και να καταλήξουμε σε συμφωνία. Με είχε “προειδοποιήσει να μην ανακατέψω… τη διεύθυνση… γιατί δεν θα ξαναέβλεπα το κομπιουτεράκι. Μιλάμε για σενάριο ολόκληρο. Αυτός ήταν ο Γεράσιμος και από ότι καταλαβαίνω, ακόμα το χιούμορ υπάρχει μια και εκείνο το χαμόγελο της σκανδαλιάς εξακολουθεί να φωτίζει το πρόσωπό του, στη σκέψη ότι… κάτι θα πει… και εκεί αν ξέρεις… λες “τώρα έρχεται…”. Κυρίες και κύριοι ο Τζέρι… ( για εμένα πάντα Τζέρι θα παραμένει).
Ο Γεράσιμος Γερολυμάτος μιλάει στους γονείς για την υγιεινή και την προστασία από τις λοιμώξεις.
Ο άλλος μισθός ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Ο Χρήστος Κυριακόπουλος εμφανίστηκε με τη γυναίκα του και το παιδάκι τους. Με τον Χρήστο έχουμε ξαναβρεθεί, μια και οι απόφοιτοι του 1995 είναι από εκείνους που βρίσκονται συχνά και δεν ξεχνούν να μας φωνάζουν, τη Μαρία Τριανταφύλλου και εμένα. Και φυσικά πάμε τρέχοντας.
Έτσι και ο Χρήστος, αφού με βρήκε, με ρώτησε για τη Τριανταφύλλου φυσικά, όπου βρεθήκανε φυσικά στο γήπεδο.
Νομίζω ότι η φωτογραφία μιλάει μόνη της.
Ο Χρήστος και η σύζυγος του με την Χαρά ( τη κορούλα τους…όνομα και πράγμα) μαζί με τη Μαρία Τριανταφύλλου στα γήπεδα.
Όταν λοιπόν μετά από 15 και είκοσι χρόνια, οι μαθητές σου σε ψάχνουν και έρχονται με τις οικογένειες τους να σε δουν… δεν μπορεί… κάτι καλό κάνεις. Και όταν κάθεσαι να πιεις το καφέ μαζί τους ( παλαιότερη εγγραφή : Αξία ανεκτίμητη ) σαν φίλοι πια, και βλέπεις ότι όποτε χρειαστεί είναι εκεί με ένα τηλέφωνο ή μια εγγραφή στο φατσοβιβλίο ( όπως έγινε όταν χρειάστηκα αίμα για τον πατέρα μου ), καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πια μια σχέση μαθητή – καθηγητή, αλλά κάτι πολύ παραπάνω.
Και αυτό κυρίες και κύριοι, είναι κάτι που λίγοι το καταλαβαίνουν. Είναι ένας μισθός μυστικός και ταυτόχρονα ένας μισθός που δεν τελειώνει ποτέ.
Εγώ απλά να πω ευχαριστώ σε όλους τους μαθητές μου από το 1986 και μετά, που με κρατάνε νέο με τις ιδέες τους, με κρατάνε σε εγρήγορση με τις αμφισβητήσεις τους, με κρατάνε μέσα στην εποχή με την καθημερινότητα τους και με βοηθάνε να μη μείνω να ξεχαστώ κάπου περιμένοντας την.. ημερομηνία λήξης.
Τη καλησπέρα μου…
Πάμε μια βόλτα στο Πολυτεχνείο…
Από σήμερα ξεκινήσανε οι μικρές διακοπές όπως λέμε. Μια μικρή ανάπαυλα στο καθημερινό τρέξιμο και άγχος. Για να μη μας πέσει όμως βαρύ και καούμε από τη συγκίνηση είπαμε σήμερα για πρώτη μέρα, να πάμε μια βόλτα από το Πολυτεχνείο. Οργανώσαμε λοιπόν με το αρμόδιο γραφείο και την κ. Πασπαλιάρη, μια επίσκεψη στο Πολυτεχνείο. Μετά την αρχική παρουσίαση από τον κ. Βαγγέλη Αγγελή, οι μαθητές υπέβαλαν ερωτήσεις τις οποίες απάντησε ο κ. Αγγελής μαζί με τη κ. Κωνσταντίνα Κόλλια ( καθηγήτρια της Σχολής των Χημικών Μηχανικών )
Ο κ. Αγγελής και η κ. Κόλλια απαντούν στους μαθητές για το Πολυτεχνείο.
Μετά την αρχική ενημέρωση πήγαμε στο εργαστήριο οχημάτων των Μηχανολόγων μηχανικών όπου ο κ. Διονύσης Ασβεστάς, μας ξενάγησε στο κόσμο των μετρήσεων στα οχήματα και τη σημασία τους. Μας έδειξε το “πειραματόζωο” φορτηγό και τι ακριβώς πειράζουν και τι ψάχνουν.
Ο κ. Ασβεστάς μας δείχνει το φορτηγό και τους διάφορους αισθητήρες που έχουν ενσωματωθεί.
Μετά κατεβήκαμε στο υπόγειο όπου στήνεται η φόρμουλα με την οποία οι φοιτητές συμμετέχουν σε διεθνείς πανεπιστημιακούς αγώνες, με αξιόλογες επιδόσεις.
Η φόρμουλα με υλικά υψηλής τεχνολογίας, φτιαγμένη στο “χέρι” με πολύ αυστηρές προδιαγραφές.
Σειρά είχε το εργαστήριο “βιομηχανικής χημείας” όπου είδαμε εγκαταστήσεις βιοντήζελ, φιλτραρίσματος αερίων, οριζόντιο κλίβανο και πολλά άλλα, τα οποία μας παρουσίασε ο κ. Γιάννης Σέμπος.
Ο κ. Σέμπος εξηγεί στους μαθητές τις εγκαταστάσεις που βλέπουν σε αυτό το εργαστήριο.
Κατα τη διάρκεια της επίσκεψη μας στο εργαστήριο, μας επισκέφτηκε για να μας χαιρετήσει ο κοσμήτορας της σχολής κ. Ανδρέας Μπουντουβής.
Ο κ. Μπουντουβής μιλάει στους μαθητές.
Ακολούθησε το εργαστήριο Φυσικοχημείας όπου είδαμε μια αντίδραση που δεν τελειώνει ποτέ, και τον ρόλο του ηλεκτρισμού στη πραγματοποίηση μιας χημικής αντίδρασης.
Ο κ. Αντώνης Καραντώνης και ο μεταπτυχιακός φοιτητής κ. Γιάννης Αντωνόπουλος μας ξενάγησε στο μαγικό κόσμο της φυσικοχημείας.
Ο κ. Καραντώνης μιλάει στους μαθητές για τον χαλκό και τις σύγχρονες εφαρμογές του.
Τελευταία επίσκεψη ήταν στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, όπου ο κ. Πέτρος Σχοινάς, μας ξενάγησε σε ένα κόσμο, τόσο κοντά μας και ταυτόχρονα τόσο μακρινό μας. Είδαμε εντυπωσιακά πράγματα με μεγεθύνσεις μέχρι 2000 φορές. Προσωπικά τρομοκρατήθηκα όταν ενημερώθηκα ότι αυτή η διάταξη μπορεί να μεγεθύνει μέχρι 500.000 φορές, όταν σκέφτηκα τι μπορώ να δω.
Στο χώρο του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου με τις φωτογραφίες του… “άλλου κόσμου” στο τοίχο.
Σε όλη τη διάρκεια της περιήγησης, που κράτησε περίπου 4 ώρες, μαζί μας συνεχώς ήταν η κ. Κωνσταντίνα Κόλλια η οποία ουσιαστικά ήταν και η ξεναγός μας στα τρία τελευταία εργαστήρια.
Μέσα από αυτή την επίσκεψη θέλω να πιστεύω ότι οι μαθητές μας μπόρεσαν να αποκτήσουν μια εικόνα για το τι σημαίνει Πολυτεχνείο και να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα σχετικά με τις σπουδές τους.
Μέσα από αυτή την εγγραφή θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους “οικοδεσπότες” μας οι οποίοι έδωσαν χρόνο από το δικό τους για να μας φιλοξενήσουν να μας κάνουν να αισθανθούμε τόσο άνετα και φυσικά να μας εξηγήσουν τι ακριβώς γίνεται στο Πολυτεχνείο.
Θα ήθελα ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τη Κωνσταντίνα Κόλλια, η οποία με παρέπεμψε στο πρόγραμμα ΔΑΣΤΑ ( = επισκέψεις σχολείων στο ΕΜΠ ) και έτσι μπορέσαμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα εργαστήρια ( και με τη δική της παρέμβαση στο τμήμα Χημικών Μηχανικών ακόμα περισσότερα ) αλλά και γιατί η συνεχής παρουσία της στην περιήγηση αποτέλεσε εγγύηση ότι δεν θα χαθούμε ( πραγματικά δαιδαλώδεις εγκαταστάσεις ).
Οπότε μένει να δούμε πόσοι από τους μαθητές μας του χρόνου τέτοιο καιρό θα ξαναβρεθούν στις ίδιες “γειτονιές”.
Τη καλησπέρα μου.
Χιονάει μανούλα’μ χιονάει….
Μικρό διάλειμμα από τη σειρά των εγγραφών για τη Λυών για να τρέξουμε στην επικαιρότητα…
Λοιπόν έχουμε και λέμε… σήμερα χιόνισε…Δηλαδή από εχθές χιόνιζε αλλά σήμερα το παράκανε. Βέβαια εμείς πήγαμε στη δουλειά μας. Είναι κάτι που κάνουμε κάθε μέρα και με κάθε καιρό…Όπως όλοι. Ρίξαμε μια ματιά στις ανακοινώσεις για να δούμε αν έχει γίνει καμία ανακοίνωση για κλειστά σχολεία.
Δεν υπήρχε τίποτα μια και η μόνη ανακοίνωση ήταν ότι ανοίγουμε στις 10.00 λόγω παγετού. Όσα παιδιά έρχονται μόνα τους θα έρχονταν στις 10.00 ( τρίτη ώρα ), ενώ όσα παιδιά έρχονταν με τα λεωφορεία ήρθαν στην ώρα τους χωρίς καθυστερήσεις.
Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν αυξήθηκε η χιονόπτωση, η νομαρχία έκλεισε τα σχολεία, αλλά για εμάς ήταν αργά, μια και οι μαθητές μας ήταν ήδη στα λεωφορεία και εμείς στο σχολείο. Οπότε έπρεπε να βρούμε τρόπο να “διώξουμε” τους μαθητές μας και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Βλέπετε δεν μένουν στη δίπλα γειτονιά όπως στα δημόσια σχολεία αλλά συγκεντρώνονται από όλη την Αθήνα. Ξεκίνησε η διαδικασία σιγά – σιγά και για το Λύκειο είχε ολοκληρωθεί κατά τις 11.00. Εν τω μεταξύ βρήκα ευκαιρία και πήρα μερικές φωτό από το σχολείο :
Κατά τις 9.00 δεν έδειχνε πολλά πράγματα.
Κατά τις 10.00 άρχισε να πυκνώνει.
Πολύ να πυκνώνει
Πολύ σύντομα το έστρωσε.
Η πρώτη φωτό μετά από μία ώρα.
Η πίστα για τον αγώνα ταχύτητας.
Το γήπεδο μπάσκετ
Οι “απέναντι”.
Η είσοδος.
Δεν είναι καιρός για να κρατήσει το χιόνι ή να το κάνει πάγο. Πάντως σήμερα το ευχαριστηθήκαμε.
Όσοι δεν μπορέσατε να το ευχαριστηθείτε, απολαύστε το από φωτό…
Καλό απόγευμα.
Η Λυών όπως τη γνώρισα… Μέρος δεύτερο
ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΥΩΝ-3 ΚΑΙ ΤΗ ΠΛΑΤΕΊΑ BELLECOUR
Το βράδυ κύλισε ήσυχα. Οι μαθητές μετά την ώρα “κατάκλισης” κοιμήθηκαν και δεν είχε “πήγαινε – έλα” στα δωμάτια, ούτε μαζώξεις. Το δε επόμενο πρωί, όλοι δώσαν το παρόν στο πρωινό, στην ώρα τους. Μέσα σε ένα πεντάλεπτο είχαν κατέβει όλοι. Αυτές είναι μικρές λεπτομέρειες αλλά σημαντικές. Ο δε μπουφές πλήρης και πολύ καλής ποιότητας όλα…και φυσικά τον τιμήσαμε δεόντως όλοι.
Ξεκινάμε λοιπόν για την επίσκεψη μας στο Lyon-3. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, περίπου 2,5 χιλιόμετρα από τον Ροδανό ( Ρον όπως τον λένε οι Γάλλοι), σε ένα παλιό καπνεργαστάσιο, που είναι ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Το εξωτερικό έχει διατηρηθεί, όπως και βασικά στοιχεία από την κατασκευή, όπως οι χυτές μεταλλικές κολώνες με τα κιονόκρανα “ιωνικού” ρυθμού στην αίθουσα αναμονής, τα δίχρωμα τούβλα και μερικά άλλα στοιχεία. Τα υπόλοιπα μάλλον όλα είχαν αλλάξει. Μεγάλα αμφιθέατρα, μια τεράστια πολυόροφη βιβλιοθήκη ( εμβόλιμο κτίριο – το μόνο μοντέρνο κτίριο μέσα στο εργοστάσιο ) και όλα εκείνα που είναι απαραίτητα σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο. Ξεναγηθήκαμε στους χώρους, πήγαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, όπου μας παρουσίασαν το πανεπιστήμιο και τις σχολές του.
Μετά την ενημέρωση πήγαμε για φάγητο στη φοιτητική λέσχη, όπου με 3,60 € έχεις ένα πλήρες γεύμα τριών πιάτων. Πολύ καλή τιμή θα έλεγα. Φάγαμε στο χώρο της λέσχης… μια τεράστια αίθουσα γεμάτη τραπέζια. Στη συνέχεια πήγαμε και παρακολουθήσαμε μάθημα. Μισοί οικονομικά και μισοί νομική. Εδώ μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. :
Αυτό είναι το ένα:
Όλοι μπροστά από ένα notebook πληκτρολογούσαν αυτά που έλεγε ο καθηγητής. Μόνο μια κοπέλλα σε όλο το αμφιθέατρο έγραφε σε ένα τετράδιο. Όλοι οι άλλοι πληκτρολογούσαν.
Το άλλο ήταν το μάθημα… αυτό καθεαυτό.
Ο καθηγητής καθιστός να μιλάει… άχρωμα, σε μια ώρα να έχει γράψει δύο τύπους τους οποίους ανέλυε ξανά και ξανά… και μετά υπαγόρευε μια – δυο προτάσεις. Μέσα σε μια ώρα ( ρολογιού ) οι μπροστινοί μου έγραψαν περίπου μισή σελίδα κείμενο. Δεν είχα συνηθίσει έτσι πριν 35 χρόνια. Διαδραστικότητα ελάχιστη με 2-3 ερωτήσεις που απάντησαν οι φοιτητές της πρώτης σειρά, χωρίς να ακούσει κανείς άλλος την απάντηση. Ρωτώντας έμαθα ότι δεν υπάρχουν βιβλία και εξετάζονται σε ό,τι λέει ο καθηγητής. Ρώτησα για ύλη, βιβλιογραφία ή κάτι άλλο και πήρα αρνητική απάντηση. Ή μάλλον δεν κατάλαβα ή μάλλον δεν κατάλαβαν. Δεν ξέρω. Οι μαθητές μας, όπως ήταν λογικό, πιάσανε το ορεινά έδρανα και παρακολούθησαν τη παράδοση.
Η επίσκεψη ολοκλρώθηκε κατά τις 5.30 με μια δεξίωση από τον Διευθυντή του Πανεπιστημιού και την Ελληνίδα πρόξενο
Εκεί κρίναμε ότι το μουσείο Lumiere που ήταν στο πρόγραμμα, θα μας “έπεφτε βαρύ” μετά από 10 ώρες στο πανεπιστήμιο και είπαμε να πάμε μια βόλτα στη πλατεία Bellecour, για να προλάβουμε για 2-3 ώρες να δούμε λίγο Λυών. Μια μεγάλη πλατεία ορόσημο, γεμάτη εμπορικά μαγαζιά, καφέ, bouchon και γενικά με πολλά μέρη να πας και να δεις. Ετσι είπαμε εμείς… αλλά “άλλαι αι βουλαί..”
Φτάσαμε εύκολα και γρήγορα μπροστά σε ένα τεράστιο κτίριο – υπο ανακαίνιση – παλιό νοσοκομείο από ότι μαθαμε – δεν θυμαμαι το όνομά του, δυο στενά πριν τη πλατεία.
Εκεί έγινε το “ατύχημα”. Σε μια φωτογράφιση μια τσάντα μαθήτριας βρέθηκε στο Ροδανό!!!. Κατά τη φωτογράφιση η μαθήτρια την έσπρωξε κατά λάθος, όπως πήγαινε να κάτσει σε μια πεζούλα. Με τα αδιάβροχα υλικά που ήταν φτιαγμένη έκανε ένα “μπαλλόνι” και επέπλεε… και εμείς τη βλέπαμε 8 μέτρα πιο κάτω να κολυμπάει. ( ήταν ψηλά η όχθη εκεί). Εκεί λέμε στην αρχηγό – ξεναγό να πάρει τηλέφωνο και να ειδοποιήσει την αστυνομία ή τη πυροσβεστική και η απάντησή της ήταν… “Τώρα πάει… χάθηκε…( ενώ τη βλέπαμε να επιπλέει ) Δεν θα έρθουν, δεν θα ασχοληθούν…δεν… δεν… δεν…” Μια άρνηση σκέτη. Προτίμησε να πάμε στη πλατεία Bellecour για να δούμε ένα γραφείο τουριστικής αστυνομίας να μας πει τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις (!!!). Πήγα μαζί της, περισσότερο για να εκτονώσω την ένταση που αναπτυσσόταν. Πάρε καλή μου ένα τηλέφωνο και αν σου αρνηθούν σου αρνήθηκαν. Μη προδικάζεις. Το γραφείο ήταν κλειστό (μέχρι τις 6.00 σημειώστε το και αυτό ). Και την έστειλα για καφέ… για λόγους ασφαλείας και γύρισα πίσω. Η τσάντα είχε καθυστερήσει σε κάποια κλαδιά αλλά η ορμή του ποταμού είχε κερδίσει και είχε ήδη βγει στα ανοικτα του ποταμού. Εν τω μεταξύ η διευθύντρια της Σχολής μας είχε πάρει τη Πυροσβεστική, η οποία αναγνωρίζοντας ότι είμαστε τουρίστες και πιθανώς στη τσάντα να υπάρχουν ταξιδιωτικά έγγραφα, είπε να βοηθήσει. Μέχρι να γυρίσω, είχε εμφανιστεί από το βάθος του ποταμού ένα επτάμετρο φουσκωτό με τρεις πυροσβέστες οι οποίοι ζήτησαν πληροφορίες γιατο τι ψάχνουν. Αφού τους εξηγήσαμε, κάνανε μια βόλτα κοντά στις όχθες του ποταμού και δεν βρήκαν τίποτα. Τους εξηγήσαμε ότι έχει ανοιχτεί στο κέντρο του ποταμού και μας είπαν ότι έχει πολλά ρεύματα και πιθανοτότατα έχει χαθεί. Τους ευχαριστήσαμε και με βαριά καρδιά αναχωρήσαμε. Εκεί λέω στη διευθύντρια μου ότι αν πάνε να ψάξουν, θα περιμένω να τους χαιρετίσω όταν επιστρέφουν, σαν ευχαριστώ, αν και δεν μας άφησαν περιθώρια ότι θα βρίσκαν κάτι. Στη φωτό το σκάφος όπως φαινόταν από εκεί που έπεσε η τσάντα. ( Η τσάντα τελικά βρέθηκε μετά τη γέφυρα που βλέπετε στο βάθος, και πριν τη τρίτη γέφυρα που ήταν σε άλλη τόση απόσταση )
Και πράγματι αντί να φύγουν τους βλέπω και πάνε να ψάξουν προς το κέντρο του ποταμού, οπότε ενώ φεύγουν οι υπόλοιποι εγώ περιμένω για το τυπικό “merci” όταν θα γυρνάγανε στη βάση τους. Πέρασαν τη δεύτερη γέφυρα παρακάτω και σχεδόν χάθηκαν. Μόνο οι προβολείς τους φαίνονταν πότε πότε. Μετά ακούω τις μηχανές να βρυχώνται ( δυο θηριώδεις EVINRUDE για αυτούς που ξέρουν ) οπότε λέω, εντάξει πάνε οι άνθρωποι σπίτι τους… Και τότε τους βλέπω να κόβουν και να ψάχνουν εκεί που είμασταν, κατεβαίνω σε ένα προβλήτα που είχε παρακάτω και κάνω σήμα οπότε με βλέπουν και έρχονται ΜΕ ΤΗ ΤΣΑΝΤΑ βέβαια, που την είχαν ψαρέψει κοντά ένα χιλιόμετρο παρακάτω. Η χαρά μου μεγάλη, τους ευχαρίστησα, μου την παρέδωσαν και απλά έφυγαν. Μετά βέβαια έγινε ακόμα μεγαλύτερο πάρτι όταν επιστρέψαμε την τσάντα στη μαθήτρια.
Έτσι βρήκαμε τη τσάντα και μόλις που πρόλαβα να πιω ένα καφέ και να “αποψυχθώ” κοντά μισή ώρα πριν την συνάντηση της επιστροφής!!! Έτσι είδα που είναι η πλατεία αλλά δεν είδα τη πλατεία Bellecour και φυσικά δεν περπάτησα τους δύο μεγάλους εμπορικούς πεζόδρομους που έχει δεξιά και αριστερά. Αλλά τη τσάντα τη βρήκαμε. Τέλος πάντων… κάποια άλλη φορά.
Και μια μικρή ταξιδιωτική λεπτομέρεια. Οι μαθητές μας κυκλοφορούν με φωτοτυπία της ταυτότητας ή του διαβατηρίου. Τα έγγραφα είναι κλειδωμένα στο ξενοδοχείο. Το γιατί το καταλάβατε με τη παραπάνω ιστορία. Η τσάντα όμως είχε άλλα πολύτιμα πράγματα, αλλά τουλάχιστον Αθήνα θα μπορούσε να γυρίσει.
Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε ομαλά, με φαγητό, επιστροφή στο ξενοδοχείο με μια μικρή βόλτα και τακτοποίημα στα δωμάτια. Οπότε η δεύτερη μέρα “σημαδεύτηκε” από τη περιπέτεια με τη τσάντα και τον επαγγελματισμό και το ενδιαφέρον των γάλλων πυροσβεστών τους οποίους και από εδώ ευχαριστούμε.
Και πάμε τη τρίτη μέρα στη Γκρενόμπλ… αλλά αυτό μάλλον αύριο.
Τη καλημέρα μου.
Η Λυών όπως τη γνώρισα… – Μέρος πρώτο
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ
Ο υπολογιστής δουλεύει στο φουλ…για να μετατρέψει τα αρχεία της βιντεοκάμερας, σε mpg, για επεξεργασία, οι φωτογραφίες έχουν αρχίσει να έρχονται, για το συνολικό φωτογραφικό λεύκωμα της εκδρομής, και εγώ μόλις ξύπνησα από τον “υποχρεωτικό” μεσημεριανό μου ύπνο, μια και χθες είχα μάλλον υπερένταση, μετά από τέσσερις καφέδες. Το ταξίδι από Λυών στην Αθήνα, ένα ταξίδι που κράτησε 9 ώρες είχε πολύ αγωνία και ένταση. Σήμερα είχα κανονικά σχολείο με ένα κανονικότατο πεντάωρο. Περισσότερα για αυτά σε επόμενες εγγραφές.
Το κείμενο που θα διαβάσετε δεν είναι ακριβώς τουριστικός οδηγός, αν και θα έχει και τέτοιες πληροφορίες, ούτε οδηγίες χρήσεως, αν και πάλι θα έχει τέτοιες πληροφορίες. Είναι κάτι σαν ημερολόγιο καταστρώματος, με μικρά εμβόλιμα μυστικά. Και πάμε αμέσως στο πρώτο : αν θέλετε να γνωρίσετε τη Λυών, μη πάτε με σαραντατρία παιδάκια. Προτιμήστε να πάτε με τα δικά σας, ή και χωρίς αυτά αλλά με καλή παρέα. Έχοντας τόσα πολλά παιδάκια, έχεις όσα προβλήματα συνήθως έχεις με τα 2-3 δικά σου πολλαπλασιασμένα Χ είκοσι. Έτσι όταν περνάς τον δρόμο, προσέχεις να έχει πράσινο φανάρι, και να μη ξεφύγουν και κινδυνέψουν από τα αυτοκίνητα. Ε το ίδιο και εδώ.. αλλά δεν προλαβαίνουν σαραντατρία παιδιά να περάσουν σε ένα φανάρι… οπότε ρίχνω το “κορμί μου στην άσφαλτο” και κάνω σήμα στα αυτοκίνητα, να μας δώσουν λίγο χρόνο ακόμα. Συνήθως το πετυχαίνω, αν και μερικές φορές, προτιμώ να κόψω την ομάδα στα δύο. Εδώ πρέπει να επισημάνω την “κοπαδηδόν” μετακίνηση των μαθητών. Δηλαδή αφού περνάει ο πρώτος ( μπροστάρικο κριάρι πχ ) περνάμε όλοι και δεν μας νοιάζει τι χρώμα έχει το φανάρι. Κανένας μα κανένας να μην ελέγχει τον δρόμο!!! Τέλος πάντων… θα τα πούμε και αυτά.
Και ξεκινάμε από το Ελ Βενιζέλος… όπως το λέμε. Προβλεπόμενη αναχώρηση 13.15 άρα 11.15 εμείς εκεί… μετρηθήκαμε, πήραμε τις κάρτες επιβίβασης, και μάθαμε ότι έχουμε μισή ώρα καθυστέρηση λόγω χιονιού στη Γενεύη… ΟΚ δεν χάθηκε και ο κόσμος. Την υπόλοιπη 1 ώρα και 45 λεπτά καθυστέρηση τη μάθαμε αργότερα. Ή μάλλον δεν την μάθαμε. Την βιώσαμε στη καρέκλα μπροστά από τη πύλη εξόδου… μια και η η επίσημη εκδοχή ήταν ότι έχουμε μια μικρή καθυστέρηση… ( Ελβετική ευγένεια!!! ). Έτσι 15.00 τροχοδρομούσαμε… Τέλος πάντων… μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό και ας μη το γράφουμε.
Και έτσι βρεθήκαμε στη Γενεύη…Παίρνουμε, γρήγορα πρέπει να ομολογήσω, τις βαλίτσες και πάμε για έξοδο, περνάμε έλεγχο διαβατηρίων…μάλλον τυπικό ( δεν ξέρω αν έβλεπε κάτι ο “υπάλληλος” που έβλεπε τις ταυτότητες και τα διαβατήρια, μια και δεν μας κοίταζε καν, για να δει αν μοιάζουμε με το έγγραφο που είχε ανά χείρας ). Μαζευόμαστε μπροστά από την πόρτα γιατί μάθαμε ότι πίσω από τη πόρτα είχε -3 βαθμούς Κελσίου και “ψωφόκρυο”. Ψάχνουμε τον οδηγό, ο οποίος μας είχε δώσει άλλο κινητό ( !!! ) – από το γραφείο του – που δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή η αρχηγός έμαθε το τηλέφωνό του… δεν ξέρω πως ακριβώς, και μετά από μισή ώρα τον βρήκαμε να μας περιμένει στις… αναχωρήσεις και να μας ρωτάει που χαθήκαμε… Μάθαμε ότι δεν μπορούσε να κάνει τον κύκλο να μας πάρει από τις αφίξεις – και από ότι φάνηκε αργότερα ευτυχώς γιατί ακόμα θα περιμέναμε – και έπρεπε να ανεβούμε εμείς στο πάνω όροφο των αναχωρήσεων να τον βρούμε… Οπότε, άντε κουβάλημα στο μισό αεροδρόμιο της Γενεύης για να ανεβούμε στις αναχωρήσεις, εμείς που μόλις φτάσαμε στις αφίξεις όπως γίνεται συνήθως, για να βρούμε το πούλμαν που είχε έρθει να μας εξυπηρετήσει και να μας παραλάβει από τις αναχωρήσεις. ( !!!! Ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν πολλά ερωτηματικά στο μυαλό μου… για τη κοινή λογική. Εντάξει σπάνια είναι, το ξέρω… πόσο σπάνια είναι δεν είχα καταλάβει… ). Αργότερα κατάλαβα γιατί ήταν στις αναχωρήσεις… Τέλος πάντων… δεν χάθηκε και ο κόσμος… είδαμε και λίγο περισσότερο αεροδρόμιο Γενεύης. Συνολικά… 3 ώρες περίπου καθυστέρηση γιατί έπρεπε να βάλουμε και τις βαλίτσες… και τις έβαζαν οι μαθητές μόνοι τους και δεν φημίζονται για την τάξη όταν στοιβάζουν βαλίτσες… μετά ήρθε ο οδηγός και κάποιες τις έβγαλε έξω, για να τακτοποιήσει τις υπόλοιπες και τις ξαναέβαλε μετά στη μπαγκαζιέρα…. Τέλος πάντων… αυτός κουράστηκε τελικά κάνοντας διπλή δουλειά. Εμείς απλά χάσαμε κανένα τέταρτο ακόμα…
Κάπου λοιπόν 7.00 τοπική ώρα λέμε να πάμε μια μικρή βόλτα Γενεύη να πάρουμε “μυρωδιά”. Αν είμασταν φυσιολογικά στις 5.00 ( 4.00 άφιξη και μία ώρα φόρτωμα θα είχε και περίπατο… ) Τώρα λίγο ήταν λίγο γιαπωνέζικο το στυλ. Μέχρι το καθεδρικό του Αγίου Πέτρου. Λίγο περπάτημα – όπου καταλάβαμε τι σημαίνει “μηδέν βαθμοί Κελσίου”, ανάβαση και ξενάγηση, επιστροφή στο πούλμαν και έξοδος για Λυών. Μερικές φωτό και άντε γεια. ( Αυτό είναι που εγώ ονομάζω γιαπωνέζικο στυλ ξενάγησης : βγαίνεις από τη μπροστινή πόρτα του λεωφορείου – βλέπεις το μνημείο, φωτογραφίζεις – και μπαίνεις από τη πίσω πόρτα και φεύγεις. Κάπως έτσι. Και κατά τις 8.00 ξεκινήσαμε για Λυών. Περάσαμε σχεδόν ελεύθερα – και ευτυχώς, θα καταλάβετε την τελευταία μέρα γιατί ) – από το τελωνείο και ξεκινήσαμε. Όλοι μιλούν για μιάμιση ώρα διαδρομή… Εντάξει περίπου μιάμιση… μπορεί και δύο.
Εν μέσω χιονοθύελλας αλλά σε πολύ καθαρούς δρόμους, με πολύ χιόνι δεξιά και αριστερά, φτάσαμε κατά τις 9.45 στο Ελληνικό εστιατόριο Διόνυσος. Χμ!!! Υποθέτω θα έχει και άλλα εστιατόρια. Ίσα που χωρέσαμε σε τρία μεγάλα τραπέζια. Πολύ εξυπηρετικοί αλλά η ποιότητα πολύ “τουριστική”. Η Ελληνική σαλάτα ήταν αυτό που βλέπεις στα πολύ τουριστικά μέρη και από ποιότητα και από ποσότητα. Το επιλέξαμε για να έχουμε ένα γνώριμο φαγητό για πρώτη μέρα, και να μη ψάχνουμε. Τώρα που το σκέφτομαι… είχαμε καλύτερες επιλογές. Όσοι έχετε διαβάσει για τα περίφημα bouchon της Λυών… μη βιαστείτε να γνωμοδοτήσετε ή να προτείνετε… περιμένετε λίγο. Θα φτάσουμε και σε αυτά.
Και έτσι κατά τις 11 ξεκινάμε για το ξενοδοχείο, όπου ο δικός μου χάρτης έλεγε ότι είναι 500 μέτρα από το κέντρο που καθίσαμε για φαγητό. Το GPS του οδηγού είχε άλλη άποψη.Έτσι φτάνουμε μπροστά από το ξενοδοχείο… στα 50 μέτρα, ορατό μπροστά μας στο δεξί μας χέρι, ψηλό αγέρωχο με τους 10 ορόφους του… αλλά το GPS έλεγε ότι πρέπει να στρίψει αριστερά… Τώρα τι να πω. Ξέρω ότι ο όμιλος ξενοδοχείων IBIS είχε 3-4 ξενοδοχεία στη Λυών και εγώ στη Λυών δεν είχα ξαναπάει οπότε είπα μήπως ήταν κάτι άλλο…έτσι στρίψαμε αριστερά, αριστερά, αριστερά και ξανά αριστερά και ωπ!!!! Πάλι στην ίδια θέση !!!! ( θαύμα !!! ) Και φυσικά το GPS έλεγε ότι πρέπει να στρίψουμε αριστερά!!! Έτοιμος ήταν να το ξανακάνει… όταν του προτείναμε το μοναδικό ( !!!! ) : Να πάμε να δούμε αυτό το ξενοδοχείο που το βλέπουμε μπροστά μας και αν δεν είναι αυτό που ψάχνουμε, θα μας πούνε αυτοί που πρέπει να πάμε… Δυσανασχετώντας… ( γιατί του λέγαμε πως να κάνει τη δουλειά του και του αμφισβητούσαμε το GPS του – κυρίως αυτό ) είπε να το δοκιμάσει. Τότε αποκαλύφθηκαν όλα!!!!
Τη προηγούμενη φορά που είχε πάει στο αεροδρόμιο της Γενεύης… είχε πάει ένα γκρουπ για να ταξιδεύσει για…οπουδήποτε και είπε… τι αναχωρήσεις, τι αφίξεις το ίδιο κάνει… θα πάω όπου με πάει το GPS. Και έτσι περίμενε να μας παραλάβει από τις αναχωρήσεις… Αφού έτσι του είπε το GPS.
Και φτάσαμε στο ξενοδοχείο… Πολύ καλό αλλά πολύ μικρά δωμάτια, όλα ίδια, ένα ξενοδοχείο ύπνου και για τον επαγγελματία, τον σύνεδρο, το στέλεχος που βρέθηκε μερικές μέρες στη Λυών… και για εμάς.
Η εκδρομή ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις… και όλο αγωνία περιμέναμε την επόμενη μέρα…
Στην επόμενη εγγραφή… οι επόμενες μέρες…
Τη καλησπέρα μου.
Οργανώνοντας μια εκπαιδευτική εκδρομή…
Τις τελευταίες μέρες είχα αναλάβει να φτιάξω ένα πρόγραμμα μιας εκπαιδευτικής εκδρομής στις δύο μεγάλες πανεπιστημιουπόλεις της Γαλλίας, τη Λυών και την Γκρενόμπλ. Τώρα που το πρόγραμμα έχει πάρει σάρκα και οστά και θα αρχίσει να τρέχει από αύριο που θα ξεκινήσει η εκδρομή, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπισα, ώστε να τα έχετε και εσείς υπόψη αλλά και να έχετε κάποιες απαντήσεις έτοιμες ή να σας δώσω κάποιες ιδέες.
Μέρος 1ο : Εισιτήρια. Είναι σημαντικό γιατί καθορίζουν τα όρια της εκδρομής και είναι ανελαστικά. Στη περίπτωση μας προτιμήθηκε η λύση της Γενεύης, μια και είναι μιάμιση ώρα απόσταση από τη λύση Παρίσι – Λυών με αεροπλάνο ή αεροπλάνο – τραίνο. Το κόστος θα ήταν μεγαλύτερο και το όφελος σε χρόνο μάλλον αμελητέο αν όχι αρνητικό. Υπήρξε όμως περιορισμός στις επιλογές. SWISSAIR μόνο και μέσα στο μεσημέρι…13.20 απογείωση. Και στην αντίστροφη πορεία χειρότερα… 12.15 από Γενεύη. Σε απλά Ελληνικά η τελευταία μέρα δεν υπάρχει. Ξυπνάμε, τρώμε πρωινό και φεύγουμε “τρέχοντας” για Γενεύη.
Μέρος 2ο : Διαθέσιμος χρόνος.Βοηθάει πολύ μια χρονογραμμή, όπου σε κάθε μέρα επισημαίνονται τα χρονικά ορόσημα που πρέπει να είμαστε κάπου και προβλέπεται και ο απαραίτητος χρόνος μετακίνησης. Αυτά “μαυρίζονται” για να φαίνεται τι περισσεύει.
Μέρος 3ο : Τα “DOS” και τα “DONTS”. Υπάρχουν κάποια πράγματα που επιβάλλονται και κάποια που δεν γίνονται. Αυτά που επιβάλλονται είναι να υπάρχει μια στάση κατά το μεσημέρι με ελεύθερο χρόνο για φαγητό, σε σχετικά περιορισμένο χώρο ( μεγάλες πλατείες, εμπορικοί δρόμοι, κα ) με ποικιλία επιλογών για φαγητό, όπου οι εκπαιδευτικοί θα είναι προσβάσιμοι, ( κοινώς : Παιδιά εμείς εδώ θα φάμε, ότι θέλετε θα είμαστε εδώ ή θα πίνουμε καφέ δίπλα ” ) αλλά θα έχουν και μια σχετική εποπτία στο χώρο. Ο χρόνος να είναι αρκετός 2-2.5 ώρες γιατί σίγουρα θα περπατήσουν και λίγο και δεν θα τους σερβίρουν μόλις κάτσουν. Ο λιγότερος χρόνος σημαίνει “πάρε ένα σάντουιτς στο χέρι” ( ασχετο αν τελικά πολλοί μαθητές το κάνουν). ( Σημαντικό να μιλήσω ότι αναφέρομαι σε παιδιά Β και Γ Λυκείου. Τα μικρότερα δεν το συζητάμε… τα έχεις μαζί σου συνέχεια ). Οι επισκέψεις σε μουσεία, να έχουν σχετικά μικρή διάρκεια, το όριο είναι το δίωρο. Αν το μουσείο είναι μεγάλο ή έχει ξενάγηση μεγαλύτερης διάρκειας φροντίστε να υπάρχει ένα διάλειμμα τουλάχιστον μισής ώρας.
Η επιστροφή στο ξενοδοχείο, καλό είναι να μη γίνεται το μεσημέρι. Να αποφεύγονται τουλάχιστον οι ώρες κοινής ησυχίας στο μεσημέρι. Όπως και να γίνει, θα κάνουμε θόρυβο. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ για το αντίθετο. Η επιστροφή θα πρέπει να γίνεται κοντά στην ώρα του βραδυνού φαγητού, ώστε μετά από μια μικρή ανάπαυλα να κατεβούμε για φαγητό. Μια συνήθης – για εμάς – πρακτική είναι πρωινό και βραδυνό στο ξενοδοχείο. Αν επιλέξετε φαγητό έξω και για το βράδυ, φροντίστε να είναι κοντά στο ξενοδοχείο, ώστε μετά από μια μικρή ανάπαυλα να μπορούμε να πάμε για φαγητό.
Το πούλμαν, έχει χρονικούς περιορισμούς χρήσης. Μέγιστο οι δώδεκα ώρες. Αν ξεκινήσετε 8.00 το πρωί, τότε 7.30 το βράδυ ο οδηγός σας έχει αφήσει γιατί στις 8.00 το βράδυ, που κλείνει το δωδεκάωρο, το αυτοκίνητό του πρέπει να έχει παρκάρει και να είναι σβηστό. (Ο ταχογράφος γράφει ).Οπότε καταλαβαίνετε ότι αν επιλεξετε εστιατόρια μακριά,θα πρέπει να δείτε τον τρόπο που θα πάτε για φαγητό.
Η μετακίνηση στο ξενοδοχείο… Τα παιδιά πολλές φορές πετάγονται από το ένα δωμάτιο στο άλλο… όπως είναι… ( νομίζοντας ότι είναι στο σπίτι τους και απλά “αλλάζουν δωμάτιο” ) Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι διάδρομοι το ξενοδοχείου είναι “η πλατεία του χωριού” και μπορούν να συναντήσουν οποιονδήποτε άρα πρέπει να είναι σωστά ντυμένοι.
Το κόστος των τηλεφώνων. Φροντίστε να έχετε ενεργοποιήσει το πρόγραμμα που σας ικανοποιεί από τον πάροχο σας στη κινητή τηλεφωνία, για να επικοινωνείτε με όποιον χρειάζεστε. Αλλά μη ξεχνάτε ότι ακόμα και εσείς να έχετε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες, το άτομο που καλείτε πιθανόν να μην έχει κάνει τα αντίστοιχα. Οπότε προσεκτικά και με φειδώ, για να μη σας εκπλήξει ο επόμενος λογαριασμός.
Οι μετακινήσεις στο δρόμο… των μαθητών και όχι μόνο. Γενική αρχή να μη κυκλοφορεί κανένας μόνος του και εννοείται να αποφεύγει “συμβουλές” που του φαίνονται ύποπτες… ( απομονωμένοι δρόμοι, σκοτάδια κα ) . Επίσης αν πάει κανείς από τους μαθητές για ψώνια, να το λέει στη παρέα του και που περίπου θα βρίσκεται. Τέλος τα κινητά πρέπει να είναι ενεργοποιημένα και φορτισμένα και με μονάδες. Τέλος στις ώρες παραμονής στο ξενοδοχείο, δεν βγαίνουν “για να πάνε στο περίπτερο να πάρουν κάτι” αν δεν το ξέρουμε εμείς.
Επίσης τα βράδια στο ξενοδοχείο, πρέπει να γίνει σαφές ότι κάποιοι από τους ενοίκους, δουλεύουν και πρέπει να ξεκουραστούν οπότε πρέπει να φροντίζουν για την ησυχία.
Αυτά δεν γίνονται συνήθως μόνα τους οπότε πρέπει να έχουμε το νού μας.
Μέρος 4ο : Επισκέψεις σε μουσεία και πανεπιστήμια : Ελέχουμε τα ωράρια, τα εισιτήρια ( κόστος ) αν έχουμε γκρουπ τιμές ή σχολικές τιμές. ( Φροντίζουμε να έχουμε ονομαστικούς καταλόγους στα αγγλικά – για εξωτερικό – η στα Ελληνικά, υπογραμμένους από τον διευθυντή του σχολείου που να αναφέρει ότι είμαστε σχολική εκδρομή.Μπορεί να υπάρξει μεγάλη εξοικονόμηση από τέτοιες βεβαιώσεις. Αν χρειάζεται ραντεβού, όπως στη περίπτωσή μας που θα επισκεφτούμε πανεπιστήμια, πρέπει να υπάρχουν οπωσδήποτε e-mail επιβεβαίωσης ( γραπτό ) και σίγουρα να έχουν σημειωθεί τηλέφωνα, ημερομηνίες, ώρες….και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το όνομα του ανθρώπου με τον οποίο έγιναν οι επαφές.
Στη περίπτωση τη δική μας, το πρόγραμμα της επίσκεψης στα πανεπιστήμια έχει καθοριστεί και σχεδιαστεί από τα πανεπιστήμια, όμως παρατηρήσαμε ότι ένα από τα μουσεία που θέλουμε να επισκεφτούμε ( LUMIERE ) είναι 800 μ από το πανεπιστήμιο ( LYON 3) και έτσι ενώ αρχικά είχαμε άλλο σχεδιασμό, το βάλαμε αμέσως μετά ( 4.00 τελειώνουμε από το πανεπιστήμιο και το μουσείο κλείνει στις 7.00 οπότε προλαβαίνουμε μια χαρά ), εξοικονομώντας χρόνο από τη τελευταία ημέρα.
Επίσης ψάχνουμε στους χάρτες να δούμε που είναι τα σχετικά σημεία αναφοράς να μην έχουμε “μπρος – πίσω” στις επισκέψεις και χάνουμε χρόνο. Έτσι για παράδειγμα τη τελευταία μέρα ξεκινώντας από τον καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη, περνάμε από το μουσειο μαριονέτας, και μετά από ένα μικρό διάλειμμα φτάνουμε στο μουσειο Καλών Τεχνών έχοντας διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο σε ένα τετράωρο ( !!! ταχύτητα σαλιγκαριού). Δύο ώρες στο Μουσείο και μετά 2 ώρες για φαγητό εκεί όπου όπως ειδα από το χάρτη γύρω γύρω, σε απόσταση ενός οικοδομικού τετραγώνου υπάρχουν 17 εστιατόρια.
Με την ίδια λογική οργανώνεται και ο υπόλοιπος χρόνος.
Μέρος 5ο : Πρακτορείο. Σε όλη τη μέχρι τώρα παρουσίαση δεν μίλησα καθόλου για το πρακτορείο. Σημαντικό είναι να είναι επαγγελματίες. Δηλαδή στην ώρα του στα ραντεβού και στις υποχρεώσεις του, τυπικοί στις πληρωμές τους. ( Όχι να μην έχουν πχ πληρώσει το ξενοδοχείο και να μας έχουν “όμηρους” μέχρι να αποπληρωθεί το ξενοδοχείο… – Μου έτυχε όταν πήγα προσκεκλημένος σε ένα συνέδριο στη… όπου το πανεπιστήμιο δεν είχε πληρώσει το συνεργαζόμενο ξενοδοχείο και είχαμε θέμα… Για σκεφτείτε κάτι τέτοιο με σαράντα παιδιά και ένα αεροπλάνο να περιμένει!!!! )
Ο ξεναγός, τον οποίο καλό θα είναι να έχεις δει από πριν και να έχεις συζητησει μαζί του, πρέπει να είναι γνώστης, να εμπνέει εμπιστοσύνη και να μπορεί να κατευθύνει σωστά. Είναι σημαντικό, γιατί είναι ο σύνδεσμός σου στη ξένη χώρα και ό,τι συμβεί θα πρέπει να μπορεί να σε βοηθήσει.
Μερος 6ο : Η ομάδα των συνοδών: Ότι και να πούμε είναι λίγο. Όταν είσαι αρχηγός, όπως συνήθως είμαι μετά από 25 χρόνια καθηγητής, είναι σημαντικό να έχεις μαζί σου ανθρώπους που θα μπορείς να συνεννοηθείς, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους έχουν ανατεθεί. Να μη κάνουν του κεφαλιού τους και να χωρίζονται οι μαθητές σε ομάδες. Είναι μεγάλη υπόθεση και είναι ίσως το σημαντικότερο μετά το σωστό πρακτορείο.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες… Όπως επίσης θα μπορούσα να εξιστορώ δεκάδες περιστατικά που έχουν γίνει σε εκδρομές, από μαθητές, καθηγητές, ξενοδόχους, ξεναγούς και όδηγούς. Όλοι έχουν παίξει… Αλλά μάλλον θα το κρατήσω για τα απομνημονεύματα μου όταν βγώ στη σύνταξη.
Αν παρόλα αυτά θέλετε παραπάνω πληροφορίες ξέρετε που θα με βρείτε. Ένα mail και θα σας απαντήσω. Αποφύγετε το φατσοβιβλίο… Έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα για αυτό. Τσαντίστηκα – με εμένα – και δεν πολυκυκλοφορώ πλέον.
Έτσι λοιπόν… ΛΥΩΝ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ…. Φυσικά και θα υπάρχει ημερολόγιο καταστρώματος και γυρνώντας θα σας πω για τη Λυών και την Γκρενόμπλ, όπως τις είδα εγώ.
Την άλλη βδομάδα λοιπόν.
Τη καλημέρα μου…
ΞΕΧΑΣΑ : Τα χαρτιά από τους γονείς : βεβαιώσεις με θέματα υγείας, – αν υπάρχουν – δηλώσεις αποδοχής για συμμετοχή στην εκδρομή και άλλα. Και αυτά μέσα στο πρόγραμμα. Και εδώ για διευκρινήσεις ρωτάτε.
Οι ζωές των άλλων…
Ήταν μια ταινία, δεν θυμάμαι 5-6 χρόνια πριν που μιλούσε για τη πάλαι ποτέ Ανατολική Γερμανία που η υπηρεσία ασφαλείας της εποχής, παρακολουθούσε τις ζωές των άλλων, δηλαδή όλου του κόσμου και προσπαθούσε να βρει τους εχθρούς του καθεστώτος. Δεν την έχω δει, αν και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για τη ταινία. 
Πως μου ήρθε θα μου πείτε…
Με έπιασα στο facebook, να κατεβαίνω όλο και πιο κάτω… προσπαθώντας να μάθω νέα… των φίλων μου.
Η αλήθεια είναι ότι μια και πολλοί από τους φίλους μου είναι παλιοί μου μαθητές, μέσα απότο φατσοβιβλίο, μαθαίνω νέα τους. Γιατί; για να τα ανεβάσω στην εφημερίδα της σχολής, στο κομμάτι : Τι κάνουν οι απόφοιτοί μας σήμερα. Αλλά δεν είναι αυτό…. Έχω την αίσθηση ότι παρακολουθώ τις ζωές τους… Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτό που μου αρέσει…
Είναι λίγο περίεργο αλλά έχουν ανεβάσει όλη τη ζωή τους στο διαδίκτυο. Τις προσωπικές τους στιγμές, τα παιδιά τους, τις διακοπές τους, τα πάντα… σε κοινή θέα. Κάποτε έβλεπα και το σχόλιο, ότι ο…τάδε μοιράζεται τις φωτογραφίες μόνομε φίλους του. Τώρα όπου κάνω “κλικ” ανοίγει. Χωρίς περιορισμό ή κάποια δέσμευση.Οι ζωές των άλλων λίγα κλικ μακριά.
Δεν ξέρω αν εγώ το βλέπω έτσι… λόγω του ότι είμαι μετανάστης στη ψηφιακή εποχή…. ενώ οι “ιθαγενείς” ( digital natives ) έχουν άλλη αντιμετώπιση. Πιθανόν η μεγάλη εξοικείωση να μη δημιουργεί αίσθηση ανασφάλειας ή να υπάρχει άγνοια κινδύνου. Το θέμα είναι ότι όλα είναι εκεί… στο διαδίκτυο.
Με έχω πιάσει να φτάνει “το ασανσέρ” στο πάτο και να πατάω για να πάει ακόμα πιο κάτω και να συνεχίσω να βλέπω. Πολλοί πλέον δεν έχουν κάτι δικό τους να προσφέρουν και αναμασάνε το ήδη υπάρχον υλικό. Κάνουν κοινoποιήσεις σε χιλιοειδωμένα βίντεο… μόνο και μόνο, για να βάλουν κάτι. Και μαζεύουν τα likes μόνο και μόνο, για να μετρήσουν πόσοι τους βλέπουν. Και αν δεν δουλεύει το Ιντερνετ… δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Με έχω πιάσει να στέλνω δουλειές ανελαστικές “πίσω” και να χαζεύω στο φατσοβιβλίο. Ή να κάνω διάλειμμα από τη δουλειά μου για να διαβάσω “κάτι” και μετά να ξεχνάω να γυρίσω στο διάβασμα. ή τέλος να χάνω ώρες απ΄τον ύπνο μου για να κάνω κάτι… και αυτό είναι να χαζεύω.Κάτσε να δεις πως μου το είπαν : new tec αυπνία. Δεν ξέρω, με ενοχλεί
Πολλές φορές αισθάνομαι ότι “μπαίνω στις ζωές των άλλων.” Και μάλλον πρέπει να σταματήσω. Αλλά μήπως να το σκεφτείτε και όλοι εσείς, οι άλλοι, κάποιοι παρακολουθούν άλλους μέσα από τα προφίλ τους αντί να τους παίρνουν ένα τηλέφωνο και να τους μιλήσουν όπως κάνανε κάποτε;
Μάλλον πρέπει να περάσω στην αποτοξίνωση…
Από την άλλη… για να σκεφτούμε, μήπως έχουμε όλη τη ζωή μας σε κοινή θέα;
Για σκέψη…
Τη καλησπέρα μου.
Η πρώτη εγγραφή του χρόνου 2015…
Πρωινός καφές, απαλή μουσική, κρύο παγωνιά έξω, ζέστη μέσα… (προνόμιο τελικά ) και η κλασσική απολογισμο-προγραμματιστική εγγραφή.
Λοιπό τη χρονιά που πέρασε δεν έκανα τίποτα από όσα προγραμμάτισα και πιθανότατα και φέτος το ίδιο θα γίνει. Γιατί απλά δεν μου βγαίνει ο προγραμματισμός. Η ζωή δεν μπορεί να προγραμματιστεί. Τη δέχεσαι όπως έρχεται και προσαρμόζεσαι κάθε μέρα. Αν ψάξετε τη τελευταία εγγραφή του ’12 και τη πρώτη του ’13 θα καταλάβετε τι εννοώ. Οπότε “live the day”, και κάθε μέρα φροντίστε να έχει κάτι να θυμάστε από αυτή. Μακάρι να είναι όλα καλά, πιθανόν δεν θα είναι. Αλλά αν έχουμε μια ανάμνηση από κάθε ημέρα, θα έχουμε οριοθετήσει το χρόνο.
Αυτό που θέλω και δεν καταφέρνω επίσης, είναι να έχω χρόνο με κάποιους ανθρώπους που εγώ θέλω. Συνήθως ξεκλέβω χρόνο, αλλά πολλές φορές δεν τα καταφέρνω, και αυτό με στεναχωρεί κάπως. Εκτός του ότι αφήνω πολλά πράγματα “πίσω” και τρέχω. Συνήθως ξέρω ότι δεν δίνω αυτή την εικόνα, αλλά σας διαβεβαιώ ότι σας έχω γελάσει όλους… ( είμαι καλός σε αυτό).
Θα ήθελα να ξεφύγω από τη καθημερινή μιζέρια, που μας επιβάλλουν από όλες τις μορφές επικοινωνίας. Θέλω μέσα από τις συζητήσεις, να βγαίνει η χαρά και η αισιοδοξία. Γιαυτό πάντα κάνω σχέδια. Μικρά και μεγάλα, άσχετα αν δεν βγαίνουν όλα, αλλά πάντα έχω κάτι στο μυαλό μου.
Έτσι φέτος θα ήθελα να μπορέσω να ανεβάσω καινούργια εκπαιδευτικά βίντεο .Πέρυσι ανέβασα μόλις πέντε καινούργια βίντεο από τα οποία μονο 3 εκπαιδευτικά. Παρόλα αυτά έχω 17000 θεάσεις, περίπου 50 άτομα την ημέρα, που δείχνει ότι υπάρχει ανάγκη από αυτά τα μαθήματα. ( Κυρίως σε περιόδους εξετάσεων). Οπότε αξίζει να φτιάξω και άλλα. Μου λένε κάτι για λεφτά από τα βίντεο και τις προβολές…Ποτέ δεν το κατάλαβα. Από όταν ξεκίνησα το 1986 να ασχολούμαι με τους υπολογιστές, πάντα ήταν εργαλείο να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου και πηγή εξόδων, μια και όπως συνηθίζω να λέω… έχω χρηματοδοτήσει πολλές εταιρείες πληροφορικής μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια. Ο κόσμος αλλάζει, η εκπαίδευση αλλάζει, οι συνθήκες αλλάζουν. Τα βιντεομαθήματα τα είχα δύο χρόνια πριν το υπουργείο ανεβάσει τα ψηφιακά μαθήματα… Τα διαδικτυακά μαθήματα τα έκανα δύο χρόνια πριν τα εφαρμόσουν τα φροντιστήρια, που τα διαφημίζουν πλέον. Ποιος ξέρει τι άλλο θα βγει φέτος. Πιθανόν κάτι καινούργιο και πρωτότυπο που υπάρχει στο εξωτερικό, εδώ και 5-6 χρόνια. Έχω έτοιμη τη πλατφόρμα μου για να ανεβάσω το υλικό που έχω… 28 χρόνια καθηγητής, και 28 χρόνια υλικό σε υπολογιστές και κάθε χρόνο με “νέο πράμα”φαντάζεστε τι γίνεται. Το site στο google sites αν και έχει να ανανεωθεί 4 χρόνια περίπου εξακολουθεί να έχει περίπου 6000 επισκέψεις το χρόνο.
Άρα υπάρχει ανάγκη, και είναι κρίμα να έχω τόσο υλικό και να κάθεται στους σκληρούς. Οπότε θα στηθεί και αυτό… κάποια στιγμή.
Φέτος προέκυψε μια έκθεση φωτογραφίας για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων… που τελείωσα. Στο Πανεπιστήμιο είμασταν 4 που αποτελούσαμε τη πρώτη φωτογραφική ομάδα του Πανεπιστημίου. Το καιρό εκείνο σαν μενταγιόν είχα τη PRAKTΙΚΑ μου : ( Δυστυχώς δεν δουλεύει πια… μου τη μπανιάρανε!!!)
Αυτό σημαίνει ότι σε κανένα δεν έκανα εντύπωση όταν σήκωνα τη μηχανή και έβγαζα μια φωτογραφία. Σε κάθε φάση… σε κάθε στιγμή της φοιτητικής ζωής. Στις εκλογές, στο καφέ, στα εργαστήρια, στις καταλήψεις, στις γενικές συνελεύσεις, στις πορείες. Κανένας δεν ανησυχούσε που θα “πάνε οι φωτογραφίες” ( Θυμίζω ότι στο ’80 η επταετία ήταν σχετικά φρέσκια ). Το αποτέλεσμα : κάπου 4-5.000 φωτογραφίες από την εποχή εκείνη ( περίπου 100- 120 φίλμ…. Ε ναι φίλμ είχαμε και τα αγαράζαμε με το 30μετρο για να έρχεται φτηνότερα. Κάποια στιγμή θα σας πω πως απόκτησα τη πρώτη μου μηχανή : μια CANON AT1 ). Τώρα με αφορμή την έκθεση ανακάτεψα τα αρχεία ( κάπου 10.000+ φωτό ) και βρήκα θαύματα. Μοναδικά ντοκουμέντα. Μετά από 35 χρόνια, νομίζω ότι αίρεται οποιαδήποτε διαβάθμιση ασφαλείας… όπότε θα γίνει μια φανταστική έκθεση… και είναι μια ευκαιρία να βρεθώ στα Γιάννενα και σε ανθρώπους που αγαπάω.
Τέλος έχω το σχολείο…Φυσικά απορροφά τον περισσότερο χρόνο με τις καθημερινές του υποχρεώσεις. Και τα “παιδιά” πάντα έχουν κάτι να μου πουν και να ρωτήσουν. Και πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να μας απασχολήσει. Για το σχολείο όμως θα γράψω στο άλλο blog… του σχολικού δικτύου… ( να ξεσκονιστεί και αυτό λίγο)
Από ότι φαίνεται πάλι δεν θα πλήξω φέτος…
Καλή Χρονιά σε όλους μας, δημιουργική, με υγεία και χαρά. Αισιοδοξία, όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Σε πείσμα των καιρών….
Τη Πρωτοχρονιάτικη καλημέρα μου…
Πάω να δώ πόσο χιονισμένος είναι ο Υμηττός.
Καταιγισμός ιδεών ή brainstorming…
Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο όρος για διάφορα πράγματα και θέματα. Το χρησιμοποιώ και εγώ στην τάξη όταν θέλουμε να βγάλουμε κάποια θέματα ή αποφάσεις.
Το χρησιμοποίησα και στην αρχή της χρονιάς στις ερευνητικές εργασίες. Έτσι σε αυτή την εγγραφή θα προσπαθήσω να αναφέρω τη πρακτική αυτή και πως με βοήθησε να καταλήξουμε στα θέματα των ερευνητικών εργασιών.
Ξεκινάμε λοιπόν με την ολομέλεια της τάξης. Το θέμα είναι η “Εικόνα”. Πολύ ανοικτό και πολύ γενικό. Ξεκινάμε λοιπόν με τους μαθητές να αρχίζουν να λένε όπως τους έρχονται, τις ιδέες και τις σκέψεις που τους φέρνει η λέξη “εικόνα”. Οι απόψεις καταγράφονται και δίνουν μια εικόνα, που είναι αυτή που βλέπετε παρακάτω :
Έχει γίνει μια προσπάθεια να καταγραφούν οι “κύριοι άξονες” ( = κόκκινα) και όσα εμφανίζονται σαν “παράγωγα”, εμφανίζονται με πράσινο, ακτινικά πάνω στους κύριους άξονες.
Αφού οι ιδέες σταμάτησαν να έρχονται και να καταγράφονται, αρχίσαμε να συζητάμε με ποια ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε αυτά τα θέματα.
Οι ερωτήσεις έχουν διάφορες μορφές αλλά σιγά σιγά διαμορφώνονται, ώστε να επιδέχονται τρεις πιθανές απαντήσεις : ισχύει, δεν ισχύει ή ισχύει υπό προϋποθέσεις. Αυτό γίνεται για να αποφύγουμε ερωτήματα με προφανείς απαντήσεις. Έτσι απoφεύγουμε, όσο είναι δυνατόν τη “κοπτοραφή” ( copy-paste ). Επισημαίνεται στους μαθητές ότι η απάντηση θα βγει από το υλικό που θα συγκεντρώσουν και όχι από τις απόψεις που έχουν αυτή τη στιγμή. Η απάντηση αυτή μπορεί να είναι διαφορετική από τη προφανή – κοινή άποψη, όποια και αν είναι αυτή.
Καταγράφονται όλες οι πιθανές ερωτήσεις, και διαμορφώνονται ανάλογα.
Αφού συμφωνήσουμε στη μορφή των ερωτημάτων, και κάνουμε κάποιες συγχωνεύσεις και διορθώσεις, επιλέγουμε τα πιθανά υποθέματα των εργασιών.
Η αρχική συζήτηση έχει γίνει στην ολομέλεια του τμήματος με αποτέλεσμα όλοι οι μαθητές να έχουν παρακολουθήσει τη συζήτηση και να έχουν σχηματίσει άποψη. Έτσι όταν γίνει ο χωρισμός στις ομάδες εργασίας, να έχουν όλοι άποψη για την εγγραφή της εργασίας.
Επισημαίνονται τα πιθανά θέματα, και συζητάμε τι θα μπορούσαμε – όλοι μαζί – να γράψουμε σε κάθε ερώτημα. Έτσι γενικά, χωρίς δεδομένα. Αφού κλείσει και αυτός ο κύκλος, χωρίζονται οι ομάδες εργασίας.
Προσωπικά επιλέγω τη κλήρωση, αν και έχει χαρακτηριστεί σαν “η χειρότερη μέθοδος” χωρισμού ομάδων. Υπάρχουν κάποιες σχετικές αντιδράσεις, αλλά έχοντας όλοι οι μαθητές την ίδια άποψη για το θέμα, είναι πιο εύκολο να υπάρχουν συγκλίσεις και τελικά να αρχίσουν να δουλεύουν. Δεν χρειάστηκε να κάνω καμία αλλαγή στις ομάδες. Τα επιχειρήματά μου ήταν ότι στο χώρο εργασίας δεν επιλέγεις τους συνεργάτες σου και η καταληκτική ημερομηνία μιας εργασίας είναι συγκεκριμένη. Άρα πρέπει να εργαστείς με αυτά τα δεδομένα. Το δεύτερο επιχείρημα είναι να “γνωρίσουν” και άλλο κόσμο και να δουν τι μπορούν να κάνουν.
Φέτος οι ομάδες από το πρώτο δίωρο άρχισαν να εργάζονται και να βρίσκουν τα κοινά σημεία επαφής.
Στα αρχικά μαθήματα, τους έκανα μια μικρή εισήγηση σε θέματα, που νομίζω είναι χρήσιμα σε όλους, όπως κριτήρια αξιολόγησης ιστοσελίδων, δημιουργία παρουσίασης σε power point, σκοπός και δημιουργία ερωτηματολογίου, στατιστική επεξεργασία και παρουσίαση αποτελεσμάτων ερωτηματολογίου.
Αρχές Δεκέμβρη πήρα τα προσχέδια των εργασιών. Είχαν αρκετά θέματα “συνοχής” μια και οι συνήθειες δεν ξεχνιώνται : “copy – paste”, οπότε μετά από την αρχική διόρθωση, δόθηκαν οδηγίες και τους τις επέστρεψα για να τις δουλέψουν τα Χριστούγεννα. Μετά τις γιορτές έχουμε μόνο ένα δίωρο ( Τετάρτη γαρ ) και θα το αφιερώσουμε στις παρουσιάσεις και τις τελικές διορθώσεις πριν την παρουσίαση. Οπότε εκεί θα δείξει αν η αρχική διεργασία επιλογής θεμάτων ήταν ενδεδειγμένη.
Οπότε θα δούμε και θα δείτε.
Τη καλημέρα μου…
